ez

Welcome to the club, chief! ;) Συγχαρητήρια. Το κομμάτι είναι μιά χαρά ως έχει. Ωραίο θα ήταν όντως αν το ηχογραφούσατε παρέα με άλλους μουσικούς όπως λες. Αλλά καθαρά γιατί το επιθυμείς κι όχι γιατί του λείπει κάτι γι'αυτό που είναι. Τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν στο πως θ'ακουστεί απο την κιθάρα. Μπορείς να το κάνεις πιό σουπερμάρκετ, fusion, blues, jazz. Τώρα που το άκουσα όμως δεν θα μου άρεσε να αλλάξει δραματικά. Άλλωστε έτσι όπως είναι μου θυμίζει αρκετά δουλειές ενός κιθαρίστα που πολύ εκτιμώ, του κυρίου Cornell Dupree.

Εντάξει, εμείς κι εμείς ήμασταν, λίγοι και καλοί όμως, παίξαμε κανα 2ωρο και το φχαριστηθήκαμε. Ο κόσμος δε το ξέρει ακόμα, νομίζω χρειάζονται μερικές Δευτέρες για να "χτιστεί" το πράγμα, κατά τις 9 άρχισε και μιά μπόρα, ήταν κι η τηλεόραση που τρομοκρατούσε τον κόσμο με "επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα", ήρθε κι έδεσε... Προσδοκίες δεν έχουμε απο αυτή τη φάση Μπίλ, ό,τι προκύψει καλοδεχούμενο! Αυτοί που ήρθαν πάντως οφθαλμοφανώς επικροτούν το εγχείρημα!

Φίλτατοι, καλό είναι που συζητάμε πέρα απο το γεγονός αυτό καθ'εαυτό. Με προσοχή και σεβασμό διαβάζω τα όσα καταθέτετε και εν δυνάμει συμφωνώ με όλους. Αυτό που πάει να γίνει είναι μιά κίνηση που δεν κρύβει τίποτα πονηρό απο πίσω, ούτε κι έχει διάθεση να στραβώσουν οι καταστάσεις για τους επαγγελματίες του χώρου, κάθε άλλο. Απλά είναι συνάρτηση συνθηκών, ανθρώπων, σκέψεων, προβληματισμών και αναγκών. Πρόσφατα απέρριψα τουλάχιστον 3 προτάσεις που θέλαν το μότο φέρε κόσμο και πάρε λεφτά. Κι ένας θεός ξέρει πόσο χρειάζομαι και τα χρήματα, αλλά κυρίως το παίξιμο επί πάλκου, αυτή είναι αληθινή ανάγκη... Αυτό που πάμε να κάνουμε στο Γαία γίνεται γιατί υπάρχουν οι συνθήκες, κάποιες ιδέες αλλά κυρίως οι άνθρωποι, οι συντελεστές. Πάντα θεωρώ επιβεβλημένο να πληρώνονται οι μουσικοί που παίζουν, αν κάτι δεν έγινε κατανοητό, λυπάμαι, δεν ήταν στις προθέσεις μου. Προσωπικά, χάνω δεκάδες δουλειές γιατί αρνούμαι να κατέβω 10-20 Ε(!!) στις απαιτήσεις μου προκειμένου να μη ξεφτιλιστούν οι αμοιβές όλων. Κοντολογής, δεν υπάρχει πονηριά στην κίνηση μας, μήτε απελπισία. Αν παρ'όλα αυτά όμως υπάρξουν φωνές με επιχειρήματα περί του αντιθέτου, κανένα πρόβλημα, εάν πειστώ, το σταματάμε και δε τρέχει μία... Αλλά νομίζω έιναι ΟΚ δεδομένου ότι γίνεται Δευτέρες, "νεκρή" μέρα για τα μαγαζιά κι έχει κι ένα χαρακτήρα ρε αδέλφια ας μαζευόμαστε χωρίς πίεση και άγχη κανα βραδάκι και να παίζουμε τη μουσική που αγαπάμε. Σε ότι αφορά χόμπος και χίππις, είναι γνωστά τα των χαρακτηριστικών τους κι εντέλει ίσως επουσιώδη για τη κουβέντα...

