fusiongtr

Υποκλίνομαι!!!! ;)

Συμπίεσα στα 112kbps (μην περιμένετε και την καλύτερη ποιότητα) το κομμάτι "The X Format (Standard Deviation)" στο οποίο αναφέρθηκα και το ανεβάζω για να πάρετε μια γεύση. Στα τύμπανα ο Marvin "Smitty" Smith. the_x_format.mp3

Εννοώ την επεξεργασία του σήματος χωρίς να "χρωματίζουν" (ιδιαίτερα) τον ήχο δίνοντάς του άλλη χροιά. Παράδειγμα ένα απλό και μη boutique πετάλι, το Rc Booster.

Συμφωνώ σε όλα όσα γράφεις. Επίσης εκτός της μη-προβλέψιμης συμπεριφοράς, υπάρχει και ο παράγοντας transparency (που κάποια πετάλια έχουν σαν χαρακτηριστικό) ο οποίος είναι σχεδόν αδύνατον να επιτευχθεί με την χρήση αυτής της τεχνολογίας. Έτσι κι αλλιώς βέβαια οι ασχολούμενοι με αυτή την αναζήτηση έχουν τα κίνητρά τους.

Αγαπητέ μου φίλε αν διαβάσεις προσεκτικά αυτά που έγραψα, θα δεις ότι δεν αναφέρομαι σε προσομοίωση συγκεκριμένων boutique πεταλιών. Όμως αν ισχύουν τα 1,2,3 που έγραψα, και χρειάζεται κάποιος ένα πετάλι με ένα συγκεκριμένο ηχόχρωμα, μπορεί να χρησιμοποιήσει την πεταλιέρα του ως εξής. Χρησιμοποιεί αυτό το εφφέ της ως κύριο και όλα τα άλλα σαν πιθανούς "διαμορφωτές" του ήχου του συγκεκριμένου εφφέ (ένα touch από κάποια άλλα εφφέ, πριν ή μετά από αυτό που τον ενδιαφέρει) με την προϋπόθεση φυσικά να ισχύει το 2. Θεωρώ λοιπόν (προσωπική γνώμη και το ΤΟΝΙΖΩ), ότι έτσι μπορεί κάποιος να έχει το πιο boutique "πετάλι" γιατί θα είναι απόλυτα customized στις προσωπικές και συγκεκριμένες ανάγκες του, και επίσης απόλυτα customizable από τον ίδιο από την στιγμή που μόνο αυτός γνωρίζει τα "συστατικά" του συγκεκριμένου εφφέ. Παρ' όλα αυτά καταλαβαίνω και τους ανθρώπους που "ψάχνονται" σε boutique χώρους (σίγουρα έχουν τους δικούς τους λόγους οι οποίοι είναι απόλυτα σεβαστοί).

Καλησπέρα σας. Θα ήθελα να σας παρουσιάσω έναν τόπο στον οποίο η δημιουργία έχει την τιμητική της. Είναι μια κολλεκτίβα μουσικών (μιλάμε για "τέρατα") στην οποία ο πειραματισμός, η διάδραση και η ελεύθερη έκφραση βρήκαν το σπίτι τους. Αυτό είναι το site της, http://www.m-base.com/ Από εδώ μπορείτε να "κατεβάσετε" ελεύθερα ότι θέλετε από τα project της http://www.m-base.com/download.html Εδώ μπορείτε να δείτε την "φιλοσοφία" της http://www.m-base.com/mbase_explanation.html Εδώ οι συμμετέχοντες http://www.m-base.com/mbase_collective.html Θα ήθελα να ρίξετε ένα άκουσμα πχ στο κομμάτι "The X Format (Standard Deviation)", που είναι πάνω από 6mb και δεν με αφήνει ο server να το ανεβάσω. Βρίσκεται στα "downloads" Παρακαλώ "μετρήστε" το (ειδικά οι drummer της παρέας)!!! Θα παρακαλούσα τους διαχειριστές αν είναι δυνατόν αυτό να γίνει sticky (μόνο και μόνο για τα links που περιέχει) γιατί θεωρώ ότι μπορεί να προσφέρει πολλά σε νέους και παλιότερους μουσικούς αν έχουν την δυνατότητα να "ανατρέχουν" ανά πάσα στιγμή στις επιλογές του (links). Η ελπίδα ότι υπάρχει ακόμα χώρος για ελεύθερη έκφραση (ειδικά στις εποχές μας) είναι νομίζω πολύ σημαντική. Ευχαριστώ

