Νομιζω οτι πολυ σημαντικη συμβολη στην διερευνηση αυτου του προβληματισμου, τον οποιο πραγματικα βρισκω θαυμασιο, διαδραματιζει η διευκρινιση του μουσικου υλικου της μπαντας. Δηλαδη μια διασκευομπαντα, η μια μπαντα της οποιας το υλικο αν και οριτζιναλ, στην ουσια δεν απεχει και πολυ απο το να ειναι διασκευομπαντα ( ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΩ ΑΠΑΞΙΩΤΙΚΑ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ) δεν εχει περιθωρια για "ρισκα". Εκει ολα πρεπει να δουλευουν ρολόι, αλλιως δεν εχει νοημα. Τωρα αν προκειται για μπαντες των οποιων ο ηχος βρισκεται σε "διαμορφωση" και που, ενδεχομένως, να βγαινουν και στην σκηνη χωρις ακομη να ειναι "ολοκληρωμενοι" τοτε τα μουσικα ρισκα λαμβανονται ευθυς εξαρχης.
Επισης να πω οτι δε θεωρω μουσικο ρισκο το να επιχειρησει κανεις αυτο το απιαστο λικ, η το υπεραρπετζιο, αυτο ειναι απλα "εχω πιει μια δυο μπυρες παραπανω και φαντασιωνομαι τον προβολεα να σκαει επανω μου καθως τα δαχτυλα μου θα πετανε πανω στην ταστιερα"