Πρώτα απ'όλα, σας ευχαριστώ (ξανά) για τα τόσο ενθαρυντικά σας σχόλια. Τι να πω ρε παιδιά, αλήθεια με συγκινείτε... Χαίρομαι πολύ που βλέπετε μέσα απο μιά τέτοια κίνηση την καλή πλευρά των πραγμάτων. Θα το παλέψουμε σιγά σιγά, ελπίζω σε μακροημέρευση και πολλά τζαμ! Το τσιγαράκι ισχύει -και νόμιμα- λόγω τετραγωνικών του οικήματος (μέγα ατού 8)). Ώρα έναρξης 10:30', ε, ίσως και λίγο αργότερα ;D, όχι πολύ όμως! Τα λέμε!

Ευχαριστώ για τα σχόλια σας φίλοι μου. Εδώ και αρκετό καιρό η ιδέα τρύπωσε μέσα μου (μάλλον απο τις άδειες τσέπες... ???) και τελικά πήρε μορφή μ'αυτή τη κίνηση. Δε σας κρύβω πως προβληματίστηκα αρκετά, πιστεύω άλλωστε πως οικονομικά θα είναι μιά αποτυχία -τουλάχιστον αρχικά- όμως τα πράγματα έχουν στριμώξει πολύ για όλους και είμαι σίγουρος για κάποιους σε δραματικό βαθμό. Εκείνο που με τυρρανάει λίγο είναι οι "καλοθελητές" που θα βρούν βήμα να υποβαθμίσουν το γκρούπ αλλά πιθανόν και κάποιοι μαγαζάτορες που "θα μου την πούν", γιατί παίζεις εκεί τζάμπα κι εδώ ζητάς λεφτά και διάφορα τέτοια... Απο την άλλη, σκέφτομαι πως ένα γκρούπ σαν εμάς, με ιστορία και δισκογραφία, θάπρεπε να δώσει τρόπον τινά ένα παράδειγμα έμπρακτο πως τελικά η μουσική στέκει πέρα απο αντιξοότητες και δυσκολίες οικονομικού ή άλλου περιεχομένου. Η όλη νοοτροπία του να παίζεις επαφιόμενος στην καλή διάθεση του ακροατή ν'αφήσει κάτι στον κάδο με τα τιπς ή όχι, είναι νομίζω παντελώς ξένη με τις συνήθειες του Έλληνα αλλά θα προσπαθήσουμε ν'αλλάξουμε λίγο το τοπίο... Εξάλλου, θα έχουμε και δίσκους για πώληση, ίσως και μπλουζάκια, κάποιους εναλλακτικούς εν πάσει περιπτώσει τρόπους "πληρωμής" για όσους αισθάνονται πιό οικεία με αυτές τις διαδικασίες. Συγγνώμη αν σας τα "ζάλισα" λίγο, αισθάνομαι όμως την ανάγκη να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις και τις προθέσεις μου... Αν όλα πάνε κατ'ευχήν, τις Δευτέρες θα είμαστε σταθερά στο Γαία και καλοδεχούμενοι για τζαμ όσοι επιθυμείτε! Άντε, σας αφήνω τώρα γιατί σε λίγο πρέπει να πάω στο μαγαζί!

Μνημόνιο! I never had to have no money before and now they want it everywhere I go (προπολεμικοί blues στίχοι…) Οι Blues Wire αναβιώνουν το πνεύμα των θεματικών blues πάρτι των τριών πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα (κι όχι μόνο), όπου οι συμμετέχοντες δεν πληρώνουν είσοδο- αλλά καπνίζουν τσιγαράκι- και διασκεδάζουν έως το πρωί… Ένα σχήμα που διατηρείται για πάνω από 20 χρόνια, με μεγάλη δισκογραφία κι αμέτρητες συναυλίες σε Ελλάδα κι εξωτερικό… Οι Blues Wire με τα καλύτερα του Blues & Jam αναλαμβάνουν οικοδεσπότες… …και σας βγάζουν το καπέλο! Κάθε Δευτέρα στο Gaialive… Έναρξη Δευτέρα 18/10 GaiAlive (Γαία Live) : Δόξης 5- Σαλαμίνος, δίπλα στο Πανελλήνιον, Λιμάνι Θεσσαλονίκης

