ο κάφκα είχε πει σε έναν φίλο του να κάψει τα γραπτά του μόλις πεθάνει, γιατί απέριψε ο ίδιος το έργο ζωής του ως λαλακία. Η τραγουδίστρια των Cranberries στην αρχή δεν πήγαινε να τραγουδήσει γιατί πίστευε ότι έχει χάλια φωνή. το ίδιο ο τραγουδιστής των puressence. οι black sabbath στην αρχή πίστευαν ότι η μουσική τους είναι σκατά. οι u2 το ίδιο, και ήξεραν ότι παίζουν χάλια (για αυτό και ως αυτοσαρκασμό βάλαν την 1η εκτέλεση του "party girl" στο διπλό album που βγήκε πριν 5-6 χρόνια, πραγματικά στη συγκεκριμένη εκτέλεση η παραφωνία του bono πάει σύννεφο).
κάποιοι, θέλω να πω, το πιστεύουν όντως ότι δεν τα καταφέρνουν καλά, και ας τα καταφέρνουν! μπορεί απλά να είναι ανασφαλείς ή να μην πιστεύουν στις δυνάμεις τους. το βασικό είναι, κατά τη γνώμη μου, αν τα παρατάνε ή όχι, αν κάνουν αυτό που αγαπάνε πιο πολύ και πιστεύουν ότι θα εξελιχθούν ή όχι.
κάποιοι τα καταφέρνουν, κάποιοι όχι, η πορεία το δείχνει.
αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι τα "ρητά" που αναφέρθηκαν πιο πριν περί μετριότητας. νομίζω δεν υπάρχουν κανόνες, πως δηλαδή αυτό που αισθάνεται ο καθένας για οτιδήποτε κάνει (συμπεριλαμβανομένης της μουσικής που παίζει ή γράφει) έχει να κάνει με χιλιάδες άλλα πράγματα που έχουν διαμορφώσει τον χαρακτήρα του και όχι με αυτήν καθεαυτήν την "αντικειμενική" κρίση της μουσικής του από τους ίδιους.
η γνώμη που έχουμε για την μουσική μας δεν είναι κομμάτι ανεξάρτητο από την γνώμη που έχουμε για τον εαυτό μας ή άλλα πράγματα που κάνουμε νομίζω.
δεν θα έβγαζα ασφαλή συμπεράσματα για την υποτιθέμενη (καλλιτεχνική) μετριότητα του καθενός ακούγοντας την άποψή του για την μουσική του, παρά μόνο ακούγοντας την ίδια την μουσική του.
αλλά και πάλι υποκειμενικό θα ήταν, αφού θα ήταν παρά μόνο η δικιά μου άποψη.