atreu73

Εγώ μια φορά έψαξα στο ιντερνέτ και βρήκα μια κλίμακα που όποιο τραγούδι παιζόταν σε αυτή την κλίμακα έκανε τα πουλιά να τρελαίνονται. Στην αρχή δεν το πίστευα. Μια μέρα πήρα τη φυσαρμονικά μου αφού πρώτα την είχα ρυθμίσει να παίζει σε αυτή την κλίμακα κι ανέβηκα στο δάσος. Εκεί για αρκετή ώρα έπαιζα περιμένοντας την απόκριση των πουλιών και πράγματι φίλοι μου, μετά από αρκετή ώρα και αφού είχαν μπλαβιάσει τα χείλη μου, καλά το μαντέψατε. Με γαμ@€&ε ένας τσαλαπετεινός.

Κι ένα ταμπαχανιώτικο ακόμα που ανεβαίνει σαν γνήσιο ταμπαχανιώτικο - δηλαδή Τ-Τ-Τ-Η-ΤΗ-Τ- αλλά κατεβαίνει Τ-ΡΠ-Τ-Τ-Η-Τ δηλαδή όπως κατεβαίνει κάθε λύδιος που σέβεται τον εαυτό του.

Kι όπως λέει ο Ματέο:

Drago here represents the cold thought, the mechanical, the calculations (see that punch meter he hits), the intellect by itself. Rocky reprsents nature (logs, running outdoors), rawness, heat, the heart (the burning heart).

Όλα καλά αλλά γιατί να σταματήσει να ακούει ατρεου; Έναν ακροατή τον είχαμε, θα τον χάσουμε κι αυτόν; Αλί και τρισαλί. Ας αφήσω εδώ κάτι που με βαραίνει γιατί καλοκαίριασε.

Φυσικά. Τα μεγάλα έχουν περισσότερες δυνατότητες. Μπορούν να κάνουν ό,τι κάνουν τα μικρά αλλά και άλλα, πολλά παραπάνω.  

Κι εγώ όλα μεγάλα τα προτιμώ. Και τα στήθη των γυναικών ακόμα μου αρέσουν όταν είναι μεγάλα. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα στον κόσμο από μια γυναίκα με μεγάλα στήθη. Είναι πιο ωραία κι από ένα τριαντάφυλλο.

Ευχαριστώ σας pipityri, Sir Spiros, moderato, mustafank, Gommer!!!

 

 

Και το αποκορυφωμα της εξελιξης θα ηταν, τη μερα που θα ημουν υποψηφιος για oscar καλύτερης μουσικής επένδυσης και θα το κερδιζα φυσικά, εκτοπιζοντας παράλληλα τα μεγαλα ονοματα (που θα εκρυβαν τη ζηλια τους πισω απο ενα αμήχανο μειδίαμα ), θα  ανεβαινα στη σκηνη για το acceptance speech με το πληθος να παραλληρει επεφημώντας και χειροκροτώντας και θα έλεγα.

 

"Ειστε ολοι σας ενα τίποτα, μονο ΕΓΩ ΑΞΙΖΩ!!!. Χουααααάρρρρρρ!!!!!!!"

 

και το πληθος θα συνεχιζε να επεφημει και να ουρλιάζει απο χαρά.

 

χαχαχαχαχαχαχα

 

 

 

Και μετά τα μοντέλα/ηθοποιοί θα έσκιζαν τα ρούχα τους και θα ανέβαιναν στη σκηνή και θα χιμούσαν επάνω σου να σε ξεσκίσουν κι εσύ θα γελούσες τρανταχτά ενώ το ζεστό πηχτό αίμα θα έβαφε κόκκινο το Χόλυγουντ. Ξέρω. Μου έχει τύχει πολλές φορές στα όσκαρ.

Ναι κύριοι. Το μέγεθος έχει σημασία.

Aι θενκ γιου φίλτατοι. Και σε μένα ακούγεται λίγο μικρό αλλά μετά από χίλιες μύριες προσπάθειες συνέχισης δυστυχώς τίποτα δεν μου κολλούσε κι έτσι έμεινε μικρό.

Γιατί είμαι γκει; Δεν έχω πρόβλημα με παρτούζες νομίζω αν και δεν έχω δοκιμάσει. Η αλήθεια είναι ότι έχω να γ*****ω κάτι μήνες. Δεν ξέρω κουφη λεοπάρδαλη... μπορεί τελικά να είμαι γκει. 

