Freebee

Δεν διαφωνώ, αλλά θεωρώ (IMHO) ότι η βελτίωση από τη μόντα του BillM σε σχέση με μια απλή αλλαγή μεγαφώνου έχει διαφορά σε ποσοστό 80/20. Δηλαδή με άλλο μεγάφωνο δεν θα έχεις πάνω από 20% διαφορά. Εκτός και αν το στοκ μεγάφωνο δεν είναι του γούστου σου για κάποιο λόγο.

Έχοντας κάνει τη βασική μετατροπή του BillM (ναι τον πρόλαβα ζωντανό) δεν βρήκα κανένα λόγο να αλλάξω το μεγάφωνο. Ο ενισχυτής έγινε τούμπανο. Είναι απόλυτα σωστό ότι η αλλαγή μεγαφώνου είναι το τελευταίο πράγμα για πραγματική βελτίωση - και ίσως είναι θέμα προτίμησης από ένα σημείο και μετά.

Εμείς που είμασταν τότε παρόντες αυτό που ξέραμε ήταν ότι Spandau Ballet = Poor man's Roxy Music (Για να μην τα εξωραϊζουμε και όλα χάρη της νοσταλγίας)

Και βέβαια αστειευόμουνα, αλλά φαίνεται ότι το φόρουμ δεν διαθέτει όρεξη για αστεία (ή αίσθηση χιούμορ). Συνεπώς θα φροντίσω να είμαι πιο σοβαρός στο μέλλον. Όσο για το γεγονός ότι το θέμα έχει θιχθεί, είναι αλήθεια ότι δεν το είχα προσέξει.

Το έχετε δει αυτό? http://digitech.com/en-US/news/digitech-debuts-trio-band-creator-a-band-inside-a-stompbox Είναι μήπως η απάντηση στις προσευχές μας? Τα κλιψ φαίνονται πολύ υποσχόμενα.

Ρίξε μια ματιά εδώ: http://www.reverendguitars.com/category/guitar/

Αρκεί να πρόκειται για τίμιο ιδρώτα και όχι για κανέναν αλλο (κρύο ιδρώτα από ενοχές κλπ.)

Επανέρχομαι στο θέμα για να γνωστοποιήσω στο κοινό του forum ότι το πρόβλημα μου λύθηκε με μεγάλη επιτυχία με την παρέμβαση του αγαπητού συμφορουμίτη Θάνου ("Sottos"), ο οποίος επέδειξε εξαιρετική προθυμία να βοηθήσει, αλλά συνάμα και ιδιαίτερη ικανότητα, εμπειρία, σιγουριά και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Ξέχασα να αναφέρω την αμεσότητα και γρηγοράδα του. Θα παρακαλούσα τον διαχειριστή να του δώσει κάρμα (με τη σέσουλα) και συνιστώ σε οποιονδήποτε συνφορουμίτη αντιμετωπίσει παρόμοιο πρόβλημα να τον εμπιστευτεί με κλειστά μάτια. Παραθέτω τα λινκς στα οποία μπορείτε να δείτε κάποιες από τις δουλειές του Θάνου: http://guitar-dreamer.blogspot.gr http://guitardreamer.weebly.com/

Γεια σας παιδιά. Μετά από πολύμηνες αμφιβολίες αποφάσισα να παραγγείλω τα mods του billm για τον Blues Jr. μου. Παρέλαβα τα εξαρτήματα και τις οδηγίες και καθώς είμαι σχετικά άσχετος από ηλεκτρονικά, τήρησα κατά γράμμα τις οδηγίες και έκανα "καταπληκτική" δουλειά. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι ο ενισχυτής δεν παίζει πια! Μπορείτε σας παρακαλώ να μου προτείνετε κανέναν καλό μάστορα (δοκιμασμένο) που να μπορεί να βρει το λάθος και να το διορθώσει χωρίς να με γδάρει? (Είχα δει σε παλιότερο θρεντ το όνομα του Κώστα Καϊμάκη που είναι και κοντά στην περιοχή μου, αλλά δεν ξέρω αν είναι ενεργός και δεν έχω τα στοιχεία του). Οποιαδήποτε πρόταση θα είναι μεγάλη βοήθεια. Ευχαριστώ.

