Εντελώς ανούσιο και άμουσο. Ακούγεται σαν μια συνεχής τρίλλια.
Από την άλλη δεν το κατακρίνω και δεν είμαι του "όσο δεν πιάνει η αλεπού..." (για το "...πηδάει και τα πιάνει" έχω πολύυυυυ δρόμο ακόμα και ...αν ποτέ).
Κι εγώ θα ήθελα να έχω αυτή την "άνεση" και τεχνική, όχι όμως για να τη χρησιμοποιώ αυτούσια και συνεχώς αλλά εκεί που την "σηκώνει" το κομμάτι και με μέτρο.
Ένας π.χ καθηγητής, δάσκαλος κ.λ.π μορφώνεται, σπουδάζει και μαθαίνει πολλάαα πράγματα περισσότερο απ' ότι διδάσκει καθημερινά στους μαθητές του. Ή όταν κάποιος προσλαμβάνεται σε μιά θέση εργασίας με απαιτήσεις Πανεπιστημιακού επιπέδου δεν σημαίνει ότι χρησιμοποιεί όλες τις γνώσεις και ικανότητές του καθημερινά και συνεχώς.
θέλω να πώ δηλαδή (το αυτονόητο) ότι από το 100% που έχεις μάθει χρησιμοποιείς ένα ποσοστό με άνεση και με σιγουριά.
Αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και απαιτήσεις που κινείσαι στα όρια. Τότε όμως μιλάμε για επίπεδα πρωταθλητισμού, χάνεται η χαρά της διασκέδασης και φτάνουμε στο....shreding :)