gkourmoul1

Απο τη μια, οταν μιλαμε για ηχο κιθαρας μιλαμε για προενισχυτη, τελικο, και καμπινα. Εαν κατι λειπει, δεν ειναι ολοκληρωμενος ο ηχος. Απο την αλλη εαν τα βγαλουμε ολα αυτα, μενει καθαρα ο ηχος του μαγνητη στην καρτα ηχου. Εχει λογικη αυτο που λες.

Εαν ηχογραφουσα με μικροφωνο, πιθανον. Γραφω με emulated output και δεν θεωρω οτι περνανε ολες οι ηχητικες διαφορες.

Έντονο χαρακτήρα έχει η αλλαγή, όσο έντονη μπορούν να έχει δυο διαφορετικοί μαγνήτες tele. Αυτό αποτυπώνεται μόνο κατά ένα 10% στην ηχογράφηση. Εάν το ακούσες ζωντανά, αντιλαμβάνεσαι ένα 30% διαφορά. Εάν παίξεις ο ίδιο αντιλαμβάνεσαι το 100% των διαφορών. Έτσι πάει...

Δεν είναι μόνο το τι "γράφουν" σε μια ηχογράφηση. Είναι το πως τους αισθάνομαι στο χέρι και τι αίσθηση μου βγάζουν. Από τις πρώτες πενιές δεν τους χώνεψα για πολύ συγκεκριμένους λόγους: 1. Είναι πολύ κομπρεσαρισμένοι. Χάνω 3/10 των δυναμικών στο χέρι. Λιγότερη απόκριση στη δύναμη της πένας (στα καθαρά πάντα), λίγη ατάκα. Το eq το φέρνεις, τις δυναμικές όχι. Και αυτό είναι κάτι που δεν "συγχωρώ" σε μαγνήτη. 2. Στο θέμα ήχου, με το bridge είμαι οριακά ΟΚ. Σχεδόν μου άρεσε, εάν βγάλω στην άκρη το από πάνω πρόβλημα. Ο neck έχει θέμα καθώς είναι υπερβολικά μαλακός. Δεν έχει πρίμα, δεν έχει σφικτό μπάσο, δεν έχει καμία ευκρίνεια. Πλαδαρός όσο δεν έχω ξανακούσει σε neck μαγνήτη. Και, δυστυχώς, η μεσαία θέση δεν έχει καμία γεύση. Και στην ηχογράφηση δεν είναι τόσο έντονο, όσο το ακούω ζωντανά, και κυρίως, όσο το "ακούω" στο χέρι. Με τους area hot T/area T έχω την ατάκα που πρέπει (και παραπάνω απ' ότι πρέπει), έχω την αίσθηση στο χέρι στο 100%, έχω πολύ αξιοπρεπή ήχο (λίγα μπάσα μου λείπουν), και δεν έχω καθόλου θόρυβο. Στις ηχογραφήσεις, σε high gain solo θα πάψω να χρησιμοποιώ κιθάρες με humbuckers, και θα έχω και εκεί ήχο tele. Πιο πολύ γι' αυτό τους επανέφερα σε κιθάρα τους dimarzio. Εάν δεν το έκανα αυτό, και δεν είχα την ανάγκη για τις ηχογραφήσεις, θα παράγγελνα (εύκολα) ένα σετ alnico 3 esquire από Q. Ίσως το κάνω, μόλις (ξανα)βαρεθώ τους dimarzio...

Ευχαριστω Κωσταντινε! Το βασικο ειναι η εμφανιση και το ευκολο παιξιμο. Ο ηχος φτιαχνει ευκολα.

Εχουν πιο πολλα πριμα. Οι dimarzio θεωρητικα ειναι humbuckers. Ολοι οι τυπικοι noisless ειναι. Απλα ειναι low output και με γκαζωμενο ενισχυτη θυμιζουν κατι μεταξυ p90 και paf. Η εντονη ατακα που εχουν, και η καθαροτητα, διδουν αυτον τον ηχο. Πετυχημενο μοντελο. Εννοειται ειναι η καλυτερη κιθαρα. Και η επομενη tele θα ειναι...

Σιγα μη την αφηνα...

Δεν θα καταλαβει. Ισα ισα που οι εργοστασιακοι ειναι πιο φιλικοι στο χερι και στο αυτι. Για το price range ειναι πολυ καλοι.

