blue

εμένα θα με πείραζε αν έλεγε ο Ρουβάς το 4:33

τέλεια. μπράβο.

byzoxar;adra που κουβαλάει κακία. Ρεγαρδσ

http://loltheists.com/wp-content/uploads/2011/01/science-door-knocking.jpg ;D ;D ;D ;D ;D

πλάκα πλάκα βγήκε επιστημονικό άρθρο φέτος! Τέλειο? http://przyrbwn.icm.edu.pl/APP/PDF/127/a127z1p31.pdf

Μπράβο Μίλτο!

http://www.keyboardmag.com/artists/1236/hans-zimmer-on-scoring-interstellar/51122

στη διφωνία στο 1ο ρεφρέν και ειδικά στη λέξη "χαλάσματα" σου θυμίζει λίγο το Μούτση? ωραίο κομμάτι, μου άρεσε ιδιαίτερα το σημείο αυτό ^

υγ1. ευχαριστώ! (και τα 2 :D ) ναι :) υγ2. μαλλον οχι. κι εγώ μεταχειρισμένο το είχα πάρει, αλλά νομίζω οτι μπορείς να βρεις κάποιον να κάνει το ίδιο mod, ή μπορείς να πάρεις και το whacko του jam

δεν ξέρω τι wah χρησιμοποιεί, αλλά νομίζω οτι στα λάιβ του είχα δει είτε απλό cry baby είτε vox. όμως το συγκεκριμένο κομμάτι το είχα δει μόνο μία φορά λάιβ και ο ήχος δεν ήταν κοντά σε αυτόν του δίσκου. Νομίζω οτι είναι ήχος ηχογράφησης, όπως πχ και αυτός στην "τσακισμένη χαρά" που αν προσπαθήσεις να τον βγάλεις λάιβ θα σφυράνε όλα. όντως ακούγεται σαν να έχει μεγάλο sweep, αλλά εμπειρικά έχω δει οτι το τελικό sweep διαμορφώνεται περισσότερο από τον ήχο του distortion παρά από το ίδιο το wah σε τέτοιους ήχους (φυσικά αν έχεις το wah πριν το drive). Όπως ίσως είδες και με το PW-10 όταν επιλέγεις μεγάλο sweep, απλά πετυχαίνεις "ξύρισμα". Αυτό είχα βρει πειράζοντας τις επιλογές για το wah της TL SE (όπου έβλεπα όλες τις ρυθμίσεις σε ένδειξη στην οθόνη). Εκεί είχα παρατηρήσει οτι βόλευε πολύ περισσότερο μικρο sweep, αλλά σε ψηλή κεντρική συχνότητα (δηλαδή παραμετροποίηση που δεν γίνεται σε απλά πετάλια, παρά μόνο με mods), αλλά και ότι περισσότερο ρόλο έπαιζε το fine tuning στην παραμόρφωση και στον ενισχυτή. τεσπα, δεδομένου οτι μάλλον δεν βοηθάω, εγώ έχω καταλήξει σε ένα vox wah με τα mods του jam και είμαι ικανοποιημένος στην προσέγγιση αυτού του wah ήχου. αν θέλεις άκου αυτό το κομμάτι μετά το 5:40 : https://snoozeloop.bandcamp.com/track/eksi

κάνουν την ίδια δουλειά, αλλά αυτό με το ποτενσιόμετρο δίνει περισσότερες επιλογές από οτι αυτό με τον διακόπτη. το 1ο έχει μόνο 3 επιλογές, να κόβεις είτε από 40 και κάτω, είτε από 80 και κάτω, είτε από 150 και κάτω. το 2ο επιτρέπει να διαλέγεις και ενδιάμεσες τιμές, πχ να κόψεις από 87 και κάτω, από 141 και κάτω, από 15 και κάτω κλπ.

