Haris

Αν και δεν έχει νόημα για τη συγκεκριμένη δουλειά, ο χρυσός κανόνας είναι ότι πρέπει να ξεκινάς με τον καλύτερο δυνατό ήχο κατά την εγγραφή. Αν δεν έχεις καλά tracks να δουλέψεις, μπορείς να κάνεις κάποιες βελτιώσεις εκ των υστέρων, αλλά πέρα απ' το ότι η επεξεργασία μπορεί να είναι μανίκι (όπως διαπίστωσες) υπάρχει ενδεχόμενο να μην έχεις και το επιθυμητό αποτέλεσμα, ειδικά αν δουλεύεις σε συνθήκες home studio. Σε μια εγγραφή, το παραμικρό λάθος χτύπημα, peak μικροφώνου κ.λπ., που live θα πέρναγε στο ντούκου, μπορεί να γίνει βουνό. Υπάρχει δυνατότητα να ανεβάσεις κάπου ένα μικρό mp3 (3 - 4 μέτρα, μόνο με το drum track) για να πάρουμε μια ιδέα? Υποψιάζομαι τι ήχο ακούς - το "κλανγκ" μπορεί να μην είναι επιστημονικός όρος αλλά είναι περιγραφικότατος! - αλλά μια ακρόαση θα βοηθούσε.

"παντως&κατα την ταπεινη μου γνωμη τα καινουργια τυμπανα ειναι ΠΟΛΥ καλυτερα κατασκευασμενα απο τα παλια....(& εχουν & καλυτερο ηχο) & π.χ. βαλε διπλα-διπλα μια ολοκαινουργια Gretsch & μια του 50 & η καινουργια ειναι σαφως ανωτερη..." Είναι όντως καλύτερα κατασκευασμένα (ανθεκτικότερα κελύφη που δεν χάνουν το σχήμα τους, σαφώς καλύτερο hardware), και σίγουρα ο ποιοτικός έλεγχος – κυρίως χάρη στα standards που έθεσαν οι Ιάπωνες, όταν κυριάρχησαν στην αγορά τη δεκαετία του 80 – είναι πολύ πιο λεπτομερής από ότι ήταν πριν από 30-και χρόνια, με αποτέλεσμα ακόμη και οι πιο φτηνές σειρές να είναι τουλάχιστον αξιοπρεπείς. Όσο για τον ήχο, εκεί μπαίνει ο υποκειμενικός παράγοντας, αλλά θεωρώ ότι τα καινούργια τύμπανα δεν είναι καλύτερα (ή χειρότερα), είναι απλά διαφορετικά. Προσωπικά, δεν έχω ακούσει κάτι που να μου αρέσει περισσότερο από τη Ludwig του '71 (και έχω μία σύγχρονη Gretsch USA Maple), αλλά όπως είπα το ζήτημα είναι υποκειμενικό… Και επειδή βγήκαμε εκτός θέματος, εδώ παίζει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για τη Superstar των 80s.

Παλιό αλλά κλασικό: Ένας ντράμερ θέλει να μάθει και ένα "μελωδικό" όργανο, αλλά δεν έχει αποφασίσει ακόμα ποιο και μπαίνει σε ένα μαγαζί να πάρει μια ιδέα. Αφού ρίχνει μια ματιά, λεει στον καταστηματάρχη: "Θέλω αυτή την κόκκινη τρομπέτα εκεί δεξιά, και το ακορντεόν που έχετε στον τοίχο". Ο καταστηματάρχης κοιτάει τα όργανα που τού δείχνει, και του απαντάει: " - Συγγνώμη φίλε να σου κάνω μια ερώτηση;" " - Παρακαλώ..." λεει ο άλλος. " - Ντράμερ είσαι;" " - Ναι, πώς το κατάλαβες;" " - Ε, η εμπειρία τόσα χρόνια στην πιάτσα... Λοιπόν, μπορώ να σου πουλήσω τον πυροσβεστήρα, αλλά το καλοριφέρ το χρειάζομαι."

Παρακαλώ!

