Sami Amiris

Λοιπόν, ιδού ένα κομμάτι με γλυκερά ακκόρντα 7ης και βάλε, με καλό voice leading. Σαν το πλαστικό Katana ένα πράμα...

Διάβασα το όλο thread, και μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση το πόσο απόλυτη, πραγματική άγνοια έχουν κάποιοι άνθρωποι για άλλες μουσικές, και βέβαια συγκεκριμένα για τη jazz, και με την απολύτως ελληναράδικη νοοτροπία τολμούν, ενώ δεν έχουν ιδέα από το είδος, να έχουν άποψη για αυτό, να το κατηγοριοποιούν και να του βάζουν ταμπέλες, και με ύφος γνώστη να το περιγράφουν κιόλας, χωρίς να έχουν, επαναλαμβάνω, ιδέα του τι λένε. Η άγνοιά τους και η ελληναριά του «έχω άποψη και εμμένω σε αυτήν ενώ η άγνοιά μου βρωμάει και ζέχνει από παρσέκ απόσταση» επίσης βρωμάει και ζέχνει από παρσέκ απόσταση. Επίσης, εξισώνουν τη δραματική ιδιότητα της μουσικής με τη χρήση της σε πομπώδη σημεία σε ταινίες (!) και αξιώνουν κάτι τέτοιο ως εισητήριο για μία μουσική να θεωρηθεί δραματική ή πομπώδης! Αυτό απλώς είναι το κερασάκι στην τούρτα. Με αυτή τη νοοτροπία δεν πάμε πουθενά δυστυχώς. Αν κύριοι δεν γνωρίζετε κάτι, ρωτήστε για να μάθετε, χωρίς να προβαίνετε σε χαρακτηρισμούς και κατηγοριοποιήσεις. Και μην προβάλετε αυθαίρετα κρητήρια δικής σας επινόησης για να επιβάλλετε μίαν άποψη που εμφανώς δεν έχετε δικαίωμα, λόγω άγνοιας, να έχετε. Λες και η κλασσική σταμάτησε στο 1800 και λες και η jazz είναι μόνο το birth of the cool. Αν άκουγε ο Miles ότι η jazz είναι cool και στερείται δραματουργίας, θα σας απαντούσε ότι ακυρώνετε ότι έκανε από το 60 και πέρα. Ή ότι έκανε ο Coltrane από το Love Supreme και πέρα. Ή οι young lions το 80. Και όλο το small combo ρεπερτόριο από τότε μέχρι σήμερα. Και βέβαια όλο το μοντέρνο big band ρεπερτόριο που το γράφουν ως επί το πλείστον arrangers που είναι συγχρόνως και κλασσικοί συνθέτες. Αν η jazz έχει ένα πράγμα σήμερα, αυτό είναι ενέργεια. Και ενέργεια δεν είναι απαραίτητα decibel. Είναι η ενέργεια του να σε αρπάζει και να σε στήνει στον τοίχο, που λέει κάποιος για τη metal εδώ. Και βέβαια, το κριτήριο του αν κάτι είναι soundtrack ή δεν είναι, είναι τελείως, μα τελείως αυθαίρετο. Η ανάγκη της ταινίας είναι κάτι που το κρίνουν οι δημιούργοί της. Δεν σημαίνει ότι είναι η μοναδική επιλογή, ούτε ότι είναι η καλύτερη. Αλλά σίγουρα είναι αυτό που θέλουν αυτοί και τους εξυπηρετεί. Δεν γίνεται ο σκηνοθέτης ή ο παραγωγός κρητήριο δραματουργίας ή πομπώδους ύφους! Θα συμμετείχα, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει νόημα σε αυτό. Αφού τα ξέρετε όλα και θεσπίσατε και κριτήρια επιλογής. Τι να πει κανείς, πραγματικά...

