epikouris

Ανέστη (@Marathon), χάρηκα που είσαι γερός και δυνατός. Να τα πούμε κάποια στιγμή στο τηλέφωνο.

Να σας ευχαριστήσω όλους από καρδιάς για το ενδιαφέρον να με συνδράμετε.

Δύναμη και κουράγιο σε όλους μας και ειδικά σε όσους έχουν παιδιά σε εφηβική και μετεφηβική ηλικία που δοκιμάζονται απίστευτα αυτή την περίοδο.

 

Dr. No, πολύ καλές οι επισημάνσεις σου. Ασχολείται αρκετά χρόνια αλλά σε μια on-off κατάσταση. Πήγε και σε ωδείο για 2-3 χρόνια για κλασσική, κάναμε και ιδιαίτερα μαθήματα, τον τραβούσα από μικρό μαζί μου όποτε τα φιλαράκια μου οι Blues Wire και οι Blues Cargo έπαιζαν, τους ξέρει όλους και του αρέσουν. Μετά ξεκίνησε η προετοιμασία για τις πανελλήνιες. Αρχικά ξεκινήσαμε με AC/DC κλπ αλλά από το καλοκαίρι και μετά (προς χαρά δική μου μεγάλη), έχει ανακαλύψει τα μπλουζ. Αυτή την περίοδο ακούει πολύ τους προηγούμενους 3 που ανέφερα αλλά και πολύ Popa Chubby που τον γοητεύει και σαν προσωπικότητα. Μάλλον φταίει η κλεισούρα, η πίεση των τηλε-μαθημάτων αλλά ενδεχομένως και η φύση της επιστήμης που έχει διαλέξει (Πληροφορική και Τεχνολογία στο ΕΚΠΑ).

Νικόλα, σ' ευχαριστώ για την απάντηση. Μόλις του ανακοίνωσα το "μη επιτεύξιμο" του εγχειρήματος. Ελπίζω να μην το επιχειρήσει μόνος του και καρβουνιάσουμε στο σπίτι. 

Dimsonic, σ' ευχαριστώ πολύ για τη συνδρομή. Έχει μόνο 2 ποντεσιόμετρα, ένα Volume και ένα Tone, 500άρια και τα δύο και έναν κλασσικό Fender 5θέσιο διακόπτη. Αναμένουμε τον supeswitch να μας έρθει. Αν υπάρχει οποιαδήποτε εναλλακτική λύση, εδώ είμαι. Το ευχάριστο είναι πως από το περασμένο καλοκαίρι, ο υιός είδε το φως και το έχει ρίξει σε Mike Bloomfield, Peter Green, Paul Kossoff κλπ.

Θα φροντίσω να μάθω και τον guitar instructor που παρακολουθεί από το youtube και θα ενημερώσω.

 

Και πάλι ευχαριστώ.

 

Την θερμή καλημέρα μου σε όλους σας,

Έχω μια δύσκολη ερώτηση που αφορά τη συνδεσμολογία μαγνητών μιας Ευρωπαϊκής κατασκευής Superstrat που φτιάχτηκε πριν το ’90. Ο Neck μαγνήτης είναι διπλός Dimarzio σε μέγεθος μονού. Ο μεσαίος είναι ένας απλός single coil (Seymour Duncan αν δεν κάνω λάθος) και ο Bridge ένας κανονικός humbucker Seymour Duncan.

 

O φοιτητής πλέον γιόκας μου (ανήκει στην κατηγορία των πρωτοετών που φοιτούν χωρίς να ξέρουν κατά που πέφτει η σχολή τους, μιας και πέρασε πέρυσι), κάπου είδε, κάτι είδε, δεν ξέρω πως του ήρθε, θέλει τον παρακάτω συνδυασμό:

 

ΘΕΣΗ 1: BRIDGE (η παραδοσιακή θέση-καμία αλλαγή εδώ).

ΘΕΣΗ2: Αντί για MIDDLE+BRIDGE, θέλει NECK+BRIDGE

ΘΕΣΗ3: MIDDLE (η παραδοσιακή θέση-καμμία αλλαγή)

ΘΕΣΗ4: Αντί για MIDDLE+ NECK, θέλει και τους τρεις μαζί (NECK+MIDDLE+BRIDGE)

ΘΕΣΗ5: NECK (η παραδοσιακή θέση-καμμία αλλαγή).

 

Ουσιαστικά δηλαδή, θέλει αλλαγή σε 2 θέσεις. Για το λόγο αυτό προμηθεύτηκα έναν 5 way superswitch της Fender γιατί μου είπε ο γιόκας πως μόνο έτσι μπορεί να γίνει η δουλειά.

 

Δεν τον ενδιαφέρουν σπλιταρίσματα κλπ και δεν ξέρω και αν γίνονται γιατί οι μαγνήτες πρέπει να είναι αρκετά παλιοί (αν λέω μπούρδες, μην δίνετε σημασία, άσχετος είμαι).

