Haris

Απλά, βάζεις τη νότα στο πεντάγραμμο με την αξία που θα πολλαπλασιάσεις, και πατάς control και τον αριθμό που θέλεις. Π.χ. για πεντάηχα 16ων θα γράψεις ένα 16ο και θα πατήσεις ctrl+5.

Όπως είπε ένας γνωστός μου, θα είχε πλάκα να αγοράσει η Fender και το κανάλι CBS, ώστε οι κολλημένοι με τις τηλεοπτικές σειρές να πληρώνουν όσο-όσο για pre-Fender serials του CBS. Ελπίζω πάντως, η Fender να μην κάνει στην Gretsch (τα τύμπανα) και στην LP ότι έκανε η Gibson στη Slingerland, δηλαδή να τις εξαφανίσει. Και στο κάτω-κατω, τι θέλουν όλοι αυτοί οι κιθαροκράτες και ασχολούνται με σοβαρά πράγματα που δεν καταλαβαίνουν, όπως είναι τα κρουστά...

Για τα πιατίνια: Επιλέγεις την αξία από το Keypad, στη συνέχεια τη γραμμή Notes από το παράθυρο Properties, κάνεις κλικ στο βελάκι και επιλέγεις το note head που θέλεις. Για το ruff: Αφού έχεις βάλει στο πεντάγραμμο την κύρια νότα, επιλέγεις την πρώτη grace note (Appoggiatura) από το δεύτερο tab του Keypad, και τη βάζεις όσες φορές θέλεις δίπλα στην κύρια νότα. Edit: Ελπίζω η έκδοση που έχεις να έχει το ίδιο ή παρόμοιο interface με τη δικά μου, γιατί διαφορετικά τα παραδείγματα μπορεί να μη βγάζουν νόημα.

Οι grace notes είναι στο δεύτερο tab του Keypad (βλ. εικόνα). Επιλέγεις την νότα, και στη συνέχεια πηγαίνεις τον pointer στο σημείο που θέλεις στο πεντάγραμμο και κάνεις κλικ. Δεν έχω msn, αλλά μπορώ να σου απαντήσω σε ότι θέλεις από εδώ ή με pm. Για το 7-stroke roll, δεν κατάλαβα πώς ακριβώς θέλεις να τον γράψεις, αν θέλεις εξήγησέ μου. Illussion, από ότι έχω διαπιστώσει το Sibelius έχει σχεδόν όλα τα σύμβολα που μπορεί να χρειαστείς (τα note heads π.χ. είναι όλα στο Window -> Properties -> Notes). Για το hihat και το ride, δεν αρκεί το "x" επάνω από την πέμπτη γραμμή (πέμπτο "διάστημα"); Επειδή ειδικά για τα πιατίνια, η σημειογραφία δεν είναι απόλυτα στανταρισμένη, μπορείς να ορίσεις μόνος σου που θα γράφεις τι. Π.χ. hihat επάνω από την πέμπτη γραμμή, crash στην βοηθητική γραμμή, ride επάνω από τη βοηθητική γραμμή κ.λπ. (βλ. 2η εικόνα).

Το Sibelius κάνει ότι μπορείς να φανταστείς, και δεν θα αποφύγεις να διαβάσεις το help ή/και το manual. Τα rudimental σόλο είναι από τα πιο απλά πράγματα που μπορείς να γράψεις, αφού το μόνο που χρειάζεσαι συνήθως είναι μία σειρά ίσων αξιών (π.χ. 16α) στο ταμπούρο, και το sticking (RLRL κ.λπ. - διάβασε στο help για την εισαγωγή κειμένου). Από το μενού Window άνοιξε τα "Keypad" (επιλέγει αξίες, τονισμούς, αλλοιώσεις κ.λπ., και είναι το βασικό εργαλείο που θα χρησιμοποιείς), και "Properties" (επιλέγει - μεταξύ πολλών άλλων - τα note heads που θέλεις να χρησιμοποιήσεις - π.χ. "x" για τα πιατίνια και το hihat). Αν έχεις σχετική εξοικείωση με προγράμματα για Windows, δεν θα δυσκολευτείς να κάνεις τα βασικά, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να διαβάσεις και το χελπομάνιουαλ. Αν θέλεις κάτι πολύ συγκεκριμένο να ρωτήσεις, ευχαρίστως να σε βοηθήσω, αρκεί να μπορώ, γιατί κι εγώ δεν το έχω εξαντλήσει. Ένα μικρό παράδειγμα που πήρε λιγότερο από 5 λεπτά:

