Haris

Λοιπόν, έτυχε να δοκιμάσω ένα πρόσφατα, υπό τις κανονικότερες δυνατές συνθήκες. Δηλαδή σε δικό μου σετ, στο χώρο που είναι συνήθως στημένο, και κουρδισμένο από πριν (με το αυτί). Διαπίστωσα ότι, παρά το ότι ο τόνος (pitch) ανάμεσα στα κλειδιά ήταν όσο πιο κοντά ήταν δυνατό, και ότι τα τύμπανα ακούγονταν μια χαρά, οι ενδείξεις του tension watch ήταν διαφορετικές από βίδα σε βίδα. Αυτό μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα: είτε ότι εγώ είμαι tone deaf (εξάλλου ντράμερ είμαι... για να σας προλάβω), ή ότι η μετρήσιμη τάση του δέρματος δεν έχει καμία σχέση με την τονική ομοιομορφία σε όλη την περιφέρειά του. Κατά τη γνώμη μου, η πραγματικότητα είναι κάπου στη μέση. Ούτε εγώ είμαι τελείως τονοκουφός, ούτε η τάση είναι άσχετη με το pitch. Υπάρχουν όμως και άλλα στοιχεία, εκτός από την τάση που καθορίζουν το pitch. Π.χ. δεν είναι όλα τα κελύφη τέλεια, ούτε ως προς το σημείο επαφής με το δέρμα (bearing edge) ούτε ως προς το σχήμα. Μία μικρή απόκλιση μπορεί να κάνει ένα ακριβές μηχανάκι όπως το tension watch να δείξει άλλα αντ' άλλων. Για να καταλήξω, η βασική του χρησιμότητα για μένα θα ήταν, αφού κουρδίσω τα δέρματα με το αυτί εκεί που ακούγονται καλά, να καταγράψω τις ενδείξεις για να τις χρησιμοποιήσω μελλοντικά σαν σημείο αναφοράς, ειδικά όταν δεν υπάρχει χρόνος, ή έχει πολύ βαβούρα. Πάντως, ακόμη κι έτσι, ένα τελικό fine tuning δεν το αποφεύγεις, αφού υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν τον ήχο (χώρος, θερμοκρασία κ.λπ.). Επιφυλάσσομαι πάντως για περισσότερα, μετά από δοκιμή και σε άλλα σετ, χώρους κ.λπ.

Είναι παλιό ποστ, και τα links δεν ισχύουν. Θα ψάξω μήπως τα βρω κάπου αλλού.

Έχω την εντύπωση πως ανέκαθεν ήταν ...αλάδωτα. Πρέπει να έχω κάπου μερικά παλιά (μπορεί και δεκαετίας '80). Θα ψάξω να τα βρω, και θα κάνω ένα ακριβές πείραμα με ένα κοπίδι . Τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν σε όλα τα έγκυρα επιστημονικά περιοδικά...

Τα pinstripes είναι λίγο μονοδιάστατα, αλλά αρέσουν σε πολλούς ντράμερς και ακόμη περισσότερους ηχολήπτες. Ο λόγος είναι ότι κόβουν αρκετά τους αρμονικούς και "γράφουν" καλά. Έχουν πολύ κλασικό ήχο (η μισή 10ετία του 70 και ολόκληρη του 80 πέρασε με pinstripes...), και έχουν το πλεονέκτημα ότι κάνουν τα μέτρια ή "ταλαιπωρημένα" σετ να ακούγονται καλύτερα - ακριβώς γιατί ακούς πιο πολύ το δέρμα από το κέλυφος. Προσωπικά, πλέον προτιμώ πιο ανοικτό ήχο, και νομίζω ότι με τα Emperor θα έχεις πολύ καλό αποτέλεσμα (και έχεις την επιλογή να τα "μαφλάρεις" περισσότερο αν θέλεις, ενώ δεν μπορείς να "προσθέσεις" αρμονικούς στα pinstripes).

