οποτε εχει τυχει να βρεθω σε καποιο μπαρ οπου επαιζε καποιο ερασιτεχνικο συγκροτημα απογοητευομουν απο τους vocalists. εβλεπα συχνα αρτιοτατους μουσικους που το λεει η καρδια τους να ροκαρουν αγρια συνοδευομενοι απο μια τελειως αδιαφορη φωνη. μαλλιαδες να χτυπιουνται και μπροστα ενα κοντοκουρεμενο αγορακι να χτυπαει ρυθμικα το ποδι τραγουδωντας σαν σε σχολικη γιορτη. δεν γινεται να ακους maiden, purple, zeppelin και priest με φωνη πυξ-λαξ, ΕΛΕΟΣ!! εχω δει βεβαια και ρυθμικους κιθαριστες ή μπασιστες να βγαζουν μια αλητεια, π.χ. maiden tribute με φωνητικα αλα lemmy το οποιο ειχε χαβαλε. συνηθως ομως οι σκετοι vocalists ειναι επιπεδου chilli peppers στις καλυτερες των περιπτωσεων. αυτος φανταζομαι ειναι και ο λογος για τον οποιο οι μουσικοι συμβιβαζονται με γλυκαναλατα pop-rock ενω μπορουν να κανουν πολυ περισσοτερα. λιγο γρεζι ρε παιδια, λιγη αγριλα, δεν ζηταμε να βγαζετε και 5 οκταβες, λιγο rock ηρθαμε να ακουσουμε... :'(
καταληγω λοιπον στο συμπερασμα οτι η ψωροκωσταινα μονο αποτυχημενος κλωνους του καζαντζιδη μπορει να παραγει, ισως δεν ειναι στα γονιδια μας τελικα...