Όσο ευσταθεί, άλλο τόσο δεν ευσταθεί. Σίγουρα κατέστρεψαν ναούς. Αλλά διατήρησαν τα αρχαιοελληνικά κείμενα, είχαν σχολές όπως π.χ. την φιλοσοφική σχολή των Αθηνών κτλ., είχαν λόγιους με εξαιρετική γνώση της αρχαίας ελληνικής πραγματείας, διέσωσαν ένα μέρος των κειμένων μετά την καταστροφή της Βιλιοθήκης της Αλεξάνδριας από τους Άραβες το 641, ανέπτυξαν τις επιστήμες κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα της Δύσης (ειδικά τα μαθηματικά, την κρυπτογραφία, κτλ), ανέβασαν τη διπλωματία σε πρωτοφανή για την εποχή επίπεδα, προφύλαξαν τη Δύση από επελάσεις μεγάλων εχθρών - και βέβαια η Δύση το «ανταπέδωσε» αυτό τετράπαξ - και τόσα άλλα πράγματα που οι σημερινοί με τις πολιτικές ατζέντες τους δεν λένε ποτέ. Η Βυζαντινή αυτοκρατορία είναι μία εξαιρετικά σημαντική περίοδος της ιστορίας της περιοχής, και δεν είναι καθόλου όπως παρουσιάζεται, και δυστυχώς και από την ίδια την Αρβελλέρ από ότι κατάλαβα. Και αν ο Παπαρηγόπουλος είχε λάθη και ατζέντες, ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Οστρογκόρσκι, τον Βασίλιεφ, τον Ράνσιμαν, κτλ....

Μην αμφιβάλλεις καθόλου. Ρώτα μεγάλης ηλικίας ανθρώπους στην Κρήτη και θα δεις τι θα σου πούν σχεδόν όλοι. Μάλιστα, η 96(!!!) ετών γιαγιά ενός πολύ σημαντικού μουσικού όσο ζούσε έλεγε μαντινάδες από πολύ, πολύ παλιά, τις είχε ακούσει από μωρό παιδί, που μακάρι να την θυμόμουν αυτούσια. Έλεγε ως και την ημερομηνία της Άλωσης, και πόσο έκλαψε τότε ο πληθυσμός που το άκουσε. Και αυτή, και αρκετοί άλλοι αντίστοιχης ηλικίας άνθρωποι μου το είπαν για τα στιβάνια. Ανεξάρτητο μεταξύ τους υπερήλικες, άρα το άκουσαν από παιδιά, όπως μου είπαν και οι ίδιοι. Δεν έχω λόγους να μην το πιστέψω. Από την άλλη, έχω πολλούς λόγους να αμφιβάλλω για τις θέσεις ενός ανθρώπόυ με σαφείς πολιτικές θέσεις, ανεξάρτητα της γνώσης του. Δεν είναι π.χ. τυχαίο ότι ένας άνθρωπος, αρχηγός κόμματος, συνταγματολόγος, με φοβερή γνώση του Συντάγματος, ονομάστηκε «αντισυνταγματολόγος»! Αφού μόνος του έγραψε τους περισσότερους αντισυνταγματικούς νόμους στην ιστορία της Ελλάδος! ;D Οι θέσεις της Αρβελέρ μου φαίνονταν και μου φαίνονται πολύ περίεργες και ύποπτες, υποκινούμενες από περίεργα πολιτικά κριτήρια. Επίσης όταν κάποιος έρχεται σε σαφή αντιπαράθεση με κορυφαίους του πλανήτη Βυζαντινολόγους, με ουσιαστικό σκοπό την υποβάθμιση της σημασίας της Βυζαντινής περιόδου και προώθηση του γνωστού τσιτάτου ότι οι Βυζαντινοί ήταν ο Ελληνικός Μεσαίωνας και υπήρξε μαύρη σελίδα για τον ελληνισμό, δεν μπορώ να τον πάρω στα σοβαρά. Και όχι, οι Βυζαντινοί δεν πήγαν στο φώς όπως λέει, ακόμη έκαιγαν μάγισσες τότε στη Δύση! Και για κάμποσο καιρό ακόμη...

Αν πράγματι είπε κάτι τέτοιο η Αρβελέρ, θα προτιμήσω τον Οστρογκόρσκι. Δεν είχε πολιτικά συμφέροντα από πίσω, παρά μόνο να είναι ο καλύτερος Βυζαντινολόγος του πλανήτη στην εποχή του. Αυτό μου αρκεί.