Η δική μου (ίσως χαζή) άποψη είναι η εξής. 1. Αν κάποιος έχει τέτοιο "αυτί", ηχητικό αισθητήριο και ΚΙΝΗΤΡΟ που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να θεωρεί ότι αξίζει τον κόπο να ξοδευτεί για ένα boutique πετάλι, 2. Αν γνωρίζει με ποιόν τρόπο η μεταβολή οποιασδήποτε παραμέτρου στον ήχο (πάντα σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες παραμέτρους-"ανοίγω το ένα συρτάρι και κλείνει το άλλο" ένα πράγμα) επιδρά στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα, 3. Έχει συγκεκριμένες "ηχητικές" ανάγκες και περίπου ξέρει με ποιόν τρόπο θα τις ικανοποιήσει, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΠΕΤΥΧΕΙ ΟΛΑ ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΠΟΛΥ TWEAKABLE ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΕΤΑΛΙΕΡΑ. Είμαι κάτοχος της "παλιάς" πλέον GT-8 και ο κυριότερος λόγος που οι περισσότεροι την άφησαν είναι ότι παρ' ότι μπορείς να κάνεις της "Παναγιάς τα μάτια" θέλει πολύ και εννοώ ΠΟΛΥ ψάξιμο (ούτε εγώ το έχω κάνει αλλά όλο και κάτι καινούριο ανακαλύπτω κάθε φορά). Θεωρώ λοιπόν ότι αν τα χρήματα που δίνει κάποιος για ένα τέτοιο πετάλι (μετρημένα σε εργατοώρες για να μιλήσουμε και οικονομικά) τα δώσει (τα μισά και λιγότερα) για να ψάξει (αν ισχύουν όντως τα 1, 2, 3) μια τέτοιου είδους πεταλιέρα, θα έχει ότι ζητάει (όχι ένα, αλλά πολλά boutique πετάλια). Όμως ότι νομίζει έκαστος, it's just my humble opinion.

Επίσης μου άρεσε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ και το "Swing" του Tony Gatlif. Βρε μπας και κάνουμε παρέα (άσχετα από τον χαρακτήρα μου ;D) τελικά? ;) ;)

Αν πάντως δεν μιλάμε μόνο για Rock movies (αφού μπήκε το Bird στην κουβέντα), αξίζει τον κόπο (αν δεν την έχετε δει) να δείτε και το Round Midnight του Bertrand Tavernier. Όσο για το ποιοί συμμετέχουν, εκτός του Dexter Gordon που πρωταγωνιστεί διαβάστε. Herbie Hancock, Freddie Hubbard, Bobby Hutcherson, John McLaughlin, Wayne Shorter, Ron Carter, Tony Williams, Pierre Michelot, Eric Le Lann, και άλλοι. Round Midnight part 1

+1258700! Άστα να πάνε! Είναι κι αυτός που θα τζαμάρει μαζί τους.

Από σένα το περίμενα κάτι τέτοιο. :) Το κατάλαβες κι εσύ έτσι? ;D ;D ;D ;D

Οι περισσότεροι φαντάζομαι (και ελπίζω) να το γνωρίζετε. 'Ομως ανοίγω αυτό το θέμα γιατί ίσως κάποιοι δεν έτυχε να ακούσουν ποτέ αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ (προσωπική μου άποψη). YouTube - Broadcast Yourself Αν είναι σε λάθος κατηγορία (αφού ουσιαστικά δεν είναι video) παρακαλώ ας μπει στην κατάλληλη. Ευχαριστώ.

