Κι εγώ σε αυτήν την κατάσταση βρισκόμουν. Έχω παίξει με πολλές 1C 3C και ισχύει όντως αυτό που λες. Άλλες έχουν πολύ καλό ήχο (και ας είναι ταλαιπωρημένες) και κάποιες καινούργιες να είναι αδιάφορες. Έτσι είχα καταλήξει σε Alhambra, μιας που όλοι οι φίλοι μου έχουν Alhambra, ή θέλουν να πάρουν Alhambra.
Όμως κάποια μέρα ένας φίλος μου (που δεν ήξερα ότι έχει κιθάρα) έφερε μία κλασική και επισκεύαζε (για την ακρίβεια κολλούσε ένα μέρος του καπακιού). Κάποια άλλη μέρα, επειδή από το παίξιμο είχε φαγωθεί η κιθάρα (στο μέρος που κολλάνε στις ακουστικές το δάκρυ ή αλλιώς pickguard) την στόκαρε, την έτριψε και την λούστραρε μόνος του, (έχει γνώσεις μίας που είναι από οικογένεια ξυλουργών).
Μετά από καιρό, αφού έβαλε πάλι τις παλιές σκουριασμένες χορδές, την είχε φέρει πάλι. Του είπα να την δοκιμάσω και εντυπωσιάστηκα. Το μπράτσο της πολύ μαλακό και λεπτό, ωραίο ζύγισμα και ο ήχος της γλυκός (αν σκεφτεί κανείς και το τι έχει περάσει η κιθάρα). Με λίγα λόγια έμεινα. Κοιτάζω μέσα στην τρύπα αυτοκόλλητα και βλέπω Esteve 1,4st. Το ποιο οικονομικό μοντέλο της esteve.
Τώρα τι να πω. Κιθάρα σπασμένη, κολλημένη, τριμμένη, στοκαρισμένη, ξανά τριμμένη, και βερνικωμένη από επιπλοποιό, φυλαγμένη σε μία μούφα θήκη (μόνο ύφασμα και φερμουάρ, με παλιές σκουριασμένες χορδές και παρόλα αυτά μου έκανε click.
Έτσι σκέφτομαι, βρε μπας…