nihilnull

Νομίζω ότι πρέπει να γίνεις πιο σαφής. Κάθε instrument κρατάει ένα σταθερό tempo όσο εσύ δεν το μεταβάλλεις, τι ακριβώς πρόβλημα αντιμετωπίζεις με το pitch;

Κοίταξε, όντως αυτό το τραγούδι βρέθηκε στο peak του κατα τον πόλεμο του βιετναμ, των hippies, της σεξουαλικής απελευθέρωσης κλπ, όμως σε κάθε περίοδο που τα πράγματα είναι κάπως πιο κρίσιμα διάφοροι καλλιτέχνες εκφράζονται πιο πολιτικά. Όπως συνέβη και στον πόλεμο του κόλπου έτσι και τώρα μετά τους πύργους, την εισβολή στο αφγανιστάν και τον πόλεμο στο ιρακ βγαίνουν απο διάφορες μεριές φωνές που "κράζουν" ή απλως επηρεάζονται απο το τι τρέχει ή απλως πουλάνε γιατι αυτό το ύφος επηρεάζει το κοινό αίσθημα (αυτό νομίζω οτι κάνει και η pink). Αν προσέξεις στο ίδιο ύφος με την pink αντιπολεμικά, "διαμαρτυρόμενα" κομμάτια έχουν κάνει επίσης η madonna (με το κλιπ του american life που μάλιστα λογοκρίθηκε), οι green day, o eminem και ακόμα και οι metallica σε κλιπ απο το νέο τους δίσκο (the day that never comes) έχουν "αντιπολεμικό" μήνυμα με αμερικανούς στρατιώτες και μουσουλμάνους. Διάφορα επίσης απο τα μεγαλύτερα ονόματα της αμερικανικής rock σκηνής έχουν ιδρύσει μη κυβερνητική οργάνωση με σκοπό αποκλειστικά την πολιτική δράση. Είναι οι axis of justice όπου συμμετέχουν μεταξύ άλλων ο tankian (system of a down), o morello (ratm, audioslave), o cornell (soundgarden, audioslave), o keenan (tool) και πολλοί άλλοι. Οι δε a perfect circle στο emotive κάναν ένα δίσκο μόνο με διασκευές σε πολιτικά κομμάτια. Τώρα στον μη mainstream χώρο τα παραδείγματα είναι ακόμη περισσότερα, απλά θέλω να σου δείξω ότι δεν είναι η pink η εξαίρεση στον κανόνα αλλά είναι κάτι που συνηθίζεται γενικά ειδικά μετά την 11η σεπτεμβρίου. Οι txc τώρα είναι ξεχωριστό topic απο μόνοι τους, αν παρακολουθήσεις την δισκογραφία τους ήδη απο τον τρίτο δίσκο τους (έσσεται ήμαρ) έχουν αλλάξει οριστικά ύφος σε σχέση με τον πρώτο τους (όπου ήταν αναρχικοί) και είναι κάτι που δηλώνουν τακτικά σε συνεντεύξεις τους. Μετά την διάλυση των txc οι αρτέμης ευθύμης συνεχίζουν στο ίδιο ύφος με στίχους για την ορθοδοξία, την αρχαία ελλάδα, το ελληνικό πνεύμα κλπ.

Mπα μωρέ, υπάρχουν διάφορα παραδείγματα. Να δύο, μάλιστα απο διαφορετική πολιτική σκοπιά. Oι active member είναι χρωματισμένοι αριστεροί και οι αρτέμης - ευθύμης ανοίκουν πλέον στην εθνικιστική δεξιά. Το μεν σε αντιπολεμικό φεστιβάλ στο σύνταγμα κατα τον πόλεμο στο κόσοβο με ζωντανή αναμετάδoση απο τον σκαι, το δε στα φετινά mad video music awards. http://uk.youtube.com/watch?v=af4j8Nid71U http://uk.youtube.com/watch?v=AH48Zyl-cs4

Ούτε αυτό είναι αλήθεια. Και στην ελλάδα πολύς κόσμος ("ψαγμένος" ή όχι, δε ξέρω) "κράζει".

Δεν είναι τραγούδι του cash το hurt βρε παιδια, των nine inch nails είναι.

