Σας ευχαριστώ πολύ παιδιά και την θερμή υποδοχή! Βασικά συμφωνώ στα περισσότερα μαζί σας, όντως τα drums ειναι πίσω γιατί δεν ήμουν τόσο ικανοποιημένος με τον ήχο τους αν και ψάξε ψάξε κατάλαβα ότι επιδέχονταν μεγάλης βελτίωσης. Επίσης κάποιος σόλο κιθάρες είναι δυνατά χωρίς λόγο (με το ελαφρυντικό ότι όταν ακούς το ίδιο κομμάτι μόνος σου 500 φορές τελικά λόγω adaptation και μόνο δεν το καταλαβαίνεις) και αυτός είναι και ο λόγος που ζητάω το feedback σας (είναι πολύ δύσκολο να το χεις στις μέρες μας οι φίλοι μου βλέπουν αλλιώς τη μουσική μου και είναι πιο ευγενικοί και οι περισσότεροι δεν "κατέχουν" το τεχνικό θέμα (όπως και εγώ ουσιαστικά))
Από κει και πέρα, προσπάθησα να κάνω ένα ψευτομάστερινγ στο adobe audition αλλά δεν βελτίωσα κάτι ιδιαίτερα και όντως λεφτά δεν υπάρχουν για τέτοια έξοδα. Απλώς το θετικό είναι ότι μαθαίνεις (και κυρίως βελτιώνονται και τ αυτιά). Το προβλημα γενικά είναι (πέρα από κάποιες κιθάρες που παραμένουν λίγο πριόνια) πως γενικά έπεσε αρκετό low pass filtering γιατί γενικά είχα ένα hiss σε ευρύ φάσμα συχνοτήτων από 10 ως 20khz και δεν ήθελα να πετάξω / ξαναπαίξω κάποια από τα πρώτα κομμάτια για να διατηρήσω όσο γίνεται το συναίσθημα της στιγμής. ϊσως ήταν κακή ρύθμιση στο software, ίσως impedance mismatch (θα αγοράσω σύντομα ένα DI), δε ξέρω... Το "στούντιο" μου είναι πίσης πολύ θορυβώδες οπότε πχ το μικρόφωνο έπιανε τη cpu, ειδικά επειδή δεν ξέρω να τραγουδάω σωστά και τραγουδάω πολύ χαμηλόφωνα. Από δω και πέρα βέβαια που μαζεύω υλικό για το 2ο άλμπουμ αν ποτέ γίνει είμαι λίγο πιο προσεκτικός.
Όσο για το θέμα του concept υπάρχει με την ευρεία έννοια, σαν κύκλος: ξεκινάει με το state of grace σαν ωδή στην παιδική ηλικία, ξεγνοιασιά κτλ, μετά στην ενηλικίωση με τα λάθη της (twice silly) λίγο από μοναξιά (ten days) κτλ κτλ λέει και καλά λίγο στόρυ με το Ray, με το Meanwhile ήθελα να πώ οτι καμία φορά κλεινόμαστε τόσο στην φούσκα μας που δεν μας νοιάζει τι γίνεται έξω (Αίγυπτος), το majesty εστιάζει λίγο σε κάποιο πρόβλημα kai to phantom circus (στο οπόιο συμμετείχε με αρκετούς στίχους και ο συγγραφέας και αδερφικός μου φίλος Νίκος Μούρας ) μιλάει για τους φόβους γενικότερα, και κλεινει πιο αισιόδοξα με το your eyes και το lullaby, που ουσιαστικά έιναι σαν passing the torch στην επόμενη γενιά γιατί η ζωή αναπόφευκτα κυλάει. Δεν ξεκίνησε σαν concept, και δεν είναι με την κλασική έννοια του όρου, απλως με βάση αυτη την ιδέα τα τοποθέτησα στο δίσκο
Επίσης σε Wilson δεν έχω εντρυφήσει αλλά ο Tom Waits και ειδικά το Closing Time και τα πρώτα του είναι η μουσική με την οποία βγάζω τις νύχτες μου... :)
Σας ευχαριστώ και πάλι και ιδιαίτερα για τον χρόνο που ξοδέψατε για να το ακούσετε!