Σχετικά με τα μπλουζ και τα ρεμπέτικα θα ήθελα να πω την ταπεινή μου γνώμη από τα λίγα που διάβασα και άκουσα:
λέμε ότι αυτοί οι δημιουργοί ήταν καημένοι και κατατρεγμένοι κ.λ.π. Ρε παιδιά όταν εκατομμύρια μαύροι μάζευαν βαμβάκια για ψίχουλα, οι μπλουζίστες παίζαν στο barrel-house το βράδυ, τσιμπούσαν καλό παραδάκι, κάναν το κομμάτι τους με τις γκομενίτσες και δεν τους πολυ-έβγαιναν και οι λευκοί.
Δηλαδή σαν μουσικοί ήταν ψιλοπρονομιούχοι...
Νομίζω με τους ρεμπέτες δεν έπαιξε το ίδιο, οι δικοί μας ήταν πιό underground φάση, στιγματισμένοι για μεθύστακες, ναρκομανείς και φυλακόβιοι στην εποχή τους. Ακόμα και τώρα ο ρεμπέτης είναι μαγκάκος και δεν είναι της μεγάλης πίστας.
Αντιθέτως η μπλουζ έγινε σαλονάτη του κερατά ειδικά με τα rhythm 'n' blues και έγιναν ιδάλματα άτομα όπως ο Robert Cray κ.λ.π. οι οποίοι ναι μεν είναι μουσικάρες, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν μπορείς να τους χαρακτηρίσεις "λαϊκούς τραγουδιστές" (πάντα για τα αφροαμερικανικά δεδομένα έτσι!!!).
Να δηλώσω εδώ ότι είμαι λάτρης της μπλουζ και ότι γουστάρω ιδιαίτερα τις παλιές raw ηχογραφήσεις.