Από την αρχή: ξεκινάει με ένα ουρλιαχτό που ο τραγουδιστής δεν το νιώθει με την καμία. Τον βλέπεις και είναι σα να περιμένει να τελειώνει για να πάει σπίτι του. Μετά, είναι δυνατον να φορτώνουν οι κιθάρες από πίσω και η κορύφωση να είναι νοσταλγικές λιακάδες, χιόνια και μετά μπαλόνια? Ελέος. Και το υπόλοιπο είναι σαν να πήραν στίχους γραμμένους για low bap (μη σου πω και έντεχνο σε σημεία! υπερβολή;) και να τους κόλλησαν από πανω επικές κιθάρες, με παραγωγή που progressivοφέρνει και γενικά έναν ήχο χαμένο κάπου ανάμεσα σε Tom Morello και Paul Ortiz.
Τώρα που το ξανάκουσα μερικές φορές για να σχολιάσω, μου δίνει την εντύπωση ότι προσπαθώντας να μην κοπιάρουν εμφανώς καμία από τις προφανείς επιρροές τους, τις ανακάτεψαν όλες μαζί. Τι στίχο να στηρίξει αυτό μετά;
Άποψη, βεβαίως. Αν αρέσει στην τηλεόραση και στους έφηβους, και αν τα παιδιά περνάνε καλά, οι απόψεις λιγη σημασία έχουν. Προσωπικά θα ήθελα να βρουν μια ταυτότητα, λίγο ή μάλλον πολύ παραπάνω ενθουσιασμό για τη μουσική, και μια ξεκάθαρη κατεύθυνση, λίγότερο εύκολη και εύπεπτη, εκτός αν στόχος είναι η αρπαχτή σε TV και γκομενάκια - κάτι καθόλου μεμπτό.
Δεν ξέρω αν έχουν συνηθίσει να ακούνε και κριτικές... αν όχι θα μάθουν! Καλή συνέχεια...