Ένα σούπερ βιβλίο για τη Βυζαντινή περίοδο - μια που αναφέρθηκε: http://www.rastko.rs/cms/files/books/4712130c5cb71 και το βιβλίο του Ostrogorsky: http://www.24grammata.com/wp-content/uploads/2012/09/Ostrogorsky-24grammata.com_.pdf Από το τελευταίο: «...το Βυζάντιο εμπλούτισε πολιτιστικά και τη Δύση. Το βυζαντινό κράτος ήταν ο χώρος, μέσα στον οποίο επέζησε ανά τους αιώνες ο πολιτισμός της ελληνο-ρωμαϊκής αρχαιότητας. Για το λόγο αυτό το Βυζάντιο ήταν δότης, ενώ η Δύση δέκτης. Ιδιαίτερα στην περίοδο της Αναγεννήσεως, όταν το πάθος για τον αρχαίο πολιτισμό κατέλαβε την ανθρωπότητα, ο δυτικός κόσμος βρήκε στο Βυζάντιο την πηγή, από την οποία γεύθηκε τους θησαυρούς της αρχαιότητας. Το Βυζάντιο διατήρησε την κληρονομιά του αρχαίου κόσμου και επιτέλεσε έτσι την αποστολή του στην παγκόσμια ιστορία. Διέσωσε από τον αφανισμό το ρωμαϊκό δίκαιο, τα ελληνικά γράμματα, τη φιλοσοφία και την επιστήμη, για να παραδώσει στη συνέχεια την ανεκτίμητη αυτή κληρονομιά στους λαούς της δυτικής Ευρώπης, που είχαν ωριμάσει για να την δεχθούν.» Και ένας θησαυρός βιβλίων του Runciman για το Βυζάντιο: http://en.bookos.org/g/Runciman Δεν είναι λοιπόν τόσο απλά τα πράγματα όσο κάποιοι διαδίδουν για το Βυζάντιο.

Θα διαφωνήσω. Υπάρχει ολόκληρη τάση παραγκωνισμού της σημασίας της Βυζαντινής περιόδου, τόσο όσον αφορά τη διατήρηση της αρχαιοελληνικής παράδοσης, όσο βέβαια και στο μπλέξιμο με τα θρησκευτικά. Βεβαίως καταστράφηκαν πολλοί αρχαίοι ναοί από τους χριστιανούς, αλλά δεν είναι εφεύρεση των βυζαντινών αυτό. Και μια που λες για το Βυζάντιο, π.χ. τα στιβάνια στην Κρήτη ήταν το σύμβολο των δακρύων για την πρώση της Πόλης το 1453. Καταγεγραμμένο και σε κείμενα και σε μαντινάδες της προφορικής παράδοσης. Σε κάθε περίπτωση, νομίζω ότι τα παρακάτω δύο βιβλία είναι επιβεβλημένα για όποιον πραγματικά ενδιαφέρεται για το θέμα: http://www.ianos.gr/eshop/biblia/theoritikes-epistimes/istoria/byzantio/istoria-tou-bizantinou-kratous-a-tomos/0282169pp/ http://www.ianos.gr/eshop/biblia/theoritikes-epistimes/istoria/byzantio/istoria-tou-bizantinou-kratous-b-tomos/0048163pp/ Προσωπικά δεν συμφωνώ με την περαιτέρω απλοποίηση της ελληνικής γλώσσας, βασικά για λόγους αναγνώρισης συνθετικών. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να γνωρίζει κανείς την προέλευση των λέξεων. Και με τη σημερινή ορθογραφία, δεν έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό αυτή η δυνατότητα. Και βέβαια, διευκολύνει την ανάγνωση των αρχαίων κειμένων από το πρωτότυπο, και την καλύτερη και ευκολότερη δικαιολόγηση των σημερινών λεκτικών τύπων που κρατούν από τότε.

Ο άνθρωπος δεν παίζεται!!! Τόσα χρόνια παίζαμε παρέα, και όποτε κάνει τέτοια, πάντα παθαίνω πλάκα... Το όλο κομμάτι είναι βασισμένο σε 11:7 με αρκετά ιδιόμορφο τρόπο. Ο ViJay Iyer είχε χρησιμοποιήσει κάτι αντίστοιχο αλλά μόνο σαν ρυθμική μετατροπία, για να αλλάξει ταχύτητες, όχι τα παίζει ταυτόχρονα! Μεγαλείο...

Καινούριο κλιπάκι, κομμάτι του Αντώνη Λαδόπουλου!