Η γνώση είναι ευχή και κατάρα. Όπως ανοίγει παράθυρα και μονοπάτια, ταυτόχρονα κλείνει κεφάλαια ανεπιστρεπτί. Ο ελιτισμός μπορεί να είναι κατακριτέος όταν συνοδεύεται απο εγωπάθεια και ματαιοδοξία, όμως σαφώς μπορεί να είναι και λαικής απήχησης και αποδοχής, συνήθως ανεξάρτητα απο τις προθέσεις του δημιουργού. Απο την άλλη, ο εκ ταπεινών κινήτρων εκπορευόμενος λαικισμός μπορεί να οδηγήσει σε μια μορφή ελιτισμού λόγω αποτυχημένου αποτελέσματος. Στην προσπάθεια για δημιουργία, κάθε βήμα αποτελεί επένδυση που έχει κέρδη και κόστη. Το πως βαραίνουν στη ζυγαριά είναι ζήτημα του καθενός ξεχωριστά. Κανείς δεν μπορεί να βεβαιώσει με σιγουριά τι πορεία θα έχει ένα μουσικό κομμάτι (ή έργο) κι αυτό είναι ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο που κάνει τόσο ενδιαφέρουσα για όλους μας την ασχολία μας με τη μουσική. Εν ολίγοις, η τέχνη είναι οι σειρήνες, για να τις ακούσεις πρέπει να στραφείς, να γείρεις, να αφεθείς, με τον κίνδυνο της καταστροφής όμως ν'αγκαλιάζεται με την ηδονή της απόλαυσης. Vivere pericolosamente λοιπόν, ή One step at a time? Αν υπήρχαν απαντήσεις για τα ερωτήματα που εγείρονται στη συζήτηση, όλοι θα είμασταν "καλλιτεχνάρες"... Υπάρχουν μόνον επιλογές που καθορίζονται απο το μυαλό ή την καρδιά του καθενός εξ ημών κι η δόξα ή ο θάνατος μας θα δώσουν τροφή για συζήτηση σε κείνους που θα μείνουν πίσω και νοιάζονται.

Έλα ντε, γιατί;

ΟΚ, να σας πω γιατί αρέσει σε μένα ο Κλάπτον... Γιατί μέσα απο τη μουσική ξεπέρασε ανείπωτες προσωπικές τραγωδίες, προβλήματα με ουσίες που τον έφεραν πολλές φορές στο χείλος του θανάτου, γιατί πάντα τιμάει αυτούς που παίζει μαζί, γιατί ξέρει να κουρνιάζει στο βάθος του πάλκου και να δίνει χώρο και χρόνο σε άλλους μουσικούς και τέλος γιατί μου δίνει την εντύπωση πως η μουσική τον έκανε καλύτερο άνθρωπο. Ποτέ δε μιλάει άσχημα για συναδέλφους, είναι αξιοπρεπής και ταπεινός και παίζει με ό,τι έχει. Το γούστο του μπορεί αν θέλετε να το αμφισβητήσετε, αλλά αυτό έχει να κάνει κυρίως με το γούστο του καθενός, οπότε... Κιθαριστικά και συνθετικά, είναι αστείο να σχολιάσω...

Κάτι ξέρεις εσύ; ???

Πραγματικός μύθος. Λυπηρό... Πέθανε με τρόπο που -πιστεύω- πολλοί αληθινοί μουσικοί θα επιθυμούσαν...

Συγχαρητήρια. Είθε το πνεύμα του Roy Buchanan να σας ευλογεί πάντα ;). Πολλά μπράβο στον κύριο που τραγουδάει! Ο οποίος είναι;

