Nognir

Χειρότερη μουσική στιγμή; Ένα live που αναγκάστηκα να παίξω μια π@π@ρι@ των Bon Jovi (Say it isn't so νομίζω λεγότανε) που σιχαινόμουνα και να την ακούω, κατέληξα να αυτοσχεδιάζω στις εναλλαγές των chords...

Μονο μειον, βεβαια, η απουσια του David που αν και αντικαθισταται απο Doogie White και Stefan Berggen, λειπει το "αλατι".

Whitesnake με άλλον τραγουδιστή από Coverdale θα πει σωστή απόδοση στα live, αλλά δεν θεωρούνται μετά whitesnake, θεωρούνται;

Η γνώμη μου για αυτή τη μπάντα είναι πως ενώ πάντοτε υπήρξαν πρακτικά ένα rock supergroup, πάντα υπολείπονταν στα φωνητικά όταν επρόκειτο για live. Και τα playback μέρη ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ (θυμάμαι το live με τους Scorpions πριν 3 χρόνια)

Απορία του άσχετου: πού το τρέχουμε αυτό;

Για lead μπασογραμμή: The Who - The Real Me

Για rhythm μπασογραμμή: KISS - Unholy

Τα Behringer πετάλια με εξαίρεση το wah είναι γνωστά για την μικρή αντοχή τους σε καταπονήσεις, μπορεί να βγάλεις ένα live με αυτό και σε μια μέρα να μην πατιέται το footswitch. Για "μιας-χρήσης" πετάλι ίσως και να αξίζει, εγώ δεν θα πειραματιζόμουνα πάντως

Βασικά ούτε βδομάδα δεν έχει που την πήρα, και χτες κουβάλησα τον κιθαρίστα να την φτιάξουμε και βρήκαμε ήχους που να παλεύονται με αυτά που παίζουμε. Μετά απ'αυτό πλέον είμαι ξεκάθαρος στο θέμα: ο καθένας κοιτάζει τι εφέ θέλει να βάλει στον ήχο του και παίρνει τα προτιμότερα αντίστοιχα πεταλάκια παρά πεταλιέρα.

Να πω μια γνωμη ....χωρις παρεξηγηση....ενω ολες οι boss εχουν παρα πολυ καλα εφφε.....μα παρα πολυ καλα.......τα distortion-drive τους ειναι απαραδεκτα ........κατα την δικη μου παντα γνωμη....με οσες εχβ παιξει ειναι ψηφιακες εντελως .........μου θυμιζουν δεκαετια 80......δεν μπορω να καταλαβω γιατι ομως δεν εχουν βελτιωθει καθολου σε αυτον τον τομεα... ::)

To ξέρω αυτό, ψάχνω ένα σετ ρυθμίσεων για 70-80's hard rock που να ακούγεται αξιοπρεπώς, δεν θέλω να τα σκάσω σε ξεχωριστό πετάλι, έδωσα ένα κάρο φράγκα...

Ότι λέει ο τίτλος, βγάζω καλούς ήχους απ'αυτή τη πεταλιέρα σε όλα τα section εκτός το distortion/overdrive. Υπάρχει κανείς με αυτή τη πεταλιέρα που να έχει καταφέρει έναν καλό ήχο;

Εγώ προτείνω αυτό που έχω http://www.thomann.de/gr/schecter_stiletto_deluxe_4_blk.htm

Που είναι και φτηνό μπάσο και εξαιρετικό (ειδικά για τα λεφτά του)

Schecter Stiletto Diamond Deluxe-4 Olympic White εδώ, ΥΠΕΡευχαριστημένος και του πήρα δωράκι μια Boss ΜΕ-50B (που περιμένω εδώ και 2 μήνες)

O Burton έπαιζε με το σοβιετικό Big Muff, η ΕΗΧ εφόσον σταμάτησε η παραγωγή των ρώσικων αποφάσισε να βγάλει ένα καθαρά μπασιστικό pi distortion. Το Bass Big Muff ΜΑΜΑΕΙ

Αν είσαι Αθήνα πήγαινε στο Art Music στην Ακαδημίας κοντά στην Κάνιγγος και τσέκαρε για ένα άταστο Jack & Danny που έχει 300Ε, είναι σώμα Ash, single neck pickup (όπως στα J-Bass) και έναν διπλό τέτοιο στο bridge. Μου άρεσε σαν όργανο που το δοκίμασα πάντως

Βασικά γιατί δεν πάει να δοκιμάσει πρώτα και μπάσα για δεξιόχειρες; μπορεί να του κάτσει μια χαρά!

Εδώ ο δάσκαλός μου αριστερόχειρας είναι κ παίζει σαν δεξιόχειρας... είναι όπως σε βολέψει!