Εξαρτάται. Παίζεις με κάποιο όργανο που σου κρατά τα μπάσα ή είσαι εσύ αυτός που κρατά τα μπάσα; Αν ναι, έχεις μεγάλη ελευθερία τοπικά, αρκεί να είναι συνολικά το αποτέλεσμα εντάξει και περιφερειακά, δηλαδή πώς πάς μέχρι τη συγχορδία και πως φεύγεις από αυτήν, δηλαδή το voice leading. Aν παίζεις πιάνο, κιθάρα ή μαρίμπα, είσαι κάπως πιο ελεύθερος στο πως θα πάς από τη μία συγχορδία στην άλλη, το voice leading είναι αρκετά χαλαρό. Αν όμως γράφεις για horn section ή για string section, τότε το voice leading είναι εξίσου σημαντικό με την ίδια συγχορδία, αν όχι πιο σημαντικό. Οπότε το ηχόχρωμα παίζει τεράστιο ρόλο εδώ. Αν όχι, τότε έχεις μεγάλη ευθύνη, διότη πλέον η στήριξη της συγχορδίας είναι σε εσένα. Και μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε αναποδιά, όπως π.χ. η συγχορδία σου να μην ακούγεται πολύ καλά μόνη της, αλλά μιά χαρά μέσα στη μουσική στο συγκεκριμένο σημείο, ή το ανάποδο, να ακούγεται τέλεια μόνη της αλλά να μη δένει με τα γύρω της με τίποτε, ή το χείριστο όλων, άσχημη μόνη της και με παρέα, ή το καλύτερο όλων, όμορφη και δένει και ωραία με το περιβάλλον. Και τώρα ερχόμαστε στο ερώτημα: τι θα πει ωραία; Έχεις πάντα να παλέψεις παρωχημένες απόψεις σχετικά με το τι είναι ωραίο. Στην τελική, και εφόσον έχεις ακούσει πολλή μουσική και ξέρεις τα είδη της παγκόσμιας μουσικής, οπότε έχεις εμπιστοσύνη στο αρμονικό σου αισθητήριο, το ακολουθείς, και τέλος. Αν δεν εμπιστεύεσαι το αρμονικό σου αισθητήριο, τότε μελέτα για να μάθεις να το εμπιστεύεσαι. Μπορεί κάλιστα το δικό σου αισθητήριο να βρει πράγματα που δεν θα αρέσουν σε κανένα από αυτούς που θεωρείς εσύ καλούς, αλλά εσύ να γράψεις ιστορία ενώ αυτοί όχι. Έχει γίνει πολλές φορές αυτό... Πάντα θα έχεις στο μυαλό σου αυτές τις δύο βασικές δυνάμεις: Στατικά, μόνη της ακούγεται καλά; Και δυναμικά, δένει ωραία με το σύνολο; Για σένα και τις δύο φορές. Ωραία δεν σημαίνει απαραίτητα ομαλά, ούτε με βάση τους κανόνες της αρμονίας του Ωδείου. Ωραία σημαίνει να το ακούς και να τη βρίσκεις. Και όσο πιο πολλά γνωρίζεις, τόσο περισσότερες εναλλακτικές ξέρεις, οπότε τόσο περισσότερο ξέρεις γιατί βάζεις ότι βάζεις όπου τα βάζεις. Πειραματίσου ελεύθερα με αναδιατάξεις, απλώς φρόντισε να σου αρέσει το αποτέλεσμα από μόνο του, και το πώς δένουν με τα υπόλοιπα εν μέσω των οποίων τις τοποθετείς. Και διάβαζε ανηλεώς βιβλία για να παίρνεις πληροφορίες. Γνώση, δοκιμές και καθημερινή τριβή χρειάζεται. Όσον αφορά το τελευταίο σου ερώτημα, όλα έχουν να κάνουν με τη σχέση των θεμελίων μίας συγχορδίας και του μπάσου. Πολλές φορές μία συγχορδία δεν έχει σαν θεμέλιο τη μπάσα της νότα, π.χ. η συγχορδία 6/3 ή 6/4 ή οι 2 της κλασσικής αρμονίας είναι τέτοιες, οπότε έχουν μία εσωτερική έννοια αστάθειας. Από την αντίθετη μεριά, αν πάρεις μία αναστροφή μίας συγχορδίας , η οποία λόγω των υπολοίπων νοτών, τονικοποιείται, έχεις στην πραγματικότητα άλλο τύπο συγχορδίας. π.χ. η CEGA = C6 και ACEG = A-7 έχουν τις ίδιες νότες (άρα είναι το ίδιο σύνολο), αλλά ακούγονται αλλιώς. Πολλά τέτοια παραδείγματα, και όλα τους θεμιτά, καλά και χρήσιμα στη μουσική.

Εδώ πραγματικά δεν κατάλαβα. Μήπως μπορείς να γράψεις ένα κανονικό chord progression για να καταλάβω; Πρώτα το κανονικό και μετά την αλλαγή για να καταλάβω...