 

Θα εκτιμούσα πολύ μια λύση που να προταθεί από κάποιους που γνωρίζουν και άμα είναι δυνατόν κάποιο αυτοσχέδιο (στο χέρι) διαγραμματάκι να το δώσω σε ένα φίλο που ξέρει από αυτά (όχι αυτή τη συνδεσμολογία βέβαια) να το φτιάξει.

 

Ευχαριστώ εκ των προτέρων και εύχομαι κουράγιο, υγεία και δύναμη σε όλους σας.  

Θερμό ευχαριστώ από καρδιάς, Καπετάνιο. Αυτό δείχνει υψηλό επίπεδο καλλιέργειας. Το λέω ειλικρινά. Για να πω την αλήθεια, ο γιος μου, που διαβάζει πολύ το ΝΟΙΖ και παρακολουθεί τις συζητήσεις, μου το είπε. Έχει εντυπωσιαστεί και αυτός με τις συνταγές και τα φαγητά και μάλλον θέλει να ψήσει τη μάνα του να φτιάξει κάτι πιο «αιρετικό» από τα καθιερωμένα.  Πάντως τα παιδιά που καταθέτουν εδώ τους γευσιγνωστικούς τους περιπάτους, είναι άξια συγχαρητηρίων.  

 Όσο για το κλαμπ, τώρα το πήρα χαμπάρι. Πληθαίνουμε βλέπω εμείς οι μπλουζοάρρωστοι.

Εξαιρετικά τα φαγητά, οι συνταγές και η δημιουργική φαντασία των συμμετεχόντων. Δείχνει ανθρώπους με γούστο, μεράκι και διάθεση για γαστρονομικό πειραματισμό. Δυστυχώς όμως, ο τίτλος που επιλέγει για αυτή την όμορφη παρουσίαση γαστρονομικών γούστων, προσβάλλει βάναυσα ένα από τα μεγαλύτερα και πλέον παρεξηγημένα μυαλά της Ελληνιστικής περιόδου. Αναφέρομαι στον τιτάνα Επίκουρο, τον φιλόσοφο που ο μεγαλύτερος εν ζωή ψυχίατρος, ο Irving Yalom έχει αποκαλέσει ως τον μεγαλύτερο ψυχοθεραπευτή όλων των εποχών. Φαίνεται λοιπόν πως η επιλογή του τίτλου ήταν άστοχη και άκρως προσβλητική όχι μόνο για τον Επίκουρο και την προσφορά του αλλά και όλους όσους είναι φίλιοι ως προς αυτήν.

 

Όπως ο ίδιος ο Επίκουρος είχε δηλώσει, με την έννοια της ηδονής δεν αναφέρεται σε σωματικές απολαύσεις, σε πλούσια γεύματα ,σε ξεφαντώματα και σε ξεσαλώματα. Για τους γνωρίζοντες, η Επικούρεια ηδονή είναι το αντίθετο της οδύνης και σημαίνει απουσία του σωματικού και του ψυχικού πόνου και κυρίως η αταραξία τα ψυχής και η αφοβία.

Σε επιστολή του προς τον Μενοικέα ο Επίκουρος γράφει:

«Όταν λέμε ότι σκοπός είναι η ηδονή, δεν εννοούμε τις ηδονές του ασώτου και αυτές που βρίσκονται μέσα στις απολαύσεις, όπως νομίζουν μερικοί που το αγνοούν και δεν το παραδέχονται ή είναι κακώς πληροφορημένοι. Αλλά εννοούμε να μην πονάει το σώμα και να μην ταράσσεται η ψυχή».

 

Είναι γεγονός ότι ο Επίκουρος κατασυκοφαντήθηκε από αντίπαλες φιλοσοφικές σχολές (τους Στωϊκούς κυρίως) αλλά και από το Χριστιανικό κόσμο. Σήμερα όμως υπάρχει διαθέσιμη πολύ βιβλιογραφία που βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Συνεπώς, είναι αδικαιολόγητη η οποιαδήποτε ταύτισή του με πλούσια γεύματα όταν ο ίδιος χρησιμοποιούσε άλμη για να βρέχει το ψωμί του και να τρέφεται λέγοντας μάλιστα πως αυτό ήταν υπέρ του δέοντος αρκετό γι’ αυτόν.

 

Με την ευκαιρία λοιπόν αυτή, να σας συστήσω και στα φιλαράκια μου, του «Κήπου της Αθήνας». Παραθέτω λοιπόν τον σύνδεσμο για όποιον επιθυμεί να μάθει περισσότερα για τον Επίκουρο και τη φιλοσοφία του:

 

https://www.epicuros.gr/arthra/a_arthra_edone13.htm

https://www.epicuros.gr/index.html

Το blues θρηνεί ξανά πάλι. Ο Lucky Peterson ήταν πολύ μεγάλος και παθιασμένος παίχτης αλλά μόλις γεννημένος το ‘64. Νέος, πολύ νέος στην ηλικία.

https://www.americanbluesscene.com/bluesman-lucky-peterson-dead-at-55/

Μας είχε τιμήσει και εδώ με την παρουσία του στο HALF NOTE. Ο δικός μας Γρηγόρης Γιαρέλης, είχε τζαμάρει μαζί του. Κάπου υπήρχε και ένα βίντεο.

