Aλλο ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα από τον Vagelism, που δίνει τροφή για την σκέψη Πασχαλιάτικα .
Να παραθέσω μερικές σκέψεις ως μόνιμο μαθητευόμενο άτομο των ντραμς και όχι μόνο…
Η Θέληση για Μάθηση , πολλές φορές συναντάει εμπόδια που μπορεί να είναι οικογενειακοί ή οικονομικοί λόγοι . Το Πάθος επίσης μπορεί να «τραυματιστεί» από κάποιον «ακατάλληλο» καθοδηγητή/καθηγητή, που ίσως να έχει τα μεγάλα πτυχία και την τεράστια εμπειρία, άλλα δεν διαθέτει το ένστικτο για να μπορεί να εμψυχώσει τον μαθητή που ,ενώ έχει το πάθος και την θέληση, παράλληλα έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση. Με αποτέλεσμα άνθρωποι με ταλέντο και πάθος, να μην ασχολούνται με αυτό που πραγματικά θέλουν (πχ την εκμάθηση των ντραμς ή ενός άλλου μουσικού οργάνου ή ακόμα και τον κλάδο σπουδών που θα προτιμούσαν).
Όσο για τον ιδανικό χρόνο μελέτης που απαιτείται για την εκμάθηση των ντραμς, η αλήθεια είναι ότι ρυθμίζω τον χρόνο μου έτσι ώστε να μπορώ να μελετώ αυτό που επέλεξα. Συμφωνώ ότι χρειάζονται θυσίες. No pain, no gain- μού τονίζει συχνά ο Δάσκαλός μου. Προσωπικά έκανα αυτό που έγραψε παλαιότερα ένας Νοϊζάς: διάλεξε δάσκαλο και δείξε τυφλή εμπιστοσύνη. Αφήνομαι τελείως στον Δάσκαλο και αισθάνομαι ότι με διαμορφώνει μουσικά και εγκεφαλικά και μυϊκά. (Οι μύες έχουν μνήμη- αλλά αυτό άλλο τόπικ).
Πάντα είναι «εκεί» σε όλα τα λάθη μου, σε όλες τις απορίες μου και σε όλες τις ανασφάλειές μου. Πολλές φορές πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό, σε ένα «ανόητο» σημείο μιας παρτιτούρας, σε μια ταχύτητα , σε ένα paradiddle. Σωστός καθοδηγητής και ‘ναυαγοσώστης’.
Και όταν έκρινε ότι ήρθε η κατάλληλη στιγμή ,με παρότρυνε και επέμενε να παίξω με άλλους μουσικούς. Εγω βαθιά μέσα στην ανασφάλεια, αλλά τον εμπιστεύτηκα και πήγα. Εκεί ήτανε.. ‘a totally different ball game.’ Εκεί κατάλαβα όλα αυτά που γράφετε εσείς οι πιο έμπειροι συγγραφείς του Drums and Percussion. Και ειδικότερα κατανόησα πλήρως αυτό που αναφέρει ο Vagelism: To real thing δεν βρισκεται ουτε μεσα σε φορουμ , ουτε πισω από οθονες υπολογιστων …Βρίσκεται μεσα σε υπογεια προβαδικα που μυριζουν ιδρωτιλα.(+ποδαρίλα, να προσθέσω)
Θυμάμαι ότι στα πρώτα μαθήματα δεν ήθελα τον μετρονόμο, με ενοχλούσε -αλλά είπαμε, ακολουθούσα τυφλά τις οδηγίες. Και μια μέρα στο μάθημα, έπρεπε να παίξω μια άσκηση και άκουσα τον εαυτό μου να λέει : «Δάσκαλε, βάλε τον μετρονόμο. Χωρίς μετρονόμο θα παίξω?». Με κοίταξε και έβαλε τα γέλια. Συνειδητοποίησα τότε ότι ύπουλα ( με την καλή έννοια), ο μετρονόμος είχε γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της μελέτης μου. Αυτό που επεδίωκε δλδ ο Δάσκαλος ,χωρίς να μου το επιβάλλει με το έτσι θέλω.
Δεν γνωρίζω εάν ανήκω σε μια από τις τρείς κατηγορίες μαθητών που αναφέρονται στο thread. Σίγουρα όμως ανήκω σε μια ομάδα ανθρώπων που σέβεται, εκτιμά και ευγνωμονεί τους σωστούς Δασκάλους για την μεταδοτικότητα, την τεράστια υπομονή , την γενναιοδωρία χρόνου και γνώσεων που δίνουν αυτοί οι μουσικοδιδάσκαλοι όταν κάνουν το λειτούργημα αυτό.