Πίστεψέ με, έχω κάνει πάνω από 100, το ξέρω καλά και συμφωνώ μαζί σου. Αλλά όταν θες να βγάλεις μαζικά κομμάτια, θες να γλυτώνεις χρόνο. Μπορείς να διαβάσεις 10 κομμάτια την ημέρα, αλλά δεν μπορείς να κάνεις 10 transcriptions την ημέρα! Εκεί που φτιάχνεις πρόγραμμα σε μία εβδομάδα διαβάζοντας, το φτιάχνεις σε ένα χρόνο αλλιώς. Οπότε λες, ας τα αγοράσω να γλυτώσω χρόνο. και εν τέλει δεν γλυτώνεις τίποτε άλλο εκτός από τα λεφτά σου...

Συμφωνώ, απλώς βρίσκομαι ακόμη στη διαδικασία καταχερίσματος και θέλω να δώ τι είδους συμπεριφορά θα επιδείξει μέχρι τέλους πριν τον δώσω. Απλώς θα σας πώ ότι αν πάτε να πάρετε transcriptions για κάποια παλιά κομμάτια jazz και δείτε ότι ο τύπος είναι από τη Γαλλία, μιλήστε μου πρώτα!

Συμφωνώ απόλυτα. Για αυτό υπάρχουν οι editors! Είναι τεράστια αμαρτία να κάνει κανείς παρασπονδίες τέτοιου τύπου. Για σκέψου να γράψει κανείς τις εξισώσεις λάθος σε ένα επιστημονικό paper, τον κρεμάνε ανάποδα! Αλλά όλα περνάνε αβρόχοις ποσί στη μουσική. Απαράδεκτο...

Λοιπόν, μου έτυχε κάτι πολύ διδακτικό τις τελευταίες μέρες. Είχα προ καιρού αγοράσει κάποια transcriptions από παλιά jazz από ένα πολύ γνωστό transcriber της αλλοδαπής - δεν θα αναφέρω το όνομά του για ευνόητους λόγους - , και τώρα τελευταία αποφάσισα να κάνω κάποια διδακτικά videos γύρω από αυτά, μια και η παλιά jazz είναι από τις μεγάλες μου αγάπες. Σκέφθηκα μάλιστα να παίζω το κομμάτι μια φορά στην ταχύτητά του και μία αργά ώστε να μπορεί κάποιος να δει το τι ακριβώς συμβαίνει. Ξεκινάω λοιπόν με ένα από αυτά τα transcriptions. Το διαβάζω, και μετά πάω να το παίξω πάνω από την ηχογράφηση. Συνειδητοποίησα ότι είτε η ηχογράφηση ήταν... λάθος, ή το transcription! Υπήρχαν σημεία ολόκληρα που ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Αποτέλεσμα: Κάνω το δικό μου transcription εκ θεμελίων. Πολύς χρόνος χαμένος, από τη στιγμή που πλήρωσα τα ωραία μου λεφτουδάκια να αγοράσω το έτοιμο. Τουλάχιστον, σίγουρα σωστό. Το στέλνω στον transcriber μαζί με ένα ωραιότατο στόλισμα. Σε στυλ, μεγάλε, αν το έπαιρνα από το internet τζάμπα, οκ ας ήταν full στα λάθη, αλλά το πλήρωσα! Και κάποια λάθη ήταν τύπου copy-paste. Αντί να δει τι έκανε ο παίκτης σε αντίστοιχα σημεία του κομματιού, που έκανε μικρές παραλλαγές, αυτός αντέγραφε τα ίδια! Τα λάθη τύπου copy-paste είναι δείγμα βιασύνης, και είναι για κλωτσιές. Δείχνουν απόλυτη ανευθυνότητα από τον transcriber. Απλώς δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία στο κομμάτι, ή στη δουλειά του, ή στον κακομοίρη τον άνθρωπο που θα τον πληρώσει και θα το διαβάσει. Εν τέλει, μου απαντάει, ζητώντας μου συγνώμη, και κάνοντας κάποιες αλλαγές στο transcription του, αλλά κρατώντας κάποια εξώφθαλμα λάθη. Ακολούθησε δεύτερο καταχέρισμα με λεπτομερή αναφορά των λαθών στην καινούρια παρτιτούρα. Περιμένω τη δεύτερη απάντηση. ΙΘΙΚΟΝ ΔΙΔΑΓΜΑ: ΜΗΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΤΕ ΚΑΝΕΝΑ TRANSCRIPTION!!! Θα τα θεωρείτε όπως ακριβώς τους απατεώνες που αποφάσισαν να αλλάξουν ζωή: συνεχής έλεγχος για να είστε σίγουροι. Διότι αν βασιστείτε σε transcription που δεν είναι σωστό, θα καταλήξτε ρεζίλι, χωρίς να φταίτε εσείς. Πάντοτε να τα τριπλοελέγχετε πριν τα παίξετε. Να είστε σίγουροι για την ορθότητα του κειμένου. Αυτό να το έχετε και για βιβλία. Υπάρχουν θρυλικά συγγράματα, όπως π.χ. το Structure of Atonal Music του Allen Forte, που είναι πήχτρα στα λάθη. Και μάλιστα είναι τόσο να μην πω τι το συγκεκριμένο άτομο, που δεν δέχεται καν αναφορά λαθών. Για κλωτσιές. Τέλος πάντων... Αυτά και καλή τύχη. Είναι ζούγκλα εκεί έξω...