Λίγο πρόχειρα και από μνήμης (γιατί δεν ξέρω πώς, κατάφερα και δεν έχω πουθενά το original...) το τελευταίο μέρος. Για όποιον θυμάται το Wayne's World, είναι ιδανικό για headbanging στο αυτοκίνητο.

Εεε... Όλα; Και μην στεναχωριέστε, νόμιμο είναι. Το' χω ψάξει ;)

Λοιπόν, ξεκίνησα να ξεσκαρτάρω τα tracks και πελάγωσα. 100 κιθάρες και 1000 φωνές (εντάξει, το ξέραμε...). Μωρέ θα στο κάνω εγώ αγνώριστο! Πολύ χάρηκα μ' αυτό το ποστ. Ξανα-μπράβο!

Μπράβο παιδί μου! Bohemian Rhapsody, ετοιμάσου για extreme makeover. Κανένα άλλο δεν έχουμε; Ευχαρίστως θα άλλαζα τα φώτα και στο Death On Two Legs!

Φχαριστώ chem!

Παιδιά, αν έχετε παίξει με Powerstroke 3, διαφέρει πολύ ηχητικά από το Powersonic, και πώς;

Όντως, εξαιρετικός παίκτης με μοναδικό ήχο (παρεμπιπτόντως, έπαιζε με 26αρα κάσα), αν και χαίρομαι που έχει περάσει η εποχή των μισάωρων σόλο. Πάντως, από αυτή τη φουρνιά των ροκ ντράμερς, προσωπικά προτιμώ τον Paice και τον Powell, αλλά αυτά είναι γούστα. Εδώ υπάρχουν τα περιβόητα "23 Bonham files", με μόνο τα drum tracks από το In Through The Out Door.

Εμένα πάλι μου άρεσε ο ήχος των κιθάρων. Συμφωνώ ότι τα ντραμς παραείναι χαμηλών τόνων γι' αυτό το κομμάτι. Θα προτιμούσα το ριφ να θύμιζε λιγότερο Love In An Elevator, και η δομή να ήταν λίγο πιο προσεγμένη, με αρχή, μέση και τέλος.

Θα σου πρότεινα το SM57 (Shure), που παίζει γύρω στα 100 Ευρώ. Είναι το πλέον κλασικό μικρόφωνο για ντραμς εδώ και χρόνια, και θα σου μείνει ακόμη αν αποφασίσεις να αναβαθμίσεις τον εξοπλισμό σου. Σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, τα τύμπανα, και ειδικά το ταμπούρο, στις εγγραφές που ακούς είναι γραμμένα με 57.

Συμφωνώ. Ένα στην κάσα, ένα στο ταμπούρο και δύο overhead (με λίγο ψάξιμο ως το προς πώς και πού θα τοποθετηθούν) και είσαι μια χαρά.

Αν κατάλαβα καλά, μελετάς ένα 5ωρο την ημέρα, σε ακουστικό σετ, παίζοντας επάνω σε κομμάτια που βγαίνουν από 4 ηχεία κολλημένα στα αυτιά σου; Αν είναι έτσι, και συνεχίσεις με αυτόν τον τρόπο, σε λίγο δεν θα χρειάζεσαι ωτοασπίδες αλλά ακουστικά βαρηκοΐας. Η ιδανική λύση θα ήταν ακουστικά (όχι τα βαρηκοΐας, τα άλλα...) υψηλού isolation, και να περνάς τα τύμπανα και το κομμάτι μέσα από μίκτη (ένα μικρόφωνο φτάνει για τα τύμπανα), έτσι ώστε να ρυθμίζεις τις στάθμες όπως θέλεις και να μην ξεκουφαίνεσαι. Αν αυτό δεν είναι εφικτό, ένα ζευγάρι ακουστικά όπως αυτά, με 29dB isolation και ενσωματωμένο μετρονόμο, είναι καλύτερα από τις ωτοασπίδες. Και όταν δεν παίζεις μαζί με κομμάτια και απλά μελετάς, αρκεί το ένα τρίτο του χρόνου σου να είναι σε κανονικό σετ, και το υπόλοιπο σε practice. Προσωπικά θα τρελαινόμουν αν έπρεπε να μελετάω rudiments στο ταμπούρο... Πάντως ότι και να επιλέξεις, κάντο γρήγορα!