Νομίζω πρέπει να μιλήσω στο φίλο μου τον Σωτήρη Ζήση γιά κάποιους απο σας στο ΝΟΙΖ, θα αποζητήσει τη φιλία σας! 'Αρρωστος με το Αφεντικό απο την πρώτη μέρα και μέχρι θανάτου! Εγώ τον παρακολούθησα ενδελεχώς μέχρι περίπου το Born in the USA, έπειτα άρχισα να χάνω επεισόδια, αλλά έχω ακούσει σχεδόν άπαντα (είναι κι ο Σο βλέπετε ;))! Γράφω όμως για να τονίσω κάτι σημαντικό κατά την άποψη μου. Ο άνθρωπος είναι ανάμεσα στους κορυφαίους τροβαδούρους της Αμερικής -με όλους μέσα. Κι επειδή είναι τέτοιου επιπέδου τραγουδοποιός, θάλεγα είναι "καταδικασμένος" να θεωρείται δημιουργός ή άντε τραγουδιστής και η κιθαριστική του δεινότητα να περνάει σε δεύτερη μοίρα... Προσωπικά τον θεωρώ καταπληκτικό κιθαρίστα απο όλες τις απόψεις και λυπάμαι όταν αντιμετωπίζεται σαν κάποιος που γρατζουνάει και καμμιά Τέλε που και που... Προσωπικότητα στον ήχο, στο frasing και στη δομή των σόλος του. Πόσο καλός κιθαρίστας είναι φαίνεται στα 2 άγουρα κιθαριστικά πρώτα άλμπουμ, αλλά αρχής γενομένης απο το Darkness, έφτιαξε κάτι θαυμαστό. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον Neil Young νομίζω. Ήθελα απλώς να θίξω κι αυτή τη πλευρά που μονίμως αδικείται, όχι βέβαια χωρίς λόγο... Τυγχάνω θαυμαστής και των δύο κυρίων σε ότι αφορά τη κιθαριστική τους προσέγγιση, για τα λοιπά δεν έχω να πω κάτι που θα πρόσθετε στα όσα ειπώθηκαν. Αγαπητέ συνονόματε, welcome to Asbury Park!

Πράγματι ΠΟΛΥ ενδιαφέρον...αν κι όχι καινοφανές, αλλά... Ακόμα περισσότερο αν τοποθετηθούν επι του θέματος συμφορουμίτες με γνώσεις του αντικειμένου. Περιμένω -και φαντάζομαι κι άλλοι. Και σε πιό ελαφρύ πνεύμα: εις εκ των ελαχίστων που αρνήθηκαν να φτάσουν στο τέρμα είναι πιανίστας. Τυχαίο; Δε νομίζω ;D!!

Εδώ και χρόνια εξοργίζομαι με αυτό ακριβώς. Έγκλημα καθ'εξακολούθησιν...και μιά και το ζήτημα της γλώσσας απασχολεί το φόρουμ τις τελευταίες ώρες (και όχι μόνο) να σχολιάσω πως από μόνο του το γεγονός ότι πολλοί Έλληνες δημοσιογράφοι αγνοούν βασικές αρχές της Ελληνικής είναι τουλάχιστον αποκαρδιωτικό...

:D ;D ;) Over and done!

You can look, better not touch ;D!

Βεβαίως και είναι στη γκλάβα μας, αλλά ενδέχεται να παραμείνουν εν υπνώσει εάν δεν βρεθεί ο κατάλληλος καταλύτης να τα ενεργοποιήσει. Κι εκεί είναι που έχει -ή δεν έχει- μιά σημασία για τον καθένα το παλιό όργανο... Και μένα μ'αρέσει οι κιθάρες να ρελικιάζουν στα χέρια μου, απλά τυγχάνω περίεργος, αναποφάσιστος κι ενίοτε ανυπόμονος τύπος ;D... Για μπάστα ρε Άντυ, δηλαδή ψέμματα λέμε; ??? Προσωπικά έχω πάρει -αν κι όχι τα περισσότερα απο Αθήνα- Jazzmaster, Mustang, Duosonic, Tele, Guild, Vibrolux, Super Reverb και την Gretsch που ανέφερα παραπάνω όχι απο μαγαζιά, κάτω απο συνθήκες απείρου κάλλους ;D. Κι εν πάσει περιπτώσει, κάποια υπάρχουν στη γύρα ακόμα αν θέλεις να τα δείς για να πειστείς...

