Ύστερα από ένα κάρο μα.....ς που έχω κάνει πειραματίζοντας με το set up, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα:
για να κατανοήσουμε καλύτερα την σχετική εργασία, πρέπει να έχουμε ένα ιδανικό σημείο αναφοράς, δηλαδή, πιο είναι το τέλειο set up
- να υποθέσουμε πως το μανίκι είναι ίσιο (χωρίς καμία παραμόρφωση).
- να υποθέσουμε πως το action μπορούμε να το ρυθμίσουμε και από τις 2 πλευρές(nut & bridge).
- να υποθέσουμε πως τα τάστα είναι σωστά και άφθαρτα.
εννοείται πως ρυθμίζουμε και τα υπόλοιπα, μαγνήτες, intonation & .......... .
Και ο κάθε ένας ανάλογα από τις προτιμήσεις να ρυθμίζει το action πάντα μη παραβλέποντας εάν το όργανο παίζει σωστά.
Η ερώτηση είναι εάν το παραπάνω συμπέρασμα είναι σωστό, έστω και θεωρητικά.
Διότι και το μανίκι παίζει, και τα τάστα φθείρονται, και γενικά το όργανο πυκνά συχνά απορυθμίζεται.
Εάν έχουμε ένα ιδανικό σημείο αναφοράς, θα μπορέσουμε να στοχεύουμε ανάλογα.