Συμφωνώ και επαυξάνω για το H2. Εξαιρετικό μηχανάκι με καλό ενσωματωμένο μικρόφωνo. Και με ένα κατοστάρικο παραπάνω, παίρνεις το H4 που δίνει και phantom power (για το H2 δεν είμαι σίγουρος) και αν θέλεις μπορείς αργότερα να συνδέσεις δύο εξωτερικά πυκνωτικά μικρόφωνα, αν και τα δικά του είναι μια χαρά. Οποιοδήποτε απ' τα δύο πάντως, είναι ιδανικό για τη δουλειά που θέλεις. Τα παρακάτω είναι γραμμένα με H4, το πρώτο με τα ενσωματωμένα μικρόφωνα, και το δεύτερο μέσω μίκτη, με μερικά SM57 και ένα D112 (αν θυμάμαι καλά...).

Η θεωρία και το διάβασμα χρειάζονται, τελεία. Δεν είναι αυτοσκοπός, είναι απλά ο γραπτός λόγος της μουσικής. Δεν έχει δική του, αυτόνομη υπόσταση όπως η γραπτή μορφή της γλώσσας, αλλά υπάρχει μόνο για να αποτυπώσει τους ήχους στο χαρτί. Αν θέλεις να προχωρήσεις σε ένα όργανο ή στη σύνθεση καλό είναι να μάθεις τους κανόνες και μετά κάν' τους ότι θέλεις. Όλοι όσοι έγιναν μουσικάρες χωρίς θεωρητικές γνώσεις, δεν έγιναν επειδή δεν ήξεραν να διαβάζουν αλλά παρά το ότι δεν ήξεραν να διαβάζουν. Δεν καταλαβαίνω γιατί να απορρίψει κανείς κάτι που θα του κάνει τη ζωή πιο εύκολη. Και αν η ωδειακή παιδεία (η οποία παραδέχομαι ότι σε γενικές γραμμές στην Ελλάδα σέρνεται, όπως εξάλλου και η παιδεία στο σύνολό της) καταφέρει να πνίξει το αυθορμητισμό και τη δημιουργικότητά σου, πιθανότατα δεν υπήρχαν ούτως ή άλλως... Σόρυ αν επανέλαβα κάτι που ξαναγράφτηκε αλλά δε διάβασα όλο το θέμα...

Εξαρτάται από το πόσο συχνά παίζεις. Για μένα, μόλις η επίστρωση αρχίσει να φεύγει είναι ώρα για αλλαγή. Θεωρητικά, το κάτω δέρμα του ταμπούρου καλό είναι να αλλάζει τουλάχιστον μία φορά το χρόνο, και στα τομ το ίδιο. Το τελευταίο δεν το τηρώ με ιδιαίτερη ευλάβεια - έχω ένα σετ με κάτω δέρματα ηλικίας επτά ετών και βάλε. Πάντως, η διαφορά που άκουσες με το Ambassador έχει να κάνει και με το ότι είναι πολύ πιο "ανοιχτό" δέρμα από το reverse dot. Για τα φίδια τώρα... Έχω μια ανακόντα που αλλάζει δέρμα όποτε γουστάρει, και δεν σηκώνει και κουβέντα...

Λοιπόν, κάνεις πολύ σαφές το ύφος που θέλεις να περάσεις. Χρησιμοποιείς μία δοκιμασμένη αλληλουχία ακόρντων (κάποιος κακεντρεχής θα την έλεγε κοινότοπη αλλά εγώ δεν είμαι τέτοιος, ειλικρινά δεν είμαι...), έχεις βάλει όλα τα στοιχεία που χρειάζονται, γυναικεία φωνή, σωστή ισορροπία μεταξύ σκυλάδικου και "ροκ", και στα χέρια ενός γάτου ενορχηστρωτή - παραγωγού μπορεί να γίνει χιτάρα. Το στυλ το' χεις. Αν έχεις και τα κονέ, θυμήσου μας όταν θα γίνεις διάσημος!

