ez

Αυτό μου τόστειλε ένας θείος απο Αμέρικα, το μοιράζομαι μαζί σας όπως γράφτηκε-στάλθηκε, χωρίς περαιτέρω σχόλια... BEST LAWYER/INSURANCE STORY OF THE YEAR, DECADE, AND POSSIBLY THE CENTURY. This took place in Charlotte, North Carolina. A lawyer purchased a box of very rare and expensive cigars, and then insured them against, among other things, fire. Within a month, having smoked his entire stockpile of these great cigars, the lawyer filed a claim against the insurance company. In his claim, the lawyer stated the cigars were lost 'in a series of small fires' The insurance company refused to pay, citing the obvious reason, that the man had consumed the cigars in the normal fashion. The lawyer sued and WON! ( Stay with me. ) Delivering the ruling, the judge agreed with the insurance company that the claim was frivolous. The judge stated nevertheless, that the lawyer held a policy from the company, in which it had warranted that the cigars were insurable and also guaranteed that it would insure them against fire, without defining what is considered to be unacceptable 'fire' and was obligated to pay the claim. Rather than endure lengthy and costly appeal process, the insurance company accepted the ruling and paid $15,000 to the lawyer for his loss of the cigars that perished in the 'fires'. NOW FOR THE BEST PART... After the lawyer cashed the check, the insurance company had him arrested on 24 counts of ARSON!!! With his own insurance claim and testimony from the previous case being used against him, the lawyer was convicted of intentionally burning his insured property and was sentenced to 24 months in jail and a $24,000 fine. This true story won First Place in last year's Criminal Lawyers Award contest.

:D...μεγάλη αγάπη του Σωτήρη μας(Wire), να γίνετε φίλοι ;D!

Ξέχασες το: κακός ενισχυτής+κακή κιθάρα= :o ;D

Υπάρχουν πολλά και καλά, ψάξτο λίγο, κάποια προσφέρονται με διαφορετικά radius για διαφορετικές χρήσεις/κιθάρες...Kyser, Shubb και άλλα.

Ειλικρινά δεν ξέρω πως αισθάνομαι με τέτοια βίντεο/τραγούδια...απλά με ξεπερνάνε και οι λέξεις δεν είναι αρκετές...πάσο ;D... Σας παραθέτω ένα απόσπασμα -αν τόχετε ποστάρει στο παρελθόν απολογούμαι- απο έναν απίθανο τύπο, ο δίσκος του ακόμα υπάρχει στην παρέα μας, θρύλος :o!!! ΚΟΥΚΟΥΤΑΡΑΣ(koukoutaras & atziteisions) Apo pou kai pou

Μία φορά απ'όσο θυμάμαι ηχογράφησα με μετρονόμο, το αποτέλεσμα ήταν στ'αυτιά μου bittersweet θάλεγα... Γενικά στο στυλ που παίζω (κατα βάσιν μπλουζ) η χρήση του μάλλον είναι περιττή... Απο την άλλη, τίποτα δεν είναι άχρηστο ή μάταιο, μπορούμε ν'αντλήσουμε κάτι καλό σχεδόν απο τα πάντα, αρκεί να έχουμε τη θετική προδιάθεση αλλά και την καλλιέργεια σε συνολικό επίπεδο για να το κάνουμε. Η αίσθηση του ρυθμού είναι λίγο ή πολύ κάτι έμφυτο, κάποιοι το έχουν εντονώτερα, κάποιοι όχι. Κάποιοι γίνονται καλύτεροι με την εξάσκηση, άλλοι είναι ανεπίδεκτοι. Αυτό δεν σημαίνει πως οι μεν μπορούν να παίξουν μουσική και οι άλλοι όχι. Προσωπικά, είμαι υπερ μιάς ευρύτερης μουσικής αντίληψης που επιτρέπει τα σπιναρίσματα ή τις επιβραδύνσεις κατά το δοκούν. Βρίσκω ανθρωπιά κι εκφραστικότητα σε τέτοιες στιγμές, απο την άλλη πολλές είναι οι φορές που επιζητούμε το όσο δυνατόν απόλυτης σταθερότητας τέμπο. Φαντάζομαι πως τελικά αυτό που αληθινά είναι σημαντικό, είναι η μουσική γνώση σε όλα τα επίπεδα (παίξιμο-ακούσματα) παράλληλα με την καλλιέργεια του καλού γούστου, πράγμα που μάλλον αποτελεί και το πλέον δύκολο να κατακτηθεί στους καιρούς μας. Οι περισσότεροι απο εμάς παίζουμε μουσικές που είναι αλλεργικές στις απαγορεύσεις, οπότε καλό είναι ν'αποφεύγουμε τους αφορισμούς ή τα οπαδηλίκια... Ο καθένας τελικά θα κρίνει και θ'αποφασίσει τι είναι εκείνο που θα τον βοηθήσει και τι όχι. Το ζήτημα είναι να έχει υπόβαθρο και γνώσεις για να το κάνει, αίσθηση αυτοκριτικής και ανεπτυγμένη κριτική ικανότητα. Οι drummers κάθονται σε ηλεκτρική καρέκλα, συνήθως είναι οι μοναδικοί αποδέκτες γκρίνιας που αφορά τον ρυθμό, χωρίς πάντα να είναι αυτοί οι αποκλειστικοί υπαίτιοι κάποιας ατασθαλίας. Εγώ βέβαια τυγχάνω κιθαριστής, τους τυμπανιστές όμως τους αγαπώ και τους νοιάζομαι ;D...