Εγώ χρησιμοποιώ το αντίπαλο δέος του Finale, το Sibelius, που δεν φαντάζομαι ότι είναι καλύτερο, απλά αυτό έχω συνηθίσει. Αν θέλω να δώσω κάπου ηλεκτρονικά την παρτιτούρα ή να την ανεβάσω στο web, την αποθηκεύω ως jpg (έχει την επιλογή το πρόγραμμα), και στη συνέχεια είτε τη μετατρέπω σε pdf χρησιμοποιώντας το Acrobat (όχι το reader, το writer) είτε την αφήνω jpg.

Από τις πιο εύστοχες παρατηρήσεις που έχω διαβάσει σε ιντερνετικό forum. Ένα από τα βασικά προβλήματα της "κοινωνίας της πληροφορίας" συνεπτυγμένο σε μία πρόταση. Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες, εξαιρετικό θέμα και πολύ καλή τοποθέτηση, τόσο που δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτα (κι αυτό μου συμβαίνει σπάνια...)

Από τη στιγμή που πρήζεται ο αντίχειράς σου ή ακόμη και αν απλά πονάς, κάτι δεν κάνεις σωστά. Όποια κίνηση σε ενοχλεί όταν παίζεις είναι λανθασμένη εξ ορισμού. Μπορεί να χτυπάς δυνατά (με λάθος τρόπο, γιατί υπάρχει ο τρόπος να έχεις δυνατό χτύπημα χωρίς σωματική ένταση) ή να σφίγγεις πολύ τη μπακέτα, ιδίως όταν προσπαθείς να παίξεις γρήγορα, ή και τα δύο, ή οτιδήποτε άλλο. Η traditional λαβή είναι ακριβώς αυτή που δείχνει το link του Superfunk, αλλά καλό είναι να βρεις ένα δάσκαλο να στην δείξει από κοντά, και να σου πει τι να προσέξεις για να αποφύγεις τέτοια προβλήματα.

Το πιο χαλαρό κούρδισμα στην κάσα, κάνει ότι και στα υπόλοιπα τύμπανα, δηλαδή τον ήχο πιο μπάσο, που τις περισσότερες φορές είναι και το ζητούμενο για την κάσα. Πολύ συχνά θα δεις το πίσω δέρμα της κάσας να είναι ελάχιστα σφιγμένο, ίσα-ίσα για να φύγουν οι ζάρες, και κάποιες φορές ούτε καν τόσο. Στη τζαζ πάλι, και ιδίως στο bepop, συνηθίζεται να τσιτώνουν αρκετά τα δέρματα (συνήθως σε μικρές κάσες 18αρες ή 20αρες), τόσο που το τύμπανο να δίνει μία καθαρή νότα, και ήχο που μοιάζει περισσότερο με τομ. Βέβαια τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι απόλυτο και αν σου αρέσει ο ήχος σου δεν χρειάζεται να αλλάξεις τίποτα. Αν πάλι θέλεις η κάσα σου να είναι πιο μπάσα και να έχεις επαναφορά, ξεκούρδισε το πίσω δέρμα μέχρι εκεί που θέλεις, και βάλε μπροστά ένα τελείως κλειστό δέρμα, κουρδισμένο λίγο πιο ψηλά από το πίσω. Με αυτόν τον τρόπο ο αέρας από το κτύπημα δεν θα διαφεύγει, θα επιστρέφει στο πίσω δέρμα και θα δίνει επαναφορά στον κόπανο.

OK, κρατάω την τελευταία πρόταση, και σε ένδειξη καλής θέλησης αναιρώ όλα τα εριστικά σχόλια που έκανα. Και σε ένδειξη ακόμη καλύτερης θέλησης (ανησυχώ με την τόση καλοσύνη που με 'πιασε, μήπως πρέπει να το κοιτάξω;;)), θα συμπληρώσω ότι άκουσα τα κλιπάκια που έχεις ανεβάσει και τα βρήκα πολύ καλά. Μάλιστα θα ήθελα να ακούσω ολόκληρο το Red Baron...