Tx! Ο Richie Beirach είναι από τις μεγάλες μου αγάπες. Μάλιστα, έπαιζα συστηματικά μουσική του ξανά και ξανά, μόνο και μόνο για να τον μάθει ο κόσμος! Χαχαχαχα!!! Ιδού κάποια clips από το πρόσφατο μέχρι απώτερο παρελθόν με μουσική του: Elm: Pendulum: Από το δίσκο που κυκλοφόρησε το 2009, που έχει μέσα το Elm και το Snow Leopard στο τέλος - έχει bookmarks: Αυτά για το αρχείο που λένε... Κάποια από τα επόμενα projects είναι: Καινούριος δίσκος Phos Duo, κάποια στιγμή το Νοέμβρη, Μία προσωπική συναυλία με καλεσμένο τον Rex Richardson και 3 σούπερ έλληνες μουσικούς και πολύ, πολύ φίλους, τους Παναγιωτόπουλο, Τριβόλη και Λαδόπουλο, στη Στέγη το Δεκέμβρη, Ένα ντουέτο με έναν καταπληκτικό μουσικό από τη Δανία στο ηλεκτρικό τσέλο - κοντραμπάσο, το Soren Lyng Hansen, και Η συγγραφή ενός βιβλίου για θεωρία και ενός για πολυρυθμούς - groupings κτλ, που κρατάει κάποια χρόνια ήδη #GiofyriTisArtas Θα ενημερώνω για ό,τι προκύψει. Tx again!!!

Tx!

Tx!!! Μια που το θέμα έγινε sticky, μπορείτε, με τη σύμφωνη γνώμη του πρωτοερωτήσαντος φυσικά, να διατυπώνετε ό,τι ερωτήσεις έχετε περί του θέματος, και τις συζητούμε εδώ. Από τη στιγμή μάλιστα που βλέπω ότι υπάρχει ενδιαφέρον, και βέβαια να ξέρω και να απαντήσω! Και πάλι ευχαριστώ! Σάμι

O Mick είναι τέρας! Και tx!

Tx every1! Ναι, έχω δύο ονόματα. Εμείς γνωριζόμαστε και από το Fb...

Barrelhouse: Boogie Woogie: Ragtime: και σε stride διασκευή: Stride: Ο Θεός: Όλα τα παρπάνω πριν τη bebop!!! O διάδοχος του Θεού: Ελπίζω να βλέπεις τη μουσική συνέχεια...