Περίμενε, περίμενέ με

Θα ‘ρθω πάνω σε ένα λάμα

Θα ‘ρθω πάνω σε ένα κύμα

Αύριο, ίσως αύριο ναι

Περίμενε, περίμενέ με

Θα ‘μαι πίσω απ’ την κουρτίνα

Θα γεμίσω έναν μήνα

Αύριο, με αύριο ναι

Κι όπως κλαίει μια μαντόνα

Περίμενε, περίμενέ με

Θα σου στρώσω τον αιώνα

Με ψιλά, από ψηλά

Δε χαλιέμαι στον αγώνα

Σκύψε, γύρε, μύρισέ με

Πίστεψε, αγάπησέ με

Θα σε πάω μακριά

Perimene.mp3

 

 

Και bonus υλικό για να "αναθερμάνω" το τοπικ:

1. Καταβαθος τον ζηλευετε γιαυτο κραζετε

2. Οταν στις μπαντες σας ο τραγουδιστής "σκοτωνει" ενα "ιστορικο" κομματι τον κραζετε αντιστοιχα; ή του την χαρίζετε γιατι είναι φίλαράκι; Οταν ο κιθαριστας παιζει το σολο αψυχα, χωρις συναισθημα αλλα τέλεια τεχνικά, τον κραζετε;

 

;D ;D

Εγώ προσωπικά ζηλεύω τον Σάκη γιατί όποτε βγαίνει στη τηλεόραση η γυναίκα μου μου τον δείχνει και μου λέει "να ρε ανεπρόκοπε, γιατί δεν μπορείς να είσαι σαν αυτόν, ωραίο παιδί ευγενικό και με κοιλιακούς; Εσύ απ' το πρωί μέχρι το βράδυ χλαπακιάζεις μπροστά στο ιντερνετ".

Ρε μωρό μου, της λέω, είναι νομίζεις εύκολο να τρως όλη την ώρα; αλλά αυτή δεν μασάει.

Μια φορά τον Σάκη τον σταμάτησε μια μπατσίνα στον δρόμο για να τον γράψει αλλά αντ' αυτού τον χούφτωσε και του ζήτησε τηλ.

Μια άλλη φορά η μπέμπα του δεν μπορούσε να κοιμηθεί κι αυτός την νανούρισε παίζοντας πιάνο και τραγουδώντας απ' το τηλέφωνο. Εμένα άμα πάω να τραγουδήσω μου λέει "ωχ σταμάτα πια, δεν έχουμε όλοι την όρεξή σου/ Κοιμούνται τα παιδιά ρε μπαγλαμά" και τέτοια. 

Δεν υπαρχει αποδειξη σε αυτο, αλλα σιγουρα ειναι μια ενδειξη. Δεν νομιζω πως αν παω στην Ινδια και τζαμαρω στην τυχη με 10 ατομα θα εχω καλυτερα αποτελεσματα απ'το αν κανω το ιδιο στην Αμερικη. Αυτο θα ΗΤΑΝ μια ενδιαφερουσα ερευνα.

Μεγαλύτερη ένδειξη μάλλον του πόσο αχαλίνωτα καταναλωτικός λαός είναι οι αμερικάνοι καθώς και σε ποιο βαθμό διακατέχονται από ροκ σταρ σύνδρομα. Φαντάζομαι την μερίδα του λέοντος στην αγορά μουσικών οργάνων έχουν οι ηλεκτρικές κιθάρες. Έτσι δεν είναι;

Στην Ινδία δεν ξέρω με ποιους 10 τυχαίους μουσικούς θα ήθελες να τζαμάρεις αλλά αν δεν ξέρουν το σμοκ ον δε γουοτερ μη βιαστείς να τους χαρακτηρίσεις ηλίθιους, οκ?

Είναι πολύ ωραίο. Ο Σάμυ έχει δίκιο όμως για τα τύμπανα.

Κουφή Λεοπάρδαλη πρέπει να μας παραθέσεις τις έρευνες που υποστηρίζουν ότι η αγορά οργάνων (πρόσεξε, όχι η ενασχόληση με την μουσική) τρέφει το μυαλό, αλλιώς είναι σαν να λέμε ότι ο Θωρ είναι πιο δυνατός από τον Χουλκ έτσι, χωρίς αποδείξεις.

Πάει κάποιος σε ένα τρελοκομείο να δει ένα γνωστό του. Φεύγοντας συναντά έναν που έκοβε ένα χαρτί σε μικρά κομματάκια. Σταματά και τον ρωτά:

- Από το άγχος, από το άγχος;

- Οχι, του απαντάει ο τρελός. Από το στρές, από το στρές.

Βλέπει πιο πέρα έναν άλλο να μαδάει μία μαργαρίτα και τον ρωτά:

- Από το στρές, από το στρές;

- Οχι, του απαντάει ο τρελός. Από το άγχος, από το άγχος.

Φτού να πάρει κάνει ο επισκέπτης πού δε μπόρεσε πάλι να το μαντέψει.

