Haris

Στη διάθεσή σας, αν και χωρίς τα υπόλοιπα όργανα δεν ακούγεται και τόσο καλά και έχει και τα λαθάκια του... http://www.box.net/shared/ky58e7m4vr

Εμένα πάλι αυτή η ακατέργαστη αλητεία που έχει ο ήχος σου μ' αρέσει, το ίδιο και το παίξιμό σου. Όπως είναι το συνολικό άκουσμα, το μόνο που μου έλειψε ήταν το σκρατς του βινυλίου!

...κι ένα φανκο-κάτι που βρήκα κάπου online (αλλά τώρα μου διαφεύγει το πού). Το σετ είναι Ludwig δεκαετίας '70 (13/16/22/5x14 Supraphonic), γραμμένο με ένα μόνο SM57. Γράφτηκαν με ένα take, και δεν πατάνε τόσο καλά (ειδικά το δεύτερο είναι σε σημεία δυο λαλούν...), αλλά ο ήχος βγήκε ψιλοκαλός για το low tech επίπεδο της εγγραφής, και έχουν και πλάκα. Ρίξτε σχόλια! Edit: Όποιος κιθαρωδός έχει όρεξη, ας βάλει κανά σολάκι στους δύο τελευταίους κύκλους του 2ου (από το 1:50 μέχρι το τέλος). Έχουν μάλλον αφήσει χώρο για σόλο ντραμς, αλλά λυπήθηκα να το κάνω αυτό στο κομμάτι!

Ένα blues shuffle από το 2ο play along CD του Weckl...

Ευχαριστώ για τα σχόλια! Θα δεχόμουν ευχαρίστως, γιατί καλά τα ασιντοτζαζοφάνκια που παίζω τώρα, αλλά που και που θέλεις να τα χώσεις και λίγο ρε παιδί μου! Όσο για τον Bonham το ξέρω, γι' αυτό και γράφω το "something's not quite right..." στη συνέχεια. Απλά έκανα ένα αστειάκι (ξέρω, δε γέλασε κανείς...) για την Bonhamίτιδα που έχουν οι Αμερικάνοι (κυρίως), ενώ δεν φαίνεται να δείχνουν τον ανάλογο σεβασμό προς τον Κο Paice, που είναι και η δική μου αδυναμία. Γιατί γενικώς μας έχουν του παραπεταματού και μας κλείνουν σε αποθήκες, με τη δήθεν δικαιολογία ότι κάνουμε φασαρία! Όχι, πέστε μου εσείς που είστε μουσικοί άνθρωποι, είναι τα ντραμς πιο φασαριόζικα ας πούμε από το piccolo; Πάντως αυτό δεν είναι αποθήκη, είναι το σαλόνι μου. Έχω μετακομίσει πρόσφατα και δεν έχω δεήσει να ξεπακετάρω ακόμα (άσε που οι κούτες βελτίωσαν και την ακουστική...). Ναι, αλλά παλιότερο μοντέλο. Από ότι λέγεται, εδώ και 50 και βάλε χρόνια που βγαίνει δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά τίποτα στον ήχο του. Σταθερή αξία σαν το VW-σκαραβαίο και τη σοκολάτα αμυγδάλου της ΙΟΝ!

Οι απλοί πολίτες (βλ. όχι ντράμερς) μάλλον θα βαρεθείτε, αλλά δείτε το παρόλα αυτά! ;) Ακούγεται καλύτερα με ακουστικά - τα χαμηλά παραμορφώνουν από τα ηχεία του υπολογιστή - και αν επιλέξετε το "high quality". Το τελευταίο τμήμα - αυτό με τα 16α - δεν γκρουβάρει, αλλά βαρέθηκα να το κόψω... http://www.youtube.com/watch?v=f9OsHwR5-KA&fmt=18

Για να μην πω και για το Back in Black: http://www.youtube.com/watch?v=kYQCTML5VX8&feature=related&fmt=18

Το ξέρω ότι θα σας βγάλω από τα ρούχα σας, αλλά κατά τη γνώμη μου αυτή είναι η καλύτερη εκτέλεση του "You Shook Me..." ever: http://www.youtube.com/watch?v=FONt47Z0KZg&feature=related&fmt=18

Και γιατί μόνο όταν δεν ταγουδάει; Να παίζει ταυτόχρονα! Dirt keeps the funk...