"άλλος λέει ότι με το παίξιμο στρώνουν και ωριμάζουν(δεν το πιστέυω)" Ούτε εγώ, αλλά υπάρχουν πολλοί που το πιστεύουν… "άλλος ότι μετά από μερικά χρόνια παιξίματος, ειδικά αν μιλάμε για crash, splash η china γίνονται πολυ ευαίσθητα και μπορεί εκεί που όλα φαίνονται καλά, μια μέρα, έτσι απλά, να σπάσουν." Θεωρητικά μπορεί να συμβεί (λέγεται κορεσμός μετάλλου), αλλά είναι τόσο σπάνιο που σε καμία περίπτωση δεν αξίζει να χάσεις τον ύπνο σου... "άλλος λέει ότι κάθε 4χρόνια πρέπει να αλλάζουμε πιατίνια γιατί χάνουν τον πλούσιο ήχο και όλο το "χρώμα" τους.(μάλλον πωλητής θα ήταν)" Ούτε για αστείο! "το παράδοξο: λέτε άμα περιμένω καμία 30χρόνια το σετ μου να θεωριθεί vintage και να βγώ και κερδισμένος;" Αν έχεις καμιά DW με "εξωτικό" φινίρισμα, είναι πιθανό. Αν όμως μιλάμε για κάτι σε Pearl Export/Forum ή Tama Swingstar, προσωπικά δεν θα περίμενα να εξασφαλίσω τα γεράματά μου απ' αυτήν! Superfunk, συμφωνώ ότι η αγορά των vintage drums δεν έχει τρελαθεί όπως η αντίστοιχη των κιθάρων, αλλά έχει κι αυτή τρελαθεί αρκούντως. Για παράδειγμα τα Black Beauties των 10ετιών '20, '30 (και σε μικρότερο βαθμό, αυτά του τέλους της δεκαετίας του 70), πωλούνται (στο eBay και αλλού) σε τιμές που ξεπερνούν κατά πολύ αυτές των καινούργιων. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τα παλιά Zildjian K, τα προαναφερθέντα Paiste black label, κ.λπ. Και ας μη μιλήσουμε για οτιδήποτε της Ludwig που με κάποιο τρόπο συνδέεται με το Ringo Starr ή τον Bonham... Εξάλλου, αυτό που εννοούσα είναι ότι ένα συλλεκτικό/vintage σετ διατηρεί την αγοραστική του αξία ακριβώς επειδή είναι συλλεκτικό, αντίθετα με ένα σύγχρονο που αν περάσει στην κατηγορία του μεταχειρισμένου, αυτόματα χάνει μέρος της αξίας του, αφού ο αγοραστής έχει την επιλογή να πάρει το ίδιο καινούργιο.

Σωστά! Γι' αυτό κι εγώ ξεκίνησα από το 40, όπου σημειωτέον - αν έχω ζεσταθεί καλά - παίζω πλέον και όγδοα! Μαλιστα, καλά διαβάσατε, όγδοα στα 40 bpm! Με αυτό το ρυθμό πιστεύω ότι σε μια πενταετία, άντε δεκαετία το πολύ, θα παίζω blasts με χαρακτηριστική άνεση. Τρέμετε Donati και Lang!

Τα 602 και τα 2002 έβγαιναν αρχικά με μαύρο λογότυπο το οποίο κάποια στιγμή προς το τέλος της δεκαετίας του 70 άλλαξε σε κόκκινο για τα 2002, και μπλε για τα 602. Σχετικά πρόσφατα, η Paiste κυκλοφόρησε για λίγο μία reissue σειρά 2002 black label, κυρίως ως tribute στον Bonham, αλλά και αυτή έχει διακοπεί. Όπως ανέφερα και πιο πάνω τα black label και των δύο σειρών (αλλά και τα blue label 602)- εκτός του ότι είναι πολύ καλά πιατίνια - θεωρούνται συλλεκτικά και πωλούνται σε υψηλές τιμές (π.χ. αυτά). Όσο για την αξία των παλιών σετ, αυξάνεται όταν αρχίσουν να θεωρούνται vintage (κάτι που ισχύει φυσικά για όλα τα μουσικά όργανα). Βέβαια, 20κάτι χρόνια είναι λίγα για να θεωρηθεί vintage η εν λόγω Superstar, αλλά το συγκεκριμένο μοντέλο έχει και ένα επιπλέον 'ειδικό βάρος' λόγω Copeland.