Πριν μερικά χρόνια, έφυγε και ένας κολλητός συμπαίχτης του Lucky Peterson, επίσης πολύ νέος. Ο Mike Iron man Burks.

Απολαύστε και τους δύο μαζί εδώ:

 

 

 

Αν μου επιτρέπεις φίλε Tamtam, ο Rory έγραψε το the King of Zydeco, για τον μεγάλο μουσικό της Zydeco, τον Clifton Chenier.

https://en.wikipedia.org/wiki/Clifton_Chenier

 

 

Oι εντυπώσεις μου σχετικά με τη νέα δουλειά των Blues Wire.

ΔΙΣΚΟΚΡΙΤΙΚΗ.pdf

Το γ@μημένο, μυρίζει Τέξας απ’ την κορφή ως τα νύχια. Μυρίζει Midwest, West Virginia, πόλεις φαντάσματα, παλιά, εγκαταλελειμμένα Saloons και moonshine. Έντονες οι μυρωδιές από παλιά gas stations με σαπισμένες αντλίες που στάζουν. Σαπισμένες οροφές παλιών juke joints με λεκιασμένα πατώματα από φτηνό αλκοόλ. Μυρωδιές από την μουσκεμένη άμμο στην έρημο της Αριζόνας και γέρικους κάκτους χαρακωμένους απ’ τους αέρηδες. Τεμπέλικους κροταλίες που βουτούν μέσα στη καυτή άμμο, σκόνη από χωματόδρομο που σφιχταγκαλιάζει κάτι μικρά χωριά του Αμερικάνικου Νότου που δύσκολα χωρούν στο χάρτη. Μυρίζει το γ@μημένο ιδρώτα. Ιδρώτα και κάματο. Ιδρώτα και κάψα από σώψυχα που δεν παζαρεύουν, δεν παζαρεύονται, δεν πωλούνται και δεν επιδέχονται φτιασιδώματα.

Το παίξιμο της κιθάρας; Αλήτικο. Αλήτικο και πηρουνιαστό. Κάτι σαν τα κρύα πρωϊνά στα μέσα του χειμώνα. Το ίδιο και η φωνή. Γεμάτη γρέζι και τσαμπουκά. Ναι, αυτή είναι η «μελωδία» στα μπλουζ. Και αυτή είναι και η μαγεία του. Αν κανείς δεν το κουβαλάει μέσα του, αν κανείς δεν ακούει τις πατημασιές του στη λάσπη, αν κανείς δεν νοιώθει τη χαρμολύπη να είναι άνθρωπος με αρχή και τέλος, αν κανείς δεν καταλαβαίνει πως ο θάνατος είναι σαν τον ηλεκτρισμό και πως θα πρέπει να είναι φιλαράκι του ώστε να μη φοβηθεί όταν θα έρθει η ώρα να βάλει το χέρι του στη πρίζα, τότε ας μην μπει στον κόπο να ασχοληθεί με τα μπλουζ. Τα μπλουζ είναι για τους δαίμονες. Τους ερωτεύσιμους και τους ερωτευμένους δαίμονες. Αυτούς δηλαδή τους δαίμονες που βάζουν τον έρωτα μαζί με τη ζωή μιας και χωρίς τον έρωτα ζωή δεν υπάρχει. Ναι, τα μπλουζ είναι για αυτούς τους δαίμονες.

Τους ΕΥ-ΔΑΙΜΟΝΕΣ! Αυτούς που τραγουδώντας ξεφτιλίζουν και υποτάσσουν τον πόνο τους κάνοντάς τον να ντρέπεται ώστε κάποια στιγμή να τα μαζέψει και να φύγει. Αυτό είναι το μπλουζ. Αυτό είναι και το τελευταίο CD των Blues Wire. Ναι, αυτό το γ@μημένο CD είναι όλα τα παραπάνω. Με μάγεψε, με εκτίναξε, με πήγε πίσω, πολύ πίσω σε δικές μου προσωπικές θύμισες. Στην αρχή σκέφτηκα να πιάσω ένα-ένα κομμάτι και να το περιγράψω. Να πω δηλαδή για τα «μπαμ», τα «τσακ» και τα «τσουφ» που βαρούσαν μέσα μου όταν το άκουγα. Μετά άλλαξα γνώμη. Μπήκα στο λεωφορείο και ακολούθησα όλη τη διαδρομή. Από την αρχή έως το τέλος. Μονορούφι. Το CD όμως απαντάει έστω και ετεροχρονισμένα, σ’ έναν αστό ψυχίατρο από τη Νέα Υόρκη που στις αρχές του αιώνα, μη μπορώντας να εξηγήσει γιατί οι νέγροι δούλευαν σαν τα σκυλιά όλη την εβδομάδα και ότι έβγαζαν το χάλαγαν μέσα σε ένα Σαββατόβραδο, κίνησε για κάποιες φάρμες του Νότου μήπως και βρει εκεί την απάντηση. Την πήρε τελικά την απάντηση από έναν σουρωμένο νέγρο που βρέθηκε μπροστά του σ’ ένα τέτοιο καπηλειό: “Hey Mista, have you eva been a nigga on a Saturday night?” (ιστορικά καταγεγραμμένη μαρτυρία). Αν αυτό το CD υπήρχε τότε, ο αστός ψυχίατρος θα μπορούσε πολύ πιο εύκολα να βρει απάντηση στην απορία του.