Δεν είναι αλήθεια αυτό. Το πολιτικό τραγούδι στις ΗΠΑ έχει τη δική του ιστορία. Απο το (πρόσφατο ξεθαμμένο για διαφήμιση ουισκι) "which side are you on boys?" των συνδικάτων ανθρακορύχων, στο αντιπολεμικό τραγούδι των 60's - mid-70's με τους weathermen, τον dylan, την joan baez και λοιπούς, στους mc5, στο σκληρά πολιτικό punk και στο hardcore των 80's, στο στρατευμένο hiphop των 90's, στους μαύρους πάνθηρες dead prez, στους roots και the coup, στους rage against the machine και σε άπειρους άλλους. Kαι καλλιτέχνες υπάρχουν, και πορείες και τραγούδια ανάλογα την περίοδο. Η αμερική δεν είναι η pink, εκτός αν αυτό επιλέγει κάποιος να βλέπει.

Τόσες σάχλες και δεν έχει ένα joy division. Επίσης γιατι το "hurt" να είναι απο johny cash; On topic, ακούστε τι λέει στην εισαγωγή η κοπελιά: http://uk.youtube.com/watch?v=KzWVWY5QUzg

Καλά, αμα αυτά είναι τραγουδάρες τότε τι πρόβλημα υπάρχει με τη μουσική του Θανάση Παπακωνσταντίνου ή των Σωκράτη Μάλαμα, Μίλτου Πασχαλίδη κλπ; (περίπου τυχαίες επιλογές, ο πασχαλίδης δε μου αρέσει προσωπικά αλλά είναι καλός τραγουδοποιός)

Όπως;

αχεμ, είναι μια αλήθεια ότι το προηγούμενο ποστ μου είναι λίγο absurd λόγω βιασύνης. Wow!: Βαριέμαι τις πετσοκομμένες απαντήσεις γι' αυτό θα σταθώ σε μερικά σημεία μόνο. Η επαφή μεταξύ punk και nwobhm είναι η εξής: Και οι δύο μουσικές παίχτηκαν απο παιδιά της καταπιεσμένης αγγλικής εργατικής τάξης την ίδια περίοδο. Εκφράζουν και οι δύο "φευγιό" ή αντίδραση απέναντι στο κατεστημένο της εποχής και έχουν μέσα τους σε ένα βαθμό και τον ίδιο ετεροπροσδιορισμό απο το κυρίαρχο rock n roll του τέλους των 70s. Το μεν metal αγαπούσε βαθιά μπάντες όπως οι zeppelin και οι purple και πήρε τον λυρισμό τους αυτούσιο (ναι, είπε και για δράκους και για τέρατα και για tolkien όπως και το τότε heavy metal δλδ, απο κει και το "new wave"). Το δε punk το μισούσε και ήθελε ένα βρώμικο rock που ήθελε να το προσγειώσει στη γη και στα βιώματα ενός λουμπεν καταπιεσμένου στρώματος. Και στις δύο περιπτώσεις αυτό έγινε με παρεμφερή τρόπο, με diy πρόχειρες ηχογραφήσεις σε φτηνά στούντιο και σκληρά live στις διάφορες pub. Το γεγονός και μόνο ότι υπήρχε αυτός ο πολύ στενός συγχρωτισμός μεταξύ των μουσικών οδήγησε και σε μεγάλη ηχητική συγγένεια. Χαρακτηριστικά παραδείγματα άπειρα μεταξύ των underground μπαντών της περιόδου αλλά κάτι που διακρίνεται και σε μπάντες μεγαλύτερου βεληνεκούς. Τα πρώτα δύο iron maiden για παράδειγμα είχαν σολο και "καλπαστά" τύμπανα, είχαν ελαφρώς καλύτερη παραγωγή απο το μέσο nwobhm και punk δίσκο αλλά η φωνή του dianno, οι βρώμικες κιθάρες, το όλο στήσιμο είναι punk, το λεν και οι μεταλλάδες αυτό! Πολύ πιο θολό γίνεται το τοπίο με μπάντες που δεν ενδιαφέρονταν καν να διαχωριστούν με κάποια απο τις δύο ταμπέλες, όπως οι amebix και δεκάδες άλλες μπάντες του crust punk της περιόδου, όπου με πολύ δυσκολία μπορεί κάποιος να πει αν έχει να κάνει με ένα αμιγώς μεταλ ή πανκ ήχο. Aν κάποιος έχει αυτά στο πίσω μέρος του μυαλού του, το "στυλιζάρισμα" για το οποίο μιλάς αποκτά ένα υπόβαθρο, κάτι που το κάνει πιο έυκολο στο να το δεχθείς ή τελοσπάντων να μη το σνομπάρεις τόσο εύκολα. Ερχόμενοι στο σήμερα, αυτός ο συγχρωτισμός μεταξύ των δύο ειδών τότε υπάρχει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό μεταξύ των μουσικών του σήμερα και έτσι το πάντρεμα πολλών ειδών με το μεταλ οδηγεί σε εκατοντάδες διαφορετικά παρακλάδια. Ελάχιστα απο αυτά εμπεριέχονται στο τσουβάλιασμά σου περι σεξισμού, φετιχισμού με τη φρίκη κλπ. Πάρα πολλά απο αυτά έχουν στενές επαφές με το post rock, με ηλεκτρονικούς ήχους, με πειραματικές σκηνές, με το hip hop, με το folk ή με άπειρα άλλα πράγματα. Μερικές μπάντες μπορείς να τις κατηγοριοποίησεις εύκολα στο μεταλ, άλλες πάλι με την καμία, ξέρεις μόνο ότι έχουν αναφορά εκεί. Όπως εδώ που τα λέμε συμβαίνει με κάθε μουσική, γι' αυτό θεωρώ ότι είναι ηλίθιο να αντιμετωπίζει κάποιος ένα είδος με στερεότυπα. Δεν υπάρχουν "φυσιολογικοί" άνθρωποι και "άνθρωποι του metal", υπάρχουν ακροατές που θέλουν να ανακαλύψουν πράγματα σε κάθε μουσική (γιατί η μουσική είναι μια, απο παλιά αυτό) και ακροατές που για τον ένα ή τον άλλο λόγο στερούν απο τον εαυτό τους αυτό το πράγμα. Για να επανέλθουμε και στο θέμα του τοπικ, αν κάποιος δε βρίσκει "ακριβώς" τη μπάντα στην οποία ονειρεύεται να παίξει, ας παίξει και μεταλ. Μετα απο καιρό και αν υπάρχει καλή επικοινωνία θα βρεί τον τρόπο να βάλει στη μουσική του και τα στοιχεία που τον ενδιαφέρουν. Και απο αυτό το πάντρεμα είναι που βγαίνουν και οι καινούριοι ήχοι, αλλιώς ας παίζουμε όλοι σε tribute μπάντες και να αναμασάμε τις μουσικές που ακούμε στους δίσκους μας. Μαλακία δεν είναι αυτό;

