Grey

22 ώρες πριν, trolley είπε

Κατά τη γνώμη μου ισχύουν και τα δύο, αλλά ας μην αυταπατώμεθα - η δημοφιλία τους δείχνει ότι υπάρχουν εξόχως βατές στιγμές στις μουσικές τους.

Θα μου επιτρέψεις ένα σχόλιο και για αυτή σου την τοποθέτηση...Γενικό και όχι μόνο για τους συγκεκριμένους καλλιτέχνες.

Νομίζω ότι αυτό είναι ξεκάθαρα θέμα στατιστικής και δεν έχει να κάνει με "εξόχως βατές στιγμές".Δηλαδή σε ένα παγκόσμιο κοινό ροκ-μέταλ ακροατών πάντα θα υπάρχουν αυτοί που γουστάρουν να παιδεύουν τα αυτιά τους...Μέχρι να πάρουν χαμπάρι τι ακριβώς είναι αυτό που ακούνε.

@trolley

Το μόνο άλμπουμ όπου αναγράφονται ονομαστικά οι συνθέτες είναι το Astonishing στη μετά Portnoy εποχή.Petrucci και Rudess.Σε όλα τα υπόλοιπα διαβάζεις "music by Dream Theater" και στιχουργός ο τάδε.Δεν ξέρω πώς συμπέρανες ότι έχει γράψει ελάχιστα τραγούδια...Και,όπως ανέφερα προηγουμένως,ο τρόπος που γράφουν τα τραγούδια τους δεν αφήνει χώρο για μόνο έναν ή δύο συνθέτες.

H φράση για τον Portnoy σαφώς και εμπεριέχει το στοιχείο της υπερβολής καθώς μιλάμε για ένα γκρουπ που το ομαδικό πνεύμα είναι κάτι σαν trademark...Aπλά το ψυχάκι αυτό είχε τον τελευταίο λόγο για θέματα όπως η παραγωγή,το art direction,το πλάνο ζωντανών εμφανίσεων και κάτι μου λέει ότι τα τελικά arrangements στο στούντιο ήταν δικά του.

Για την ιστορία,δύο πολύ σημαντικά γεγονότα...

Όταν κυκλοφόρησαν το Falling Into Infinity το 1997 κατόπιν πιέσεων της δισκογραφικής για πιο εμπορικό ύφος,πέρασαν στην πιο δύσκολη περίοδο της καριέρας τους.Το άλμπουμ πήγε άπατο,το fan base ξενέρωσε μέχρι εκεί που δεν πάει και η εταιρία τους πίεζε για ακόμα πιο mainstream ύφος.

Και τότε,μάντεψε.Ο Portnoy ήταν αυτός που έδειξε το δάκτυλο στην Εastwest,τους μπουντρούμιασε όλους στα Beartrack Studios και είπε θα γράψουμε και θα παίξουμε αυτό που θέλουμε.Το αποτέλεσμα γνωστό.Kυκλοφόρησαν το Black Album του Prog Metal.

Νομίζεις ότι θα ήταν υπερβολή να λέγαμε πως αν δεν ήταν αυτός,ίσως οι DT να είχαν εξελιχθεί σε κάτι διαφορετικό;

Και ένα άλλο που δεν είναι ευρέως γνωστό...

Μετά το Metropolis II,o LaBrie έπαθε ζημιά στις φωνητικές χορδές.Μεγάλη όμως.Αρκεί να σου πω ότι υπήρχαν σοβαρές σκέψεις για τερματισμό συνεργασίας ακόμα και από τον ίδιο τον τραγουδιστή.

Σου ζητάω να μαντέψεις για δεύτερη φορά ποιος ήταν αυτός που κράτησε τον LaBrie στη μπάντα...Άσχετο που σφάζονταν μετά οι δυο τους.

Οπότε από τα παραπάνω και μόνο είναι δύσκολο να διακρίνεις ποιος χρωστάει σε ποιον.

Υ.Γ.Με χαροποίησε ιδιαίτερα η αναφορά σου στην εισαγωγή του The Count Of Tuscany.Eίναι αυτό ακριβώς που έγραψα.Οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα θα είχε πατήσει σε αυτά τα πρώτα επικά λεπτά...Αυτοί είπαν να παίξουν άλλα 17.

Ο Μike Portnoy δεν ήταν ο ντράμερ των Dream Theater,ήταν οι Dream Theater.Mπορεί η λάμψη του Petrucci και το γενικότερο artistry της μπάντας να έριχναν τις σκιές τους πάνω σε αυτό αλλά είναι κάτι που απλά δεν ξεπερνιέται.

Βάλε τώρα και το ότι τα παιδιά τους έχουν μεγαλώσει μαζί και κλείνουμε εδώ.