Λιάκο μου, νομίζω πως είσαι στα καλύτερά σου. Πέρα από το γεγονός πως όσο μεγαλώνεις τόσο και μοιάζεις πιο πολύ στον παππού μας τον Επίκουρο, αυτό που φτιάξατε με τη Νίκη και το Σωτήρη είναι 100% εμβληματικό. Σας ξέρω και σας ακολουθώ χρόνια. Αυτό όμως δεν το περίμενα. Τα συχαρίκια μου λοιπόν και τις ευχές μου για να συνεχίσετε να δημιουργείτε τέτοια ταξιδιάρικα πράγματα.

Δημήτρης Επικούρης Ένας φτωχός ντελάλης του μπλουζ

Ένας από του πιο μεγάλους εκπροσώπους του Chicago Blues μας άφησε

χτες. Ο κορυφαίος Otis Rush δεν είναι πια μαζί μας.

 

https://www.rollingstone.com/music/music-news/otis-rush-chicago-blues-guitarist-dead-731136/

 

 

Blues is my Business

Κωστάκη,

Επειδή, σου άρεσε να το τραγουδάς στη σκηνή και μερικές φορές μου το είχες αφιερώσει, λέω και εγώ τώρα που χαιρετηθήκαμε, να κάνω το ίδιο.

Ξεκουράσου λιγάκι τώρα και όπως σήμερα που μαζευτήκαμε όλοι, πάλι όλοι  μαζί θα τα ξαναπούμε με το μπάσο να σε περιμένει στη σκηνή. Αλλά κοίτα, θέλω το κομμάτι σε διασκευή Larry McCray.

(Ξέρω πως θα είσαι εκεί.............)

 

I got a heart full of trouble, a house full of sin

And things are bad as they ever been

If trouble were money

I'd have more money than any man should

 

I'm open for business in your neighborhood

The blues is my business, and business is good

 

If I had a dollar for every broken heart

I'd be drinkin' fine wine and eatin' caviar

If trouble were money

I'd have more money than any man should

 

I'm open for business in your neighborhood

The blues is my business, and business is good

 

Well business, the business is good

The blues is my business, and business is good

The blues is my business, the blues is my business

I'm open for business in your neighborhood

The blues is my business, and business is good

 

It's a world full of trouble and a world full of pain

I'll take the problem, but I won't take no blame

If trouble were money

I'd have more money than any man should

 

 

Το 2008 αν θυμάμαι καλά, γνωριστήκαμε. Ξεκινήσαμε «στραβά» ευρισκόμενοι απέναντι. Οι κόντρες όμως κράτησαν ελάχιστα και σε πολύ λίγο χρόνο βρεθήκαμε να περπατάμε δίπλα-δίπλα. Ίσως ένα από τα ευφυέστερα άτομα που έχω γνωρίσει με φοβερό χιούμορ, διάθεση αυτοσαρκασμού αλλά συνάμα και βαθειά γνώση για τα πάντα. Καλοπροαίρετος, απλός και γεμάτος κέφι.

Κάναμε αρκετή παρέα. Όταν στήθηκε το μπλουζ φεστιβάλ στο Αιγάλεω, ήταν παρών με τη μπάντα του και όχι μόνο. Με ξε-άγχωνε, μου πρότεινε λύσεις, στεκόταν δίπλα μου. Το ίδιο συνέβη και αργότερα, όταν στήθηκε ένα μικρότερου μεγέθους φεστιβάλ στην Ερμούπολη της Σύρου μαζί με τους Blues Cargo. Όποτε του περίσσευε χρόνος ερχόταν από το φροντιστήριο. Καφεδάκι παρέα και πολλά κοινωνικο-πολιτικά σχόλια. Ενήμερος για όλα και πάντα με θεμελιωμένες απόψεις. Στάθηκα τυχερός όχι μόνο που τον γνώρισα αλλά και που γνώρισα την οικογένειά του. Μια υπέροχη σύζυγος και δύο αξιολάτρευτα παιδιά. Για την αρρώστια του το έμαθα από τον ίδιο. Δεν το έκρυψε ποτέ και πάντα την πάλευε με τσαμπουκά και αξιοπρέπεια.