Μερικές σκέψεις στα όσα πολύ ενδιαφέροντα γράφονται. Μία broken in καλοστημένη κιθάρα κατά κανόνα θα προτιμηθεί, πιστεύω αν όχι απο το σύνολο, απο το μεγαλύτερο μέρος κιθαριστών ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΠΕΙΡΑ. Έχει ΠΟΛΥ μεγάλη σημασία πως τελικά αξιολογεί κάποιος ένα όργανο. Για μένα που παίζω ζωντανά συχνά-πυκνά, η συναυλία είναι ο απόλυτος κι αδιαμφισβήτητος κριτής. Έχω γοητευτεί απο κιθάρες, τις είχα σπίτι για μέρες πιστεύοντας πως θα με καλύψουν και στα λάιβ, κι όμως, κάτι έλειπε, δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις μου επι πάλκου. Εκεί αρχίζει άλλη ιστορία με το πως μπορείς ενδεχομένως να βελτιώσεις κάποια πράγματα φτάνοντας σε επιθυμητό επίπεδο -εφόσον υπάρχει μια μίνιμουμ καλή βάση- αλλά αυτό αποτελεί ένα άλλο τεράστιο κεφάλαιο που θέλει καινούργια συζήτηση. Σε σχέση με Μοναστηράκι και το τι μπορείς να βρείς... Η περίπτωση στις μέρες μας να πέσεις πάνω σε κάτι πράγματι ενδιαφέρον θα συμφωνήσω είναι μηδαμινή... Παλιά όμως όντως δεν ήταν έτσι. Αρχές δεκαετίας '80 αγόρασα πάμφθηνα μία Gretsch Chet Atkins Tenessean, κουφωτή του '60, απο ένα ωδείο στη Λιοσίων, την είδα απο ένα ανοιχτό παράθυρο καθώς βολτάριζα να κρέμεται σ'ένα τοίχο, παρατημένη και σκονισμένη...

Καμμία κιθάρα δεν τάχει όλα. Εναπόκειται στον καθένα απο μας να καταλάβει τι ζητάει περισσότερο απο κάποιο όργανο και να προβεί στην αγορά του. Έτσι δημιουργείται και το GAS ;D... Πολλώ δε μάλλον καθότι η διαδικασία του να "μάθεις" έχει απαιτήσεις και έξοδα... Ο μύθος των vintage οργάνων, νομίζω δεν έχει να κάνει τόσο με αυτά καθεαυτά, όσο με τη μουσική που αγαπάμε και το τι θέση είχαν τα όργανα σ'αυτή. Εξ ού και το "κόλλημα" με τ'αυθεντικά και όχι με ρέπλικες που μπορεί νάναι σαφώς καλύτερες κατασκευές. Το ζήτημα δεν είναι αν κάτι είναι "καλύτερο" απο κάτι άλλο, αλλά εάν εμείς γνωρίζουμε γιατί το γλυκοκοιτάμε... Δεν αρνούμαι τη μαγεία των παλιών οργάνων. Κάποια "γεμίζουν" εν είδει μπαταρίας με μουσικές, ιδέες, τραγούδια απο τους προκατόχους τους και τα κουβαλάν μαζί τους, περιμένοντας θάλεγε κάποιος σαν την ωραία κοιμωμένη το φιλί του πρίγκηπα να τα απελευθερώσει και πάλι, κάνοντας εις ανταπόδοσιν πλούσιο τον νέο κάτοχο. Φαντάζει αφελής η προσέγγιση αυτή, αλλά πιστεύω έχει δόση αλήθειας κι ενδεχομένως και κάποιοι μορφωμένοι επι του θέματος να επιχειρούσαν ακόμα και μιά επιστημονικής βάσης ανάλυση. Προσωπικά έχω παίξει παλιά όργανα (πολλά...) που κάποια ήταν για τα μπάζα, κι άλλα που με το πρώτο άγγιγμα "φώναζαν" πως είναι one of a kind... Ακόμα έχω παίξει με όργανα "της πλάκας", που κάναν μόνο ένα πράγμα καλά, αλλά αυτό το ένα το κάναν καλύτερα απ'οτιδήποτε άλλο... Κι έχω παίξει με τον Lurrie Bell, την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε έβγαλε απο τη θήκη μιά Clear Sound!!!! των 30$, τρισάθλια κι ελεεινή, κι όμως, θα ορκιζόσουν πως ακούς μία Στρατ ολκής... Αυτό είναι και το αδιέξοδο για όλους μας. Οι κιθάρες δεν τελειώνουν ποτέ ::)... Και κάθε μιά -σχεδόν- είναι διαφορετική. Οπότε επιστρέφουμε στην πρώτη παράγραφο... Αυτό το πιστεύω στ'αλήθεια! Παράδειγμα: παίζεις με κάποιο όργανο και δεν σπας ποτέ χορδή. Πιάνει την κιθάρα κάποιος άλλος και σε δευτερόλεπτα σπάει!! (καμμιά φορά και δύο!!!-μου έχει συμβεί!). Η παίζεις με μιά καινούργια κιθάρα και σε κάποια συγκεκριμμένα σημεία του παιξίματος σπας χορδές. Μετά απο κάποιο διάστημα "προσαρμογής" και γνωριμίας 8), το φαινόμενο παύει! Ναι μεν έχουμε το νου μας, αλλά νομίζω πως και η όλη κατασκευή (μέταλλα-ξύλα {ωχ, τι είπα τώρα ;D}) "μαθαίνει" τα χούγια μας και μεταβάλλει εν τινι τρόπω τις ανοχές της. Τελικά είμαι ρομαντικός τύπος ;D. Ευχαριστώ θερμά!