Εκ πρώτης όψεως η τιμή μου φαίνεται φυσιολογική, λαμβάνοντας υπόψη ότι και το ταμπούρο και τα πιατίνια είναι καλά μοντέλα. Τα Formula 602 θεωρούνται όντως συλλεκτικά και είναι πολύ καλά (αν και νομίζω ότι 400-500 Ευρώ είναι λίγο υπερβολικά, εκτός αν είναι τα παλιότερα μοντέλα με το μαύρο και όχι το μπλε λογότυπο. Το ίδιο ισχύει και για το 2002). Η 24άρα κάσα είναι ένα ακόμη συν, γιατί είναι σχετικά σπάνια (και επίσης το αγαπημένο μου μέγεθος...) Αν μου δώσεις περισσότερα στοιχεία, όπως ο αριθμός και οι διαστάσεις των τυμπάνων, αν το πακέτο περιλαμβάνει πετάλι και βάσεις, αν υπάρχουν όλα τα μεταλλικά μέρη - στεφάνια, υποδοχές για τις βίδες (lugs) κ.λπ., θα μπορέσω να σου απαντήσω με μεγαλύτερη βεβαιότητα. Αν γίνεται, καλό θα ήταν να εξετάσεις και αυτά που λεει ο fleamail, και κυρίως αν τα τύμπανα έχουν διατηρήσει το σχήμα τους (ο πιο απλός τρόπος είναι να δοκιμάσεις ένα καινούργιο δέρμα και να δεις αν εφαρμόζει καλά και αν μπορείς να το περιστρέψεις με σχετική άνεση επάνω στο κέλυφος). Κάτι άλλο που αξίζει να ελέγξεις είναι το άκρο του κελύφους, δηλαδή το σημείο που το δέρμα έρχεται σε επαφή με το ξύλο. Θα πρέπει να είναι σχετικά λείο και χωρίς πολλά ή/και βαθιά χτυπήματα, σκασίματα κ.λπ. Πάντως, αν έχεις τα λεφτά - και ακόμη καλύτερα αν ψήσεις τον τύπο να κόψει κανα-δυο κατοστάρικα - θα σου πρότεινα να την αγοράσεις, αφού και πολύ καλό σετ είναι και θα διατηρήσει την αξία του αν θελήσεις να το πουλήσεις, αντίθετα με ένα αντίστοιχο καινούργιο που μόλις το παίξεις μια-δυο φορές έχει ήδη χάσει ένα 10 με 20%.

Είναι το λεγόμενο proxy bidding. Δηλαδή, βάζεις το υψηλότερο ποσό που θέλεις να διαθέσεις, και το σύστημα "αναλαμβάνει" να κάνει νέα προσφορά αυτόματα κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να ξεπεράσει την προσφορά σου. Παράδειγμα: Έστω ότι το ποσό που έχεις δώσει είναι 100 Ευρώ. Αν ο αμέσως προηγούμενος από εσένα έχει προσφέρει 50 Ευρώ, η δική σου προσφορά δεν ανεβάζει την τιμή στα 100 αλλά στα 51, που γίνεται η τρέχουσα προσφορά σου. Αν τώρα κάποιος προσφέρει 60, το σύστημα θα ανεβάσει την προσφορά σου αυτόματα στα 61, και αυτό θα συνεχιστεί μέχρι κάποιος άλλος να ξεπεράσει τα 100 που είναι το δικό σου μέγιστο, οπότε θα περάσει μπροστά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο τρέχων πλειοδότης (highest bidder) έχει κάνει υψηλότερη μέγιστη προσφορά - την οποία δεν ξέρεις - από τα ποσά που έχεις βάλει εσύ, και θα πρέπει να συνεχίσεις να αυξάνεις τις προσφορές σου μέχρι να τον ξεπεράσεις. Ελπίζω τα παραπάνω να βγάζουν νόημα. Αν όχι (δεν θα εκπλαγώ!), είμαστε στη διάθεσή σας για περαιτέρω διευκρινίσεις...