Αρκει ενας υπολογιστης, μια εξωτερικη καρτα ηχου, και φυσικα ενισχυτης και κιθαρα. Ειναι απλη διαδικασια. Μια χαρα ειναι, ειδικα στη θεση bridge. Προσωπικα, δεν χωνευω τη neck θεση. Ασε που χαλαει και την μεσαια θεση. Γιαυτο και, επι τη ευκαιρια, να αναφερω οτι ξηλωσα τους μαγνητες (βλεπε φωτο) και εβαλα ενα ζευγαρι dimarzio noiseless που ειχα καβαντζα, δοκιμαστικα. Παροτι θεωρουνται διπλοι μαγνητες, εχουν πολυ πειστικο ηχο στα καθαρα, και στα βρωμικα ειναι εκπληκτικοι. Και εχουν πολυ παραπανω ατακα αποτι οι εργοστασιακοι. Οι παλιοι clean (1).mp3 Οι νεοι clean2.mp3 Και μεσα στο μιξ οι νεοι. Οσο προχωρα γινεται πιο dirty. in the mix2.mp3

Καλες γιορτες, Φανη!

Θεσπεσιο, με ωραια ροη. Σε καποια σημεια φανταζομουν πως θα ηταν σε πιο μπαλαντοροκ μορφη, με αρπισμους και τυμπανα a lá cigaret13. Θα ειχε ενδιαφερον, καθως η μελωδια ενδυκνειται.

Μετα τον Νεστωρ, εισαι ο επομενος (που θα παρει tele)...

Για τον λαιμό αυτον είχα διαβάσει πολλά και παράξενα, καθώς σε πολλούς δεν αρέσει. Δεν είναι Modern C αλλά απλό C. Ακριβώς ίδια αίσθηση με την squier vm strat, σε λιγο πιο πλατια βερσιον. Εχει περιπου το πλάτος της ΜΙΜ, αλλα εχει καθαρο C σχημα, σαν στρατ. Έχω μεγάλα χέρια με μακριά δάκτυλα, αλλά σε αυτό το μανίκι έχω την μεγαλύτερη ευχέρια να "κινουμαι" και να είναι "αεράτα" τα δάκτυλά μου. Όσο πιο παχύ και πιο πλατύ είναι το μανίκι, με δυσκολεύει σε σόλο, αλλά με διαυκολύνει σε ρυθμικό παίξιμο. Και έχω μπόλικες κιθάρες, όλες με διαφορετικό λαιμό για να συγκρίνω.

Να 'στε καλα Ekim και Johnps!

Αυτη χωρις το λευκο binding σηκωνει τα μαυρα χρωματα.

Ελα μωρε, φτηνοκιθαρες ειναι τωρα που μαθαινω το οργανο. Αλλοι εχουν δυο custom shop και διδουν μια περιουσια...

Ευχαριστω Νικο! Σωστες οι παρατηρησεις σου.