μόνο eels για mixed feelings λοιπόν ;D : https://www.youtube.com/watch?v=5sbI2y9D2Do (άντε και λίγο παντελίδη)

ο διακόπτης +48V υπάρχει στην κάρτα σου για χρήση με πυκνωτικό μικρόφωνο, όχι για δυναμικό : http://en.wikipedia.org/wiki/Phantom_power

Μάλλον εσύ παρερμήνευσες: δε μιλάω για εσένα :) Συγγνώμη για την παρεξήγηση

o ακροατής θα ακούει για όσο του αρέσει. ο μουσικός ακροατής δεν ακούει μόνο στις διαδρομές με το αυτοκίνητο ούτε με το ρολόι. δεν μπορούμε να επηρεάσουμε τον τρόπο με τον οποίο ακούει κάποιος μουσική. μπορούμε να συζητήσουμε ΑΝ κάποιος είναι ακροατής ή όχι :)

φοβερο και το whiplash, και το nightcrawler, και το birdman. Το αλλο γαματο με το birdman είναι οτι το soundtrack του ειναι solo drums!

+1 αφού έτσι κι αλλιώς τυχεροί θα είμαστε αν μας κάνει κάποιος την τιμή να μας ακούσει, ας μην τον ταλαιπωρούμε με κομμάτια που και εμάς τους ίδιους δεν πείθουν.

λεω να απαντήσω μερικώς σε αυτό, από τη σκοπιά (μου :D) της ψυχοακουστικής, για όποιον μπορεί να ενδιαφέρεται. η παράμετρος της υποκειμενικής "ευχαρίστησης" έχει βρεθεί πως συνδέεται με τη "συμφωνία". Σύμφωνα με την ψυχοακουστική, η συμφωνία σε νότες που συνηχούν μπορεί να ιδωθεί ως απλότητα στο λόγο των θεμελιωδών συχνοτήτων αυτών των νοτών (πχ η ταυτοφωνία έχει λόγο 1:1, η οκτάβα 2:1, η καθαρή 5η 3:2, κλπ), αλλά και φυσιολογικά, ως προς τoν τρόπο που αλληλεπιδρούν οι διάφορες συχνότητες που περιέχονται στο συνολικό ήχο με κάποιες δομές του αυτιού. Σύμφωνα με τη δεύτερη προσέγγιση, το ίδιο διάστημα μπορεί να ακούγεται πιο ευχάριστο παιγμένο πχ από ένα πιάνο, συγκριτικά με το αν παιχτεί πχ απο μια κιθάρα, καθώς οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των συχνοτήτων από διαφορετικές "παλέττες" (χροιές) μπορεί να δημιουργούν διαφορετικές διαβαθμίσεις στην "εσωτερική διαφωνία", η οποία (ως διαφωνία) συνδέεται με τη δυσαρέσκεια. Για παράδειγμα είναι πολύ εύκολο να δημιουργήσουμε χροιές τέτοιες ώστε το διάστημα της οκτάβας να ακούγεται διάφωνο. Σε αυτή την περίπτωση, το υποθετικό αυτό όργανο, θα πρέπει να παίξει σε διαφορετική κλίμακα από τη συγκερασμένη, για να ακουστούν "σύμφωνες" συνηχήσεις. Δηλαδή, η σύντομη απάντηση στην ερώτηση "γιατι καποιοι ηχοι ακουγονται καλα μαζι" είναι γιατί αυτοί οι ήχοι συμπίπτει να διαθέτουν την κατάλληλη χροιά, και να παίζουν ένα κατάλληλα σύμφωνο διάστημα, σε μια κατάλληλη κλίμακα :) Ψυχοακουστικά ακόμα, αλλά περισσότερο μουσικολογικά, στην "συμφωνία" συνεισφέρει πολύ το μουσικό "πλαίσιο" (κάτι δεν είναι ευχάριστο ή δυσάρεστο ξεκάρφωτα αλλά συγκρίνεται με το μουσικό του περιβάλλον). Υπάρχει η προσέγγιση της μελωδικής συμφωνίας η οποία εξετάζει το θέμα για διαδοχικές νότες (και όχι για νότες που συνηχούν), η λειτουργική συμφωνία, η αντιστικτική, κ.α. που υποστηρίζουν οτι τα ακουστικά χαρακτηριστικά είναι δευτερεύουσας σημασίας. Τέλος, λιγότερο ψυχοακουστικά, και περισσότερο ψυχολογικά, φαίνεται να παίζει περισσότερο ρόλο στη διαμόρφωση του ποιά παράμετρος συνεισφέρει περισσότερο στην πρόκληση συναισθημάτων από τη μουσική, το σημασιολογικό περιεχόμενο (νόημα), η προσωπικότητα του αποδέκτη και οι μουσικές του προτιμήσεις. Γύρω από το θέμα αλλά κάτω από αυτή την προσέγγιση, αναλύει πολλά αυτό το βιβλίο, από το οποίο ψιλοθυμάμαι τα παραπάνω Κατά τα άλλα, ευχαριστούμε Sami Amiris :)