Οι καφέδες και επισκέψεις του στο φροντιστήριο συνεχίστηκαν μέχρι και πριν  μερικούς μήνες. Προσπαθούσα να του δώσω κουράγιο αλλά νομίζω πως είχε συνειδητοποιήσει τι ερχόταν και το αντιμετώπιζε με δύναμη και χαμόγελο.

Η γυναίκα μου και τα παιδιά μου θυμήθηκαν χτες βράδυ μια επίσκεψη του Κώστα και της οικογένειας του στο σπίτι μας. Όταν κάποια στιγμή μέσα στο καλαμπούρι και τα χωρατά, έβγαλε η φιλόλογος γυναίκα μου κάτι εκθέσεις- «μαργαριτάρια» μαθητών της, ο Κωστάκης τις πήρε και τις διάβαζε δυνατά, σχολιάζοντάς τες και διανθίζοντάς τες παράλληλα. Δεν θυμάμαι να έχω γελάσει περισσότερο στη ζωή μου.

Χτες μου είπε τα νέα ο Δημήτρης ο Ιωάννου. Σκοτείνιασα αν και το περίμενα.

Δυο φωτογραφίες του από το live στη Σύρο. Τυχαίες αλλά για έναν άνθρωπο που μόνο τυχαίος δεν ήταν.

Ο Κωστάκης θα ζει όσο εμείς θα τον θυμόμαστε και σίγουρα, εμείς οι νεραϊδοχαϊδεμένοι με τα μπλουζ θα τον θυμόμαστε κάθε φορά που κάτι σε σχέση με το μπλουζ θα στήνεται.

Δύναμη στα παιδιά του και τη γυναίκα του. Μαζί όμως με περηφάνια που έζησαν κοντά σ’ αυτόν τον άνθρωπο.

Και μια πρόταση: Ας μαζέψει κάποιος από τους διαχειριστές της σελίδας όλες του τις γραφές, ας τι κάνει ένα όμορφο PDF και ας το στείλει στην οικογένειά του. Νομίζω θα ήταν το καλύτερο δώρο στα βλαστάρια του.

Την Καλησπέρα μου σε όλους του φίλους και την ευχή μου για υγεία σε όλους μας.

Επειδή, δεν θα πάψω ποτέ να αναζητώ και να ψάχνω οτιδήποτε έχει σχέση με το μπλουζ, έλαχε να πέσω σε μια αληθινή ιστορία που με εντυπωσίασε.

Την είδα και την άκουσα εδώ:

(από το 44ο λεπτό και μετά).

 

Στο Newport Festival το 1965 που οργανώθηκε από τον Alan Lomax. Παρέλασαν πολλοί από αυτό το φεστιβάλ και μεταξύ αυτών πάρα πολλοί πατερ'άδες του country μπλουζ. Όταν τελείωσαν, ο Alan Lomax πήρε το μικρόφωνο και είπε: "Ακούσατε το αυθεντικό μπλουζ. Τώρα θα ακούσετε κάποια παιδάκια από το Σικάγο που με μια ντουζίνα ενισχυτές, θα προσπαθήσουν να παίξουν μπλουζ". Αναφερόταν στους Butterfield Blues Band με τον Mike Bloomfield στη κιθάρα.

 

Mόλις η μπάντα ξεκίνησε να παίξει, ο μάνατζερ της μπάντας που ήταν επίσης και ο μάνατζερ του Bob Dylan, o Albert Grossman, διαμαρτυρήθηκε στον Alan Lomax για την άθλια εισαγωγή του σχετικά με τη μπάντα (την ονόμασε chicken shit introduction). Δεν πήρε πολύ ώρα μέχρι αυτοί οι δύο κύριοι να πιαστούν στα χέρια και να αρχίσουν τα χοντρά μπουνίδια. Ανάμεσα στους θεατές ήταν και μία από τις αγαπημένες μου τραγουδίστριες, η Maria Muldaur (καταπληκτική ειδικά στην ερμηνεία του Me and My Chauffeur Blues της Memphis Minnie). Ούτε σε εκείνη άρεσαν οι Butterfield Blues Band (τότε). Για μένα (προσωπική άποψη), είναι από τις κορυφαίες μπλουζ μπάντες με μεγάλη ιστορία και προσφορά σ’ αυτό το μουσικό ιδίωμα.

 

H αντίδραση του λευκού ακροατηρίου ήταν μάλλον ανάμεικτη με την πλάστιγγα να κλείνει προς την μεριά της άποψης του Lomax. Επρόκειτο λοιπόν για μια γενιά λευκών με καλή εκπαίδευση που είχε ανακαλύψει τους αυθεντικούς  country bluesmen μέσα από τη δουλειά του Samuel (Sam) Charters και αισθανόταν εξαιρετικά άβολα με τους λευκούς να παίζουν μπλουζ και μάλιστα ηλεκτρικό μπλουζ. Το ντοκιμαντέρ αφήνει να εννοηθεί πως το τοπίο καθάρισε κάποια χρόνια μετά, με την καθιέρωση του B.B King ως κορυφαίου κιθαρίστα του ηλεκτρικού  μπλουζ που απευθυνόταν πλέον και στο λευκό ακροατήριο.