Μόνο στην Ελλάδα (που ακόμη πάσχει από σύνδρομα της δεκαετίας του '70) θα μπορούσε κανείς να συναντήσει τέτοιο thread σε forum για μουσικούς.

http://www.kinman.com/index.php

Θα ήθελα παρακαλώ τη γνώμη των φίλων φεντερολόγων σχετικά με πρόσφατα ανακαλυφθείσα καταχωνιασμένη Fender Telecaster φίλου με τα παρακάτω χαρακτηριστικά: Έτος κατασκευής (σύμφωνα με το s/n από γνωστό site): 1977-78 (αγορά 1981). Κατάσταση: Αρκετά μεταχειρισμένη, φυσικά ρελικαρισμένη (όχι άσχημα), αφημένη τα τελευταία 20 χρόνια μέσα στη βαλίτσα της χωρίς χορδές. Χτυπημένα τάστα που δεν έχουν υποστεί ποτέ dressing. Παρόλα αυτά παίζει πολύ καλά (μετά από σχετικό καθάρισμα και χορδές), το μανίκι είναι χάρακας και δεν έχει ζημιές ούτε άσχημη σκουριά. Η καλωδίωση είναι ανέπαφη χωρίς οξειδώσεις. Έχει χαλάσει λίγο το χρώμιο του neck μαγνήτη και των knobs. Το χρώμα του ξύλου κάτω από το p/g ήταν τόσο διαφορετικό (ανοικτόχρωμο) που προς στιγμή μου φάνηκε άβαφη (το χρώμα της είναι προφανώς trans. blonde). Δεν χρειάστηκε setup ούτε καν intonation! Μια αντίστοιχη κιθάρα στο ebay πουλιόταν γύρω στα $ 2.000. Θα ήθελα τη γνώμη σας στα παρακάτω ερωτήματα: 1. Πρέπει να γίνουν εργασίες αποκατάστασης/αναβάθμισης ή θα χαλάσει το "original"? (Με εξαίρεση ίσως ένα fret job). 2. Πόσο θα μπορούσε/θα έπρεπε να πουληθεί στην Ελλάδα στην κατάστασή της και πόσο επισκευασμένη? 3. Αξίζει τον κόπο να μην χρησιμοποιηθεί, αλλά να φυλαχτεί σαν collectible? (στην κατάστασή της) και 4. Πόσο "αντικειμενικά" καλύτερη κιθάρα είναι από μια σημερινή MIA tele? Επειδή δεν έχω φωτογραφία αναφέρω ότι είναι χρώμα blonde με rosewood ταστιέρα, ατσάλινα saddles στον καβαλάρη και δύο string trees. Τα τάστα μου φάνηκαν μάλλον "όχι jumbo". Ευχαριστώ εκ των προτέρων

Ηλέκτρα, το αιμοδιψές κτήνος ;D :) ;D :) Πρόκειται για ημίαιμο Pointer-Braque. Στις 12/7 θα γίνει ενός έτους.

Πολύ καλή η περιγραφή της τρέχουσας αμερικάνικης παραγωγής από τον SF, αλλά θα μπορούσε κάποιος να μου εξηγήσει τί έγινε στη Βρετανία (χώρος που για μένα είχε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο "μεγάλωμά μου"), όπου η τελευταία μεγάλη μπάντα ήταν οι... Smiths! Για να μην είμαστε ακραίοι θα πρόσθετα ότι υπάρχει μια σπουδαία μπάντα σήμερα (Radiohead), καθώς επίσης και κάποιες αναλαμπές πριν από λίγα χρόνια (Franz Ferdinand, Kaiser Chiefs). Αλλά σίγουρα η κατάσταση δεν μοιάζει καθόλου με τον οργασμό των '80ς.

Γεια σου φίλε Γιάννη! Το ξέρεις ότι είμαι (είμαστε) φανς πάντα. Το μόνο που θα μπορούσα να παρατηρήσω είναι ότι θα προτιμούσα κάπως πιο "ελαφριά" την παραγωγή. Ίσως να κάνατε λίγη "κατάχρηση" των δυνατοτήτων του στούντιο ;D. Αυτό σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι όλη η δουλειά δεν είναι εξαιρετική και συνεπής στον ήχο της μπάντας (άλλωστε ξέρεις... εμείς οι γέροι είμαστε καμιά φορά λίγο παράξενοι). Να είστε καλά και keep up the good work. See you all soon ;)!

