Antoine de L'hoyer (1768-1852)

Οι κιθάρες, είναι ρέπλικες,του 1820.

"Λες έχω αμπέλια και χωράφια και σπίτια και γης. Κουράδες έχεις. Κανένας άνθρωπος δεν έχει γη. Η γης έχει εμάς και σπάει κέφι μαζί μας, άσε που την ενοχλάμε κάθε λίγο σαν κοτόψειρες. Δύναμη; Μπούρδες. Ίδρωσες να κάνεις μια πολυκατοικία 46 διαμερίσματα και πλακώνει ένας σεισμός και στην κάνει λιάδα. Πήρες παρασήματα και χειροκροτήματα και ζήτω και έρχεται αδερφάκι μου ένα τόσο δα μικρόβιο από συνάχι και σε κάνει μια πτωματάρα χωρίς να το καταλάβεις. Έβαλες παρά στην μπάντα και διέταξες κόσμο κάντε έτσι ρε μερμήγκια ασήμαντα, και σε πιάνει ένα κόψιμο και είσαι ρεζίλης στην λεκάνη του καμπινέ. Κάνεις το δυνατό κι έτσι και πιάσει μια παγωνιά τρέμεις σαν παλιόσκυλο και από την άλλη μεριά, μια μολόχα, ένα χορταράκι ασήμαντο, κάθεται όλη νύχτα και τρώει τους αέρηδες και το χιονιά και το πρωί είναι φρέσκο και δεν τούγινε τίποτα. Πούν’ η δύναμή σου ρε φιόγκο κάτου από τούτο εδώ το Σύμπαν που μας πλακώνει με το βάρος του; Πούναι τα μεγαλεία σου και το τουπέ σου; Μια ανάποδη να πάρουνε τα πράματα, στα λεφτά, στα πολιτικά, στην υγεία, στα όλα που την βασίζεις, πας, ξεγράφτηκες και μήτε που θέλουνε να σε θυμούνται οι άλλοι. Πέθανες και περάσανε πενήντα χρόνια και μήτε κανένας ξέρει αν υπήρξες και αν έκανες και σε φοβηθήκανε και σε λογαριάσανε."

Νίκος Τσιφόρος

https://www.google.com/amp/s/www.newsbomb.gr/sports/story/1434376/pethane-o-giorgos-georgiou-o-anthropos-pou-edose-vima-ston-kosmo-me-to-kafeneio-ton-filathlon-vid/amp

"Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει, αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που σε συνθλίβει."

Αλμπέρ Καμύ

https://www.protothema.gr/culture/article/1002661/pethane-o-kibordistas-ton-stranglers-apo-koronoio/

Καταιγισμός!

Εν τω μεταξύ,γύρω μας,συμβαίνουν αυτά.

https://www.militaire.gr/armenia-i-anafora-toy-stratioti-dipla-stoys-nekroys-syntrofoys-toy-vinteo-polemoy

Άντε από δώ ρε!

Ένα υπέροχο ποίημα,του Δημήτρη Αντωνίου.

"Οι κακοί έμποροι"

Κύριε, άνθρωποι απλοί,
πουλούσαμε υφάσματα
(κι η ψυχή μας
ήταν το ύφασμα που δεν τ' αγόρασε κανείς).
Την τιμή δεν κανονίζαμε απ' την ουγιά,
η πήχη και τα ρούπια ήταν σωστά
τα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμής ποτέ:
η αμαρτία μας.
Είχαμε μόνο ποιότητας πραμάτεια.
Έφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά
-πιάνουν στη γη μας λίγο τόπο τα πολύτιμα.
Τώρα με την ίδια πήχη που μετρήσαμε
μέτρησε μας, δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας.
Κύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!

 

Από τα πιό αγαπημένα μου ποιήματα,του Τάκη Παπατσώνη.

ΠΡΩΤΕΣ ΧΛΟΕΣ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

Οι πρόδρομοι όλοι

στο προσκλητήριο απόψε

παρόντες·

η ψύχρα, η υγρασία,

η σκοτείνια,

όλη η κρυμμένη

άνοιξη εδώ κάτου,

τόσο χαμηλά,

στο σβώλιασμα του χώματος,

στο μέστωμα του αγριολούλουδου,

κι ο ακαταπόνητος

χτύπος της καρδιάς,

(γιατί χτυπάει

αυτή η καρδιά;)

χίλιες εικασίες η κάθε σφυριά της

κι άλλες τόσες

αβεβαιότητες:

ένας τυφλός

δεν είναι πιο αβέβαιος

ακούοντας να δουλεύει

το σκεπάρνι,

αν τάχα ο εργάτης

φυτεύει

τα νέα του δέντρα,

ή αν ανοίγει

βιαστικά μνήματα

στις χλόες.

Κάτι,για τη χώνεψη...