Πρόσεχε τι λέξεις χρησιμοποιείς, άκου εκεί ΞΥΛΑ;!! :o!!! Η ποιότητα και ο ήχος των οργάνων εξαρτώνται απο τον παίκτη ;D...

Συμπαθέστατος ο Satch πράγματι...όμως μου γεννώνται αβίαστα κάποιες σκέψεις βλέποντας κι ακούγοντας το κομμάτι αυτό... Η ταχύτητα είναι ασύμβατη με τα μπλουζ ;D... Βέβαια, όταν την έχεις, δύσκολα την τιθασεύεις, μεγάλη ιστορία και πόνος αυτά... Οι μέταλ μανιέρες στέλνουν το ύφος "αλλού"... καλύτερα να λείπουν, εκτός κι αν είσαι ο Jeff Beck ;D... Θέλει πολύ μαγκιά να παίξεις κάτι εκτός μπλουζ πεντατονικής και να παραμείνεις εντός ύφους...δύσκολα πράγματα και λίγοι τα καταφέρνουν καλά σ'αυτό. Απο την άλλη ο Miller είναι γνωστός blues lover και κατά καιρούς παίζει τα δωδεκάμετρα με ύφος, σεβασμό και συνέπεια, το τελευταίο του άλμπουμ Bingo κινείται σε τέτοια μονοπάτια. Ας είναι...καλά να περνάνε.

Εντυπωσιακό... Για μένα που δεν βρίσκομαι Αθήνα, δεν παρακολουθώ τη σκηνή και δεν σας ξέρω, το όλο πράγμα δεν είχε καμμιά διαφορά στα μάτια και στ'αυτιά μου απο οτιδήποτε νέο κατά καιρούς βλέπω στα κανάλια. Αν μου έλεγαν πως αυτή η μπάντα είναι οι τάδε απο ΝΥ και είναι hot these days δεν θα είχα λόγο να μη το πιστέψω. Κι'αυτό για μένα είναι ενδεικτικό για το πόσο καλοί είστε, σκηνικά και μουσικά. Βέβαια, τα ίδια ακριβώς είναι που με κάνουν να μη σας ξέρω, καθότι το όλο concept μουσικής δεν με απασχολεί ούτε μ'ευχαριστεί. Οφθαλμοφανώς όμως γουστάρετε αυτό που κάνετε, οπότε η γνώμη μου περισσεύει... Συγχαρητήρια. ΥΓ. Εμένα μου άρεσαν και οι καράφλες και όλοι (αλλά και η κοπέλλα βεβαίως-βεβαίως ;D )!

@Superfunk: Γενικά συμφωνώ, συζήτηση κάνουμε, όμως νομίζω δεν τίθεται ζήτημα αδικίας. Εξηγώ. Ο Μπράουν, η Λένι Ρίφενσταλ, ο Ελίας Καζάν, ο Άλμπερτ Κινγκ, υπήρξαν σπουδαίοι καλλιτέχνες με αμαρτωλές ζωές, ο καθείς για τους λόγους του, και πιστεύω αποτελούν εξαιρέσεις. Δεν είναι το ίδιο όμως. Ο Μπράουν ήταν μαύρος κι έπαιζε μιά μουσική που σαφώς δεν διαθέτει ροκ αισθητική και προβληματισμό (αν μου επιτρέπεται η διατύπωση -για να συνεννοηθούμε) και προέρχεται απο πολιτικοκοινωνικό background αιώνες μακριά απο κείνο των U2. Η Αμερικάνικη αισθητική των υποβαθμισμένων, φτωχών και αμόρφωτων μαύρων πληθυσμών υπαγορεύει κάποτε κατα κάποιον τρόπο επιλογές που για κείνους ίσως αποτελούν πεπατημένη, σκέψου όμως πως φαίνονται στα μάτια Ευρωπαίων νέων που φοιτούν σε πανεπιστημιακά ιδρύματα και παίζουν ροκ, πανκ, RnR. Φυσικά και δεν είναι το ίδιο, γι'αυτό και κρίνονται με διαφορετικά κριτήρια. Κοντολογής, η καλλιτεχνική υπόσταση-αξία του Μπράουν αναβλύζει απο τον ιδρώτα του κορμιού του, ενώ των U2 και παρεμφερών ποπ-ροκ γκρούπς κρύβεται στο μυαλό πίσω απο τη ματιά τους. Κι αυτό είναι ΜΕΓΑΛΗ διαφορά.

