To έναυσμα για να πιάσω μουσικό όργανο, να πιάσω τη μουσική.....................................
Το έχω ξαναπεριγράψει στο forum όταν το φερε η κουβέντα, να το ξαναπώ.
Από ψυχαναγκασμό ξεκίνησε .
Η μάνα μου με έκανε μικρή, έδινε εξετάσεις για να πάρει το πτυχίο της στο πιάνο και έπαιζε. Την περίοδο που ήμουν στην κοιλιά και μετά έπαιζε. Όλη μέρα άκουγα πιάνο. Πιάνο, πιάνο, κλασσικό πιάνο. Σαν δασκάλα πιάνου, έκανε ιδιαίτερα στο σπίτι και όλη μέρα πιάνο, πιάνο. Πολύ πιάνο. Άρχισα να παίζω κι εγώ, από μόνος μου, μετά μαθήματα. Πιάνο, πιάνο.
Άκουγα όμως σε κομμάτια τους συνθετικούς ήχους, καμπανάκια και άλλους και κατάλαβα πως έχουν τονικότητα και παίξιμο ανάλογο με του πιάνου και τη ρώταγα. Πώς γίνεται αυτό? Και μου λέει, αυτό είναι συνθεσάιζερ.
Μου έφερνε κομματια του Ζαρ, τέτοια και εγώ προσπαθούσα να φανταστώ πως γίνονται όλα αυτά.
Και μια μέρα με πήγαν στο μινιόν και είχε εκεί τα συνθεσάιζερ. Το πρώτο που είδα ποτέ στη ζωή μου ήταν το DXII
Kαι έπαιξα. Και τρελάθηκα. Και το ήθελα, αλλα δεν μου το έπαιρναν γιατι ήταν ακριβο. Λεφτά είχαν αλλά δεν μου το έπαιρναν.
Βολεύτηκα με ένα αρμόνιο και φυσικά εγώ το έψαχνα και έμαθα από sequencing, έπαιζα καλά και είχα καλό αυτί και έκανα τις πρώτες μου διασκευές, προγραμματισμούς.
Όταν μεγάλωσα λίγο ακόμα άρχισα με τα κομπιούτερ και τη μουσική, atari ST, amiga, άλλα συνθεσάιζερ.
Μέσα σε αυτά ήταν το έναυσμα, κυρίως όταν είδα συνθεσάιζερ για πρώτη φορά.
Στα εναύσματα και οι μουσικές από ταινίες και video games.
Ήθελα να βγάζω μουσική όπως σε αυτά που άκουγα σε ταινίες και video games.