Για να μην ξεφύγει λοιπόν το θέμα, εγώ παίζω εξάηχα 16ων στα 240 bpm, και σε καλή μέρα μπορεί και 32α. Ωπ, sorry μια στιγμή γιατί μπερδεύτηκα... Δεν είμαι σίγουρος αν το κάνω εγώ αυτό ή ο Donati. Κάτσε να με ξαναμετρήσω... Λοιπόν, βάζω το μετρονόμο στο 40, ξεκινάω με τέταρτα, και επανέρχομαι σε λίγο με το σκορ...

Οι Superstars της 10ετίας του '80 είναι πολύ καλά σετ, θεωρούνται ήδη συλλεκτικές (εν μέρει λόγω Stewart Copeland), και αν είναι σε καλή κατάσταση μπορουν να πουληθούν μέχρι και 1000 Ευρώ (και να τα αξίζουν). Για την καινούργια, αυτά που ακούω είναι ότι είναι μόνο κατ' όνομα Superstar, κατασκευασμένη από basswood και σημύδα (birch) - ενώ οι αρχικές ήταν all birch - και κυκλοφόρησε προς αντικατάσταση της Rockstar, ως το νέο entry/mid-level σετ της Tama. Βέβαια πιθανότατα είναι πολύ καλή (δεν την έχω ακούσει), αλλά αν η τιμή είναι λογική, προσωπικά θα επέλεγα το σετ του '83.

Κοίτα, η περιγραφή είναι ακριβώς αυτή, και επειδή ο πωλητής είναι κατάστημα και με καλό feedback, είναι θεωρητικά αξιόπιστος. Μπορείς να του κάνεις μια ερώτηση στα Αγγλικά για να επιβεβαιώσεις όσα λεει. Προσωπικά δεν θα περίμενα ένα σετ επιπέδου DW, Gretsch κ.λπ., αλλά ένα αξιοπρεπές maple σετ, το οποίο δεν θα θελήσεις να πουλήσεις μετά από κανένα χρόνο, που το επίπεδό σου θα έχει βελτιωθεί. Βέβαια όλα αυτά είναι προσωπικές εκτιμήσεις και η απόφαση είναι δική σου. Παίζει επίσης και αυτό, που είναι λίγο ακριβότερο και χωρίς πιατίνια (αλλά με καλύτερο hardware, και έχει και δείγματα ήχου για να πάρεις μια ιδέα). Και όχι δεν παίρνω μίζα από το συγκεκριμένο πωλητή... :-)

Oblitron, για ρίξε μια ματιά και σε αυτό. Αν τα Γερμανικά σου είναι χειρότερα από τα δικά μου, περιλαμβάνει: - κάσα 18x22 - τομ 8x10, 9x12, 12x14 - ταμπούρο 5,5x14 - βάσεις hihat/πιατινιών(2)/ταμπούρου, σκαμπό, πετάλι με διπλή αλυσίδα - σετ πιατίνια Solar (φτηνά, αλλά της Sabian οπότε κάτι θα λένε) Η Platin δεν είναι μεγάλο όνομα, αλλά είναι ψιλο-γνωστή (κατά πάσα πιθανότητα ταϊβανο-κορεάτικο-κινεζικο-κάτι προέλευσης). Το δελεαστικό είναι ότι (σύμφωνα με τον πωλητή) είναι all-maple, δείχνει να έχει καλό φινίρισμα και με περίπου 600 Ευρώ (υποθέτω) θα έρθει στην πόρτα σου (ή έστω στο ταχυδρομείο της γειτονιάς σου) ένα πλήρες σετ για να ξεκινήσεις, που πιθανότατα θα είναι καλύτερο από τη Forum και τη Swingstar.

"μουσικός, [<αρχ. μουσικός < Μουσα] ...||ως ουσ. μουσικός (ο, η), ο γνώστης της μουσικής, συνθέτης, καθηγητής ή εκτελεστής" Τεγόπουλος-Φυτράκης, Ελληνικό Λεξικό Εντάξει, το λύσαμε τώρα;

Να σου πω την αλήθεια ούτε εγώ ψήνομαι, αλλά θα ήθελα να παίξω σε ένα σετ έτσι από περιέργεια. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κάνουν πολύ φασαρία. Κατά τα άλλα μοιάζουν με κακοχυμένες καμπάνες, αλλά ταίριαζαν στο γενικό κλίμα μιας εποχής που ήταν στη μόδα και τα παντελόνια καμπάνα (Μόλις θυμήθηκα ότι πάλι είναι στη μόδα οι καμπάνες. Μα γιατί, τι έχουμε φταίξει...?). Βέβαια εκεί που νομίζεις ότι είναι κακόγουστα όσο δεν παίρνει, έρχεται ένας πυρομανής τύπος με αρρωστημένα δημιουργική φαντασία και θέτει νέα standards κακογουστιάς: Του αναγνωρίζω όμως ότι δουλέυει καλά τον αερογράφο... Εδώ είναι και το link για όποιον ενδιαφέρεται. Δυστυχώς δεν τα στέλνει εκτός ΗΠΑ. Τι κρίμα, ένα τόσο ωραίο σετ...

"Επιπλέον να ξέρεις ότι το trigger δεν μπορεί να "πιάσει" 100% το πραγματικό παίξιμο. Γρήγορες κόντρες, breaks και ghost notes πιθανώς να μην trig-άρονται γιατί το plug-in έχει κάποια ελάχιστα ms χρόνο αντίδρασης ανάμεσα σε 2 χτυπήματα που μπορεί να "πιάσει" Συμφωνώ. Η πιο ασφαλής λύση είναι να αντικαταστήσεις τον ήχο του ταμπούρου με ένα καλό δείγμα από το ίδιο take, επάνω στα καθαρά backbeats (2 - 4 του μέτρου). Σε οποιαδήποτε άλλα σημεία - ghost notes, fills κ.λπ. - το πράγμα γίνεται αρκετά περίπλοκο και δύσκολα θα έχεις φυσικό αποτέλεσμα.

Αυτό πώς σου φαίνεται;

Δοκίμασε στο Fagotto (Ιπποκράτους και Βαλτετσίου ή μέσω του site - http://www.fagottobooks.gr). Και αν δεν το έχουν θα μπορούν να το παραγγείλουν.