Δεν είπα ότι δεν μ' αρέσει η άποψη σου. Το πολύ-πολύ να μην συμφωνώ μαζί της. Είπα ότι οι συγκεκριμένες δηλώσεις στις οποίες αναφέρθηκα είναι αντικειμενικά εντελώς λανθασμένες. Δεκτή η συγγνώμη για τους σύγχρονους drummers. Άλλη μία αντικειμενικά λανθασμένη δήλωση. Ο Καπηλίδης δεν μπορεί να παίξει καλά ένα shuffle. Μάλιστα…Να υποθέσω πως έχεις φάει τα νιάτα σου παίζοντας με jazz και blues μπάντες στο Σικάγο και στη Νέα Ορλεάνη, και σου φαίνονται αστεία τα λευκά παιδάκια που ανέλπιδα προσπαθούν να πιάσουν αυτό αχνό τριηχάτο φάντασμα που λέγεται shuffle feel; Αν είναι έτσι, θα ήθελες να μου δείξεις κι εμένα; Αν πάλι δεν είναι έτσι, μήπως να το ξανακοίταγες με εκείνον τον ωριλά; Για το Minhel, έχω καιρό να το ακούσω, και θα σε γελάσω. Μ' έβαλες στην πρίζα όμως, και θα το ξαναψάξω με τη δέουσα προσοχή. Συμφωνώ, για να μη σου πω ότι επαυξάνω κιόλας.. Εσύ όμως είσαι σίγουρος ότι συμφωνείς; Γιατί τα ονόματα που παραθέτεις πιο κάτω είναι κάποιοι από τους μεγαλύτερους μύθους στην ιστορία αυτής της μουσικής… Να 'σαι καλά, με αυτή την ατάκα με έκανες και γέλασα… Και για να τελειώνουμε (γιατί βαρέθηκα, και γι' αυτό εξάλλου δεν απαντάω και στα - ούτως ή άλλως ανύπαρκτα - επιχειρήματα του konio), δεν θα είχα κανένα πρόβλημα αν απλά δήλωνες ότι "οι τύποι δεν μ' αρέσουν ρε παιδιά, τι να κάνουμε". Όμως παραθέτεις μία σειρά από ανακρίβειες (ο ένας δεν έχει καλό groove, ο άλλος δεν μπορεί να παίξει καλά shuffle κ.λπ.), με την έπαρση του φτασμένου που έχει ακούσει και έχει παίξει τα πάντα - σημειωτέον, οι περισσότεροι φτασμένοι μουσικοί δεν έχουν ούτε το ένα χιλιοστό της έπαρσής σου - και θεώρησα καλό να αποκαταστήσω την αλήθεια. Ναι, είμαι a man with a mission! Και επειδή ψυχανεμίζομαι ότι δεν θα βρούμε άκρη, σταματάω εδώ και ας συμφωνήσουμε απλά ότι διαφωνούμε. Πάω τώρα να ξεσκονίσω το shuffle μου γιατί μ' έπιασε ξαφνικά μια ανασφάλεια. Α ναι, καλή χρονιά!