Με γεια! Μην μας κρατήσεις πολύ σε αγωνία με το clip!

Συμφωνώ με τα παραπάνω. Λογικά είναι επιφανειακή σκουριά και θα φύγει. Η επικάλυψη είναι χρώμιο - και όχι νίκελ -που δεν διαβρώνεται βαθιά τόσο εύκολα. Το βασικό είναι να διαπιστώσεις αν υπάρχει όντως υπερβολική υγρασία στο χώρο, που αν ισχύει θα έχεις κι άλλα προβλήματα μακροπρόθεσμα, και στα ξύλα.

Τα ξύλινα ταμπούρα έχουν θεωρητικά πιο "ζεστό" ήχο και με λιγότερους αρμονικούς από τα ατσάλινα, που έχουν τη φήμη ότι κουδουνίζουν υπερβολικά, και αυτό όντως συμβαίνει στα πιο φτηνά απ' αυτά που συνοδεύουν συνήθως τα επίσης πολύ φτηνά "πλήρη" σετ. Για τα μπρούντζινα (bronze) δεν έχω άποψη, αλλά έχω παίξει αρκετά ορειχάλκινα (brass), και είναι τα αρκετά dry (βλ. στακάτα) για μεταλλικά ταμπούρα, με ήχο που γενικά είναι ευχάριστος και εύληπτος για τους περισσότερους - ντράμερς και ηχολήπτες. Όλα αυτά βέβαια είναι γενικές περιγραφές, και στην πράξη μπορείς να βρεις ακουστικές ιδιότητες που δεν τις περιμένεις σε οποιοδήποτε υλικό, κάτι που έχει να κάνει με την κατασκευή, τις διαστάσεις, τα δέρματα κ.λπ. Προσωπικά έχω καταλήξει εδώ και καιρό ότι για τον ήχο ενός τυμπάνου, το υλικό κατασκευής είναι ο 5ος με αξιολογική σειρά παράγοντας, μετά τη συνολική ποιότητα κατασκευής, τα δέρματα, το κούρδισμα και τις διαστάσεις. Όσο για τις διαστάσεις (πάλι θεωρητικά), όσο μεγαλύτερη η διάμετρος του τυμπάνου τόσο πιο χαμηλά μπορεί να κουρδιστεί, ενώ το μεγαλύτερο βάθος δίνει πιο πολύ όγκο. Με άλλα λόγια αν θέλεις ένα στακάτο ταμπούρο, ένα καλό ξύλινο ή brass 5x14 μάλλον θα σε καλύψει.

Ρε γαμώτο, δεν συμμετείχα σ' αυτό το θρεντ για να το παίξω και εγώ τζόβενο. Αλλά με συγκινήσατε... Απ' όλα τα παραπάνω, μόνο το "Crazy Love στου Ζωγράφου" δεν πρόλαβα. Ε, εκεί πια ήμουν πολύ μικρός!

Σωστά, αυτή ήταν η πρόθεση του Dylan, αλλά μπορεί να υπάρξει και άλλη συναισθηματική προσέγγιση στους στίχους. Οι ίδιοι στίχοι μπορούν να βγάλουν - ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής - και θλίψη, υπαινισσόμενη έκκληση επιστροφής, λύπη/ανησυχία (αντί για πατρονάρισμα) για τις λάθος επιλογές κ.λπ., στοιχεία που τα άκουσα στην εκτέλεση του rondat. Βέβαια όλα αυτά είναι υποκειμενικά, και είναι όντως ένα κομμάτι με αξεπέραστη αρχική εκτέλεση, με αποτέλεσμα οποιαδήποτε διασκευή να έχει πολύ δύσκολο τεστ να περάσει.

