μου αρέσουν οι συνεντεύξεις των μουσικών που μου αρέσουν. Όπως και η κάθε αναφορά σε αυτούς, επειδή είμαι φαν, δλδ αμελητέο μέρος ενός target group.
Λόγω των παραπάνω μου αρέσουν περισσότερο οι βιογραφίες, δηλαδή οι ωραιοποιημένες αναφορές, και ακόμα περισσότερο οι αύτοβιογραφίες, δηλαδή οι πιο ωραιοποιημένες αύτοαναφορές. γιατί οι μουσικοί που μου αρέσουν οφείλουν να είναι γαμάτοι και στη ζωή τους.
Μετά που διάβασα πολλές, διάβασα και των παραγωγών τους, οι οποίες (σε μεγάλα γκρουπ) συνιστούν οτι αυτά που λένε οι καλλιτέχνες είναι δικά τους λόγια και δασκαλεμένες συμπεριφορές, με στόχο να ψαρώνουν οι φανς, δλδ εγώ. Και βαρέθηκα.
Για τα μικρά γκρουπ που με νοιάζει τι έχουν να πουν έχω 2 προβλήματα:
1) μπορείς να βρεις 5 συνεντεύξεις τους στις οποίες συστήνονται στο κοινό
2) δεν λένε ΤΙΠΟΤΑ, ίσως γιατι δεν είναι καιρος για να το παίζεις ροκ σταρ.
Οπότε πρέπει να βρω τίποτα άλλο να διαβάζω :) :) :)