Νομίζω ότι τα πράγματα έχουν ως εξής. Σε ένα ακουστικό "προϊόν" όπως ένα μουσικό κομμάτι μετράει η συνολική αίσθηση που δημιουργεί στον ΑΚΡΟΑΤΗ (είτε αυτός είναι μουσικός είτε όχι). Αυτή έχει να κάνει με όλα τα δομικά στοιχεία που το αποτελούν (στίχοι, μουσική, mix, ερμηνευτές, κλπ) όμως δεν μπορεί να απομονωθεί κανένα από αυτά (πχ πως να πει κάποιος, μου αρέσει η φράση στο 1:32, αλλά η σύνθεση είναι μάπα, καλή φωνή, αλλά ηλίθιοι στίχοι). Η τελική αίσθηση μετράει (τι λέει σε καθένα). Με την ίδια λογική δεν μπορεί να απομονωθεί σε ένα οπτικοακουστικό "προϊόν" το οπτικό από το ακουστικό μέρος. Αν μη τι άλλο ο ακροατής (αν δεν περιμένει να δει show), περιμένει να δει το πως αυτοί οι άνθρωποι ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ όταν παίζουν τα κομμάτια τους. Να συμμετέχει σε αυτή τους την αίσθηση, την "μυσταγωγία". Το συνολικό αποτέλεσμα σε άλλους αρέσει και σε άλλους όχι και οι λόγοι είναι καθαρά προσωπικοί. Αλλά μιλάμε πάντα για το τι βγαίνει σαν αίσθηση προς τα έξω συνολικά. Και βέβαια όχι. ;D ;D ;D ;D

Τελικά στα σκάσανε ή έγινε στο τζάμπα η δουλειά? ;D ;D ;D Που είσαι βρε! Καλωσγύρισες. :) Να το προσέξεις αυτό. Και ο Σίσυφος (σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες) τα ίδια έκανε και ακόμα ταλαιπωρείται με την πέτρα του. ;D ;D ;D ;D

Έχεις ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο φίλε!!!!!!!!!!!!!!!!!! Μπορεί και να είναι αυτό!!!!!!

Η επίμαχη σκηνή Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΕΝΟΣ ΞΕΡΙΖΩΜΕΝΟΥ (1969) Νίκος Ξανθόπουλος Δείτε από το 13:40 i odisseia enos kserizomenou part11 Και από 0:45 i odisseia enos kserizomenou part12 TELOS Κάτι σαν Rockabilly! ;D Όσοι αντέχετε δείτε το όλο! Έπος λέμε! :D

Ξαναβλέποντας την σκηνή συνειδητοποιώ πως έχεις δίκιο. Όμως... Είναι υπεράνω αμφισβήτησης ότι ο ιππέας ήρωάς μας, που βρίσκεται μόνος στο δάσος και ακούει κάτι: 1. Ξεκαβαλικεύει και αφήνει το αλόγατο να φύγει (αντί να την πουλ..ψει προς την αντίθετη κατεύθυνση). 2. Όταν βλέπει την αρκούδα κρύβεται πίσω από ένα δέντρο (αυτά τα κόλπα ούτε οι ειδικές δυνάμεις δεν τα ξέρουν). 3. Η αρκούδα (ο θεός να την κάνει αρκούδα πιο πολύ μοιάζει για στολή από τα jumbo) βρυχάται σαν λιοντάρι όταν τον πλησιάζει και αυτός κάθεται και την βλέπει με ένα ξύλο στο χέρι ΚΑΙ ΚΟΣΤΟΥΜΙ παρακαλώ (Λάκη είναι ντύσιμο για δάσος με αρκούδες αυτό? ;D). Δείτε παρακαλώ αν μπορείτε την σκηνή της καταδίωξης και ακούστε την μουσική υπόκρουση. Είναι cult σκηνή! Κάνεις λάθος φίλτατε. Κανείς δεν κορόιδεψε τον Νίκο Ξανθόπουλο. :D