Άλλο ένα ενδιαφέρον ερώτημα που θέτεις. Λοιπόν, όταν διαβάζεις βιβλία jazz αρμονίας, έχε υπόψιν σου ότι οι συγχορδίες μεθ'εβδόμης που γράφουν δεν χρησιμοποιούνται όπως γράφουν στις περισσότερες περιπτώσεις. Π.χ., όταν κάποιος ξεκινάει και πρωτομαθαίνει τις συγχορδίες μεθ'εβδόμης που έχει η ματζόρε κλίμακα, ανακαλύπτει έκπληκτος ότι στο I VI II V και στις παραλλαγές του, πολλές φορές οι τζαζίστες δεν παίζουν m7 στη ΙΙ αλλά dominant 7. Επίσης πολλές φορές δεν παίζουν Μ7 στην Ι, την τονική συγχορδία, αλλά πάλι dominant 7. Και μάλιστα, ανακαλύπτει ότι ακούγεται πολύ πιο jazzy το να βάζει περισσότερες dominant παρά major 7 ή minor 7. Γιατί αυτό; Διότι, η jazz βασίζεται στο blues, το οποίο τονικοποίησε την dominant 7 συγχορδία κατά απόλυτο τρόπο, όπως ακριβώς έκανε και το Φλαμένκο στη susb9 αρμονία. Το blues σαν χρώμα είναι μία δική του τροπικότητα, modality αν θες, το οποίο δεν έχει κάμμία σχέση με τη γνωστή blues κλίμακα, αλλά είναι μία μουσική που βασίζεται στην Dominant 7 συγχορδία με πολλές ελαττωμένες συγχορδίες μέσα, και πολλές όμορφες αλλά γλυκόπικρες διαφωνίες. Άκου πως παίζει blues κάποιος σαν τον Oscar Peterson, τον Duke Ellington ή τον Clare Fischer ("Blues Bittersweet", "BρunnerSchuerpunkt" κτλ), ή οι original Boogie - Woogie πιανίστες όπως ο Albert Ammons, Meade Lux Lewis, Pete Johnson, Clarence "Pinetop" Smith, Jimmy Yancey, Jimmy Blythe, κτλ. Όλη η jazz βασίστηκε στο blues, την εξέλιξή του μέσω των Barelhouses και Boogie - Woogie, και την παράλληλη είσοδο του ragtime σαν ένα χρονικά παράλληλο είδος που ξεκίνησε από παραλλαγές σε polkas μέχρι να γίνει το δικό του είδος βασισμένο στε φράσεις ανά 3, syncopation και blues. Τα δύο αυτά είδη οδήγησαν στην swing επανάσταση, τις big bands και το stride πιανο, αρκετά πριν τη bebop. Αν θες λοιπόν το γιατί η αρμονία της jazz στηρίχθηκε στις συγκεκριμένες συγχορδίες, αυτό ισοδυναμεί με το να μάθεις από κοντά την ιστορία της. Καθόλου άσχημη υπόθεση κατά τη γνώμη μου...

Στο πιάνο, οι περισσότεροι συνδυασμοί νοτών μπορούν να παιχτούν, αρκεί να είναι στην έκταση των δύο χεριών. Αλλά το αν ακούγοται ή όχι έχει να κάνει με το είδος. Από τη στιγμή που υπάρχει μουσική που εκμεταλλεύεται χρωματικά clusters πολλών οκτάβων - βλέπε Lutoslawski, κτλ - οποιαδήποτε συγχορδία μπορεί να έχει την ευκαιρία της. Αλλά γεινκά η jazz χρησιμοποιεί σχεδόν τα πάντα, οπότε δεν υπάρχουν και πολλές συγχορδίες που δεν χρησιμοποιούνται τη σήμερον ημέρα σε αυτή τη μουσική, να σου πώ δεν ξέρω καμία! Άλλο βέβαια στο παρελθόν, αλλά και τότε υπήρχε ο Tatum που χρησιμοποιούσε πρακτικά τα πάντα...

