dimsonic

εντάξει τώρα μεταξύ μας μιλάμε και πιστεύω και οι δυό είμαστε ενήλικοι. Αυτό είναι γενική προτροπή. Το αν δεν λιώσουν οι πάγοι στο βόρειο πόλο πίνοντας εγω λιγότερη κοκα κόλα (λέμε τώρα) είναι διαφορετικό από το αν σταματήσουν όλοι και επιστρέψουν οι πάγοι στη θέση τους. Ακραίο παράδειγμα. Μη μου πεις τώρα ότι δεν σχετίζεται ποιός ο Τσούκας? Δεν μου αρέσει η φάτσα του. Δεν είναι αρκετός λόγος?

ερώτηση: έχει δώσει ο ίδιος αλλού? Το άν το γεγονός πάρει δημοσιότητα μέσω αυτών των μέσων είναι δική του ευθύνη μόνο αν το κάνει ο ίδιος. Αυτός συνήθως τα ανεβάζει στο site του. δεν το είδα σαν κάτι τέτοιο. Εμένα μου άρεσε που τα έχωσε στον Τσουκα, άσχετα αν είμαι στο φβ 1 ώρα τη μέρα

μα το είπε ο ίδιος. Το να δώσεις τα δικαιώματα κάνεις το φατσο ακόμα πιό μεγάλο. Το ότι το δημοσιοποίησε με τον τρόπο αυτό και μένα δεν μου άρεσε, αλλά μην ξεχνάμε ότι είναι ο αγαπημένος τρόπος των ακτιβιστών.

αυτή όχι. Οι άλλοι όμως που γονατίζουν για τους έρθει το σπαθί στον ώμο, γουστάρουν τρελλά και από τα 75 και πέρα το μόνο που σκέφτονται είναι όπως η Δήμητρα, "εγώ πότε θα γίνω λόρδος ε?"

μου έχουν διηγηθεί ιστορίες άλλοι και ....δεν

δεν είμαι φαν. Απλώς αναγνωρίζω σε κάποιους κάποια. Αν με ρωτήσεις ποιός είναι οι floyd, θα πω αυτός. Κι ας έχει μεγάλο πηγούνι και ας ήταν μπασίστας. Ούτε μου αρέσει το Πήλιο, άσε που μπορεί να πέσω πάνω σε κανα Νιόνιο και δεν.... Νομίζω πάντα έγραφε έτσι και όπως είπα πιο πάνω δεν είναι τυχαίο που δεν είναι τακίμι της βασίλισας.

δεν ξεύρω και ο Ντύλαν έγραφε και άλλοι. επειδή αναφέρθηκε κάποια Μαρίνα που δεν γνωρίζω. Μην τρελλαθούμε. Ο Waters έγραψε πολύ σοβαρά πολιτικά τραγούδια μεταξύ 1970-1985 και το 1920 γράφανε κι άλλοι. Αυτός έγραψε ή δεν έγραψε? Το ότι άλλοι του ρίχνουν στ αυτιά δηλαδή σημαίνει ότι δεν? Ή μήπως έγραψε ο David ή ο Nick. Ή να πιάσουμε και τους μακαρίτες?