Καλή επιλογή. Βεβαιώσου μόνο ότι η τιμή θα παραμείνει καλή και με τα μεταφορικά. Το βέβαιο είναι ότι θα διατηρήσει τη μεταπωλητική του αξία, οπότε αν δεν σου αρέσει μπορείς να το πουλήσεις ανά πάσα στιγμή στο eBay, στην ίδια ή και καλύτερη τιμή. Περιμένουμε εντυπώσεις...

Το Acrolite είναι πολύ καλό ταμπούρο, και το Supraphonic (LM400) ακόμη καλύτερο. Μάλιστα, αν ψάξεις στο αμερικάνικο eBay, είναι πολύ πιθανό να τα βρεις φτηνότερα από 300 Ευρώ, ακόμα και με τα έξοδα αποστολής. Επειδή όμως τόνισες ότι θέλεις ένα νέο καλό ταμπούρο, και από ότι καταλαβαίνω είσαι στη φάση που θέλεις να "αναβαθμίσεις" τον ήχο σου - και το ταμπούρο είναι το πιο χαρακτηριστικό τύμπανο του σετ - θα έλεγα να ακολουθήσεις τη δοκιμασμένη μέθοδο ακούω-και-κρίνω. Ό,τι κι αν προτείνουμε εμείς ή έχεις διαβάσει οπουδήποτε αλλού, αν πάρεις κάτι χωρίς να το έχεις ακούσει υπάρχει πάντα η πιθανότητα να μη σου κάνει. Οπότε ξεκίνα για τα μαγαζιά με υπομονή, θράσος (και ένα ντραμό-κλειδο), και δοκίμαζε...

Συμφωνώ. Μία ερώτηση στον ntadis: Γιατί παιδί μου θέλεις να ασφαλιστείς στο ΤΕΒΕ; Έχεις τίποτα παλιές αμαρτίες και θέλεις να εξιλεωθείς με αυτομαστίγωμα; Για ξανασκέψου το σε παρακαλώ... ;)

Ναι, η αλήθεια είναι ότι δεν πολυπαίζει με το ταμπούρο του, αλλά γενικά ο Smith είναι λίγο αιρετικός στα endorsements του (ο άνθρωπος έχει πει σε clinic ότι θα προτιμούσε να παίζει με Gretsch αντί για Pearl, και η Pearl έχει κάνει τα στραβά μάτια...). Πέρα από το μαρκετινίστικο του πράγματος, είναι καλό ταμπούρο και γενικά το βρίσκεις σχετικά φτηνά στο eBay. Τώρα αν θα πιάσεις τον ήχο του, όπως είπες μπορεί να πλησιάσεις, αλλά θα έχει να κάνει περισσότερο με το πώς παίζεις και πώς κουρδίζεις παρά με το ταμπούρο... Νομίζω ότι σχεδόν οποιοδήποτε καλό 5άρι ταμπούρο θα σου κάνει.

Έχω να καταγγείλω ότι θεωρώ απαράδεκτο ο ντράμερ να παίζει με Rogers και να της έχει φορέσει μαύρα δέρματα. Είναι ιεροσυλία, αμαρτία και ενδεχομένως παράνομο! Αν είσαι vintage, να είσαι ολ δε γουέι! Κατά τ' άλλα πολύ ωραίο κομμάτι, καλοκαιρινό, και τώρα θέλω να πάω στο Καβούρι με σκαραβαίο κάμπριο, για φωτιά στην παραλία, και μπύρες, και κιθάρες να παίζουνε το Needles and Pins-a (αλλά κάνει ψοφόκρυο...).

Ναι, η αλήθεια είναι ότι κάνει παπάδες, αλλά για να γράψεις drums μάλλον δεν θα τους χρειαστείς όλους, αφού η σημειογραφία είναι σχετικά απλή. Πάντως ό,τι θέλεις, ρώτησε.