Πάει λίγο πιο πέρα και βλέπει κάποιον άλλο να έχει μια τρίχα και να την παίζει με τα δάκτυλα.

- Από το άγχος, από το άγχος; τον ρωτάει;

Οχι. Από τ' αρχ***α μου, του απαντάει ο τρελός.

Μια χαρά ερμηνεύει ο Σάκης. Ακόμα και το καθιερωμένο του (εδώ ομολογουμένως μετρημένο) φαλτσέτο που βγαίνει στην αρχή της φράσης δεν ακούγεται άσχημα.

Για το μουσικό μέρος του έργου η γνώμη μου είναι ότι είναι ελαφρώς ξεπερασμένο. Έχει ένα ενδιαφέρον κειμηλιακό. Σαν τις μαύρες μεταξωτές κάλτσες της γιαγιάς μας που ίσως κάποτε να ευλογήθηκαν από αγγέλους αλλά έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε. 

Συμφωνώ ότι σε μια συναυλία δεν πας με μπράβους. Συμφωνώ ότι δεν πας για να στηρίξεις τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη. Αυτά είναι αξιολύπητα πράγματα.   

Κι εμείς σάμυ είμασταν κάποτε καταδρομείς αλλά τώρα δεν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας μετά από 4 ώρες πεζοπορία. Σου έχω όμως ωραία φωτο από τον Όλυμπο και ένα τραγούδι που αρέσει στον Πανούση.

 

                       [move] Γιώργο μην είσαι μαλάκαs, κυνήγα το... [/move]

 

 

                                    [move] τα 'παμε... [/move]

 

Ώπα. Κι άλλος από την κλίκα. 

Κι εμένα μ' αρέσουν οι ταινίες φαντασίας. Επιπροσθέτως δεν καταλαβαίνω τι πείραξε την κουφή λεοπάρδαλη η προπαγάνδα της νάσα. Εμένα με αρέσει. Στηρίζω την αύξηση χρηματοδότησης της από τον αμερικάνικο προϋπολογισμό. Ζητούμε με γράμματα στους βουλευτές μας ανάλογα προγράμματα στην Ευρώπη. Όλα βέβαια θα πρέπει να προσανατολίζονται με την αποίκηση του διαστήματος. Μπορεί να γίνει. Το λέει κι ο Χόκινγκ.

Η μόνη λύση για την διαιώνιση του ανθρώπινου είδους βρίσκεται στα άστρα. Και σε όσο πιο πολλά τόσο πιο καλά.

Αφού ο πρίγκηπας καρδινάλιος Κολλορέντο πέταξε τον φτωχό Μότσαρτ με τις κλωτσιές από το παλάτι του ο νεανίας υπέστη τέτοιο νευρικό κλονισμό που δύσκολα θα ξεχνούσε για το υπόλοιπο της ζωής του. Σαν αποτέλεσμα εκείνου του διωγμού ο νεανίας εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Βιέννη όπου και θα έβρισκε έναν καλό φίλο στο πρόσωπο του Βαρόνου Βαν Σβίτεν ο οποίος θα τον εισήγαγε στην μουσική των Μπαχ και Χάντελ.

Την ίδια εποχή γράφει στην αδελφή του:

" Σου στέλνω ένα πρελούδιο και φούγκα για τρεις φωνές. Είναι γραμμένο για την αγαπημένη μου Κονστάνσα που δεν δέχεται να ακούσει τίποτα εκτός από φούγκες, ειδικά του Χάντελ και του Μπαχ, και όταν μ' ακούει να τις παίζω, συνήθως από μνήμης, με ρωτάει αν έχω γράψει κι εγώ. Όταν της απαντώ "όχι" με μαλώνει και μου ζητά να γράψω μία για εκείνη."

Ένα μνημειώδες δίπτυχο έχει γεννηθεί. Μία νέα τέχνη μέσα από την οποία ξαναζεί η παλιά, εμπλουτισμένη με την τολμηρότητα και την εμπειρία που έχει καταφέρει να συσσωρεύσει στη διάρκεια της μικρής του ζωής.

Για τον Fusiongtr

Beethoven Sonata No. 8 Op. 13 (Pathetique) 

Το τραγούδι είναι ωραίο φυσικά. Ειδικότερα μου άρεσε εκείνο το περίεργο γύρισμα στο τέλος του ρεφραίν. Η ακολουθία του ριφ φωνητικά φαίνεται να λειτουργεί. Πρόσεξε λίγο εκείνο το σημείο κάπου στο 1,16. Ωραία κι η χροιά της φωνής αλλά η ερμηνεία θα μπορούσε να είναι καλύτερη.