Για μισό ρε παιδιά.. ::)
Ο τύπος φτιάχνει ροκ χιτάκια με μίνιμαλ κιθαριστική προσέγγιση, ωστόσο καθόλου πρόχειρη και σε γενικές γραμμές, ιδιαίτερα ψαγμένη. Δανείζεται στοιχεία από άλλες δεκαετίες, γίνεται ιδιαίτερα δημιουργικός με τη χρήση των εφέ στο όργανο, το οποίο εντέλει βλέπει πιο σφαιρικά και προσπαθεί να βγάλει από αυτό τους ήχους που έχει στο κεφάλι του, δίχως να ακολουθεί την πεπατημένη. Δεν είναι ο μόνος σύγχρονος καλλιτέχνης που το κάνει, οκ, αλλά είναι κάτι που το κάνουν λίγοι με επιτυχία. Επίσης, έχει χώσει τη μύτη του σε διάφορα projects, αν τον ακούτε για πρώτη φορά, μη βιαστείτε να βγάλετε άποψη.
Το άτομο που μου έρχεται στο μυαλό και στο οποίο ταιριάζει σε μεγάλο βαθμό η παραπάνω περιγραφή είναι ο Josh Homme (που παρεμπιπτόντως συμμετέχει στο βίντεο που πόσταρε πριν ο atreu).. Κι εδώ να πω ότι ακούω ελάχιστα τη μουσική του White (σε αντίθεση με αυτή του Homme που την έχω λιώσει) αλλά δεν έχει να λέει, ο τύπος είναι μουσικάρα. Σα φάτσα, πράγματι, μου τη δίνει κι εμένα λίγο.
Υ.Γ. Και μόνο που έχει κάνει τις κερκίδες όλου του κόσμου να τραγουδάνε το Seven Nation Army, φτάνει..