Eyeprotocol το πρόβλημα με τα posts σου είναι ότι είναι γεμάτα γενικεύσεις. Και για να γίνω πιο σαφής – επειδή δεν θεωρώ ότι βλέπεις μόνο την πλευρά που περιγράφεις – το πρόβλημα είναι ότι μοιάζεις να αγνοείς την άλλη πλευρά, αυτή που αναφέρει ο Gangster, προκειμένου να κάνεις πιο ισχυρή την επιχειρηματολογία σου. Ναι εντάξει, η κατάσταση στην Ελλάδα έχει τη διάσταση που περιγράφεις, μάλιστα έχει και τρεις τέτοιες διαστάσεις μπορώ να σου πω, και καταλαβαίνω την τσαντίλα σου, αλλά υπάρχει και τέταρτη διάσταση, και μάλιστα είναι τόσο εμφανής που μόνο ηθελημένα μπορείς να την παραβλέψεις. Όχι δεν είναι όλοι οι Έλληνες κενοί, ξενο/αγοραφοβικοί, απαίδευτοι και δήθεν, ούτε όλες οι γυναίκες χαζογκόμενες (Για να μην αναφέρω ότι η ξεχωριστή αναφορά στις γυναίκες είναι ιδιαίτερα σεξιστική – ξέρω, πιθανότητα δεν είχες τέτοια πρόθεση, όμως εμείς θα πρέπει να μυρίσουμε τα νύχια μας για να το καταλάβουμε; Είναι σαφές ότι η εκφραστική ικανότητα δε σου λείπει, γιατί λοιπόν αφήνεις κάτι τέτοια να σου ξεφύγουν;). Ακόμη, χρησιμοποιείς παραδείγματα με βάση τα οποία καταλήγεις σε συμπεράσματα αν όχι απόλυτα λανθασμένα, τουλάχιστον εν μέρει αστήρικτα. Π.χ. επειδή ένας ράπερ ανέφερε σαν επιρροή του το Miles, σημαίνει ότι όλοι ο οι αμερικάνοι ράπερς έχουν γνωρίσει και αναλύσει το μουσικό τους παρελθόν, και έχουν εμβαθύνει στην πολιτιστική τους κληρονομιά? Μην τρελαθούμε… Ένα μεγάλο ποσοστό απ' αυτούς (τους πιο νέους) το πολύ να έχει φτάσει μέχρι τους Public Enemy, άντε και κάποιοι μέχρι τον James Brown, κι αυτό για να πάρουν κάποια samples για λούπες. Και δε λέω ότι είναι κακό αυτό. Οι επιρροές μας είναι αυτές που είναι. Δεν χρειάζεται να έχεις δουλέψει σε βαμβακοφυτία στη Νέα Ορλεάνη και να έχεις πιει τη λάσπη του Μισισιπή για να παίξεις blues. Μπορείς να το κάνεις και με λιγότερο …περιπετειώδες παρελθόν, ακόμα και αν είσαι Έλληνας. Οι Rolling Stones έμαθαν τα blues από τον Muddy Waters, εμείς τα μάθαμε από τους Rolling Stones, τον John Mayall και το Stevie Ray Vaughan, οι πιο πιτσιρικάδες θα τα μάθουν απ τον Johnny Lang και είναι όλοι ευχαριστημένοι (Και κυρίως οι Αμερικάνοι που έχοντας τα φράγκα και την πρόθεση, έχουν καταφέρει να διαδώσουν τον πολιτισμό τους – ναι υπάρχει τέτοιο πράγμα – σε όλο τον πλανήτη. Αυτό που οι κνίτες αποκαλούσαν πολιτιστικό ιμπεριαλισμό, αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση). Επίσης, δεν χρειάζεται να ξέρεις Αγγλικά για να ακούσεις και να καταλάβεις το ροκ (χρειάζεται όμως για να εμβαθύνεις – αρκεί να βρεις κάτι που αντέχει σε εμβάθυνση, αφού για ένα μεγάλο μέρος των "ροκ" στίχων δεν χρειάζεται να περάσεις το μισό μέτρο…). Και πόσοι είναι αυτοί που – πλέον – δεν ξέρουν Αγγλικά; Και εδώ γενικεύεις αυθαίρετα. Τέλος (γιατί τα δάχτυλά μου έχουν αρχίσει να με βρίζουν), δεν έχουμε κινηματογράφο, κυρίως γιατί είναι ακριβό σπορ και δεν υπάρχουν λεφτά για να το υποστηρίξουν, αλλά γιατί θεωρείς ότι δεν έχουμε μουσική και θέατρο; Εδώ θα ήθελα πραγματικά μια απάντηση, γιατί εγώ βλέπω μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα. Αυτά προς το παρόν αλλά θα επανέλθω, και αυτό είναι απειλή!

Ο κωδικός 5002TD3, που αναφέρεται και στα δύο sites αφορά το Delta 3 Turbo. Μάλλον στο Στόλλα δεν έχουν αλλάξει την περιγραφή. Πάντως αυτό που παρήγγειλες είναι όντως η νεότερη έκδοση της ίδιας σειράς, οπότε δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς.