Well done ;)...

Ερώτηση (σοβαρά, καθότι άσχετος με το αντικείμενο): πότε εφευρέθηκε ο μετρονόμος, απο ποιόν και με τι στόχους ή προσδοκίες;

Τι να πω τώρα...σου χρωστάω(χρωστάμε) γι'αυτό το ποστ φίλε... Ένα μεγάλο κομμάτι της σύγχρονης μουσικής κρύβεται σ'αυτά τα κλιπς, δείτε τα αν δεν έχετε υπ'όψιν την ιστορία αυτών των μουσικών, μόνο καλό θα βρείτε...και μια αρχή για κάτι ακόμα καλύτερο... ΥΓ...είμαι λίγο συναισθηματικά ταραγμένος, ο Bloomfield είναι απο τις πρώτες και κυριώτερες επιρροές μου...ever...

ΟΚ, πολλά μπορούν να ειπωθούν για το πως και γιατί, άλλωστε ο κύριος υπήρξε αλήτης με όλες τις έννοιες της λέξης... :-\ Το συγκεκριμμένο βίντεο μπορείς κατά βάση να το δείς κι όχι να το ακούσεις, ας προσπαθήσουμε να τον θυμόμαστε έτσι: ;D Όπως πρέπει δηλαδή... Chuck Berry - Johnny B. Goode (Live 1958)

Καλά, πριν 5 λεπτά το άκουγα αλλά απο Blues Wire + Yameth (funky 335!!) ;D...

Αλήθεια είναι (εν μέρει) τα όσα σου είπε ο φίλος σου, με την έννοια πως μέχρι λίγες δεκαετίες πριν υπήρχαν μόνο νίκελ χορδές, οπότε πολλά απο κείνα που ακούμε στα παλιότερα μπλουζ είναι ηχογραφημένα με τέτοιες. Υπάρχουν και σήμερα αρκετοί που δοκιμάζουν τη λύση "παλιά(20ς-30ς) κιθάρα + νίκελ χορδές" προκειμένου να πλησιάσουν έναν αυθεντικό ήχο. Ελάχιστοι κατασκευαστές παράγουν και στις μέρες μας τέτοιες χορδές, κι αν δοκιμάσεις κάποιο σετ η κιθάρα δεν θάχει κανένα πρόβλημα, απλά θα ακούγεται διαφορετικά, τώρα, αν σου αρέσει... Ακόμα υπάρχουν και κάποιοι λίγοι επιφανείς μουσικοί που χρησιμοποιούν τέτοιες χορδές (Tony Rice). Οι νίκελ χορδές μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε οποιαδήποτε κιθάρα. Επίτρεψε μου όμως να παρατηρήσω, πως απο τα όσα γράφεις φαίνεται πως έχεις ήδη τις απαντήσεις στα ερωτήματα σου, οπότε, ποιά η χρησιμότητα των ερωτήσεων;

Αμέτρητες φορές, καθότι σχεδόν καθημερινά σκαρώνω κάτι 8)... Άλλες καταλάβαινα σχετικά σύντομα τι είναι κι άλλες έπαιρνε κανα μήνα, ίσως και περισσότερο... Το πιό αστείο όμως που μούχει συμβεί, ήταν πριν 2-3 χρόνια, όταν ένα ριφ μου είχε κολλήσει στο μυαλό, μου άρεσε πολύ, αλλά ήμουν 100% σίγουρος πως τόχα ακούσει κάπου. Με παίδεψε αρκετό καιρό και τελικά κατάλαβα πως ήταν ένα παλιότερο δικό μου κομμάτι!!! Εκεί ολοκληρώθηκα ως δημιουργός, αφού κατάφερα να κλέψω τον εαυτό μου και να μη πάρει χαμπάρι τίποτα ;D!!!