Live γύρω τα τέλη δεκαετίας '80. Παίζω στο hi-hat, κάνω ένα fill και πάω να γυρίσω στο ride για το ρεφρέν, όπου διαπιστώνω έντρομος ότι χτυπάω αέρα. Ο μπασίστας που στεκόταν δίπλα μου και τον είχε ξεκουφάνει η καμπάνα του ride, αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και το μετακίνησε 3 μέτρα μακριά! Και φυσικά, ήταν σκασμένος στα γέλια, αυτός, οι υπόλοιποι του γκρουπ, και όσοι ήταν από κάτω. Πήρα το αίμα μου πίσω βγάζοντάς του το βύσμα την ώρα που έπαιζε μια άταστη ατμοσφαιρική εισαγωγή αλά Pastorius... Άπαικτο, και μου θύμισε την ανεκδιήγητη προφορική αναπαγωγή τριήχων στα τομ με σκάσιμο στο πιατίνι: "πρόβατα-πρόβατα-πρόβατα-πρόβατα... τα-ξι-τζήςςςς".

Πολλοί ντράμερς δεν είναι αρκετά σταθεροί, αλλά γκρουβάρουν σαν παλαβοί. Ο συνδυασμός και των δύο είναι φυσικά ιδανικός. Όσο για το ρυθμό, ναι ή τον έχεις ή δεν τον έχεις, αλλά προσωπικά έχω γνωρίσει μόνον έναν άνθρωπο - και όχι μουσικό, αλλά αφού είπα άνθρωπο αυτό εξυπακούεται ;) - που δεν τον είχε με τίποτα (δηλαδή χτυπούσε παλαμάκια σε χασάπικο εκτός τόπου και - κυρίως - χρόνου). Το πιθανότερο με τους μουσικούς που δεν κρατάνε καλό ρυθμό είναι είτε ότι προσπαθούν να παίξουν πράγματα που δεν τα' χουν μελετήσει καλά (βλ. πολλές ώρες/μέρες/εβδομάδες και με μετρονόμο) ώστε να τους "κάτσουν" - το οποίο ομολογώ ότι μου συμβαίνει κι εμένα συχνότερα από ότι θα ήθελα - είτε, κι αυτό είναι το χειρότερο, ότι δεν ακούν τους άλλους γιατί δεν έχουν μάθει να ακούν ή γιατί δεν τους νοιάζει. Και τα δύο διορθώνονται, το πρώτο με μελέτη και το δεύτερο με μερικές κλωτσιές...

Το πιθανότερο είναι ότι με τις τρύπες θα κόψεις sustain και θα "σβήνουν" πιο γρήγορα. Μπορεί να βγει ενδιαφέρον ήχος, αλλά δεν θα μάθεις αν δεν δοκιμάσεις. Μια άλλη ιδέα θα ήταν να τα σφυρηλατήσεις τυχαία σε διάφορα σημεία, μέχρι να ακούσεις κάτι που σ' αρέσει. Πάντως, προσωπικά τα Avedis δεν θα τα πείραζα. Το ότι είναι παλιά δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλά, και ενδεχομένως έχουν και κάποια συλλεκτική αξία.

Τι λε ρε παιδί μου... Και εγώ νόμιζα ότι μόνο το Whole Lotta Love είχαν κλέψει. Τουλάχιστον οι Purple όταν έκλεβαν, το έλεγαν ευθαρσώς...

Καλόπαιχτο το Acrolite! Για 120 δολάρια δεν πιστεύω να σε πονέσει το τελωνείο, και παίζει να μην πληρώσεις και μία. Βέβαια, τόσο ανοργάνωτοι, απρογραμμάτιστοι, άσχετοι, χύμα και άντε μη βρίσω, που είναι, ποτέ δεν ξέρεις... Όσο για τον ήχο, όντως μοιάζουν τα δύο (και ακόμη περισσότερο μέσω μικροφώνου κάμερας) αφού είναι ουσιαστικά τα ίδια, με μόνη διαφορά τα δύο λιγότερα βασάκια του Acrolite. Αναμένουμε εντυπώσεις...

