Τώρα ειδα το άρθρο!
Ήθελα να πω και γω κάτι, γιαυτο λοιπόν:
Πιστέυω οτι η μουσική είχε τα πάνω της (δηλαδή είχε και χρήματα) όταν άρχισε να διαδίδεται μαζικά (δίσκοι κασσέτες κλπ.) τώρα πλέον δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο αλλά κάτι συνιθισμένο.
Πιστεύω επίσης οτι η μουσική της εκάστοτε εποχής εκφράζει και τις εκάστοτε συνθήκες (σαπίλα σήμερα, σάπια σχεδόν πάντα και η μουσική). Μιλάω για έμπνευση όμως και όχι για ευκαιρίες.
Το rock και γενικότερα αυτού του είδους ο ήχος ΔΕΝ έχει απήχηση στην Ελλάδα (π.χ.φαντάσου να παίζεις ρεμπέτικα στην Αμερική). Όργανο ευάκουστο στην πλειοψηφεία των Ελλήνων είναι το μπουζούκι (εγώ κιθάρα πάντως παίζω)
Και φυσικά αρκετοί ακόμη λόγοι.
Σπουδάζω και ονειρεύομαι κάποτε να ''τολμήσω'' να ασχοληθώ με την μουσική. Τι κάνω για το όνειρο; μελετάω κανα 5ωρο την μέρα και οργανώνω να πάρω καμια αρμονια (έστω και κλασική)
Ακούσματα που έχω είναι όλο το φάσμα της μπλουζ, τζάζ, latin-flamenco, rock.
Επίσης θα ήθελα να κατηγορίσω όλους αυτούς που σκάνε τα απίστευτα φράγγα για να δούν AC/DC και όταν παίζει κανα αγνωστο συγκρότιμα ούτε που το σκέφτονται. Όχι οτι είναι λύση αλλά θα έδινε άλλον αέρα.
Έλεος πια με τα πειραματικά (όσο και αν είναι πολλά υποσχόμενα, έλεος)
Δεν αντέχω άλλο να βλέπω να συγκροτούνται death, black, hardcore και γενικά με brutal φωνιτικά συγκροτίματα. Δεν έχω κάτι με το είδος αλλά νομίζω οτι το παρακάναμε και εκτός αυτού είναι και η εύκολη λύση (γιαυτο είμαι σίγουρος)
Δώστε ποιότητα στον κόσμο και αργά ή γρήγορα θα ανταπεξέλθει (δεν εννοώ τα τρελά αρπετζιο ή τις 100000 νότες το δευτερόλεπτο)
Οι μουσικοί είναι κίνημα όπως και το κάθε είδος!!! Τα μπλουζ εξέφραζαν τις ανισυχίες της καταπιεζομενης ταξης και κυρίως των μαύρων, δες ρεμπέτικο.
Μην αποκολάτε την μουσική απο την κοινωνία, τις συνθήκες και τον άνθρωπο!
Αυτά τα ολίγα.
Καλό θα ήταν να υπάρξει και άλλο τέτιο παρόμοιο θέμα!