 

Από κοινωνιολογική άποψη, έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς τους λόγους που οι Αφροαμερικανοί εγκατέλειψαν το μπλουζ την εποχή που οι μορφωμένοι λευκοί νέοι/νέες το αναζήτησαν και το αγκάλιασαν. Όπως θα δείτε και στο ντοκιμαντέρ, ο Charlie Musselwhite καταγράφει τις αντιδράσεις των αφροαμερικανών στο όνομα του Muddy Waters. “Plantation Music” το ονομάζουν και δεν θέλουν  να έχουν καμία απολύτως σχέση με αυτό.

 

Για όσους δεν γνωρίζουν (δεν είναι όλος ο κόσμος "άρρωστος" σαν και μένα)..................

 

ΥΓ1: Ο Alan Lomax είναι ο συγγραφέας του βιβλίου “The Land Where The Blues Began”. Μαζί με τον πατέρα του τον John Lomax, έκαναν από τα πρώτα τεκμηριωμένα field recordings μέσα στις φυτείες του Αμερικάνικου Νότου επιχειρώντας, για λογαριασμό της Library Of Congress, να καταγράψουν τους αφροαμερικανούς songsters/bluesmen.

 

ΥΓ2: Εκτός από τον Samuel Charters, το μπλουζ οφείλει την «επάνοδό» σε Βρετανικές μπάντες όπως οι Rolling Stones. Δείτε το ντοκιμαντέρ όπου για παράδειγμα, οι Stones για μια τους εμφάνιση, απαιτούν τη συμμετοχή του Howlin’ Wolf που μέχρι τότε είχε ξεχαστεί.

 

http://news.yahoo.com/king-blues-blues-legend-b-b-king-dead-054620960.html

 

Πέθανε ήσυχα, στον ύπνο του σε ηλικία 89 ετών.

Του χρωστάμε πολλά..............

 

Δεύτερη Έκδοση-Επαυξημένη.

Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, να είσαστε όλοι καλά.

Grammarbook_E-Mail.pdf

Δεν στέκει και πολύ. Όπως θα διαβάσεις και στο άρθρο, είναι σχετικά παλιά η ιστορία και την ξέθαψε πρόσφατα πάλι ο Guardian.

http://www.elijahwald.com/johnsonspeed.html

Παραθέτω το παρακάτω link του fund raising για να δείτε πως ήταν και πως είναι. Μάλλον χειρότερα απ' ότι τον δείχνει το πρώτο video.

 

http://www.youcaring.com/medical-fundraiser/walter-trout-needs-a-new-liver-you-can-help-/151911

Την καλησπέρα μου σε όλους. Πολλοί ίσως να μην τον γνωρίζουν. Όσοι όμως ακούν τα μπλουζ στην πιο ροκάδικη έκφανσή τους, σίγουρα ξέρουν τον Walter Trout.

Δυστυχώς, τα πράγματα σχετικά με την υγεία του, είναι πολύ δύσκολα. Πρέπει επειγόντως να κάνει μεταμόσχευση συκωτιού, διαφορετικά και μάλιστα σε ελάχιστο χρόνο, θα φύγει από κοντά μας.

Περισσότερα παρακάτω:

http://www.noblepr.co.uk/Press_Releases/provogue/thebluescamecallin.htm

http://www.waltertrout.com

 

Θλιβερό αλλά πραγματικό. Tα προβλήματα υγείας εμφανέστατα.

 

 

Εδώ στις πολύ καλές του στιγμές όπου πραγματικά έδειχνε το τεράστιο ταλέντο του!

 

 

 

 

 

Αυτή η ανακοινωση είναι 14 ετων. Όπως είπα, αντιστοιχη έβγαλε και η APA, και πλέον το εχει υπο αναθεώρηση, λόγω αντιθετων στοιχείων.

 

Καλησπέρα Νίκο (Neeq) Δες παρακάτω. Μάλλον εσύ κάνεις λάθος.

http://pss.sagepub.com/content/12/5/353.short (2001)

http://psycnet.apa.org/psycinfo/2006-23323-000  (2007)

http://www.apa.org/news/press/releases/2003/03/media-violence.aspx (2003)

http://ecrp.uiuc.edu/v11n2/daly.html (2009)

http://www.greatschools.org/students/media-kids/509-violence-and-aggression-media-mayhem-affects-kids.gs

 

Studies show that aggressive gaming affects kids - so much so that the American Academy of Pediatrics (AAP) concluded that "playing violent video games leads to adolescent violence like smoking leads to lung cancer."

Aν θέλεις και άλλες μελέτες, εδώ είμαι.

 

Το πρόγκημα του ξερόλα, ο απόρριψη του cpt. malax, η σφαλιάρα στον Τζεβελέκο ή στο παιδικό κωλαράκι που το παράκανε ή η αθώα καζούρα της παρέας κλπ μπορεί να είναι εν μέρει μεμπτά αλλά είναι πραγματικά, μέσα στην ανθρώπινη φύση και επ' ουδενί δεν χαρακτηρίζονται ως μπούλινγκ και μη το ξεφτιλίζουμε από τη μία άκρη στην άλλη.