καλά, εγώ χειροκροτάω, θεωρητικά μιλάμε

η ανταπόκριση στη θέα του "ωραίου", κατά τη γνώμη μου, δεν είναι εξολοκλήρου μαθημένη, πχ : http://www.utm.utoronto.ca/infant-child-centre/sites/files/infant-child-centre/public/shared/sandra-trehub/TrehubMusicaeScientiaeProofs28Sept10.pdf Έστω όμως, οτι κατά μια έννοια, όλες οι συμπεριφορές είναι μαθημένες. Εγώ® λέω οτι η εκάστοτε συμπεριφορά καλό είναι να ανταποκρίνεται και στο ερέθισμα, και όχι να γίνεται μόνο μιμητικά. Ητοι, αν δε μου αρέσει κάτι, επιτρέπεται και να μην χειροκροτήσω

ακολουθεί τοποθέτηση τοποθέτησης: - όχι μόνο το χειροκρότημα είναι μαθημένη διαδικασία, αλλά διέπεται και απο διαφορετικούς κανόνες σε διαφορετικά περιβάλλοντα. -στο θέατρο, είθισται να χειροκροτάμε μία φορά κατά την υπόκλιση, και να συνεχίζουμε μέχρι να ξαναβγούν οι ηθοποιοί για 2η υπόκλιση (ακόμα και αν η παράσταση ήταν μαλακία). Όταν είναι πραγματικά καλή (η παρασταση), ζητωκραυγάζουμε και βγαίνουν και για 3η (υπόκλιση). -στη τζαζ, χειροκροτάμε μετά το σόλο του όποιου σολίστ, πιο πολύ για να δείξουμε οτι ξέρουμε πώς να συμπεριφερόμαστε σε ένα τζαζ μπαρ -στις συναυλίες γιατί (συν τοις άλλοις) παρασυρόμαστε από τους υπόλοιπους Αντιγράφω από εδώ: http://www.speakerconfessions.com/2009/06/why-do-we-clap-a-short-history/ μου άρεσε η απάντηση ενός ηθοποιού που έχω γνωρίσει: "γιατί σε έχει συνεπάρει τόσο το θέαμα που έχεις την εσωτερική ανάγκη να εκφράσεις αυτόν τον ενθουσιασμό σωματικά." Σύνοψις: ως κοινωνική διαδικασία, δηλαδή ως σαβουάρ βιβρ που το έχει γράψει κάποιος αρχαίος Ζαμπούνης, προτιμώ αυτόν που χειροκροτά όταν θέλει, παρά αυτόν που το κάνει γιατί "είναι πενταήμερη και πρέπει να περάσουμε καλά".

"connected it to a sampler" :P πολλή ταλαιπωρία για να ακούγεσαι σαν fernandez sustainer στα ηχεία ενός Subaru Justy :D ;D

σούπερ

+1