Δυστυχώς για σένα έτυχε να έχω τρείς δίσκους των husker du και να είναι μια μπάντα που εκτιμώ πολύ για το πως εξέλιξε τον ήχο της και γενικά για τη μουσική που έπαιξε. Όχι ότι έχει ιδιαίτερη σημασία στην κουβέντα αυτό. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι αυτά που είπα σαφώς και είναι ψέμματα. Γιατί σαρκάζομαι ακριβώς αυτό το ηλίθιο τσουβάλιασμα αυτού που κάποιος κοντόφθαλμος αντιλαμβάνεται σα "μουσικό είδος" με όλα τα στερεότυπα που έχει στο μυαλό του γι' αυτό. Αν είχες πραγματική επαφή και με τα δύο ιδιώματα που αναφέραμε θα ήξερες ότι το αγγλικό punk της περιόδου είχε πολύ στενές ηχητικές και κοινωνιολογικές επαφές με το new wave of british heavy metal. Mπορεί να μην εκτιμούσες και πολύ τις μπάντες που έπαιζαν nwobhm αλλά τουλάχιστον θα ήξερες πέντε πράματα πριν γίνεις βιαστικός. Φυσικά οι husker du δεν έχουν και τόση σχέση με εκείνο το punk καθώς απεχουν και χρονικά αλλά πατάνε και σε άλλα εδάφη μουσικά. Όμως τι σημασία έχει, έτσι κι αλλιώς ούτε metal μπάντες όπως οι isis ή οι neurosis ή εκατοντάδες άλλες, έχουν σχέση με την κοντοπίθαρη άποψη σου για το "στυλιζαρισμένο μεταλ" αλλά παρολαυτά δεν θα έκανες τον κόπο να τις ξεχωρίσεις. Ωστόσο όλοι έχουν δικαίωμα στο να λένε τέτοια πράγματα. Ειδικά αν είναι δώδεκα χρονών, όπως είπα.