Κοίτα, εξαρτάται τα βιβλία και εξαρτάται το αντικείμενο. Αν πάρεις ένα βιβλίο τυπικής jazz αρμονίας, έχει αρκετά λιγότερους από 80 τύπους - κατά βάση 5 τύπους με υποπεριπτώσεις, και μερικές προσθήκες στο τέλος. Είναι δεν είναι 20 όλοι μαζί. Αν πάρεις όμως βιβλίο σαν το Creative Keyboard Harmony του εξαιρετικού Bill Dobbins, έχει πολύ πράμα! Ή σαν το βιβλίο του David Liebman, A creative Approach to Jazz Melody and Harmony. Άν πάρεις το βιβλίο για voicings του Frank Mantooth, που είναι κατά βάση για arrangers, έχει πολύ περισσότερες. Αν πάρεις το βιβλίο του Nikolas Slominsky, Theasurus of Scales and Patterns, θα βρείς ακόμη περισσότερες. Και αν πάρεις κάτι σαν το βιβλίο του Elliot Carter που έγραψα παραπάνω, θα δεις ένα βιβλίο 300+ σελίδες γεμάτο συγχορδίες. Οι συγχορδίες που γράφονται στα περισσότερα βιβλία της jazz έχουν να κάνουν με την περίοδο "common practice", αντίστοιχα με τα βιβλία τονικής αρμονίας του Ωδείου, που αναφέρονται στην τονική αρμονία της κλασσικής μουσικής, ως "common practice period"< ασχέτως του ότι δεν είναι στην πραγματικότητα αυτό κάτι το υπαρκτό. Άλλη η αρμονία του Bach, άλλη η αρμονία του Liszt ή του Brahms. Απλώς υπάρχει κάποια κοινή βάση. Όμοια, η jazz αρμονία που χρησιμοποιείται στα ragtime ή στη dixieland δεν έχει σχέση με την αρμονία του Wayne Shorter! Παρόλα αυτά, έχει μπει στο ίδιο σακί με την "common practice period" αντιμετώπιση. κάτι που δεν έχει και πολλά να κάνει με την πραγματικότητα. Ειδικά αν ποτέ ασχοληθείς με bebop, και δεις τι απίστευτες βλακείες, εγκληματικά πράγματα, γράφουν τα περισσότερα βιβλία, θα πάθεις πλάκα. Σαν να γράφουν το τι πρέπει να κάνεις για να μην παίξεις ποτέ bop! Εν πάσει περιπτώσει, οι βασικές συγχορδίες της jazz, αυτές που γράφουν τα βιβλία, είναι βασισμένα πάνω στις γνωστές πέντε κατηγορίες συγχορδιών, δηλαδή Major, minor, Dominant, Half diminished και diminished. Η κάθε μία από αυτές έχει υποπεριπτώσεις περισσότερο ή λιγότερο συγγενικές, και ανάλογα με την περίοδο. Π.χ. σε σύγχρονα κομμάτια, ακόμη και σε standards σαν το A Child Is Born, θα δείς Mb6, δηλαδή 1 3 5 b6, κάτι που πολύ δύσκολα θα το δεις σε μουσική πριν το 50, αν βέβαια εξαιρέσεις το Θεό Art Tatum. Αυτό, διότι αυτές είναι επιρροές από τη ρομαντική μουσική, και έπρεπε να συγκεράσουν το bluesy χρώμα που συνήθως θέλει μεγάλη 6η με αυτό το χρώμα που θέλει μικρή. Οπότε, μπορεί σε κάποια βιβλία να δεις την 6 και την b6 σαν δυνατότητες της Ματζόρε, αλλά η ιστορική πραγματικότητα, και άρα και οι ηχογραφήσεις, τα τοποθετούν σε διαφορετικά πλαίσια. Για αυτό η συμβουλή μου είναι η εξής: Μάθε πρώτα καλά τις διάφορες στυλιστικές περιόδους της jazz, ακουστικά εν πρώτοις. Μετά, με τη βοήιθεια transcriptions, συσχέτισε ποιές ακριβώς συγχορδίες αντιστοιχούν σε κάθε περίοδο, θα δεις ότι η είσοδος κάποιας αρμονίας πολλές φορές είχε να κάνει μα καινούρια περίοδο στη jazz. Περίεργο μεν, αλλά σε μεγάλο βαθμό αληθινό. Τέλος, να έχεις στο νου σου ότι ενώ για να πας από τον έναν κλασσικό στον άλλο περνούσαν στην αρχή πολλά χρόνια, απεναντίας, οι περισσότεροι άνθρωποι που έγραψαν την ιστορία της jazz συνυπήρχαν στην ίδια πόλη για πολλά χρόνια και έβλεπαν ο ένας τον άλλον και αλληλοεπιρρεάζονταν, και αυτό βέβαια προωθούσε τη μουσική αυτή με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Για αυτό, αν ακούσεις τον Oscar Peterson μετά από μία ηλικία να φέρνει λίγο προς Bill Evans είναι διότι επιρρεάστηκε από τον Evans, και τούμπαλιν. Παρότι στυλιστικά εκφράζουν τελείως διαφορετικές εποχές της jazz. Άλλωστε υπάρχει δίσκος του Oscar Peterson με τον Hancock, ή και με νεώτερους παίκτες. Για να μη μιλήσω με ποιούς παίζει σήμερα ο Sonny Rollins. Εν ολίγοις: θεώρησε τα βιβλία περί jazz αρμονίας σαν ταξιδιωτικούς οδηγούς. Απλώς τους έχεις μην ξεχάσεις κανένα μνημείο. Πρέπει να καταλάβεις την αρμονία από μέσα, και μόνον έτσι θα δεις τα διάφορα ηχοχρώματα. Και πίστεψέ με, είναι πολύ, πολύ περισσότερα από 80. Μάλιστα, ο κάθε μεγάλος μουσικός έχει τα δικά του, τις δικές του υποπαραλλαγές στις συγχορδίες, ή, αν είναι αρμονική ιδιοφυία, καινούριες για τη jazz κατηγορίες συγχορδιών, όπως altered Major, ή συγχορδίες με clusters, που δεν αναφέρονται σε βιβλία αρμονίας, παρά μόνο σε βιβλία για arrangers...

:)