21 του μήνα παράγγειλα, 28 του μήνα (σήμερα δλδ) παρέλαβα (από Thomann). Πολύ γρήγορη η UPS. Ήρθε μέσα σε δυο κούτες, με έξτρα προστασίες και τυλίγματα (πέραν του συνηθισμένου). Τι να πω, η κιθάρα είναι αστέρι. Πανάλαφρη, πανέμορφη, ποιοτικότατη, και με πολύ ισορροπημένο ήχο. Πολύ ανώτερη απ’ ότι περίμενα, με ελάχιστα αρνητικά σημεία. Αναλυτικά μιλώ παρακάτω… Ποιότητα κατασκευής/Αισθητική: Μπορώ να πω ότι είμαι εντυπωσιασμένος από τη λεπτομέρεια και το πόσο προσεγμένο είναι το όργανο. Πραγματικά όμορφη κιθάρα, αν και αυτό είναι υποκειμενικό. Μοιάζει να είναι ένα κομμάτι το σώμα, όχι κάτι συνηθισμένο σε κιθάρες αυτής της τιμής. Το λούστρο είναι άψογο και με λεπτό φιλμ, τόσο στο σώμα , όσο και στο μανίκι (δεν κολλαει το χερι οπως στη ΜΙΜ tele). Το τελευταίο είναι αρκετά σκούρο maple. Σαν μέγεθος είναι πιο στενό σε σχέση με την ΜΙΜ tele. Νομίζω ότι είναι σχεδόν το ίδιο με τη vintage modified strat που έχω, εάν όχι ακριβώς το ίδιο, σε βαρύτερη και ποιοτικότερη εκδοχή. Και η αίσθηση βάρους στο maple μανίκι είναι κάτι που το εκτιμώ. Τα 21 narrow tall τάστα δεν έχουν αιχμηρές άκρες και είναι άψογα τοποθετημένα πάνω στην όμορφη indian laurel ταστιέρα. Βέβαια, δεν είναι καλογυαλισμένα και θέλει λίγες ώρες παίξιμο για έχουν smooth αίσθηση τα bends και το vibrato. Η vintage γέφυρα είναι μια χαρά, αν και θα προτιμούσα να έχει brass saddles, αντί τα ατσάλινα. Το control plate, τα δυο knobs είναι πολύ μαλακά και ακριβή στη λειτουργία τους. Ο 3-way διακόπτης είναι αρκετά σκληρός στον χειρισμό και απαιτεί δύναμη για να αλλάξω θέση. Αυτό διορθώθηκε με λίγο λίπανση στις λάμες επαφής, εσωτερικά. Παραμένει σκληρός, αλλά δεν θέλει δύναμη πλέον. Ενδεχομένως, με τον καιρό να βελτιωθεί κι άλλο. Τα κλειδιά είναι τα κλασικά vintage safety tuners με την τρυπούλα στο κέντρο. Δεν έχουν την καλύτερη αίσθηση στο κούρδισμα, αλλά την κάνουν τη δουλειά, και δεν τρυπάνε δάκτυλα οι χορδές. Η κιθάρα έφτασε σε μέτρια κατάσταση σετάπ. Εντελώς ξεκούρδιστη, το μανίκι ήθελε 2-3 στροφές ίσιωμα, και το action ήθελε ρύθμιση για να μπορώ να παίξω. Το intonation ήταν σχετικά καλό, αλλά σίγουρα θέλει δουλειά (λίγο άνοιγμα και λίπανση) το nut καθώς οι χορδές σκαλώνουν λίγο. Επίσης, οι μαγνήτες ήθελαν λίγο ρύθμιση στο ύψος για να ισορροπήσει το bass/treble, αλλά και μεταξύ τους. Κατά τα άλλα, άψογη. Εργονομία: Θέλω να σταθώ στο βάρος και στο ζύγισμα. Ζυγίζει 3.336 gr, και είναι η ελαφρύτερη που έχω. Αρκετά πιο ελαφριά από την ΜΙΜ tele, και λίγο πιο ελαφριά από την vintage V52. Εκτός αυτού έχει και εξαιρετικό ζύγισμα, καθώς δεν έχει τάση το βάρος προς το σώμα σε μεγάλο βαθμό. Ο λαιμός είναι σχετικά λεπτός και στενός , σε σύγκριση με fender. Προσωπικά με βολεύει πάρα πολύ στο παίξιμό μου (κυρίως lead). Σε άλλες περιπτώσεις, είναι κάτι που αποτελεί μειονέκτημα για κάποιους. Τα χειριστήρια είναι εκεί που πρέπει να είναι, και όλα λειτουργούν όπως πρέπει. Η κιθάρα είναι “βούτυρο” στο παίξιμο. Ήχος/μαγνήτες: Καταρχήν, μου έκανε εντύπωση πως το καπάκι του neck μαγνήτη δεν είναι ίσιο, αλλά ακολουθεί τη καμπύλη της ταστιέρα (9,5 inch radius), και αυτό είναι κάτι που δεν έχω ξαναδεί. Επίσης, ο μαγνήτης της γέφυρας έχει μεν flat τους πόλους, αλλά είναι είναι όλοι σηκωμένοι, σαν να είναι μαγνήτης strat που περιμένει το καπάκι να μπει. Έχουν σχεδιαστεί από την fender (δεν είναι οι toneriders παλαιότερων μοντέλων), αλλά δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες στο διαδίκτυο γι’ αυτούς. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για low output μαγνήτες, υπολογίζω κάτω από 7Κοhm, με αρκετά φλατ χαρακτήρα. Έχουν έντονα μπάσα, όχι έντονα μεσαία, και πολύ γλυκά πρίμα. Θα έλεγα ότι τα χαρακτηριστικά τους ταιριάζουν σε alnico 2. Ο ήχος του bridge μου αρέσει. Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά έχει πολύ γλυκό και καθαρό ήχο. Είναι ευχάριστος. Ο ήχος στον neck δε με τρελαίνει, καθώς είναι πολύ πλαδαρός. Του λείπει το definition. Ομοίως, και ο ήχος στη μεσαία θέση δεν έχει τα χαρακτηριστικά που θα ήθελα. Βέβαια, ζήτημα να έχω παίξει 20 λεπτά με την κιθάρα και ενδεχομένως να βελτιώνεται λίγο με έξτρα ρύθμιση στα ύψη των μαγνητών. Γενικότερα, δεν έχει το αγριωπό ήχο ενός κλασικού alnico 5. Επίσης, μου λείπει το definition, αν και ο ήχος είναι, ομολογουμένως, παραπάνω από καλός. Δεν “σπάει” εύκολα, και είναι γεμάτος. Στα βρώμικα παραμένει γεμάτος, αλλά δεν είναι σφικτός, όσο θα ήθελα. Πολύ καλοί μαγνήτες, αλλά σε σχέση με τους Q pickups που έχω στις άλλες κιθάρες, είναι απλά οκ. O απαιτητικός θα αναζητήσει αναβάθμιση σε κάτι με εντονότερη γεύση. Θετικό, επίσης, είναι το γεγονός ότι καθαρίζει εξαιρετικά με ρίξιμο του vol pot, και κρατά και πολλά από τα πρίμα του ήχου, ενώ δεν έχει treble bleed. Πιθανότατα να μη βάλω καν. Εδώ κάποιες πρώτες ηχογραφήσεις: Καθαρός ήχος clean.mp3 Σπασμένα καθαρά breakup.mp3 Crunchy crunch.mp3 Distorted distorted.mp3 Μεσα στο μιξ. in the mix.mp3 Εν κατακλείδι Για τα χρήματά που κόστισε (περί τα 390 ευρώ) είναι μια εξαιρετική κιθάρα. Εάν είχε λίγο καλύτερο σετάπ, εξαρχής, και λίγο ποιοτικότερους μαγνήτες, θα την χαρακτήριζα άριστη και συγκρίσιμη με πολύ ακριβότερες telecaster. Την προτείνω ανεπιφύλακτα, καθώς δεν θεωρώ ότι μπορείς να αγοράσεις πιο tele στα χρήματα αυτά. Pros n’ Cons + Κούκλα + Ελαφριά και καλοζυγισμένη + Υψηλή ποιότητα κατασκευής + Καλός ήχος - Σφικτός 3-way διακόπτης - To nut θέλει δουλειά στα αυλάκια Specs · Body: Nato · Bolt-on neck: Maple · Fretboard: Indian laurel · Pearloid dot fretboard inlays · Neck profile: C · 21 Narrow Tall frets · Nut width: 42 mm (1.65") · Scale: 648 mm (25.51") · Fretboard radius: 241 mm (9.49") · Bone nut · Pickups: 2 Fender-designed Alnico single coils · Master volume knob, master tone knob · 3-Way toggle switch · 3-Ply parchment pickguard · Tele string-through-body bridge with 3 saddles · Vintage style machine heads · Nickel hardware · Ex-factory stringing: Fender 250L NPS .009 - .042 (article no. 133191) · Colour: 3-Colour sunburst