Οι husker du ως γνωστόν έχουν punk καταβολές και γι' αυτό πρέπει να απολογηθούν για το αισχρό στυλιζάρισμα του (νεκρού) punk και των διάφορων ιδεολογιών που έχουν βρεί καταφύγιο εκεί. Της μοικάνας, της παραμάνας και της αναρχίας στη θατσερική αγγλία. Πάμε σε ένα δισκάδικο και θα σου δείξω τον punk τομέα χωρίς να κοιτάξω τις ετικέτες. Τόσο πολύ στυλιζάρισμα, πρέπει να καταλάβεις ότι στους "φυσιολογικούς" ανθρώπους φαίνεται αστείο, κάτι σα να φοράει κάποιος φουστανέλλα...

"Φυσιολογικοί" άνθρωποι και "άνθρωποι που ακούνε μεταλ". Δώδεκα χρονώ είστε ξερωγώ;

Υπάρχει πληθώρα συγκροτημάτων που η βάση τους είναι το metal σε οποιοδήποτε απο τα παρακλάδια του και απο κει και πέρα εχουν εξελίξει τον ήχο τους όπως εξελίσσεται κάθε μουσική. Δεν πρόκειται για κάποιο "κακέκτυπο", πρόκειται για κάτι που συμβαίνει σε κάθε ήχο απο την ηλεκτρονική μέχρι το μπουζουκοποπ. H βάση αυτών των συγκροτημάτων παραμένει το metal αρα metal θα τις πει κάποιος χωρίς κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Επειδή ακριβώς υπάρχουν αυτές οι μπάντες υπάρχει και το metal και κανείς δεν πέθανε, lol.

New age ήχος :] Γιατί δεν δοκιμάζεις να χρησιμοποιήσεις φυσικά όργανα σε ορισμένα σημεία; Για παράδειγμα το πιάτο που χτυπάει στην αρχή θα μπορούσε να αντικατασταθεί με ενα αληθινό πιάτο ή gong που θα έδινε άλλη ατμόσφαιρα και βάθος στον ήχο σου. Για το synth φλάουτο το ίδιο, η μελωδία δεν είναι άσχημη αλλά ενα πραγματικό φλάουτο ή άλλο πνευστό θα έδινε τελείως άλλο αποτέλεσμα.

θα κάνω αυτά που μου είπες φίλε γιάννη. ableton live 7.

Γεια χαρά eyecam. Με μερικά πρόχειρα ακούσματα νομίζω ότι η δουλειά σου είναι ενδιαφέρουσα και αρκετά καλοδουλεμένη. Οι συνθέσεις είναι σφιχτοδεμένες και πολύ όμορφες, οι ήχοι στα synth έχουν ποικιλία και δείχνουν ότι τους έχεις παλέψει για να φτιάξεις την ατμόσφαιρα που ήθελες. Τα τύμπανά σου είναι τις περισσότερες φορές λίγο στανταρισμένα (επίπεδο hiphop beat, that is) για τα γούστα μου αλλά ταιριάζουν μια χαρά στο ύφος και τον ήχο. Ίσως αυτό που θα to έκανε λίγο πιο πλούσιο να ήταν λίγο παιχνίδι στο panning, κάποια flangers εδώ κι εκεί, μερικοί χαμηλοί ήχοι στο βάθος τύπου field ηχογράφηση και το κυριότερο μάλλον περισσότερο sampling σε φωνητικά. Το ήδη υπάρχον sampling είναι ωραίο, ειδικά ο θανασάκης στο αγριεμένο δειλινό και το always drink and drive. Σε κάποια σημεία μαντεύω ότι δούλεψες λίγο fl slicer και το αποτέλεσμα είναι επίσης καλό. Σε κάποια άλλα ο ήχος ήθελε λίγο το βινύλιο του, λίγο scratching και λίγη βρωμιά βελόνας αλλά δε πειράζει. Φαντάζομαι ότι τα περισσότερα πράγματα απο αυτά θα τα έχεις δει και μόνος σου και πλέον ίσως δουλεύεις και με άλλα εργαλεία. Αυτό που γενικώς θα μου άρεσε να δω σαν εξέλιξη αυτού του ήχου πάντως είναι περισσότερη δουλειά στο ρυθμικό μέρος και στον ήχο των drums (οι μελωδίες σου είναι μια χαρά) και γενικώς περισσότερα πράγματα έξω απο τις φόρμες μιας "τυπικής" downtempo δουλειάς. Εν κατακλείδι, όμορφοι ήχοι στο player και μοναχικό ταξίδι με καρβουνιάρη. Μερικά σημεία στον πυρήνα τους δεν έχουν κάτι να ζηλέψουν απο τις καλύτερες δουλειές καμωμένες στα ηχητικά περιξ του bristol. Με αρκέτες δόσεις απο τον απαραίτητο σεβασμό που δίνει πάντα η εγχώρια electronica στους στερεο νοβα.