Επειδή έχω καλή διάθεση μέρες που 'ναι, θα υποθέσω ότι είσαι νέος κι ωραίος, οπότε έχεις εν μέρει το ακαταλόγιστο. Γιατί αν δεν έχεις απόλυτες απόψεις και διάθεση για αυστηρή και άκαμπτη κριτική όταν είσαι πιτσιρικάς, ε τι σκατά έχεις τελικά; Αν πάλι είσαι παλιός, και θεωρητικά αλλιώς, και παρ' όλα αυτά αντιμετωπίζεις μουσικούς όπως ο Αναστασιάδης και ο Καπηλίδης με αυτό το "έλα-μωρέ-τώρα-τι-να-μας-πουν-κι-αυτοί-οι-καημένοι" στυλ - ναι, ξέρω δεν το είπες ακριβώς έτσι, αλλά και τα δύο posts σου το φωνάζουν - ειλικρινά θλίβομαι παιδί μου… Κρίμα... Πέρα όμως από το "εμένα δε μ' αρέσουν", που ομολογουμένως είναι ατράνταχτο επιχείρημα, και θα ήταν αρκετό για να λήξει η συζήτηση εκεί, κάνεις δηλώσεις που πολύ απλά είναι εντελώς λανθασμένες. "Έχω την εντύπωση πως οι σύγχρονοι drummer έχουν πέσει ένα σκαλί πιο κάτω εν συγκρίσει με τους παλιούς": Όχι. Μπορεί να μην σου αρέσουν - ούτε εγώ τρελαίνομαι για πολλούς απ' αυτούς, θα μπορούσα να κοιμηθώ ακούγοντας σόλο του Donati - αλλά γενικά οι σύγχρονοι drummers είναι τεχνικά καλύτεροι απ' τους παλιότερους. "Μετρημένος αλλά χωρίς καλό groove": Πάλι όχι. Γκρουβάρει του κερατά, και αυτό δεν είναι υποκειμενικό. Ή το 'χεις ή δε το 'χεις. Και αυτό το "μετρημένος" μήπως θα μπορούσες να το σπάσεις και να το ξαναρίξεις, γιατί δεν αντελήφθην καλώς (που έλεγε και ο αείμνηστος Καραβανέας…) "..που αυτο-πασάρεται σαν υπερ-σουπερ-high class-μάστορα των μονών ρυθμών…" Ξανά-μανά όχι. Ο Καπηλίδης δεν αυτοπασάρεται ως τίποτα τέτοιο (παρεμπιπτόντως, είναι…). Απλά γράφει και παίζει μουσική που βασίζεται κατά μεγάλο μέρος σε μονούς ρυθμούς. Τελεία. Και ειλικρινά αναρωτιέμαι τι είδους Κατίνα μπορεί να βγάλει από μέσα σου ο Καπηλίδης… Κι αυτή δεν είναι ρητορική ερώτηση, πραγματικά θα ήθελα να ξέρω. Αυτά. Τι κατάλαβες τώρα που με σύγχυσες, ακόμα δε μπήκε καλά-καλά το 8; ;)

Για δείτε τι λένε σχετικά ο κύριος David Byrne και η κυρία Courtney Love, εξέχουσες προσωπικότητες του χώρου. Βέβαια, κανείς από τους δύο (ούτε κανείς άλλος υποθέτω) δεν λεει ότι οι μουσικοί δεν πρέπει να αμείβονται, λένε σαφώς όμως ότι δεν υπάρχει λόγος πλέον να πληρώνουμε τα κερατιάτικα των εταιρειών.

Προσωπικά δεν μπορώ να χτίσω ούτε ένα μαντρότοιχο. Μήπως αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εκτιμήσω τα αρχιτεκτονικά τερατουργήματα με τα οποία έχει γεμίσει ο Babis Vovos την Κηφισίας; Παραδέχομαι ωστόσο, ότι ο άνθρωπος (ο Φοίβος, όχι o Babis Vovos) ξέρει πολύ καλά τη δουλειά του, η οποία είναι να γράφει χαζοχαρούμενα, εύπεπτα και catchy χιτάκια. Μαγκιά του...

Σίγουρα περασμένο από μεταφραστομόμπιλο, αλλά έχω κάνει επιμέλεια σε παρόμοια ή και χειρότερα κείμενα από κανονικούς, δίποδους μεταφραστές (με την τραβηγμένη από τα μαλλιά έννοια του όρου...). Σας λέει τίποτα το "ελεγκτικό όγκου" του ενισχυτή ή οι "συνδετήρες φωνής" RCA; (volume control και RCA phono connectors αντίστοιχα, για όσους δεν πιάνουν τις λεπτές αποχρώσεις...)