Εγώ το είπα ήδη από τη δεύτερη σελίδα του thread ότι δεν χρειάζονται υποκειμενικές γνώμες και δημοκρατίες για το αν είναι ή όχι σπουδαίοι οι Beatles. Οι Beatles είναι απλούστατα η πεμπτουσία αυτού που ονομάστηκε ποπ μουσική, γιατί... έτσι! Επιπλέον, πρέπει να αναφερθεί ότι ενώ έπαιξαν κυριολεκτικά τα πάντα στην λιγόχρονη καριέρα τους, όλο τους το έργο είχε πάντα αυτό το "μπητλικό" επίχρισμα που στάθηκε αδύνατο να αναπαραχθεί από άλλους καλλιτέχνες (αν και υπάρχει η θεωρία ότι η φυσική τους συνέχεια ήταν οι 10cc στα 70's, οι Squeeze στα 80's και οι... Crowded House στα 90's).

Το Σκιάχτρο ήταν το πρώτο μαγαζί που παίξαμε και η υποστήριξη από τον Άγγελο μας έδωσε την αυτοπεποίθηση που μας έλειπε. Θα τον θυμόμαστε πάντα με αγάπη.

Σώπα! Λυπάμαι που το ακούω. Προσπάθησες? Τέλος πάντων, ειλικρινά δεν θέλω παρεξηγήσεις. Τα γραπτά μου είχαν σκοπό να αναγνωσθούν με ελαφρά διάθεση. Παραπάνω σου δίνω μια δόση από επιχειρήματα που μοιάζουν με τα δικά σου ;D ;)

Αυτό ακριβώς ήθελα να τονίσω. Ότι δηλαδή, όταν πρόκειται για το Sgt. Pepper's δεν έχουν καμιά θέση επιχειρήματα περί υποκειμενικότητας κλπ. Αν κάποιοι δεν το θεωρούν αριστούργημα, τότε κρίμα σε εκείνους γιατί στερούνται την ομορφιά του. Εκτός βέβαια αν πρόκειται για "casual listeners", που απολαμβάνουν εξίσου Beatles, M. Jackson, Rihana, Lady Gaga, Δ. Βανδή, Πέγκυ Ζήνα, Γιάννη Μποτζόβη......

Απλούστατα το πιο όμορφο κομμάτι ever στην ιστορία της ποπ μουσικής (έχω παρακαλέσει τους δικούς μου να παιχτεί στην κηδεία μου :'(). Όσον αφορά το άλμπουμ, είναι κατά γενική ομολογία το Νο.1 επιδραστικό άλμπουμ στην ιστορία (Νο.2 η μπανάνα των Velvets και Νο.3 το Ziggy Stardust του Bowie). Νομίζω πως όσοι δεν αντιλαμβάνονται το γιατί, δεν οφελεί να πεισθούν με επιχειρήματα - είναι lost cases και συγγνώμη αν θίγω κανέναν (αλλά επιμένω). Αρκεί να ακούσει κάποιος με την καρδιά του.

Όλα τα παραπάνω είναι αληθή. Σαν κάτοχος μιας ultra του 91 μπορώ να πώ μόνο ότι το βάρος της είναι ακριβώς ίδιο με μιας american strat του 07 που επίσης έχω. Συμπληρώνω ακόμη ότι η σειρά αυτή σηματοδοτούσε τότε την αφρόκρεμα της νέας (post-CBS) γραμμής παραγωγής και μπορείς να είσαι σχεδόν βέβαιος ότι καμιά από αυτές τις κιθάρες δεν ήταν "δεύτερη", δηλαδή ήταν όλες καλοφτιαγμένες, πολύ resonant και με pool routing στους μαγνήτες (που σημαίνει ότι μπορείς να πετάξεις πάνω οτιδήποτε τούβλα humbuckers θέλεις - ιδανική για superstrat αν έχεις τέτοιες βλέψεις). Ένα άλλο θέμα είναι οι Lace μαγνήτες, τους οποίους πολλοί (μεταξύ αυτών και εγώ) απεχθάνονταν (άλλοι όμως γούσταραν τρελά). Σε κάθε περίπτωση όμως οι μαγνήτες μπορούν να αντικατασταθούν ;).