Σαφώς και θα μπορούσε!! 8) Αυτό είναι φιλοσοφημένο ;)...μέ άρεσε!! Πάντως, η στροφή ολοκληρώνεται ως ακολούθως: Our love was always like, should've been, might've been or could've been... Ain't no way to stay together, i think its time to call the blues again...

Afto ine!!!! Μετά απο 12 σελίδες βρήκαμε το ενδιάμεσο χάος! Αγωνία: καλό για μπλουζ ;D. Well done girl!

Αγαπητή Εύη, κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Τα πάντα μπορεί να είναι - ή να γίνουν - μπλουζ... Όπως είπε ο μπλούζμαν Furry Lewis, το μπλουζ είναι η αλήθεια, η προσωπική αλήθεια του καθενός. Ή όπως εύστοχα το έθεσε ένας παλιός φίλος σε ανάλογη συζήτηση που είχαμε προ ετών, "τα μπλουζ έγιναν απο μπλουζ των φυτειών μπλουζ των πολυκατοικιών" ;D! Να μοιραστώ - επιτρέψτε μου - μαζί σας ένα δίστιχο απο ένα τραγούδι που έχω γράψει αρκετά χρόνια πριν, δεν τόχω ηχογραφήσει ακόμα, αλλά το θεωρώ απο τα πιό dead on it μπλουζ που έχω γράψει ποτέ 8)... Putting you and me together, is just like fire and ice, you ain't no mother Teresa baby and i ain't no Jesus Christ.

Οι κιθάρες που πόσταρες είναι και οι δύο πάρλορ. Αν θέλεις 000 τότε οι παλιές είναι ακριβότερες, υπάρχουν όμως καλές και φθηνές καινούργιες, δες Blueridge, Recording King.

Έχω αγοράσει τουλάχιστον 10-15 παλιές πάρλορ απο μπέη...αν βρείς κάποια που να είναι καλοσυντηρημένη και φτιαγμένη σωστά για να παίζει, θα είναι καλή. Συνήθως 200-600$, εκτός απο κάποιες ακριβές που ξεφεύγουν. Ψάξτο λίγο όμως, γιατί πρέπει να μάθεις τι να κοιτάς στις φωτό και τι να ρωτάς τον πωλητή. Μιά φτιαγμένη παλιά ακούγεται όπως αυτό που ζητάς... Καλή τύχη.

Κάπως έτσι ;D...ή πιό κοντά σε γεροντίστικο στυλ ;)...έτσι: Με τη διαφορά πως όλοι παίζουν σε ανοιχτό Σολ (ή Λα), ενώ ο γράφων γέρων τεμπέλης επινόησε έναν νέο τρόπο προκειμένου να μην αλλάζει κουρδίσματα-κιθάρες, ο οποίος είναι ενδιαφέρων όμως, καθότι αλλάζει άρδην τον τρόπο που κινείσαι στην ταστιέρα 8). Θα κοιτάξω μπας και βρω κάτι οπτικοποιημένο κι αν ναι, επανέρχομαι...

Να δηλώσω κι εγώ παρών εδώ ;D... Παίζω πολλά μπλουζ σε ανοιχτα G & D, αυτό που θέλω όμως να καταθέσω γιατί το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι η "εξηλεκτρισμένη" εκδοχή του Death Letter (Son House), κι αυτό γιατί παίζεται (δηλαδή εγώ το παίζω έτσι ;)) με κούρδισμα D αλλά εκτελείς σε Α. Cool 8)...

SF, απορώ τι χάπια πήρες κι έβαλες αυτό το βίντεο, μαν, πού είναι οι ΤΕΛΕ;;;; ;D >:( ??? ;)