Ειλικρινά ωρες ώρες αισθάνομαι εκτός πραγματικότητας αν και δεν έχω και καμιά υποχρέωση να υπερασπίσω τον άνθρωπο. Όποτε ο συγκεκριμένος ανοίγει το στόμα του, αφ ενός ξέρει να μιλάει και αφ ετέρου μιλάει για σοβαρά πράγματα, άσχετα αν για αρκετούς ή αριστερή σκέψη του είναι εκτός τόπου. Σε σύγκριση πάντα με τους όμοιούς του (βλ. συλλέκτη αυτοκινήτων και βαρκάρη) . Ο τρόπος σκέψης του δεν μου φέρνει καθόλου σε αλτζχάιμερ. fact. Είναι χρόνια σοβαρός ακτιβιστής και ενοχλητικός. Γι αυτό και οι όμοιοί του είναι αναγνωρισμένοι από το στέμμα ενώ αυτός όχι. fact. Αυτά περι κουμουνιστών με τα λεφτά της μαμάς, δε στέκουν. Διότι από νέος είχε τα ίδια μυαλά και τα λεφτά του τα έκανε μόνος του και όχι απ τη μαμά. Αλλωστε από τους 3 επιζώντες αυτός είναι ο πλούσιος. Τώρα για τα πολιτικά τραγούδια, ναι γράφουν κι άλλοι, αυτός όμως έγραφε τουλάχιστον από την δεκαετία του 70. Τώρα μπορεί από το 80 να μην έχει γράψει τίποτα καλό, αλλά εννοείται δεν έγραψε κανείς από τους άλλους δυό επίσης, αυτά που έγραψε είναι σαφώς τα καλύτερα, σε σχέση πάντα με τους άλλους δυό (δεν συμπεριλαμβάνονται οι πεθαμένοι) σίγουρα έγραψε και τα βαρύτερα και τα περισσότερα. Εξ ού και το χρήμα. Τελος κάτι λένε για τη δόξα και για το χρήμα. Τη στιγμή που ο Ντυλαν ξεπουλάει τη δισκογραφία του για να ζήσει καλά (?) τα χρόνια που του απομένουν, τι πιό καλό για έναν συνομήλικό του να τσεπώσει το χρήμα του φατσοβιβλιοπώλη για μια διαφήμιση και να διασκεδάσει στην υγειά των κορόιδων σαν εμάς που ξυπνάμε και σπρώχνουμε το νερό στο μύλο του? Εδώ το κάνανε άλλοι (M. Jackson) με ξένα τραγούδια (Lennon - McCartney)... Εγώ τον πάω. Εντάξει και στο youtube θα χαζέψω τον σερ Mason με τα αυτοκινητάκια του και τον σερ David με τις κιθάρες του και τις διακοπές στην Υδρα, αλλά αυτός πάντα μου έβγαζε και μου βγάζει ουσία.

μάλλον γεροπραλή θα έλεγα....

βρε λες?

μπα. εγω βλέπω κάποιον που απέκτησε λεφτά και φήμη με την αξία του και κάποιον που επίσης απέκτησε περισσότερα με την "αξία" του. Το κενό για την ανάγκη επικοινωνίας που κάλυψε με τον χ τρόπο ο Ζαχαροβούνης μπορεί κάλλιστα να αντικατασταθεί και να καλυφεθί εκ νέου από κάποιον άλλον αξιότερο ή "αξιότερο". Η κίνηση του Waters για μένα είναι προς αυτή, τη σωστή, κατεύθυνση

πρέπει να έρθω για νέο ακουόγραμμα, το παλιό θέλει ανανέωση

σορρυ αλλα δεν σας πιάνω. τρόμο δεν βλέπω, ούτε φυσικά θα τον απολύσει αλλά είναι πολλά τα λεφτά και σίγουρα φαίνεται για κάποιους δεν είναι το παν

πολύ τον πάω τον Roger. Εχει τα φρύδια να πει όχι και να σταθεί στο μπόι του.

