Έρρωσθε senexus..
Δεν θα διαφωνήσω μαζί σου. Απεναντίας υιοθετώ της απόψεις σου, όσον αφορά φυσικά τον παραδοσιακό τρόπο σύνθεσης. Εννοείται πως οι σπουδές είναι το ¶λφα και το Ωμέγα για την μύηση στον ερωτικό κόσμο
της σύνθεσης. Αυτό όμως που σε καμία περίπτωση δεν διδάσκετε και δεν μπορεί να διδαχθεί με κανέναν τρόπο, είναι το συναίσθημα, η ΨΧ και η ζωή (πνοή) που θα πρέπει να εκπέμπει το μουσικό θέμα.
Βέβαια όσον αφορά της σπουδές, υπάρχουν είδη μουσικής που δεν διδάσκονται, όπως για παράδειγμα η σύγχρονη ηλεκτρονική μουσική και άλλα πειραματικά είδη. Ασχολούμαι με την ηλ. μουσική αρκετά χρόνια
και αυτά που ανακάλυψα μόνος μου, δεν υπήρχε περίπτωση να μου τα μάθει κανένας. Εδώ φυσικά μπαίνει
και η βοήθεια των παραδοσιακών σπουδών μου στην κλασική μουσική παιδία, κάνοντας 9 χρόνια κλασική
κιθάρα αυτά που αποκόμισα είναι απίστευτα! όταν καθόμουν μπροστά από έναν υπολογιστή και μερικά
μηχανήματα 24ωρα ολόκληρα, ένιωθα ένας Κολόμβος που ανακάλυπτε μουσικές ‘’Αμερικές ‘’ από πρώτο
χέρι.. Κάποτε ένας γνωστός μου που σπούδαζε μουσική τεχνολογία στην Αγγλία με ρωτούσε πράγματα που υποτίθεται θα έπρεπε να τα γνωρίζει, φυσικά αυτά που εκείνος γνώριζε και δεν είχα ιδέα, ήταν κυρίως
επάνω σε ‘’ψαγμένα’’ τεχνικά θέματα και όχι καθαρά μουσικά.
Το όλο σκηνικό θυμίζει το σχολείο, όταν ήμασταν μαθητές πήραμε κάποιες γνώσεις που το μεγαλύτερο μέρος αυτόν, χάθηκε στο πέρασμα του χρόνου. Όταν όμως διαβάζαμε εξωσχολικά βιβλία από μόνοι
μας, αυτήν την γνώση δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ, γιατί είναι εμπειρία, είναι βίωμα, είμαστε εμείς.
Κάποιος μεγάλος ζωγράφος είπε ΄΄Πέρασα τόσα χρόνια σε σπουδές, για να μάθω να ζωγραφίζω ξανά σαν
παιδί!!!!’’
Επαναλαμβάνω ότι δεν είμαι κατά των σπουδών, αντιθέτως είμαι υπέρμαχος αυτόν. Αλλά με μέτρο.