 

Αν μη τι άλλο, ο άνθρωπος πρέπει (σε μία μη ιδεατή όπως η δική μας κοινωνία) να μαθαίνει από μικρός ότι τίποτα δεν χαρίζεται στις ανθρώπινες σχέσεις (κοινωνικές, ερωτικές, επαγγελματικές) και η θέση μας σε αυτές δεν είναι δεδομένη και προκαθορισμένη (αν δεν ανήκεις σε συγκεκριμένες κάστες) αλλά συνεχώς διεκδικήσιμη.

 

Προσωπικά, επειδή ελάχιστα πράγματα μου χαρίστηκαν, έτσι πορεύομαι.

 

Μόνο που δεν είναι πάντα έτσι, αδερφέ Κώστα. Πολλά παιδάκια πάνε στο σπίτι με αιμόπτυση ή μώλωπες, πόνους στα  αποτέτοια τους κλπ. Πολλοί δάσκαλοι και δασκάλες ζουν σε καθεστώς τρομοκρατίας από μπαμπάδες νταβατζήδες , μάγκες της νύχτας που όχι μόνο ζητάνε τα ρέστα για την επίπληξη στους κανακάρηδές τους κλπ αλλά απειλούν κιόλας και ενίοτε υλοποιούν και τις απειλές τους. Επίσης, τα παραδείγματα βίας που διοχετεύονται σήμερα στα παιδιά μέσα από την τηλεόραση κλπ είναι πολύ μεγαλύτερα από αυτά των δικών μας παιδικών χρόνων που περιορίζονταν σε μερικές φάπες και τίποτα βρισίδια. Εμείς διαβάζαμε Λάκυ Λουκ, Τιραμόλα κλπ Άντε να βλέπαμε και τίποτα καρτούνς στη τηλεόραση. Δες τι βλέπουν τα παιδιά σήμερα με "μεταλλαγμένους ήρωες"  γεματους λεπίδια και "υπερόπλα" που "κονιορτοποιούν" τον "εχθρό". Δες τα σημερινά βιντεοπαιχνίδια.

 

Αυτά που αναφέρω δεν είναι πλέον σπάνια φαινόμενα όπως ήταν κάποτε. Δεν είναι απαραίτητο όλα αυτά να βγαίνουν στις ειδήσεις και να τα μαθαίνουμε. Αν στο σινάφι σου υπάρχουν δημόσιοι εκπαιδευτικοί και μάλιστα σε συνοικίες και περιοχές δύσκολες, θα διαπίστωνες πως το bullying είναι πολύ στα πάνω του, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Πήγαινε από Κερατσίνι, Πέραμα και Δραπετσώνα μεριά (περιοχές μη προνομιούχες ειδικά τώρα με τη κρίση) και θα δεις αν υπάρχει περισσότερο bullying στα εκεί σχολεία σε σχέση με αυτό που υπήρχε κάποια χρόνια πριν.

 

Τα «μεταπτυχιακά» στο bullying γίνονται λίγο αργότερα, όταν με την αποφοίτηση (αν αυτή προκύψει) καίγονται αυτοκίνητα, καταστρέφονται περιουσίες και ισοπεδώνονται ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα. Όλοι αυτοί οι μάγκες, που τα σπάνε στα γήπεδα και όχι μόνο, δεν έγιναν ξαφνικά bullies. Ήταν από το σχολείο τους.

 

Όπως επίσης είναι και αληθές το γεγονός πως πολλά παιδιά που δεν επιθυμούν να συμμετέχουν σε καταλήψεις, τρώνε το ξύλο της αρκούδας από συμμαθητές τους με τους ενθαρρύνοντες την κατάληψη συνδικάλες,  στην καλύτερη περίπτωση, να σφυρίζουν αδιάφορα.

 

Δεν υπάρχει τίποτα ποιο πρόστυχο από το να χρησιμοποιούνται τα παιδιά-μαθητές για να υλοποιηθούν κάποιες δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες διεκδικήσεις ορισμένων εκ των εκπαιδευτικών. Και αυτό bullying λογίζεται.

 

Είμαι επίσης κάθετα αντίθετος στη μετονομασία (είναι της μόδας) κάθε τσογλανιού που πυρπολεί κτίρια, σπάει βιτρίνες, τη πέφτει σε αθώους πολίτες, σε "αγανακτισμένο νέο". Bully του κερατά είναι.

 

Κατά τα άλλα, ναι, θα συμφωνήσω μαζί σου. Τίποτα δεν χαρίζεται στη ζωή.

 

Κωνσταντίνε, (Cos_dr), οι προβληματισμοί που καταθέτεις στο παρόν thread είναι πολύ σημαντικοί όπως άλλωστε είναι και οι παρεμβάσεις σου με τα παραδείγματα που παραθέτεις. Προσωπικά, γι' αυτό σ' ευχαριστώ.