Σημαδιακή ημερομηνία για έναν δίσκο ορόσημο στην εφηβεία μου. Ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1971 και αφού κυκλοφόρησε στην Ελλάδα και τον ηχογραφούσα σε κασέτες όσο παιζόταν στο ράδιο (όντως παιζόταν) τον αγόρασα τον Γενάρη του 1974. Ήμουν τότε 5η Γυμνασίου. Εχω αναφερθεί πολλές φορές σ αυτόν και ίσως το ξανακάνω. Ο Keith Emerson διηγείται (μετάφραση δική μου για να γίνει πιό εύληπτο το θέμα). Ο Carl (Palmer) και εγώ πολλές φορές δοκιμάζαμε τις ικανότητες του άλλου στο γράψιμο πολύπλοκων ρυθμών σε μονούς χρόνους. Μια μέρα ήρθε στο καμαρίνι και μου έπαιξε ένα σχήμα. Τι ρυθμός είναι αυτό? Είναι 10/8 ή 5/4 είπα, αλλά ο Φρανκ Ζαππα θα αναφερόταν σε όλα σαν ένα. Κατα σύμπτωση το σχήμα του Carl ταίριαζε απόλυτα σε ένα οστινάτο στο αριστερό που δούλευα και σημείωσα να το ψάξω όταν τελειώσει η περιοδεία. Μετά από ένα μήνα η ιδέα πήρε σάρκα και οστά, αν και κάπως παράξενη και τηλεφώνησα τον Greg (Lake). Μπορείς να έρθεις? Εχω κάτι να σου παίξω στο πιάνο. Είμαι ενθουσιασμένος. Αν και δεν έχει ούτε χρόνο ούτε σταθερό τόνο. Μετά από μια ώρα, χτύπησε το κουδούνι και ήταν μαζί μου στο δωμάτιο. Δοκιμάζω αυτό το κομμάτι από τοτε που ο Carl μου έπαιξε ένα παράξενο σχήμα στα τύμπανα. Εχω την ιδέα να φτιάξουμε ένα τεράστιο "μουσικό σεντόνι" που θα αμφισβητεί τις συμβατικές δομές. Δεν μοιάζει να έχει ένα ή σταθερό τέμπο, αλλά το να το παίζουμε όλοι μαζί θα είναι φοβερό. Ξαφνικά κατάλαβα ότι οι λέξεις μου δεν είχαν το παραμικρό αποτέλεσμα. Θα μπορούσα κάλλιστα να περιγράφω έναν πίνακα ζωγραφικής σε ένα ψάρι. Εκατσα και άρχισα να χτυπάω τα πλήκτρα στο πιάνο. Όταν τελείωσα, γύρισα και είδα τον Gregg να με κοιτάει με απλανές βλέμμα. Λοιπόν? ρώτησα. Νομίζω ότι αν θες να παίξεις αυτού του είδους τη μουσική θα πρέπει να το κάνεις στον προσωπικό σου δίσκο. Βασικά δεν ήμουν έτοιμος για προσωπικό δίσκο... Μα θέλω εμείς να το παίξουμε. Ξέρω ακούγεται πολύπλοκο, αλλά θα έχει φοβερό αποτέλεσμα αν το παίζουμε όλοι μαζί, επέμεινα. Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει τέτοιου είδους μουσική, είπε και βγήκε έξω. Πήρα τηλέφωνο τον John Gaydon (μανατζερ). Τελείωσε! είπα. Το συγκρότημα τέλος! Και του εξήγησα τι έγινε. Μα δεν μπορείτε να το διαλύσετε τώρα, όχι βέβαια για τέτοιο λόγο. Ναι μπορώ. Λυπάμαι, δεν μπορώ να συνεχίσω να δουλεύω με τέτοια αρνητική διάθεση. Ο πρώτος δίσκος ήδη ήταν πολύ δύσκολη υπόθεση. Κοίτα, ας μαζευτούμε όλοι μαζί αύριο και το συζητήσουμε σοβαρά, είπε ο Τζων και έκλεισε. Τηλεφώνησα μετα τον Carl. Θυμάσαι εκείνο το 10/8, 5/4 σχήμα που μου έπαιξες? Α, ναι. Λοιπόν έφτιαξα κάτι μ αυτό. Ωραία! Ε οχι και τόσο ωραία. Μόλις το έπαιξα στον Greg που δεν θέλει καν να το ξέρει. Πως μπορεί να μη θέλει χωρίς καν να το έχει δοκιμάσει. Δηλαδή ..εγώ δεν το άκουσα καν, δεν μετράει η άποψή μου? Ακριβώς. Λυπάμαι Carl, αλλά νομίζω ότι δεν μπορώ να συνεχίσω με το συγκρότημα. Ο Τζων θέλει αύριο να βρεθούμε, αλλά δεν ελπίζω σε πολλά. Το επόμενο απόγευμα έφτασα στο σπίτι του Τζων και μπήκα σε μια ατμόσφαιρα που θύμιζε χαλασμένο φαγητό. ο David Enthoven ο Carl και ο Greg προφανώς το είχαν συζητήσει πριν έρθω αλλά η εμφάνισή τους δεν ήταν πολλά υποσχόμενη. Τι έχει αυτό το κομμάτι που έγραψες που είναι τόσο σημαντικό? ρώτησε ο Τζων. Είναι αυτό που πάντα ήθελα να παίξω και με τις δυνατότητες του συγκροτήματος θα ξεσκίσουμε οποιαδήποτε άλλη μπάντα παιζοντάς το. Αλλά ίσως ο Gregg έχει δίκιο. Ίσως είναι η ώρα να κάνω σόλο δίσκο. Απλά δεν είναι εμπορικό, συμπλήρωσε ο Greg. Παρατήρησα ένα παρακλητικό ύφος στη φωνή του. Πήρα θάρρος. Ήταν τα φωνητικά στο 21st Century Schizoid Man εμπορικά? Όχι!, αλλά ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία των King Krimson. Μα αυτό είχε τραγούδι! Και ποιός λέει ότι αυτό δεν θα έχει? Όταν θα έχεις τελειώσει όλο αυτό το εσωτερικό σκουπίδι δεν θα έχει μείνει κοινό για κοινό, φώναξε. Ο David παρενέβη. Greg και τι πειράζει τουλάχιστον να το δοκιμάσετε? Ναι είπε ο Carl. Εγώ δεν το έχω ακούσει καν ακόμα. Μπορεί να είναι εντελώς μάπα, αλλά νομίζω πρέπει να το τσεκάρουμε πρώτα. Πίστεψέ με, είπε ο Greg. Δεν είναι η σωστή κατεύθυνση για τον επόμενο δίσκο. Και ποιά είναι Greg? Εχεις γράψει τουλάχιστον κάτι γι αυτόν? είπε ο Τζων. Οχι, αλλά... Τότε τι χάνετε. Τουλάχιστον δοκιμάστε το αύριο στα Advision Studios. Θα σου πω τι θα χάσουμε είπε ο Greg. Πολύτιμο χρόνο στο στούντιο, γραφοντας μπούρδες. Να τα θα χάσουμε. Θα τον πληρώσουμε ούτως ή άλλως γιατι είναι αργά να ακυρώσουμε είπε ο David. Το άλλο απόγευμα. Ο Eddie Offord ήταν στο κοντρολ. Καταλαβε ότι υπήρχε αρκετός ηλεκτρισμός στον αέρα για να βάλει μπρος όλα τα 16 κανάλια. Ο Greg πήρε ένα μαλακό μολύβι και άνοιξε ένα μεγάλο τετράδιο. Ποιές είναι οι νότες? ρώτησε. Δεν ήταν αυτό που θα περίμενε κάποιος όταν θα ανέβαινε σε ένα καράβι που έμπαζε από παντού. Κάποιες τρύπες έπρεπε να κλείσουν. F...Bb, Eb, Bb, Ab, Eb... Μισό. Κάτσε να μάθω αυτό πρώτα. Αρχισε να το δοκιμάζει, σημειώνοντας τις νότες στο χαρτί. Αγνόησα το γεγονός ότι, καθώς έγραφε το μέρος του με μεγάλα κεφαλαία πάνω από το πεντάγραμμο, θα μπορούσε κάλλιστα να τα έγραφε σε λευκό χαρτί. Αλλά τουλάχιστον μου έδινε την εντύπωση και την σημασία στο ότι αυτό που έγραφε ήταν κανονική μουσική. Τα επόμενα μέρη τα έμαθε πάνω κάτω με τον ίδιο τρόπο. Δυό μέρες μετά η μετατροπή είχε ολοκληρωθεί και είμασταν έτοιμοι να ηχογραφήσουμε. Εφυγαν τα μαύρα σύννεφα της αμφισβήτησης καθώς ο Greg έπεσε με τα μούτρα σε ένα κομμάτι που δεν είχε όνομα. Βάλε εδώ λίγο moog και Carl εδώ ένα gong. Ανακουφίστηκα. Δεν με ενδιέφερε ποιός θα ήταν ο επίσημος παραγωγός. Η τρελλοσύνθεσή μου προχωρούσε πιό πολύ από όσο ήλπιζα. Το πρώτο κομμάτι που ήλπιζα όται θα τραγουδούσε ο Greg ήρθε γρήγορα. Αλλα φοβόμουν ότι οι αλλαγές θα χαλούσαν την ανάπτυξη παρακάτω. Ήταν η Bb, Εb. Οι τριάδες G πάνω από C βάση που άλλαζε ξαφνικά σε C# ήταν που με φόβιζαν. Αδικα ανησύχησα. Οι δοκιμές στα φωνητικά τις επόμενες μέρες μου έδουσαν κουράγιο. Είχαμε αρχίσει να τρέχουμε, και τελικά όλο το Tarkus ηχογραφήθηκε σε μόνο δυο εβδομάδες! Για να το γιορτάσουμε, τζαμάραμε σε ένα ροκάκι "Are you ready Eddie", για να τιμήσουμε τον ηχολήπτη Eddi Offord και τα 16 κανάλια του. Στη φωτογραφία ο μακαρίτης Keith Emerson το 2013 με ένα ομοίωμα του Tarkus στα παρασκήνια της Tokyo Philarmonic Orchestra μετά την παρουσίαση του ορχηστρικού Tarkus υπό τη διεύθυνση του Takashi Yoshimatsu.