Μπράβο ρε Λάκη αυτό μου διέφυγε. ;) Αυτό δεν είναι ταινία, είναι "έπος" και φυσικά είναι must! :)

Μην το συζητάτε ρε παιδιά. "Η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου" με τον "ημίθεο" Νίκο Ξανθόπουλο. :P Και μην πείτε ότι δεν είναι κωμωδία. ;D Δύο ειδικά σκηνές είναι σεναριακά εκπληκτικές. 1. Είναι σε ένα δάσος και ξαφνικά πετάγεται μια αρκούδα που τον πλησιάζει απειλητικά. Μόλις φτάνει κοντά του....... του τραβάει μια σφαλιάρα, πάρτον κάτω, φεύγει και όλα κυριλέ. 2. Έχει κάνει στον πατέρα του μια ένεση με ένα φάρμακο για να έχει τα συμπτώματα της νεκροφάνειας και να τον μεταφέρει έτσι στην Ελλάδα μέσα σε ένα φέρετρο (ότι και καλά είναι νεκρός). Είναι μέσα σε τζιπ με την νεκροφόρα και κάποιους συνεργάτες όταν τους παίρνουν χαμπάρι οι "κακοί" (δεν έχει σημασία να γράψω ποιοί είναι) και αρχίζει το κυνηγητό των αυτοκινήτων καθώς κατεβαίνουν ένα λόφο (αλά James Bond). Σε όλη την διάρκεια της σκηνής του κυνηγητού η μουσική είναι κάτι σαν Cramps. Όλα τα λεφτά! Συστήνεται ανεπυφύλακτα.

Δεν έχω άποψη για την συγκεκριμένη, αναφέρομαι στην γενικότερη τάση ενσωμάτωσης όλο και περισσότερων hi-tech στοιχείων στην κατασκευή της κιθάρας. Τάση που ακολουθούν αρκετές εταιρείες πια (βλέπε Moog guitar, MusicMan, Parker από παλαιότερα, κλπ).

Το επόμενο στάδιο ίσως είναι ενσωματωμένος ss σκληρός, με απευθείας εγγραφή (κατ' επιλογήν) και automatic pitch correction στα εφφέ. Ίσως ακόμα να μπορείς να προεπιλέξεις κλίμακα, και αν παίξεις κάτι εκτός, είτε δεν θα ακούγεται, είτε θα ακούγεται ο κοντινότερος φθόγγος της προεπιλεγμένης κλίμακας. Αν είχε bluetooth, wifi, 3g, κάμερα 12 megapixel με οπτικό ζουμ 10x, δυνατότητα αποστολής sms, mms, και αυτόματη κλήση ανάλογα με το τι παίζεις ίσως το σκεφτόμουν. :P Βλέπεις δεν έχω κινητό. ;D

+10000 Αλλά πολλές φορές σε πάει και ο ήχος (και δεν εννοώ εδώ τον ήχο από τα δάχτυλα που σαφέστατα είναι ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ) στον τρόπο που θα παίξεις κάτι!

Ακριβώς αυτό εννοώ! Τι κατά την γνώμη σου ήταν πιο σημαντικό στο να αλλάξει ο ήχος προς την πιο Les Paul κατεύθυνση?

Βρε μήπως τελικά έπαιξες με το Jack Daniels (ή με την "πέρδικα") και αυτό είναι το review (πλάκα κάνω, μην το πάρεις πάλι σοβαρά)? ;D

Τι από όλα αυτά πιστεύεις έκανε τον ήχο πιο φεντεροειδή??