Ούτε γεράσαμε, ούτε μας έφτασαν. Απλώς άλλες εποχές.
Την εποχή μου (δεκαετίες 70-80( υπήρχαν ντράμερ με προσωπικότητα και με δικό τους στυλ & ήχο. Άκουγες το τραγούδι και έλεγες ... Να ο Τάδε.
Γι' αυτό και είχαμε το στυλ του Bohnam, του Ian Paice, του Carl Palmer, του Keith Moon, του Ginger Baker για να αναφέρω λίγους από τους καλύτερους.
Σήμερα ?
Ακόμα και τα μεγάλα ονόματα και καταπληκτικοί drummers όπως ο Portnoi & o Weckl δεν έχουν κάτι το ξεχωριστό για να παρουσιάσουν παρά μόνο την εκπληκτική τεχνική τους.
Τότε τα drums ήταν αίσθημα, φαντασία, ταλέντο, ήχος, τεχνική και όλη η δυναμική βάση του τραγουδιού και σήμερα είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων τεχνική και ταχύτητα, και άλλες φορές ένα βαρετό επαναλαμβανόμενο πράγμα.
Υπερβολικός ? --- Ίσως.
Ξεπερασμένος ? ---- Σίγουρα.
;D ;D