myrsias

Επειδή έκανα το ίδιο σε squier όργανο της εποχής (το οποίο έγινε απίστευτο, αν θελετε ανεβάζω και φωτο...) έχω να σου προτείνω τα εξής: 1. τρίψε ΜΟΝΟ με γυαλόχαρτο ψιλό (240) και ΜΟΝΟ στο χέρι. Μόλις τελειώσεις το τρίψιμο, πάρε ένα καινούριο σφουγγάρι κουζίνας και τρίψε ελαφρά από την πράσινη μεριά. Το αποτέλεσμαθα είναι ένα φινίρισμα πολύ ανώτερο από αυτό που έχει ήδη η squier. Μετά μπορείς να περάσεις ό,τι βερνίκι θες (εγώ έβαλα ματ με λίγο κίτρινο και λίγο καφέ, που πλησιάζει το χρώμα του παλιού βερνικιού με νίτρο...) 2. Μην βιαστείς να χαρείς... Το σώμα squier του 85-95 δεν είναι one piece. Είναι κόντρα πλακέ. Αυτό θα το καταλάβεις όταν βγάλεις το βερνίκι από τα πλάγια (πως ήταν τα θρανία στο σχολείο?). Απλώς φαίνεται one piece, γιατί αυτό που είδες προς το παρόν είναι το πρώτο layer του κοντρα πλακέ. Μην το παρακάνεις με το ξύσιμο, γιατί θα αγριέψει. Υπάρχει μια ακόμη περίπτωση (έχω δει ξυσιμο και σε καινούριο squier...) Είναι 200 κομμάτια, σαν ξύλο του ΙΚΕΑ, και είναι περασμένο πρίν από τα βερνίκια μια στρώση χρώματος απομίμησης ξύλου. σε αυτή την περίπτωση, αν δεν το τρίψεις πολύ, θα φύγει μόνο το εξωτερικό βερνίκι και θα φαίνεται όντως σαν one piece.

Να προσθέσω πως το mark 250 (που ήταν πολύ οικονομική και αξιοπρεπέστατη λύση) είχε σταματήσει να παράγεται για ένα διάστημα, μόλις το mark II αντικαταστάθηκε από το mark III. Τώρα ξανακυκλοφορεί...

Εγώ πάντως, έχοντας ασχοληθεί αρκετά με το θέμα ψάχνοντας για ελαφρύ και αρκετά δυνατό κεφάλι μπάσου, έχω να πω το εξής: MarkBass και μόνο MarkBass! Σίγουρα καλύτερο από ο,τιδήποτε άλλο κυκλοφορεί σε class d, από πολλές απόψεις.

Όλους τους behringer

Προσωπικά δεν τους θεωρώ καθόλου καλούς, ούτε καν για practice. Είναι πολύ βρώμικοι, ακόμα και σε χαμηλές εντάσεις.

Χεχε... ναι, συμφωνώ, οι μουσικοί τείνουν να πειράζουν το eq, απλά χωρίζονται σε αυτούς που ξέρουν πόσο και πότε να το πειράζουν και σε αυτούς που δεν ξέρουν! Σε κάθε περίπτωση πάντως, καλό είναι όταν πειράζεις eq, να το ξέρει ο ηχολήπτης. Εγώ, πάντως, δίνω πάντα post eq, και πάντα με δικό μου di. Δεν έχει παραπονεθεί κανείς. Το κλειδί είναι η συνεργασία με τον ηχολήπτη (αυτό πολλές φορές συμπεριλαμβάνει το να κάνεις πίσω όταν ο ηχολήπτης σου λέει κάτι, δεδομένου βέβαια πως είναι κανονικός ηχολήπτης, όχι ο πρώτος τυχόντας που περναγε έξω από το μαγαζί). Γιατί αν αρχίσει ο μουσικός να δυναμώνει και να πειράζει χροιές στη ζούλα, δεν πάνε ποτέ καλά τα πράγματα, με μαθηματική ακρίβεια...