Από δω το φέρατε, από κει το φέρατε, και εσύ και ο Superfunk, λίγο πολύ είπατε ότι για το ότι δεν υπάρχει ελληνικό ροκ, πάλι ο ντράμερ φταιει! Ωραία λοιπόν, ομολογώ: εγώ τρύπησα το όζον! (και το φχαριστήθηκα... αααχ!). ;D Για το - περιβόητο - pocket, το swing, το to groove κ.λπ. θα επανέλθω αλλά σε άλλο θρεντ, γιατί έχει μεν ενδιαφέρον, αλλά πάει αλλού τη συζήτηση. Επιμένω πάντως ότι πολλά ελληνικά γκρουπ το 'χουν το θέμα. ;D

Ναι, στην κλασική και σε πολλές άλλες, παραδοσιακές και μη, μουσικές τα ισχυρά μέρη είναι θεωρητικά και γενικά το 1 και το 3, ενώ στη τζαζ και το ροκ είναι (πάλι γενικά) το 2 και το 4. Έχει να κάνει με το feel ενός κομματιού (αυτό υποθέτω ότι εννοεί ο SF όταν λεει ότι γκρουβάρουν στο 2-4), και είναι αρκετά αόριστο για να περιγραφεί θεωρητικά, τουλάχιστον για τους μη μουσικολόγους. Είναι όμως σαφές στο άκουσμα, ιδίως αν παίζεις και/ή είσαι λίγο υποψιασμένος, και είναι επίσης σαφές στους χορευτές. Διαφωνώ όμως με τον SF στο ότι τα περισσότερα ελληνικά ροκ γκρουπ δεν το έχουν πιάσει. Παρ' όλη τη δυσκολία (τα τελείως διαφορετικά ακούσματα που κυκλοφορούν γύρω μας), σε γενικές γραμμές το' χουν. Το κοινό πάλι, συνεχίζει ακόμα να χτυπά ρυθμικά παλαμάκια στο 1-3, εκτός αν τους δώσει γραμμή ο frontman... Όσο για το ελληνικό ροκ, μεγάλη συζήτηση και τώρα ψιλοβαριέμαι να γράφω. Για την ιστορία, συμφωνώ και με την ορθολογιστική - έως κυνική - προσέγγιση του Wow!, και με τους "ρομαντικούς". Σας λεει κάτι το '21st Century Schizoid Man'...

Χρήστο, η μέθοδος που διάλεξες - χαρτοπετσέτες και ταινία πάνω και κάτω, είναι ο καλύτερος τρόπος να κόψεις τους ενοχλητικούς αρμονικούς του ταμπούρου, αλλά και να φιμώσεις εντελώς τον ήχο του. Τα φτηνά μεταλλικά ταμπούρα (συνήθως ατσάλινα) έχουν αυτό το πρόβλημα των πολλών αρμονικών (βλ. κουδούνισμα), αλλά υπάρχουν καλύτεροι τρόποι να το περιορίσεις, και με λίγη προσπάθεια μπορείς να έχεις πολύ καλό ήχο με λίγα λεφτά. Ο λόγος που σου ακούγεται καλύτερα είναι ότι δεν έχεις πια τους αρμονικούς, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος - χωρίς να παίρνω και όρκο - ότι δεν έχεις και αξιοπρεπή ήχο ταμπούρου (αυτόν δηλαδή που ακούγεται η χορδιέρα, το τύμπανο "αναπνέει", έχει όγκο και γενικά δεν μοιάζει με καφάσι...) ¶κου τη συμβουλή του rockdrum και πάρε ένα σετ καινούργια δέρματα (Για μένα ο συνδυασμός ενός μονόφυλλου medium coated - Remo Ambassador, Evans G1 κ.λπ. - επάνω, και ενός αντίστοιχου medium snare side κάτω είναι αλάθητος. Το κακό με τα pre-muffled δέρματα είναι ότι αν ακούγονται ξερά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, ενώ αν ένα "ανοιχτό" δέρμα σου ακούγεται πολύ ...ανοιχτό, μπορείς να πάντα να προθέσεις muffling), κούρδισέ τα - μόνος σου ή με τη βοήθεια κάποιου που έχει εμπειρία - με το κάτω δέρμα αρκετά έως πολύ σφιχτό και το επάνω ξεκινώντας από μέτρια τάση και δοκιμάζοντας διάφορα κουρδίσματα, και ψάξε λίγο και την τάση των χορδών (δεν χρειάζεται να είναι τσίτα…). Αν θεωρείς ότι συνεχίζει να χρειάζεται muffling, δοκίμασε να βάλεις ένα κομμάτι moongel (ένα διαφανές μπλε 'ζελέ' σε μικρά κομμάτια, που κολλάει στο δέρμα και κάνει πολύ καλή δουλειά - κυκλοφορεί στα μουσικομάγαζα και στο Internet), ή ένα (ή μισό) O-ring σαν αυτά της Remo. Βέβαια, όλα τα παραπάνω είναι γενικές "αρχές", και αν εσύ είσαι ευχαριστημένος με τον ήχο σου, οι όποιες συμβουλές περισσεύουν. Μην φοβάσαι όμως να πειραματιστείς, και μπορεί να εκπλαγείς από το αποτέλεσμα. Όσο για το δίλημμα ξύλινο ή μεταλλικό, προσωπικά προτιμώ τα ξύλινα, αλλά ένα από τα καλύτερα ταμπούρα που έχω είναι ένα φτηνό αλουμινένιο Ludwig Acrolite του '69 (το οποίο παρεμπιπτόντως έχει δέρμα Genera dry, οπότε πάει περίπατο το απόλυτο της επιλoγής ανοιχτών δερμάτων!) και θα συμφωνήσω με όσους πρότειναν τη λύση "ένα-από-το-καθ'-ένα".