Σωστός ο παίχτης, ξέρω κι εγώ αριστερόχειρα κιθαρίστα που παίζει κανονικά σαν δεξιόχειρας

Οταν ο ΥΠΕΡΜΕΓΙΣΤΟΣ RIFF MEISTER Iommi εβγαζε "σκοτεινα" riff, οι Candlemass (που κι αυτους τους γουσταρω) επαιζαν στα λειβαδια της Σουηδιας με ξεγνοιαστες αγελαδες :) :) :).

Την σύγκριση με Candlemass την έκανα ελέω παραγωγής παραπάνω, ο ήχος τους είναι οι παλιοί Sabbath με πολύ καλύτερη παραγωγή.

Υ.Γ: Ξέχασες τις ξανθές Σουηδέζες (πόσιμες και μη):D

Εγώ πάλι ρε παιδιά αυτό που άκουσα σε αυτό το album είναι έναν δίσκο Candlemass με τον Dio στα φωνητικά, μου θύμισε μουσικά παραπάνω την εποχή Ozzy παρά την εποχή Dio. Δεν λέω, κακό και σκοτεινό το album, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό που περίμενα. Περίμενα όπως οι παραπάνω δίσκο στο στυλ Heaven And Hell και Mob Rules

Σχετικά με το συστημένο, δεν υπάρχει τρόπος να σφραγιστεί έτσι ώστε αν το σφράγισμα επιχειρηθεί να ανοιχτεί να καταστρέψει τον φάκελο; Γενικά, ένας τρόπος να εξασφαλιστεί η αξιοπιστία στην περίπτωση αυτή

Γιατί δεν δοκιμάζετε ένα octave πεταλάκι;

Ό,τι λέει ο τίτλος... Είδα πριν λίγο το Live From The Sun των Dokken και θυμήθηκα μια παλιά μου απορία: Αυτός ο ήχος στο μπάσο πώς προκύπτει; Για να γίνω σαφής, έχω στο μυαλό μου τον ήχο του Steve Harris

Αυτός ο ήχος πώς προκύπτει; Από συγκεκριμένες προδιαγραφές του οργάνου, από equalizer, από τι;

Εγώ ψηφίζω Αμερική για τους εξής 3: Joe Satriani, Steve Vai, Steve Morse. Αν και στις δεκαετίες 60s και 70s ο μόνος που υπήρχε από αμερική μεριά ήταν ο μέγιστος Hendrix, τότε κυριαρχούσαν οι Βρετανοί.

Τώρα από λοιπές σχολές μάλλον Γερμανία, με το τρίο των Sky Guitars (Uli Jon Roth, Zeno Roth, Helge Engelke), τον Michael Schenker και τον Matthias Jabs. Και επιτέλους βγήκε ακόμα ένας βιρτουόζος από Σουηδία μεριά που σπάει την μονοκρατορία του Malmsteen. Για όσους δεν τον ξέρουν, λέγεται Magnus Karlsson και τον ακούτε στα 2 album των Russell Allen - Jorn Lande και στο The Codex που τραγουδά ο Mark Boals

Ου κανεί σας ρε που επήατε τζιαι επκιάσετε στο στόμαν σας πκοιον; Τον Φκιολάρην. Κανεί σας ωλάν...

(Έτσι είναι τα σωστά κυπριακά 8))

Κλασικά τώρα... Γι'αυτό είναι το περίγελο πολλών στον χώρο της metal, αυτοί και όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως "βασιλιάδες" και τα συναφή

We Are Horcaticca and we play Heavy Rembetikon ;D

Και εγώ με τι σειρά μου θα ψηφίσω το squire VM που σου πρότειναν τα παιδία

Αν σε ενδιαφέρει κάτι σε jazz bass τότε προτείνω αυτό 

http://www.thomann.de/gr/fender_squier_vint_mod_jazz_nt.htm

Βέβαια θα χρειαστεί να ανέβεις λίγο ακόμα σε χρήματα αλλά νομίζω αξίζει τον κόπο

Εγώ πάλι δεν το προτείνω γιατί 2 φορές που έπαιξα με το συγκεκριμένο δεν μου έκανε καλή εντύπωση, ούτε από ήχο ούτε από μπράτσο. Το VM P-Bass μου φάνηκε κλάσεις ανώτερο, αλλά είναι θέμα προτιμήσεων στην τελική.

Πήγαινε για το Vintage Modified, είναι μπάσο που μπορεί να σου μείνει εκτός από το να σε οδηγήσει στα πρώτα σου βήματα. Είχα παίξει με αυτό στου Καγμάκη στην Αθήνα και εντυπωσιάστηκα. Έχει πολύ γεμάτο ήχο και καλά "σκασίματα". Ειλικρινά αξίζει όχι τα +50 που έχει απ'το Affinity, είναι κατ'εμέ σχεδόν ισάξιο του Fender Mex P-Bass που κάνει 600Ε

Εγώ ψηφίζω τον ήχο του John Entwistle στο The Real Me