ΈΛα μωρέ, ένα τσαλιμάκι έκανε ο άνθρωπος, αφού είναι ναζιάρης...

Κατά τη γνώμη μου, καλά κάνεις και "πειράζεις" το eq σου, ανάλογα με το αποτέλεσμα που θέλεις να πετύχεις. Βέβαια (μιλώντας πάντα υποκειμενικά και ως μπασίστας) καλό είναι να μην το παρακάνεις με τις αλλαγές στο ηχόχρωμα του μπάσου, γιατί όταν αλλάζει η "στιβαρή κατασκευή" που ονομάζεται rhythm section, επηρεάζει το ύφος όλης της μπάντας και μπορεί καποιες φορές να την κάνει να ακούγεται σαν να μην είναι η ίδια που έπαιζε το προηγούμενο κομμάτι. Υπάρχουν βέβαια σημεία ή και ολόκληρα κομμάτια που απαιτούν αυτές τις αλλαγές στον ήχο, ακόμα και άλλο μπάσο (εγώ π.χ. παίζω πάντα με δυο όργανα). Σε αυτή την περίπτωση, καλό είναι να έχεις σταντάρει κάποιες βασικές θέσεις του eq σου και να τις δοκιμάζεις στο soundcheck, επισημαίνοντας στον ηχολήπτη τις διαφορές, έτσι ώστε να μπορεί και εκείνος να κάνει καλύτερα τη δουλειά του. Μπορεί π.χ. ένα boost στα μπάσα του eq, να σε φτιάχνει πάνω στη σκηνή, αλλά αν πιάσεις τον ηχολήπτη απροετοίμαστο, είναι πιθανό να "βρωμίσεις" το αποτέλεσμα και εκείνος να κάνει την κλασική αντανακλαστική κίνηση "χαμηλώστε το μπάσο", ενώ δεν θα φταίει η ένταση, αλλά η συχνότητα. Δεν νομίζω πως οι περισσότεροι ηχολήπτες προτιμούν το pre eq. Πιστεύω πως κατά βάθος προτιμούν το post, με την προϋπόθεση πως το έχεις φτιάξει προσεκτικά και ο εξοπλισμός σου ακούγεται ωραία.

Μπορείς να ρωτήσεις το Μάρκο, στο Mblues7 στην Καλλιδρομίου. Τον εμπιστεύομαι σε θέματα Fender. Θα έχει σίγουρα να σου προτείνει κάποιον μάστορα, αν αποφασίσεις τελικά να της αλλάξεις χρώμα.

Go Johnny, go!!! Πραγματικά το αξίζουν τα jam...

Η διαφορά ξεκινάει από την τιμή... ο,τι πληρώνεις, παίρνεις. Οι κυριότερες διαφορές τους αφορούν σε ξύλο και φινίρισμα. Αν και να σου πω την αλήθεια δεν πολυσυμπαθώ τα fender, έχω παίξει μερικά jazz bass και μπορώ να πω πως η σχέση ποιότητας-τιμής τους είναι αρκετά ικανοποιητική μέχρι ένα σημείο. Για εμένα το σημείο αυτό βρίσκεται κάπου ανάμεσα στα καλά μεξικάνικα και στα φτηνότερα αμερικάνικα. Τα μεξικάνικα jazz bass είναι αξιοπρεπέστατα όργανα για τα λεφτά τους και τα αμερικάνικα είναι πολύ καλά. Το πρόβλημα αρχίζει σε κάτι "special edition", "reissue" και "signature". Αυτά έναι- κατα την ταπεινή μου άποψη πάντα- υπερτιμημένα. Συνοψίζοντας: τα fender (τόσα τα μεξικάνικα όσο και τα αμερικάνικα, για τα ιαπωνικά δεν ξέρω) είναι μια ασφαλής επιλογή. Αλλά αν πρόκειται να δώσεις πάνω από 1600 ευρώ, καλύτερα πάρε ένα music man. Αυτά...