νομίζω αυτό έκανα

αφού δεν είχαν tags. Γίνεται χωρίς να πας σε κάθε κομμάτι?

--------------------------------------------------------------------------------------- Σαν χτες ήταν πριν 12 χρόνια που έφυγε από κοντά μας άδικα ο Γιώργος. Ο Γιώργος έγραψε το κομμάτι αυτό το 1985. Εγω απλώς έκανα μια προσπάθεια να το ξαναζωντανέψω. Νομίζω αξίζει να το θυμηθούμε στη μνήμη του.

Σημερα εβαλα tags σε ολα τα κομματια μου και στο κινητο ήρθαν μπροστά απο κομματια που ανέβηκαν προχτες

δεν χρειάζεται να απολογείσαι κι όλας

αυτό ισχύει. Στην περίπτωση αυτή κοιτάμε πχ αν έχει καμιά κεραία κινητής στην απέναντι ταράτσα κλπ. Εχω φίλο που μένει απέναντι από κεντρικό κτίριο του ΟΤΕ και όταν ανοίγει τις μπαλκονόπορτες έχει παράσιτο στη μουσική που ακούει. Όταν τις κλείνει είναι όλα ΟΚ.

Παρατήρησα τις εξής διαφορές. Στο κινητό θέματα που έχουν διαβαστεί εμφανίζουν ως poster τον original ενώ στο pc εμφανίζουν τον τελευταίο. (το έχω ξαναπεί αυτό). Επίσης στο κινητό παλιά μουσικά κομμάτια που έχουν ταγκαριστεί με την καινούργια λειτουργία έρχονται μπροστά από τα πιό πρόσφατα χρονικά.

στο παίξιμο και ήχο. Με τις πρώτες νότες αυτό μου ήρθε. Τώρα, σε καταλαβαίνω που λες μου ήρθε, το έπαιξα, αυτό ήταν. Μου έχει τύχει και σε μένα να μη θελω να το κουράσω. Αλλες φορές είμαι σε mood να χτίζω και να χτίζω... Αυτά τα χωρίς στόχο κομμάτια πιστεύω βοηθάνε σαν εξάσκηση για πιό σοβαρά πράγματα, αν έρθουν ποτέ. Αλλά ...ξαναλέω μου άρεσε. Μου άρεσε γιατί δεν μου θύμησε shine on, camel, latimer, είχε σχεδόν μπλουζίστικη δομή (όπου σίγουρα -ακόμα- νιώθεις πιό άνετα στο να αυτοσχεδιάζεις) και το ψάξιμο με τα έγχορδα.

οι 4 νότες του μπάσου θα μπορούσαν να είναι το (απλοϊκό) θέμα. Ή οι δυο φράσεις της κιθάρας. Υπάρχει ναι έντονη χαλαρότητα (αυτά τα λέω για τον φούζιο) που φαίνεται να είναι αυτοσκοπός. Γι αυτό είπα μου θύμησε το In the skies όπου τα θέματα είναι σχεδόν δευτερεύοντα και μόνο επαναλαμβανόμενες φράσεις και το μόνο που μένει είναι η έκφραση της κιθάρας. Για τα βιολιά θα έλεγα ότι είναι σε καλό δρόμο γιατί ο Γιώργος σχετικά πρόσφατα αποφάσισε να τα χρησιμοποιεί (απ το πουθενά - να τα λέμε αυτά) και ακόμα δεν έχει βρει τη φόρμα τους. Εγω έκρινα το όλο πράγμα όχι απόλυτα, αλλά σε συνάρτηση με ποιός το παρουσιάζει και τι δρόμο έχει τρέξει μέχρι εδώ. Αν και, ξαναλέω, το άκουσα και το ευχαριστήθηκα όπως είναι χωρίς να το βάλω στο κρεβάτι του Προκρούστη και να ψάχνω το ένα και το άλλο.