Πίνακας συμμετοχής

Ο Zappa τον προσέλαβε όταν ήταν 17 χρονών, αφού άκουσε το παίξιμο του σε κασέτα και διάβασε το trascribtion του Black Page που του έστειλε. Έχω την εντύπωση πως μια χαρά θα τα πήγαινε ο μικρός.

Του έχω αδυναμία. Είναι ο κιθαρίστας. Στον 2ο δίσκο του είχε τον καλύτερο ηχο. Ήταν ο υπαίτιος της αγάπης μου για τη strat.

Ποιος μωρέ, ο Vai? Σιγά τα νούφαρα. Έτσι που το πάτε μερικοί εδώ μέσα, σε λίγο θα βγάλετε κιθαρισταρά και τον Satriani ασούμε. ΤΙΝΑΦΤΑΡΕ

Ωραίος ο Τιραμόλα!

1) Είναι τόσο τεράστιος που η strat φάινεται κιθαρόνι επάνω του. 2) Είναι τόσο τεράστιος που έχει μια σειρά εξαιρετικών LP. (Προσωπική προτίμηση το Strong persuader). 3) Είναι τόσο τεράστιος που η original δουλιά του ακούγεται (φρέσκη - κατ' εμέ) ακόμη και σήμερα. Αυτά, όσο για τους νεόκοπους ακροατές έχω να πω πως κι' εγώ όταν άρχισα ν' ακούω μουσική για τα ινδάλματά μου (D. Cassidy etc) δεν δεχόμουν κουβέντα. Μετά από χρόνια ακροάσεων έχω πιο αποκρυσταλωμένη γνώμη.

Όταν έγραφα αυτό για τον Μάσα, είχα τον Κρέι στο μυαλό μου. Όχι απλά το πήγε κάπου, το πήγε κωλοφεράτζα. Πήρε λοιπόν τα μπλούζ, και τα πήγε προς την soul, προς την ποπ, τα έβαλε στα τσάρτς, αν και κιθαρισταράς, πουθενά στα κομμάτια του δεν θα ακούσεις να παίζει γιατί σημασία έχει το κομμάτι. Δεν είναι κιθαριστική η μουσική του, είναι τραγούδια. Βέβαια έχει και την φωνάρα να το στηρίξει αυτό, αλλά γράφει και κομματάρες που απέχουν αρκετά από το να χαρακτηριστούν αμιγή μπλουζ κομμάτια. Πάρε για παράδειγμα, αυτό, το "right next door". Τι σου πάει καλύτερα, να το χαρακτηρίσεις μπλουζ, ποπ, σόουλ, κλπ? Τα χρησιμοποίησε τα μπλουζ, για να φτιάξει κομμάτια, όχι για να επιδείξει κιθαριστικές ικανότητες. Πολλά κομμάτια του πατάνε στα μπλουζ, χωρίς όμως να είναι κλασσικά μπλουζ κομμάτια. Φαντάζομαι να κατάλαβες το πνεύμα μου.

κάνε και μια HDL LDL καλου κακού

Never liked him ...

Άντε γεια. χαχαχαχαχαχαχαχαχα

Εγώ θα πω ότι επηρεάστηκα αρνητικά από το παρουσιαστικό και στυλάκι με το κουστούμι, το γυαλί, που είναι σαν τον κακό πράκτορα από το MATRIX.. Όμως όταν άκουσα την groova και την εκτέλεσή του σε αυτό το κομμάτι, κάτι άλλαξε μέσα μου ΥΓ: Βασικά, ολόκληρος ο συγκεκριμένος δίσκος, μου αρέσει πολύ..

Ρε είσαστε για ψυχιατρείο όλοι. Εδώ ψάχνουμε κάποιον να θάψουμε, κι εσείς ανεβάζετε αυτά που σας αρέσουν. Ρε ΟΞΩ ....

Εσυ ομως φιλε μου Νεστορα με το Stop messin round επιασες το ταβανι σε παιξιμο ηχο και κομματι. Παιζεις εκ του ασφαλους. Αν και εδω που τα λεμε,ο Γκριν εχει ηχαρα οπου και οπως κι αν τον ακουσεις. Ειναι ισως η πεμπτουσια αυτου που λεμε ηχος στα δαχτυλα,πως αγγιζεις δηλ το οργανο. Μεγιστος. Δοθεισης της ευκαιριας να βαλω και του λογου ενα δικο του που γουσταρω πολυ,κατοπινο μεν,εξαιρετο δε.

Είναι ταμάμ. Δηλ. εγώ κάποτε ηλιθιοδώς τον ειπα Gary Moore απτα lidl, μετά τον άκουσα σε καναδυο τρία live και αναθεώρησα σε βαθμό να θεωρώ πως έχει μεγαλύτερο "βάθος" φρασεολογικά απο τον Gary και τελικα κατέληξα να μην ακουω κανένανε απο τους δυο γιατί πλήττω (sorry). Εκτός απο ένα απίστευτο live tribute του Γαρυ στο Jimmi. Δυστυχώς επίσης, κατέληξα ότι η Billie Eilish πχ. εχει περισσότερο ροκ αυτή τη στιγμή από οποιονδηποτε μπαρουτοκαπνισμένο -πιάσε άλλη μια φαντεζί πεντατονικη μάστορα- μεσήλικα κρουαζιερόπληκτο. Καημό το 'χω να ακουσω φρέσκο πράμα σήμερα, που να μην το καταλαβαίνω -ως μεσήλιξ- αλλά να παρασύρει τους νεολαίους στα κλάμπς και στα φεστιβάλς, όπως καλη ώρα ο Νιρβάνας, που ειναι και επικαιρος με την 6million Martin. Και όσο δεν εξιτάρει τίποτα νέο, θα σκάβουμε στα παλιά ξανα και ξανά. Ο Μποναμάσας βγαζει το γούστο του και το κάνει καλά. Στα 60-70s θα ήταν ένας βιοπαλαιστής σεσιονάς και θα ήταν καλός. Ίσως πολύ καλύτερος από αυτό που κάνει τώρα.

Εγώ μαλώνω με τον εαυτό μου. Από τη μια λέω ότι μου είναι συμπαθής και από την άλλη ότι πρέπει να περνάει χορδές στον ... Νομίζω το τερμάτισα. Praise me!

Να γιατί η Τelecaster είναι η καλύτερη κιθάρα. Τόση ώρα μαλλώνετε για Στρατοκασερόπιτες και Γκυμπσονσανίδες

Αφού συνεχώς κρίνεται ένας μουσικός - συνθέτης - κιθαρίστας υπό λάθος πρίσμα φυσικά και θα τον αναφέρουμε πάλι Ο Πετρούτσι λοιπόν είναι και συνθέτης , είναι και ουσιαστικός και μελωδικός και συναίσθημα σε τόνους έχει στο παίξιμο του . Δεν είναι ούτε solo artist βιρτουόζος , ούτε φλύαρος , ούτε αυστηρά τεχνικός και γρήγορος και μόνο αυτό Δε νομίζω επουδενί ότι ταιριάζει σε αυτά που συζητάμε και κάποιοι θεωρείτε αρνητικά , μιας και δεν έχει αυτά που του καταλογίζονται . Ούτε έχει νόημα ο αντίλογος να είναι να ακούσουμε έναν άλλου ύφους μουσικό προς επίρρωση των κατα την ταπεινή μου άποψη λανθασμένων εντυπώσεων που υπάρχουν για έναν άλλο ( Πετρούτσι )

Διαφωνώ Όθωνα. Και εξηγούμαι. Το "πρόβλημα" του Μποναμάσα, είναι ότι παίζει Blues. Με ροκ άποψη βέβαια, αλλά κατά βάση παίζει blues. Μια χιλιοφορεμένη φόρμα μεν, αλλά πολύ ιδιαίτερη δε. Στα blues λοιπόν, ειδικά αν μείνεις εκεί και δεν τα "χρησιμοποιήσεις" προς κάποια σχετική κατεύθυνση, οι υπερκιθαρισταράδες δεν χωράνε, εκτός αν έχουν κάτι νέο να μας πουν. Κάτι φρέσκο για την εποχή, όπως πχ ο SRV. Αυτός όμως (ο Μποναμάσας) δεν τα πήγε προς τα κάπου αλλού, τα άφησε όπως τα βρήκε, στηριζόμενος σε μεγάλο βαθμό στην τεχνική του. Συνταγή (κατά την γνώμη μου) από πριν αποτυχημένη μουσικά. Μπορώ να σου πω παραδείγματα όπως πχ τον Frank Marino. Η εποχή των υπερκιθαρισταράδων απλά, έχει πια περάσει. Στα 80s -90s με τα 15λεπτα σόλο, ίσως είχε περισσότερα να πει. Όχι ότι δεν είναι καλός, ίσα ίσα, σπέρνει. Αλλά όντως μετά από μερικές ακροάσεις, αντιλαμβάνεσαι ότι επαναλαμβάνεται επικίνδυνα, παίζοντας παπάδες μεν, αλλά προβλέψιμους, πράγμα που αφαιρεί όλη την μαγεία από το "παπαδαριό" που ακούς. Δεν είναι κακός, είναι πάρα πολύ καλός, αλλά για κάποιους ίσως να είναι όντως βαρετός. Όσο για τον BB που αναφέρεις, είναι τουλάστιχον ιεροσυλία. Απλά γιατί ο ένας είναι τα blues, και ο άλλος τα παίζει. Για να το κάνω πενηνταράκια, όταν ακούς BB, δεν δε ενδιαφέρει να ακούσεις το σόλο, αυτό μπορεί να είναι δυο νότες, δεν αντιμετωπίζεις το κομμάτι κιθαριστικά δηλαδή. Αν ο Μποναμάσα δεν σόλαρε, ή αν σόλαρε τόσο συχνά όπως ο BB, τα πράγματα θα ήταν ακόμα πιο ξεκάθαρα. Τεσπα, καθένας με τα γούστα του παιδιά, την γνώμη μου είπα.

Vandi = Vai

Πώς φαίνεται ότι δεν είσαι πΑνκ Ωραίες εποχές πάντως τότε... πρώτα φτιάχναμε το συγκρότημα, μετά αγοράζαμε όργανα,μετά κάναμε την πρώτη μας εμφάνιση και μετά ΑΡΧΙΖΑΜΕ να μαθαίνουμε να παίζουμε....

Είμαι καλύτερος από αυτόν. Απλά δεν ασχολούμαι. χαχαχαχαχαχαχαχαχααχαχα

Εν τω μεταξύ έχει πλάκα ότι έχουμε μαζευτεί όλοι που δε μας αρέσει ο Vai και τη λέμε ο ένας στον άλλο που δε μας αρέσει.

Περί της τεχνικής δυνατότητας του Vai δεν υπάρχει κάτι να ειπωθεί, είναι άλλωστε πασιφανές. Το "κομμάτι" πάντως δεν ακούγεται.

Τί συγνώμη ρε Στράτο @fusiongtr. Ωραία είναι η κουβέντα. Εγώ ακούω...

Πάντως πλάκα πλάκα εάν υπήρχαν τότενες αυτά τα: internet, email, skype, κάρτα ήχου, midi, looper, vst...., μάλλον δεν θα ακούγαμε αυτές τις μουσικές σήμερα.....

Εννοείται. Και κάποια δύσκολα μέρη τα είχαν κάνει midi από πριν. Τέτοιοι ήταν.

"Ο φιλος μου ο Γιαννης Τσιπολινας στην κιθαρα".

Πολύ ωραία και ενδιαφέροντα όλα αυτά που γράφεις αλλά με τα παραπάνω διαφωνώ. Ένα score για μια σκηνή σειράς, το 99,9% των θεατών θα το ακούσουν μόνο μία φορά και θα το έχουν ήδη ξεχάσει στην επόμενη σκηνή. Οπότε πιστεύω ότι αν θέλει κάποιος να κάνει μια επιτυχή μουσική επένδυση εικόνας υπό αυτές τις συνθήκες (ειδικά για action scene), πρέπει να ξεκινάει με δεδομένο ότι είναι για one pass. Ό,τι άκουσαν άκουσαν οι θεατές, απειροελάχιστοι είναι αυτοί που θα γυρίσουν πίσω και μηδέν θα ενδιαφερθούν για το τι και πώς, ανεξάρτητα του τι σκέψη και δουλειά έριξες εσύ από πίσω.

Κακώς. Για να συμμετάσχεις θα έπρεπε να αγοράσεις και ένα εισιτήριο διαρκείας της ΑΕΚ για την νέα σεζόν. Να δεις μετά πώς βγαίνει τσάμπα στον Μελισσανίδη η αγορά του Σιμάνσκι, που έτσι όπως πάμε μπορεί να τον χάσουμε τον παιχταρά.

Δυνατή ερώτηση. Πιθανολογώ: μήπως γιατί δε παίζει με τελε, που ειναι η καλύτερη κιθαρα στον κόσμο ολο; Οχι οτι συγκρίνατε, προς Θεού, αλλα προχτες δε σας αρεσε (ακούς ΦΑΣΙΟΝ) ο μποναμασας γιατι "παιζει μπλουζ αλλα δε το πηγε πουθενά". Ο Κρεις δηλαδή το πηγε καπου παραπέρα; Για να καταλάβω δηλαδη. Εμένα μου αρέσει κι αυτός παντός, έχω και 2 cd του. Πειράζει που μου αρέσει κι αυτός κι ο άλλος; Ή μήπως πρέπει να συγκρίνω τους πάντες μεταξύ τους και να βγάζω ζευγάρια που θα παλεύουν να φτάσουν στο μεγάλο τελικό; Γιατι αν το πάμε έτσι, μονο ο BBs θα το σηκώσει, αντε κι ο Ρόμπερτ Τζόνσον. Μου αρεσει πολυ και ο Χεντερσον. Οχι τοσο πολυ κατι μπλουζ δίσκους που έκανε. Τα δικά του. Ο Μειερ, παρεμπιπτόντως, δεν εσπρωχθει από τη μουσική βιομηχανία; Δεν προμοταριστηκε εντόνως; Οχι; Κι αυτος μου αρεσει πάντως.

Οι συγκρίσεις αυτες είναι εκτός τόπου και χρόνου βρε Τζιμ. Ραδίκια με πλυντήρια πιάτων. Αναρωτιέσαι γιατί κάποιος που μεσουράνησε στα '80ς δεν είναι σήμερα ο ανταγωνιστής αυτού του 2020; Λες και θα μπορούσε ή θα ήθελε. Ο ένας 30-40 κι άλλος 60-70. Λες και είναι ίδιοι χαρακτήρες, λες και είχαν κοινό όραμα, λες και το κοινό είναι ίδιο, λες και η δισκογραφία είναι ίδια, λες και είχαν κοινούς manager, λες και χιλια τόσα λες. Εσυ είσαι της γενιάς του Cray. Άσε τους νεότερους να έχουν τους δικούς τους συνομήλικους θεούς. Ασε δε που ισχύει το Υ.Γ. Το σύστημα φταίει.

Φουζιε βρηκα ποιον κιθαριστα θα σκισουμε!

Ωραιότατα όλα αυτά αλλά για δική μας, εσωτερική κατανάλωση. Αν περιμένουμε η ροκ (sorry για την κλισεδάρα) να κάνει χαΐρι από πέντε νοματαίους που πηγαίνουν στα φεστιβαλ, σε λίγα χρόνια θα εκλείψει. Μιλάμε για μαζικό μουσικό ρεύμα, όπως αυτό συνέβη, νομίζω τελευταία φορά στα 90s με το grunge και την indie. Αμιγώς κιθαριστικά είδη μουσικής, με τεράστια απήχηση (η μισή τάξη στο λυκειο ακουγε nirvana, pearl jam και τρύπες και η άλλη μισή blur, oasis και suede). Τώρα θα είναι ευχής εργον να μην ακούνε οι μισοί trap. Η ροκ μουσική ως πρωτοπορία με μαζική απήχηση δυστυχώς μας άφησε χρόνους. Σήμερα ειναι ό,τι ήταν στα 70s και 80s η jazz. Μουσική για μεσήλικες και ρετρομανείς.

όχι, αυτός με άρεζε. Οπότε δεν θα υπάρχει πνεύμα αντιλογίας.

γειά στο στόμα σου! http://www.openculture.com/2017/07/watch-12-year-old-joe-bonamassa-shred-the-blues-as-he-opens-for-b-b-king-in-1989.html το ξεσκίσαμε και πάλι. Σ.Σ. ο άλλος φαγώθηκε να ακούσω Dream Theatre... επειδή θα βρεθούν και άλλοι φιλότιμοι προσυλητιστές, σας δηλώνω ότι προσπάθησαν και άλλοι και μόνος μου τουλάχιστον 5-6 φορές στα τελευταία 15 χρόνια να με κάνουν να τους ακούσω. Κάθε φορά άκουγα από 1-2 δίσκους. Αν έλεγα ότι δεν άντεχα περισσότερο από 10 δλ σε κάθε κομμάτι δεν θα ήταν υπερβολή. Η τελευταία φορά έγινε πριν από 2 ώρες. Ευχαριστώ δεν θα προσπαθήσω ποτέ ξανα. (btw πιστεύω ότι όλοι τους είναι μουσικάρες και παιχταράδες)

Φανταστικός παίχτης αλλά imho στις προσωπικές του συνθέσεις χωλαίνει από θέμα χαρακτήρα κυρίως. Όχι ότι δεν γράφει καλά κομμάτια ή ότι δεν είναι καλός συνθέτης προς θεού. Απλά τα κομμάτια του δεν έχουν κάνει ακόμα το ''μπαμ''. Ποιό είναι το hit του Μποναμάσσα? Το John Henry? Κάποιο άλλο? Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι αν σου έρθει να ακούσεις John Mayer, έχεις πάμπολλα ''χιτ'' να επιλέξεις. SRV, Hendrix, Gallagher κτλ επίσης. Κομμάτια που εκτός από την τεχνική αρτιότητα, έχουν και 100% χαρακτήρα των δημιουργών τους. Bonamassa έχεις την επιλογή είτε να ακούσεις κάποιο συμπαθητικό δικό του κομματάκι (Slow Gin, Happier Times) ή κάποιο πολύ πιο αδιάφορο (drivin' towards the daylght) είτε να παίζει κλασσικά rock-blues τραγούδια, όπως του thread, με την 1756 original Flying V που απέκτησε από το τάδε guitar safari και τα έχει όλα στοκ. Το δικό του ''Summer Song'', ''Slow dancing in a burning room'', ''Pride and joy'' ή ''far beyond the sun'' δεν έχει γράψει ακόμα πάντως.

Του λογου μου παλι,αρχισε να μου αρεσει πιο πολυ ο Μασσας απο τοτε που τα αλμπουμς του αλλαξαν σε οτι αφορα το συνθετικο κομματι(John Henry,Black rock). Μεχρι τοτε μου φαινοταν πολυ καλος χωρις να με ενθουσιαζει παντα το,οντως,εντυπωσιακο του παιξιμο. Οταν ομως ξεφυγε καπως απο το πιο "κλασσικο" μπλουζ και αποφασισε να γραψει κομματια-και να συμπεριλαμβανει τετοιου τυπου διασκευες στους δισκους του μια και εχει αρκετες-που πατανε μεν εκει αλλα ξεφευγουν και εχουν πιο πολυ τη δικη του σφραγιδα,αρχισε να μου αρεσει πολυ περισσοτερο. Και μεσα σε αυτο το πλαισιο και το ιδιο το παιξιμο του. Αρχισε να εχει,στα δικα μου αυτια παντα,μια κατευθυνση που μου αρεσε. Πραγμα που δε συνεβαινε παντα στα πιο παλια του. Τωρα αν ολα αυτα ηταν θεμα μαρκετινγκ η οχι δε με απασχολει καθολου. Βεβαια δεν ειμαι και ακροατης απαιτησεων,δεν το ψειριζω πολυ,ειμαι ρηχος. Αν μου αρεσει,καλως,αν οχι ΟΚ,δεν καθομαι να σκεφτω πως τι και γιατι. Η αληθεια ειναι οτι με ολους συμβαινει το ιδιο,αν δε μου κανουν συνθετικα,οσο καλα και να παιζουν στο τελος μου προκαλουν βαρεμαρα.Το γμτο παιξιμο με φτιαχνει πολυ οταν το ακουω μεσα σε ενα δυνατο κομματι,αλλιως αρχικα εντυπωσιαζομαι και μετα,κενο. Οσο για το αν παει τα μπλουζ παραπερα,ποιος τα εχει παει τελικα? Μεγαλη συζητηση. Κι ο SRV φρεσκια αποψη,σαν παιξιμο πιο πολυ,εφερε στα πραγματα και αυτο ηταν που χρειαζοταν εκεινη την εποχη. Δεν επαιξε κατι αλλο απο τα ηδη υπαρχοντα,ο τροπος του ηταν τετοιος που αλλαξε το ολο σκηνικο. Και ποιος νοιαζεται τελικα? Εξαιρω απο ολα αυτα μπλουζιστες οπως ο ΒΒ,η ο Freddie King πχ,ειναι μια αλλη ειδικη κατηγορια στο μυαλο μου. Mετα απο αυτα τα ολιγα,ωραιο το βιντ Αετε,να βαζεις και τετοια και τα αλλα τα της κλασσικης κιθαρας,να γουσταρουμε. Και βεβαιως να καταχραστω και να σκισω το νημα σου,λιγες ωραιες πενιες παρακατω απο δυο γιγάντους παρεα με τους T-Birds:

φασιον βαλε φωτο με τη Κουλιανου εσύ

Mα όντως ήταν μ@[email protected] Εσύ αγόρασες, εγώ την είχα αγκαλιά!

1ο ποστ >PE-LD< .. καλώς ήρθες. Και τι ποστ!

Μονο σε αυτο το θρεντ εχεις τοσα, οσα εχω συνολικα ολη τη βδομαδα...

Είχε έρθει σε μια συναυλία που έκαναν κάτι πανκηδες φίλοι μου στον Πήγασο... Στο "soundcheck" (λΑιμε τώρα) έσπασε η ΜΙ στο μπάσο. Ο μπασίστας βγήκε με τρεις χορδές μόνο και φυσικά δεν έκανε τον κόπο καν να κουρδίσει. (Φαντάσου μπάσο KUMIKA μαμά χορδές..και να σπάσει η μι και να μην κουρδισεις και να έχεις πιει και δώδεκα μπύρες...) Στο επόμενο τεύχος του ΗΧΟΥ δημοσίευσε κριτική της ... συναυλίας την οποία αποθέωσε και ΕΙΔΙΚΑ τον τρομερό μπασίστα και τις ΔΥΣΤΡΟΠΕΣ ΚΛΙΜΑΚΕΣ που... έπαιζε (έτσι ακριβώς τις ονόμασε)... Τρομερός δημοσιογράφος...τυφλα να έχει ο Max Bell...

Το καγκιοζιλίκι είναι αναπόσπαστο στοιχείο κάθε rock performance που σέβεται τον εαυτό της. Ακόμα και η μη πόζα είναι πόζα. Ο Vai απευθύνεται σε rock κοινό με, κυρίως, instrumental μουσική. Χωρίς το visual μέρος δουλεμένο όπως είναι, θα είχε πολύ μικρότερη απήχηση.

Άρα και καλός στο marketing... Έπιασε τον σφυγμό και τα θέλω του κοινού. Πάντως και για να αποδώσουμε τα του καίσαρι στον καίσαρα.... Ο πρώτος που τα έκανε αυτά (ίσως περισσότερο, ίσως λιγότερο...) ήταν ο Hendrix. Φωτιές στην strat, παίξιμο με τα δόντια κ.τ.λ... Δεν άκουσα ποτές να πει κάποιος κάτι γι αυτά... και για να προλάβω, δεν συγκρίνω τίποτα!

Πάντως από όσο μπόρεσα να διακρίνω πίσω του, δεν είδα καμιά tele....

Απίθανος.

Να υποθέσω ότι όταν λες "γράμμα" μιλάς για email, και επίσης ότι το έπαιξαν ταυτόχρονα (δύο χέρια ο καθένας) μέσω skype με μικρόφωνα στο πιάνο που πήγαιναν στην κάρτα ήχου τους?

Άσχετο, ίσως, αλλά υπάρχει ένα γράμμα του Debussy προς στον Igor, όπου ο μνημονεύεται μια πρώτη παρουσίαση της Ιεροτελεστίας- σε κλειστό κύκλο-από τους δυο τους σε πιάνο για 4 χέρια. Όπου μάλλον ο Debussy το έπαιξε prima vista. Φρίκη!!!