Έχεις δίκιο γι΄αυτή τη μπασογραμμή, εκεί έχει έλλειψη ενός σοβαρού δεύτερου θέματος. Κι εγώ σε συμπάθησα για το αβαταρ σου (και που με συμπάθησες για το δικό μου) :] Nemo, όταν λες στο κέντρο, εννοείς στο φάσμα συχνοτήτων, στο panning ή σε κάτι άλλο; Γενικά έχω απλώσει αρκετά τις μπότες στα μπάσα και τα snares πιο ψηλά, δεν ξέρω γιατι το "πνιγμένο" του πράγματος όπως λες.

Λίγο άδικο το παράδειγμα σου. Αυτοί που πραγματικά άξιζαν απο την μαύρη φυλή έχουν πετύχει στην καριέρα τους. H κοντολίζα ράις ή ο κολιν πάουελ φαίνεται πως άξιζαν καλύτερη τύχη απο αυτά τα παιδιά... Είναι συμπαντικός νόμος...

Aυτό το οτοστοπ στις καριέρες άλλων πάντως (μολονότι πολύ σωστή παρατήρηση) καμιά φορά δεν ήταν τόσο ποπ και "ακίνδυνο" όπως θα περίμενε κάποιος αλλά οδήγησε και σε εξαιρετικά αποτελέσματα για τα ποπ δεδομένα και γενικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το frozen σε παραγωγή william orbit/patrick leonard και αριστουργηματική σκηνοθεσία απο τον (τεράστιο) chris cunningham: http://uk.youtube.com/watch?v=Qg2ZBzJbM0M Κατα τ' άλλα η αξιοκρατία δεν είναι και κάτι που συνηθίζεται σε κάποιον τομέα ώστε η μουσική βιομηχανία να αποτελεί παράδειγμα. Γι' αυτό και τα κριτήρια για την μουσική αξία κάποιου δεν βγαίνουν με όρους βιομηχανίας.

Είσαι κούκλος. :)

To χιούμορ στο εν λόγω βιντεο βρίσκεται στο ότι ο συνθέτης εμπνέεται απο το μαγνητοσκοπημένο αθλητικό/ολυμπιακό ιδεώδες αραχτός στο steinway έχοντας ρυθμίσει τα knobs του (με το απαραίτητο μέταλο στα χέρια) και τραβώντας αρειμάνιες τζούρες. Άλλες εποχές βέβαια, άλλη αισθητική μάλλον, κάποιοι ήμασταν ολοκληρωτικά αγέννητοι τότες...

Πραγματικά πολύ ενδιαφέρον thread, θα με ενδιέφερε να μάθω πέντε πράγματα απο ανθρώπους που το κατέχουν. Ειδικά πάνω στη θέση του κομπρέσορα. Προσωπικά είμαι απαίδευτος και δεν χρησιμοποιώ κάποια συγκεκριμένη σειρά για κάθε σήμα. Συνήθως τα βάζω όπως μου "κάθεται". Συνήθως παίζω eq, reverb, delay, compressor. Νιώθω ότι ο compressor είναι καλύτερα να μπαίνει στο τέλος για ρυθμίσεις που αφορούν την συνολική μίξη, χωρίς να ξέρω αν αυτό είναι καλό. H θέση των reverb/chorus fx και delay ειδικά, αλλάζει ανάλογα τον τύπο του delay (ping pong, απλό κλπ). Για πείτε.

Εγώ πάντως πλάκα έκανα με τους sigur ros (πολύ μεγάλη μπάντα κατα τ' άλλα). Τώρα τι κουράζετε εκεί περα, δε ξέρω.

Οι sigur ros μεγάλωσαν στην ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΗ ισλανδία και παίζουν με βάση τα βιώματα τους.