Πάντως,καθοριστικός παράγοντας για αυτή την επανένωση υπήρξε ο χαρακτήρας των υπόλοιπων και ειδικότερα του wanna be μητροπολίτη Καλαβρύτων.Δεν ξέρω πόσα άλλα γκρουπ θα δέχονταν το γεγονός ότι ένας πρώην τους παράτησε για 13 χρόνια,έκανε το κομμάτι του,δούλεψε τα απωθημένα του και τώρα πετάει ένα "there 's no place like home" και όλα εντάξει.

Τα νέα είναι καλά.Πολύ καλά...Και η επικείμενη μάζωξη στο στούντιο είναι αντικειμενικά το μεγαλύτερο γεγονός στο χώρο του prog metal εδώ και πολύ καιρό.

Ίδωμεν.

5 λεπτά πριν, fusiongtr είπε

 

Δεν θα το έλεγα.

Μάλλον θα έλεγα ότι είναι wannabe δύσκολοι, που εμένα δεν με έπεισαν.

 

Αν σου φαίνεται δηθενιά η όλη φάση,θα είχε ενδιαφέρον να μάθεις πώς γράφουν τη μουσική τους.

51 λεπτά πριν, fusiongtr είπε

Να πω την αμαρτία μου, προσωπικά ποτέ δεν μου άρεσαν.

Το ακούω.Είναι δύσκολοι.

Το "πρόβλημα" με δαύτους είναι ότι δεν μπορούν να κτίσουν σε μια μελωδία και να μείνουν εκεί.Όχι.Πρέπει να ξεπετάξουν σε (λίγα)δευτερόλεπτα την πιο γ@μ@τη ιδέα που έχει κατεβάσει ποτέ μουσικός και για τα υπόλοιπα (πολλά)λεπτά να παίξουν άλλα αντί άλλων.

Αν γλύκαιναν κάπως τον ήχο τους,αν επένδυαν σε ένα βασικό θέμα,αν μίκραιναν τις διάρκειες των τραγουδιών τους και αν ο La Brie το έπαιρνε πια απόφαση ότι οι οκτάβες που έπιανε δεν τον θυμούνται πια...Σαν να μου φαίνεται ότι περιγράφω το τι θα ήθελα από το καινούριο άλμπουμ.

1 ώρα πριν, Waterfall-K είπε

Και πως λες να γίνει αυτό? Δεν νομίζω ότι η επιστροφή του Mike θα αλλάξει πολλά.

Δεν έχω ιδέα αλλά σημασία έχει να έχουν αυτοί.

Ο Μike,για όσους γνωρίζουν καλά τα πράγματα,ήταν ο πραγματικός ηγέτης αυτής της μπάντας...Αν δεν μπορεί αυτός να αλλάξει κάτι τότε τον ήπιαμε worldwide.

@vrasidas27

Kevin Moore.Ήταν το αντίβαρο στην "κλινικότητα" των DT,η οποία όντως με τον ερχομό του Rudess παγιώθηκε.Το μοναδικό στοιχείο τσαχπινιάς το κουβαλούσε πια μόνο ο Portnoy και από τη στιγμή που την έκανε κι αυτός,ως επί το πλείστον κυκλοφορούσαν tutorials και όχι δίσκους.

...Για αυτό λέω τώρα μπας και;

11 λεπτά πριν, vrasidas27 είπε

Εγώ προσωπικά ούτε άλμπουμ περιμένω, ούτε live,αν έρθουν θα πάω.

Μαζί σου για το live αλλά μια περιέργεια για την επόμενη δουλειά τους δεν μπορεί να μην την έχεις...Παίζει να είναι και η τελευταία ευκαιρία να βγουν από το τέλμα τους.

Από τη δική μου οπτική,η παρακμή ξεκίνησε ήδη από το 2009 και το Black Clouds....O Portnoy ήταν ακόμα στο γκρουπ αλλά ήταν φανερό ότι δε γούσταρε πια.Την αμέσως επόμενη χρονιά αποχώρησε.

Μπορεί να είναι σύμπτωση ότι χωρίς αυτόν διανύουν έκτοτε μια στείρα περίοδο συνθετικά(εξαίρεση το πολύ αξιόλογο DOT).Μπορεί και όχι.

Από αυτήν την άποψη και μόνο, έχει τεράστιο ενδιαφέρον να δούμε προς τα πού θα κινηθούν και αν θα μπορέσει ο Portnoy να ξαναδώσει τη σπιρτάδα που τόσο έλειψε.

Αυτά για τους φίλους του συγκροτήματος...'Ολοι οι υπόλοιποι θα περιμένουν το άλμπουμ των κυλιόμενων απολιθωμάτων.