Εγώ θα την πληρώσω με το αίμα του λαϊκου συμφεροντος.
Κάποτε έζησα στο μέλλον σε μια κοινωνία αταξικη που δεν υπήρχε πια η έννοια του χρήματος, οι άνθρωποι δούλευαν και δημιουργουσαν από χόμπι και για τη συντήρηση όλων των άλλων φρόντισε η τεχνολογία και οι μηχανές.
Δεν υπήρχαν πόλεμοι, εγκλήματα, τίποτα.
Μόνο χαρά και δημιουργία.
Και οι άνθρωποι ζούσαν για πάντα, μεγάλωναν γρήγορα και σταθεροποιουνταν σε μέση ηλικία τέλεια αναπτυγμενοι και όμορφοι.
Έβγαιναν από τεράστιος σωλήνες μέσα από μια πολύπλοκη κεντρική μηχανή.
Τους μιλαγα για την ΑΕΠΙ και για την δική μου εποχή και μου έλεγαν ότι είναι εντυπωμενη σαν γνώση μέσα τους και είχαν ενθουσιαστεί που είχαν άνθρωπο από την παλιά εποχή με σάρκα και οστά μαζί τους να τον περιεργαζονται.
Μου έδειξαν πολλά.
Στην αρχή ήμουν μετρημενος και προσπάθησα να προσαρμοστω στην κοινωνία τους, αλλά σταδιακά άρχισα να εκδηλωνομαι πιο αυθόρμητα και άρχισα να έχω άποψη και να κριτικαρω κάποια πράγματα σύμφωνα με τη λογική της δικής μου εποχής.
Άρχισαν να ενοχλουνται, με θεσαν υπό περιορισμό, συξελεξαν από το κορμί μου διαφορά,, γενετικό υλικό, και τέτοια και τελικά με γύρισαν πίσω στο σήμερα. Λίγο πριν φύγω, ένας από αυτούς μου λέει. ....
Τον αραπη και αν τον πλενεις φίλε, το σαπούνι σου χαλάς, μου έκλεισε το μάτι και......... αυτό ήταν.
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα