dimsonic

Για κοίτα καλύτερα....

Όλοι κάτι κάναμε στο παρελθόν και έχουμε αναμνήσεις.

Άλλοι περισσότερα κι άλλοι λιγότερα ή όσο μπορούσαν.

Η ζωή συνεχίζεται και είναι τώρα που γράφω και τώρα που διαβάζετε.

Τη 'φχαριστιόμαστε όσο της αξίζει;

Το ότι εκτός απροόπτου όλοι θα βρεθούμε στην θέση του Collins, είναι δεδομένο.

Οπότε ποιός ο λόγος να μεμψιμοιρούμε; Για να φτάσουμε νωρίτερα μήπως;

Άντε λοιπόν... create new memories, που λένε και στα πρωινάδικα της Αμερικής. Τσιτάτο που όσο κι αν ξερνάμε ακούγοντας το, για πολλούς έχει νόημα.

δεν μεμψιμοιρώ απλά συνειδητοποιώ ορισμένα πράγματα.

ήμουν 16 χρονών όταν πήρα ένα φθινοπρωρινό πρωινό το selling england by the pound γυρνώντας από το φροντιστήριο στην τότε ακόμα αμφίδρομη Τσιμισκή.

Και στο δίσκο γνώρισα έναν drummer που παραδόξως τραγουδούσε κι όλας σε ένα γκρουπ που κυριαρχούσε η προσωπικότητα του Peter Gabriel, που αργότερα έφτιαξε το δικό του jazz fusion group brand X που όλοι θέλαμε να αντιγράψουμε.

Εκτοτε πήρα πολλούς δίσκους, μέχρι ένα βράδυ στη βάρδια στο στρατό ακουσα ένα παράξενο νυχτερινό άσμα με γνωριμη φωνή και υπερφίαλα τύμπανα. Την επόμενη χρονιά άκουσα ένα δίσκο του τίγκα στα φανκ πνευστά και εκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. 

8 grammy, 1 oscar, έπαιξε στον κινηματογράφο και δάνεισε τη φωνή του στη Disney, έπαιξε σε μιά μέρα και στις δυο Live Aid σε ευρώπη και αμερική, εφτιαξε δικη του big band, έπαιξε μαζί με τον Tony Bennet (αν είναι αυτό σημαντικό... :)  ) και πούλησε πάνω από 150 εκατομύρια δίσκους.

Ε...τώρα να τον βλέπεις στην καρέκλα σαν γεροντάκι από ιστορία του Ντίκενς να λέει "είμαι ακόμα εδώ" δεν είναι κάτι που χωνεύεται, ακόμα κι αν έχεις δει τους stones να συνεχίζουν.

Για μένα όλοι αυτοί γέρασαν και αυτό σημαίνει ότι γέρασα και εγώ. Εγώ τους γνώρισα σαν ζωντανούς νεολαίους όταν ήμουν μαθητούδι. Αυτή την εικόνα είχα. Τώρα αυτό που βλέπω με στεναχωρεί.

Τί σχέση έχει τι κάνω κάθε μέρα. Δεν έχω σταματήσει ούτε στιγμή. Θαυμάζω όμως αυτόν τον άνθρωπο που είναι ακόμα όρθιος. Εστω και καθιστός.