Καταρχήν σε ολόκληρο το δίσκο ακούς σχεδόν αποκλειστικά τον Παπαδόπουλο και την κιθάρα του. Σε ένα κομμάτι μόνο συμμετέχουν οι Μιχάλης Βρέτας και Φώτης Σιώτας στο βιολί.
Σε γενικές γραμμές θα έλεγα ότι η μουσική κινείται εντός και εκτός φόρμας.
Στα περισσότερα κομμάτια χτίζει μελωδικά μοτίβα, τα λουπάρει και πάνω σε αυτά αυτοσχεδιάζει με free χαρακτήρα που παραπέμπει στο στύλ κιθαριστών όπως Marc Ribot, Nels Cline και Derek Bailey. Σε άλλα κυριαρχεί η περισσότερο πειραματική διάθεση, σε άλλα η μελωδία αλλά στο σύνολο του ο δίσκος διακρίνεται από μια ισορροπία ύφους.
Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι υπάρχει μια έκδηλη προσπάθεια να υπάρχει στιβαρή δομή στα τραγούδια. Θεωρώ ότι ο Μπάμπης δεν πέφτει στην εύκολη παγίδα του συγκεκριμένου είδους, να παραθέσει δηλαδή ξερές ασκήσεις ύφους, αλλά στοχεύει στο να κάνει μουσική με αρχή, μέση και τέλος και πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό το πετυχαίνει.