Snare, ευχαριστώ. Bonzo ήταν μόνο ένας, αλλά σε όλους μας έχει αφήσει κατιτίς!

Με όσο περισσότερα ηχοαπορροφητικά υλικά γεμίσεις το χώρο, τόσο λιγότερες αντηχήσεις θα έχεις. Ένας καναπές π.χ. θα κάνει σημαντική διαφορά σε ένα χώρο 12 μέτρων. Δεν ξέρω πόσο ρικοφόν έχεις βάλει... ίσως χρειάζεται περισσότερο, ίσως όχι. Αν υπάρχει παράθυρο, μία κουρτίνα - κατά προτίμηση χοντρή - σίγουρα θα βοηθήσει. Όσο για το συντονισμό του ταμπούρου με τα τομ είναι σχεδόν αδύνατο να τον αποφύγεις τελείως, και ούτως ή άλλως είναι κομμάτι του ήχου του σετ. Με κάποια αλλαγή στο κούρδισμα των τομ (συνήθως τα πιο μικρά/ψηλά τομ προκαλούν μεγαλύτερο συντονισμό των χορδών) ή/και του ταμπούρου μπορείς να τον περιορίσεις. Αν τα πιατίνια σου ακούγονται πολύ δυνατά, ίσως θα πρέπει να πάρεις μικρότερα/λεπτότερα για το συγκεκριμένο χώρο. Ένα κομμάτι χαρτοταινία κάτω από το ride θα κόψει αρκετά το κράτημα. Το καλύτερο θα ήταν να βρεις κάποιον με εμπειρία να σε βοηθήσει στο κούρδισμα, στο muffling και στην καλύτερη δυνατή διαμόρφωση του χώρου, έτσι ώστε να μην ξεκουφαίνεσαι όταν παίζεις.

Παιδιά, δεν υπάρχουν ανοργασμικές τριαντάρες. Είναι η ηλικία που οι ορμόνες τους χτυπάνε κόκκινο, και αλίμονο στο αρσενικό που θα βρεθεί δίπλα τους (βλ. από κάτω τους...). Οι άρρενες του φόρουμ θυμηθείτε πώς είσαστε στα 18, και ανάγετέ το στη νιοστή. Ναι, έτσι και χειρότερα! Συγγνώμη, ποιο ήταν το θέμα;

Έχεις δίκιο για τον ήχο, αλλά προς το παρόν δεν έχω χώρο ή χρόνο να στήσω μικρόφωνα και τα παρελκόμενα - πρέπει πρώτα να ξεπακετάρω όλες αυτές τις κούτες που βλέπεις να με περιβάλλουν... Αν ανοίξεις το παράθυρο του βίντεο και επιλέξεις το "watch in high quality", τα πράγματα βελτιώνονται κάπως αλλά όχι θεαματικά.

Μετά το Supraphonic, το Acrolite... Σόρυ για τη διάρκεια αλλά παρασύρθηκα (και δεν παίζω και τίποτα της προκοπής... 8)). http://www.youtube.com/watch?v=B9J2H3nZcWI

Flea είναι το κλασικό αλουμινένιο '400' (5x14). Το συγκεκριμένο είναι αρχών δεκαετίας '70. Chem έχεις δίκιο για Acrolite. Εξαιρετικό ταμπούρο, ειδικά για τα λεφτά του. H μόνη διαφορά με το Supraphonic που μπορώ να ακούσω είναι ότι έχει λίγο πιο ανοιχτό ήχο και ότι η περιοχή που του "αρέσει" να κουρδίζεται είναι λίγο πιο χαμηλή, ακριβώς επειδή έχει 8 βασάκια. Ίσως ανεβάσω και ένα κλιπ με Acrolite (της ίδιας περιόδου), για ένα A/B.