Μμμ...έλειψα μερικές ώρες και βλέπω το ΟΧΙ μου έρριξε λάδι στη φωτιά ;D! Θα επιμείνω όμως...Νομίζω πως εξήγησα οτι αυτά που έγραψα δεν αφορούν μόνο τα του μπλουζ, αλλά γενικώτερα. Αν υπήρχαν καθορισμένες ή εκ προοιμίου σωστές απαντήσεις στα όσα μας απασχόλησαν μέχρι τώρα, όλοι θα ξέραμε τι και πως να κάνουμε με σίγουρα αποτελέσματα. Όμως κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Απλά, το κάθε είδος έχει τους δικούς του κώδικες, η γνώση των οποίων μας δίνει μιά μίνιμουμ σταθερή βάση. ΔΕΝ είναι το ίδιο ένα δωδεκάμετρο με ένα μπλουζ. Τουλάχιστον όχι πάντα. Γνωρίζοντας λοιπόν κλίμακες και θεωρία, έχουμε μία βάση για να δημιουργήσουμε κάτι. Σκεφτείτε την ερώτηση. Κατόπιν σκεφτείτε τις αμέτρητες λέξεις που μπορούν κάλλιστα ν'αντικαταστήσουν τη λέξη μπλουζ. Αυτό από μόνο του προσφέρει την απάντηση. Κι αυτή είναι ΟΧΙ, ό,τι κι αν διαλέξετε να βάλετε στο τέλος. Το ΤΙ είναι αυτά που χρειάζονται επιπλέον, μπορείτε να το αλιεύσετε απο τις πολλές ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις που έγιναν ως τώρα. Ή να προσθέσετε κι άλλες. Όλοι έχουν κάτι ενδιαφέρον να καταθέσουν, και νομίζω η κουβέντα μας είναι καλή και χρήσιμη. Όλα εκείνα που αποτελούν το ενδιάμεσο χάος στο οποίο αναφέρθηκε ο Τρόλευ είναι τελικά αυτά που οδηγούν κάποιους εδώ και κάποιους αλλού. Τα μπλουζ είναι μαγικά γιατί δεν έμειναν αμέτοχα στις εξελίξεις της μουσικής στο χρόνο, μπόλιασαν και μπολιάστηκαν, εξελίχτηκαν, άλλαξαν κάποιες φορές και διαφοροποιήθηκαν, αφουγκράστηκαν τις όποιες νέες τάσεις, δεν απέρριψαν ελαφρά τη καρδία νεωτερισμούς και πειραματισμούς, ενστερνίστηκαν καινά δαιμόνια, έχουν την τύχη να μιλάν Αγγλικά και να είναι ζυγά στο μέτρημα (καλά, όχι πάντα...) και πάνω απ'όλα έδωσαν χώρο στον ΜΟΥΣΙΚΟ, τον σεβάστηκαν και δεν τον περιγέλασαν, του έδωσαν την ευκαιρία να δοκιμάσει τις δυνάμεις του χωρίς να χρειάζεται ν'αποδείξει κάτι σε κανέναν. Γι'αυτό και η προσωπική μου γνώμη είναι πως θα παραμείνουν εσαεί. Είναι σαφές πως ο πόνος κεντρίζει την δημιουργικότητα πιότερο απο τη χαρά, αυτό όμως δεν είναι χαρακτηριστικό των μπλουζ, είναι η ανθρώπινη φύση. Blues is the facts of life (Willie Dixon). ΟΧΙ λοιπόν 8)...

Νομίζω η θέση σου αυτή είναι σκληρή, σαφής όμως και αληθής. Η τελεία που βάζει παρ'όλα αυτά δεν βοηθάει εκείνους που απο κουβέντες κάποιων εξ ημών με ξεκάθαρες απόψεις περιμένουν να διαμορφώσουν - ή να εμπλουτίσουν - τις δικές τους. Άλλωστε, αυτές οι ίδιες ανθρώπινες ποιότητες καθορίζουν εν πολλοίς και την ίδια την απάντηση, κι όχι μόνο χρωματίζουν τη διαδρομή μας προς αυτήν. Ο εξοστρακισμός των εμμονών οιασδήποτε προέλευσης αποτελεί χαρά και υποχρέωση κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου στην αναζήτηση της δικιάς του αλήθειας. Η δική μου απάντηση στην ερώτηση πάντως είναι ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ. Κι αυτό ανεξάρτητα με είδη μουσικής. Με τη λογική του οτι όταν βλέπεις έναν κτηριακό σκελετό, δεν γνωρίζεις στα σίγουρα αν πρόκειται να γίνει οικίες, γραφεία, αποθήκες κλπ.

;D Το παλεύω πάντως, απο τη λίστα με τα troubles του αληθινού μπλουζίστα νομίζω μόνο η φυλακή μου λείπει πλέον 8)...μμμ...εκτός αν μετράει το πάλαι ποτέ κρατητήριο ;D! On topic Στα όσα λέχθηκαν να προσθέσω λόγια κάποιων άλλων, τα ασπάζομαι: Jimmy Thackery: Blues is the easiest music to play poorly, and the hardest to play good... Eric Clapton, απαντώντας σε φαρμακερό σχόλιο του Φιλ Κόλλινς για τα μπλουζ του Κλάπτον φορώντας Αρμάνι: But my buddy Phil, knows that blues is a state of mind...