Τρεις μηνες?? Απο την πρωτη μερα ειναι ετσι Ειναι απο εργοστασιο ειδικη εκδοση με το look αυτο.

Τσεκαρε εδω

Στο κομματι αυτο εχεις καταφερει να μας μεταφερεις ολη την αγωνια, το γιατι, τον θυμο και, γενικοτερα, την ενταση που περιγραφεις στη σκηνη βιντεο. Μπραβο Πανο!

Εφοσον γινει καλο σεταπ (σωστο περασμα χορδων, ανοιγμα και λιπανση στα αυλακια του nut ωστε να μην σκαλωνει η χορδη κλπ), δεν θα ξεκουρδιζει. Γενικοτερα, το κλειδια δεν ευθυνονται τοσο οσο νομιζουμε για το ξεκουρδισμα.

Αυτη που σου ποσταρα, εχει διπλο μαγνητη στη γεφυρα. Ειναι HSS. Μην παρεις την εκδοση με τρεις μονους.

Παρε οποια σου αρεσει στο ματι. Τα καλυτερα καθαρα θα τα εχει η strat. Πιθανον αυτη αγοραζα για πρωτη κιθαρα, μιας και ειναι πολυεργαλειο, και με αυτη θα επαιζα τα παντα.

https://www.thomann.de/gr/fender_squier_affinity_strat_hss_ilss.htm Αυτή πάρε, ώστε να έχεις τα βρώμα στον μαγνήτη bridge. Και θα έχεις και πολύ καλά καθαρά σε όλες τις άλλες θέσεις. Εναλλακτικά, κάτι τέτοιο δεν θα είναι άσκημο. https://www.thomann.de/gr/harley_benton_sc_550_silver_burst.htm Και υπάρχουν και ενδιάμεσες λύσεις, όπως αυτό https://www.thomann.de/gr/harley_benton_cst_24_black_cherry_flame_dlx.htm