Βρε καλο και χρυσο παιδί ο John. Αλλα... Βάλτε δίπλα στο Empyrean, άλλα δισκάκια που να έκαναν εντύπωση για τα εφφεδιλίκια τους. Π.χ. ένα ταπεινό Sgt Pepper & ένα Saucerful of secrets. Γιατι λέτε οτι τα σκαθαρια & οι floyd δεν μπηκαν στον πειρασμό να βάλουν τα τριπλάσια εφφέ στους δίσκους τους σε μια εποχή που η τεχνολογία, & τα καθαρα παραισθησιογονα άνθιζαν και οι εταιρείες τους τους διέθεταν ολοκληρα στουντιο να πειραματιστούν; Κατα την ταπεινή μου γνώμη, δεν γέμισαν με εφφε τα δημιουργήματα τους, ωστε να κρατήσουν ενα συγκεκριμένο αισθητικό επίπεδο και να προσφέρουν μια ώριμη πρόταση στο κοινό τους που πέρασε πλέον στην σφαίρα του κλασσικού. Ακούγοντας τη δημιουργία του Fruscy, η μονη εικονα που μου έρχεται στο μυαλό , είναι ενας μπόμπιρας, που σκορπάει ολα τα φανταχτερά παιχνιδάκια του έξω απο το παρκάκι του για να τραβήξει την προσοχή μας. Επιμένω, οτι εαν άφηνε καλους τραγουδιστες να ερμηνευσουν τα ίδια τραγούδια, το αποτέλεσμα θα ήταν πολλες σκάλες ανώτερο. Τώρα ειναι απλά λογικό, να ακους μια ώρα την αγριοφωνάρα της διπλανης πόρτας να 'χτυπιέται' "τραγουδώντας" και κάποια στιγμή να νοιωσεις οτι συμπάσχεις μαζί με αυτον τον άνθρωπο. Πριν αγοράσετε τον δίσκο, βρείτε εναν φίλο να σας τον δανείσει.