Τις περισσότερες φορές χρησιμοποιώ Emperor ή G2 στα τομ, και για να είμαι ειλικρινής δεν ακούω σημαντική διαφορά. Και τα δύο είναι διπλά δέρματα ίδιου πάχους, καλής κατασκευής και μου φαίνονται πάνω κάτω ίδια. Ότι πρέπει για ροκ και γενικά power ήχο. Για πιο light καταστάσεις, συμφωνώ ότι τίποτα δεν συγκρίνεται με τα coated Ambassadors, αν και θέλουν λίγο περισσότερο ψάξιμο στο κούρδισμα και ενδεχομένως λίγο muffling. Παρ' όλα αυτά σε οτιδήποτε μεγαλύτερο από 14", προτιμώ συνήθως διπλά δέρματα. Ειδικά σε βαθιά 16x16 ή 16x18 δεν είχα ποτέ τύχη με τα μονά γιατί τα κάνουν να ακούγονται κάπως σαν timpani. Αλλά αυτό είναι θέμα γούστου. Πολύ καλά είναι επίσης τα Fiberskyn της Remo, για πιο μουντό, jazzy ήχο. Στο ταμπούρο, οποιοδήποτε μονό coated δέρμα (Ambassador, G1, Aquarian Texture Coated) είναι μια χαρά, ενώ για την κάσα - αν θέλεις να αποφύγεις το "γέμισμα" - ο συνδυασμός SuperKick I (πίσω) / Regulator με τρύπα (μπροστά) σκοτώνει, κυρίως live. Σε εγγραφές, το καλύτερο αποτέλεσμα το είχα με Emperor πίσω και Ambassador μπροστά, με λίγο muffling μέσα στην κάσα. Γενικά δε νομίζω ότι υπάρχουν καλοί και κακοί κατασκευαστές. Όλοι οι "μεγάλοι" (Remo, Evans, Aquarian) έχουν πλέον πολύ υψηλή τεχνογνωσία, και μπορείς να βρεις το συνδυασμό που σου κάνει από οποιαδήποτε μάρκα Το μόνο "πρόβλημα" είναι η πληθώρα επιλογών που μπερδεύει λίγο, ενώ π.χ. στα 80's έβαζες ένα σετ pinstripes και είχες καθαρίσει.