"ελληνικη μουσικη, το πρωτο πραγμα που μου ερχεται στο μυαλο εινα οπως ειπε και ο σεβαστος φιλος παραπανω ρεμπετικη, παραδοσιακη, ηπειρωτικη , μουσικη κρητης ,ποντιακη. αρκετα πλουσια ειδη που κουβαλανε ιστορια ετων.. θα ηθελα την εξελιξη της και οχι τη στασιμοτητα της." Εμένα πάλι, μου έρχονται στο μυαλό ο Θεοδωράκης, ο Χατζηδάκης, ο Σαββόπουλος, ο Μικρούτσικος, το νέο κύμα, ο Σκαλκώτας, ο Χρήστου, ο Ξενάκης και ένα κάρο άλλοι παλιότεροι και μη (μεταξύ των οποίων και οι Socrates, ο Σιδηρόπουλος, οι Τρύπες κ.λπ.) που διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν τη σύγχρονη ελληνική μουσική. Γιατί όλοι οι παραπάνω είναι τμήμα της ελληνικής μουσικής, όσο είναι και η Γερακίνα. Η παραδοσιακή μουσική δεν έχει ανάγκη να εξελίσσεται ούτε να αλλάζει. Είναι αυτή που είναι, όπως πήρε μορφή κάτω από τις συνθήκες που τη δημιούργησαν, οι οποίες ελάχιστη σχέση έχουν με τις σημερινές. Ο κύκλος της εξέλιξής της έχει κλείσει, και το μόνο που χρειάζεται είναι να αναπαράγεται ως έχει για να παραμένει ζωντανή. Αυτό όμως που μπορεί να κάνει είναι να ενσωματώνεται και να επιδρά στη σημερινή μουσική. Δυστυχώς το μεγαλύτερο τμήμα αυτής της επίδρασης πηγαίνει χαμένο στις λαϊκοποπ αηδίες - τις οποίες, για να αναφερθώ και στο θέμα του thread, δεν είναι ντροπή να παίζεις, είναι όμως αντιδημιουργικό και κουραστικό, όπως θα ήταν αν ζούσες στο εξωτερικό και έπαιζες με τη Britney...

Θα εκπλαγώ αν υπάρχει έστω και ένα σετ North στην Ελλάδα. Θα έλεγα να ψάξεις λίγο online (eBay, vintage drum shops κ.λπ.).

Τάκη, για αγορές από Αμερική παίζει και το http://www.bidpay.com, που είναι εταιρεία της Western Union, μεσω του οποίου μπορείς να στείλεις εντολή πληρωμής (money order). Δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο από τα στοιχεία του πωλητή και μία πιστωτική που να μην είναι Mastercard (δεν ξέρω γιατί αλλά δεν τη δέχονται). Η εντολή θα φτάσει σε καμια δεκαριά μέρες και είσαι καλυμμένος (εν μέρει) από το eBay σε περίπτωση που ο τύπος αποφασίσει να κάνει καμια στραβή (ενώ αντίθετα, με απευθέιας μεταφορά μέσω Western Union δεν σε ξέρει, δεν σε είδε...). Η προμήθεια (που χρεώνεται μόνο στον αγοραστή) είναι φυσιολογική και γενικά το σύστημα είναι αξιόπιστο. Όσο για το να δηλώσει χαμηλότερη αξία πιθανότατα δεν θα δεχτεί (ειδικά αν είναι μαγαζί), αλλά δε χάνεις τίποτα να δοκιμάσεις να τον πείσεις ότι ξέρεις το ρίσκο και δεν έχεις πρόβλημα.

Κι εγώ ξέρω ότι το Manu Katche (και όχι Chao, ο οποίος τυγχάνει εξαιρετικός καλλτέχνης αλλά ουδόλως drummer) jr. kit βγαίνει μόνο σε συγκεκριμένες διαστάσεις (16x16, 13x13, 7x10 και 5x12). Τώρα αν το χρώμα σε χαλάει πολύ, νομίζω ότι η πρόταση του Superfunk να τα στείλεις πίσω σε δύο δέματα με το ταχυδρομείο είναι η πλέον ενδεδειγμένη. Αν ανησυχείς μήπως χαθούν, μπορείς να τα ασφαλίσεις, υποθέτω με σχετικά μικρό κόστος.

snare, το έχει ένας γνωστός μου που το πήρε για δεύτερο ride όταν παίζει σε jazz σχήματα. Πολύ καλό αλλά σίγουρα όχι all-around, αφού δεν πρόκειται να ακουστεί ανάμεσα σε Marshall stacks τσιτωμένα στο 11. Για πιο πολιτισμένες καταστάσεις ενδείκνυται. Εγώ πάντως με την πρώτη ευκαιρία (βλ. λεφτά που έχουν περισέψει αφού πληρωθούν οι λογαριασμοί - είδος προς εξαφάνιση) θα πάρω ένα.