Δε σου κρύβω πως σκεφτόμουν με τον ίδιο τρόπο κάποτε, ίσως κι ένα κομμάτι μου ακόμα το ζυγίζει...όμως... Το ίδιο δεν κάνει κι ο Τριανταφυλλόπουλος; Απλά ο καθείς "διαλέγει" το πεδίο που είναι πιό "καθαρό" και πρόσφορο για του λόγου του και λέει... Υπ'αυτήν την έννοια το ίδιο κάνει κι ο Αυτιάς !!!!, ο Παπαδάκης, ο Χαρδαβέλλας, κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα... Ο καθένας, ό,τι θυμάται χαίρεται. Άλλοι είναι ξύπνιοι, κάποιοι έχουν ταλέντο, κάποιοι είναι για γέλια. Δε λέω πως δεν ακούγονται ενδιαφέροντα πράγματα κατά καιρούς, όμως απαιτείται editing και ματιά πίσω απο τις λέξεις για να προσπαθήσεις να καταλάβεις τι παίζει αληθινά, κι αυτοί που μπορούν να το κάνουν αυτό, κατά κανόνα δεν βλέπουν τέτοιες εκπομπές... Όλοι αυτοί απευθύνονται -όπως δηλώνουν- σε ευρύ φάσμα κοινού. Αν τώρα έχεις δεί κάποια μεταστροφή των αντιλήψεων αυτού του κοινού και μάλιστα την αποδίδεις σε τελάληδες της TV, εγώ δεν τόχω αντιληφθεί. Πριν λίγα χρόνια, κουβεντιάζοντας με φίλους περί του θέματος, κατάλαβα πως για νάμαι εντάξει με τον εαυτό μου πρέπει να θεωρήσω ως σημείο εκκίνησης την παραδοχή: όταν μιλάμε για τέτοιου βεληνεκούς/απήχησης εκπροσώπους/δημοσιογράφους/διασκεδαστές της τηλεόρασης, νομίζω επιβάλλεται να τους θεωρούμε εξ'αντικειμένου διεφθαρμένους. Αν η πορεία και οι πράξεις τους ή η προσωπική επαφή μαζί τους καταρρίψει την αρχική παραδοχή, καλώς. Μέχρι τότε όμως, κράτα μικρό καλάθι... Δεν είναι ακριβώς έτσι. Τουλάχιστον όχι για όλους. Λατρεύω τους Skynyrd, όμως όταν άκουσα το τελευταίο τους God and Guns (για όνομα...) ή κάπως έτσι και τη μιλιταριστική του αισθητική, δεν ήξερα αν πρέπει να θυμώσω ή να βάλω τα γέλια. Στον κάλαθο των αχρήστων. Αρκούμαι πλέον στους παλιούς δίσκους τους, τουλάχιστον μέχρι αποδείξεως του εναντίον... Τα ίδια και για τους ZZ Top... αν και γι'αυτούς η απόφαση είναι με αναστολή λόγω ελαφρυντικών ;D... Οι U2 μου είναι αδιάφοροι. Δεν θα μπορούσα όμως να διανοηθώ να τους απαξιώσω ελαφρά τη καρδία. Το ίδιο για πολλούς άλλους. Κοντολογής, δεν αξιώνω απο τον James Brown δηλώσεις κατά των Ρεμπουμπλικάνων ή μανιφέστα περί ελευθερίας ή τι άλλο. Κι αν πεί και καμμιά χοντράδα, ΟΚ. Δεν είναι όμως το ίδιο αν ακούσω τη χοντράδα απο τον Gregg Allman πχ. Η ταύτιση μουσικού - ακροατή είναι μια μιά εκρηκτική χημεία που προσφέρει μοναδικού βάθους συναισθήματα και στις δύο πλευρές. Κι αυτή η ταύτιση έχει απαιτήσεις.