Τι μου θύμησες τώρα... Όταν είχα πρωτοακούσει Motorhead (πολλά φεγγάρια πριν...) ήμουν σίγουρος ότι τραγουδούσε γυναίκα! Μιλάμε για μεγάλη απογοήτευση όταν είδα την αγριόφατσα του Lemmy... :-) Και για να χαρείτε λίγο που ζούμε στην Ευρώπη (και να κόψετε τις τζανκφουντιές) :

Συμφωνώ. Για δώσε μερικά στοιχεία για την εν λόγω κάσα (διαστάσεις, δέρματα κ.λπ.). Έχει μπροστινό δέρμα, και αν ναι, με τρύπα ή όχι; Χρησιμοποιείς muffling, και πόσο; Αν η κάσα δεν βγάζει χαμηλές από μόνη της, ότι ισοστάθμιση κι αν κάνεις και όσο βάθος και αν βάλεις, το αποτέλεσμα δεν θα είναι τόσο καλό με αυτό που θα είχες από ένα τύμπανο με καλό φυσικό ήχο. Χωρίς να ξέρω πως είναι "σεταρισμένη" η κάσα, θα πρότεινα τα εξής: Κούρδισε το δέρμα που χτυπάει ο κόπανος (πρέπει να βρεθεί μία καλύτερη μετάφραση για το beater!) όσο πιο χαμηλά γίνεται, τόσο ώστε να φύγουν απλά οι ζάρες. Το μπροστινό δέρμα κούρδισέ το λίγο πιο ψηλά - μία, δύο πλήρεις στροφές των κλειδιών (αν δεν υπάρχει μπροστινό δέρμα, βάλε!). Αν θέλεις γενικά πιο στακάτο και εστιασμένο ήχο, καλό είναι το μπροστινό δέρμα να έχει μια μικρή τρύπα (με 10-15 εκ. διάμετρο, όχι κεντραρισμένη). Αν έχεις "παραγεμίσει" την κάσα με μόνωση, άδειασέ τη τελείως και ξεκίνησε από το μηδέν. Πιθανότατα ο ήχος θα γίνει μουντός και με υπερβολικό sustain, οπότε άρχισε να βάζεις μόνωση αλλά με φειδώ. Λίγο κάθε φορά, μέχρι να αρχίσει να σ' αρέσει. Συνήθως ένα κομμάτι αφρολέξ, ρικοφόν ή κάτι αντίστοιχο, που μόλις ακουμπάει τα δύο δέρματα χαμηλά, είναι αρκετό. Και μια κουβέρτα κάνει δουλειά. Επίσης μία πετσέτα τυλιγμένη και κολλημένη στο πίσω δέρμα, είναι παλιά και δοκιμασμένη τεχνική. Ο τρόπος που χρησιμοποιώ συνήθως εγώ σε ηχογραφήσεις (για ροκ ήχο) περιλαμβάνει διπλό πίσω δέρμα (Remo emperor, Evans G2 κ.λπ.), και μονό μπροστά, με τρύπα στο πλάι, κουρδισμένα με τον τρόπο που περιγράφω πιο πάνω. Μέσα στην κάσα υπάρχει ένα ...οτιδήποτε (από κουβέρτα, μέχρι μπουφάν) που ακουμπάει τη βάση του πίσω δέρματος (σε ύψος 5-10 εκ. το πολύ), και καλύπτει όλη την κάτω πλευρά της κάσας, αλλά δεν αγγίζει το μπροστινό. Το πιθανότερο είναι ότι αν ο φυσικός ήχος της κάσας είναι γεμάτος και έχει χαμηλές, αυτό θα περάσει και στην εγγραφή, και από κει μπορείς να κάνεις ότι επεξεργασία θέλεις, ξεκινώντας με καλό αρχικό δείγμα.

Βλέπω είσαι του δόγματος vivere pericolosamente. Εύγε νέε μου! Γιατί όμως βρε παιδί μου δεν επέλεγες κάτι λιγότερο extreme, όπως η ελεύθερη πτώση για παράδειγμα... Την είδες καλά; :-)

Τούτο είναι η Μεγάλη Γάτα. Και προσωπικά θα απέφευγα να της πω ότι δε μ' αρέσει! http://www.greatkat.com/

Και για να σπάσει η ... κιθαροκρατία, πάρτε και λίγο από Sheila E. (όχι, στην πρώτη φωτογραφία δεν είναι η Βανδή...).

Δεν το πιστεύω ότι σ' αυτό το κιθαροκρατούμενο forum, δεν ανέβηκε ούτε μία φωτογραφία της απόλυτης γυναίκας shredder. Η μήπως σας τρομάζει τόσο πολύ... :-)