πρώτα ας όλα να μην ξεχνάμε ότι και τα 2 αυτα ήδη έχουν τόση ομορφιά όταν εκτελούνται σωστά (κάτι που όλοι θα έπρεπε να επιδιώκουν) που σε ταξιδεύουν το καθένα με διαφορετικό τρόπο. Θεωρώ ότι αν και μουσικές διαφορετικής νοοτροπίας, η εκτέλεση τις μιας δεν αποκλείει την εκτέλεση τις άλλης! Το ότι σε κάποιον αρέσεις να παίζει τζαζ δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να εκφραστεί και με κλασσικά κομμάτια.
Επίσης κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να επιβάλλεται ένας μουσικός τις τζαζ να ξέρει να διαβάζει και να εκτελεί γραμμένα έργα, όπως και έναν κλασσικός μουσικός θα έπρεπε να ξέρει να αυτοσχεδιάζει, να πειραματίζεται και να επεξεργάζεται δίκες του ιδέες. Ειδικά για τον επαγγελματία μουσικό τα πράγματα είναι σοβαρά. Το να λείπει ένα από τα 2 στοιχεία είναι απ τη μια σαν να έχουμε έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να πει λέξη αν δεν την διαβάσει κάπου, κι ας την άλλη κάποιον που μιλάει τελεία αλλά δεν μπορεί να διαβάσει! Αν και κατά την γνώμη μου προτιμότερο είναι να μπορεί κάποιος να εκφράζει αυτα που έχει στο μυαλό του παρά αυτα που κάποιος άλλος σκέφτηκε, κανένα απ τα 2 δεν είναι υγειές για την γλώσσα. Γιατί να είναι για τη μουσική;
Επίσης λίγο πριν ειπώθηκε ότι οι τζαζίστες παίζουν με λικς. Μπορεί κάποιοι που δεν έχουν πιάσει το νόημα να μπαίνουν σ αυτό το τρυπάκι, αλλά οι σωστοί τζαζίστες αυτό ακριβώς προσπαθούν να αποφύγουν. Γιαυτό μαθαίνουν όσο καλύτερα μπορούν το όργανο τους ώστε να μην πάει τυφλά το χέρι στο γνωστό λικ αλλά κάθε φορά να μπορεί να αποτυπώσει την μουσική ιδέα που γεννιέται πρώτα στο μυαλό τους! Αν βέβαια το μυαλό μερικών παράγει συνέχεια τις ίδιες η παρόμοιες ιδέες αυτό είναι μάλλον έλλειψη φαντασίας και εξερεύνησης της μουσικής γλώσσας.