Δεν νομίζω να υπάρχουν απόλυτες απαντήσεις στα πολύ σοβαρά ερωτήματα που βάζεις στη τελευταία σου παρέμβαση. Δεν νομίζω δηλαδή πως είναι θέμα υποκειμενισμού ή της ιδιαιτερότητας της κάθε περίπτωσης σε σχέση πάντα με τη βία και τον εκφοβισμό στα σχολεία απ' όπου και αν προέρχεται, καθηγητές ή (συμ)μαθητές. Ίσως η βάση που δομείται το όλο θέμα να έχει σχέση με το πόσο σοβαρά λαμβάνει  το θέμα της εκπαίδευσης των νέων η κάθε πολιτεία. Αν η πολιτεία εκλαμβάνει την εκπαίδευση ώς ένα αναγκαίο μεν αλλά μηχανιστικό σύστημα απορρόφησης γνώσης (στείρας σε πολλές περιπτώσεις), τότε δεν μπορούμε να περιμένουμε και πολλά. Στο κάτω-κάτω, το σύστημα εκπαίδευσης της κάθε πολιτείας είναι μία (ακόμα) αντανάκλαση της κοινωνίας που αντιπροσωπεύει. Πολύ ορθά λοιπόν λέει ο Σταύρος (Freerock1974) πως οι παθογένειες της κοινωνίας αντανακλώνται και στην εκπαίδευση.

Σίγουρα συνήθως συμβαίνει αυτό που λέει ο Κώστας αλλά κατα την άποψη μου δεν ειναι πιο εύκολα τα πράγματα.

Αν ο καθηγητής αποφασίσει να συμμορφωθεί κάτω απο την πίεση του που θα ασκήσει ο γονέας, μετά αρχίζουν αλλά προβλήματα.

Χαμηλή βαθμολογία συνεχής απόρριψη μέσα στην τάξη κλπ.

Όσο για την περίπτωση της σεξουαλικης παρενόχλησης, υπάρχει άλλος τρόπος τον οποίο δεν θα δίσταζα κάν να χρησιμοποιήσω...

 

Ισχύουν αυτά που λες. Πέρα από τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία πολλών εκπαιδευτικών, υπάρχει και ο παράγοντας άνθρωπος. Πολλοί εξ αυτών κουβαλούν πολλά προσωπικά προβλήματα (διαζύγια, παιδιά με κινητικά ή ψυχολογικά προβλήματα κλπ) όπως άλλωστε πολλοί άνθρωποι. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για οποιονδήποτε άνθρωπο να μην μεταφέρει τα προβλήματα αυτά στον εργασιακό του χώρο. Είναι ακόμα πιο δύσκολο για έναν εκπαιδευτικό που καλείται να λειτουργήσει ως πρότυπο. Δυστυχώς, αρκετοί εκπαιδευτικοί διοχετεύουν την κακή τους ψυχολογία στους μαθητές τους. Για το λόγο αυτό, οι γονείς πρέπει να παρακολουθούν διακριτικά αλλά με επιμέλεια τη συμπεριφορά του/των δασκάλου/δασκάλων. Κατά καιρούς, έχω γίνει αποδέκτης πολλών εκπαιδευτικών (μαθητών μου) που μου μεταφέρουν προβλήματα και επικίνδυνες (για τα παιδιά-μαθητές) συμπεριφορές συναδέλφων τους.

Εν ολίγοις, από τη στιγμή που κάποιος γίνεται γονιός, οι ευθύνες δεν περιορίζονται μόνο στο "ζειν" αλλά στο "ευ ζειν" των παιδιών του και αυτό είναι από μόνο του ένας τεράστιος άθλος. 

Ξέρω ότι γίνομαι κουραστικος αλλά επαναφέρω την ερώτηση αφού με ενδιαφέρει η άποψη σας.

 

Συνήθως συμβαίνει αυτό που περιγράφει ο Κώστας. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που δεν παλεύονται εύκολα. Χαρακτηριστική περίπτωση γυμναστή στην Αττική που παρενοχλούσε μικρές μαθήτριες, τις φωτογράφιζε, άφηνε σεξουαλικά υπονοούμενα κλπ. Αν και εκκρεμούσαν 6 ΕΔΕ σε βάρος του, το υπουργείο απλά του άλλαζε σχολεία. Είχε μεγάλο δόντι και μάλιστα απειλούσε πως θα τους περιποιηθεί όλους (το λέω ευγενικά) και πως κανείς δεν πρόκειται να τον πετάξει έξω από την εκπαίδευση. Αυτές όμως οι περιπτώσεις δεν είναι τόσο συχνές.

Συγχαρητήρια. Είσαι παράδειγμα εκπαιδευτικού και ανθρώπου. Προσωπικά, ένα μεγάλο ευχαριστώ σαν πατέρας πρωτίστως.