Έζησε κανείς σε προηγούμενους αιώνες για να έχει άποψη για τους κλασσικούς συνθέτες που στην εποχή τους ήταν το αντίστοιχο της mainstream pop?

Εχεις δίκιο σε όλα. Ειλικρινά. Και βέβαια η ποσότητα των νοτών (sic ;)) δεν σημαίνει πτώση της ποιότητας, με την προϋπόθεση όμως ότι υπηρετούν πάντα τη σύνθεση (και όχι την ποζεριά και τον ναρκισσισμό του συρμού) . Όσον αφορά τις εποχές, έχεις και πάλι δίκιο, όμως ποιος μπορεί να αρνηθεί τη διαφορά που υπάρχει στη mainstream μουσική παλαιότερων δεκαετιών (50's, 60's, 70's ακόμη και 80's) σε σχέση με τον σημερινό (κατά γενική ομολογία) χυλό των airwaves;

Έχω παρατηρήσει μια τάση από πολλούς συνφορουμίτες (και μάλιστα από κάποιους που γράφουν συχνά) να θεωρούν ότι "ό,τι παίζεις... καλό είναι" και "just keep practicing". Οκ, κανένας δεν διαφωνεί με αυτό, νομίζω όμως ότι ο OP σκοπό είχε να θίξει κάτι πολύ πιο σημαντικό και ενδιαφέρον. Άλλωστε, αν όλα τα ερωτήματα απαντώνται σε στυλ "shut up and play yer guitar", ποιός ο σκοπός των συζητήσεων; Πιστεύω λοιπόν ότι μπορεί πράγματι να είναι δόκιμο το ερώτημα περί του θα ποια πρέπει να είναι η ύστατη επιδίωξη του ηλεκτρικού ροκ κιθαρίστα. Πρέπει να προσπαθεί να γίνει όσο περισσότερο βιρτουόζος μπορεί ή να μάθει να παίζει νότες "που πιάνουν τόπο" και να καταλάβει πού χρειάζονται οι νότες αυτές και πού όχι; Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι ετοιμάζονται ήδη να απαντήσουν ότι έχω ήδη βάλει πολλά "πρέπει" σε ένα θέμα που είναι προσωπικό του καθενός και ότι ο καθένας ότι γουστάρει παίζει και ακούει και ποιός είμαι εγώ που θα τους βάλω τσολιά στα... κλπ, κλπ. Απλούστατα, έχω απηυδίσει από νεόκοπους guitar heroes που έχουν προσπαθήσει υπερβολικά πολύ να αυξήσουν το λόγο νότες ανά μονάδα χρόνου στο παίξιμό τους, χωρίς να αποκτήσουν ποτέ αληθινή επαφή με την ουσία της ποπ σύνθεσης και ενορχήστρωσης, χωρίς ποτέ να αναρωτιούνται αν αυτά που παίζουν θέλει κανεις να τα ακούσει και χωρίς (το κυριότερο) να έχουν κάτσει να ακούσουν τους μουσικούς που υπήρξαν πραγματικά εμπνευσμένοι και γι' αυτό θεωρούνται κλασικές επιρροές και ακρογωνιαίοι λίθοι στην ιστορία της ροκ/μπλουζ/ποπ μουσικής. Και δυστυχώς για μερικούς, στους τελευταίους σίγουρα πάντα θα συγκαταλέγονται οι Green Page και Richards και όχι οι Vai και Satriani (αν και τον τελευταίο τον ψιλοσυμπαθώ).

Μπράβο παιδιά, μας γεμίζετε ελπίδα ότι δεν έχουν χαθεί όλα. Δεν θα με πείραζε αν ήταν λίιιιιγο πιο άδειο το κομμάτι, προς το πιο υπνωτιστικό (ίσως λίιιιιγο λιγότερο πνευστό). Nevertheless, το κομμάτι είναι υπέροχο και φαίνεται ότι έχει ενσωματώσει ένα σωρό ετερόκλητες επιρροές αβίαστα και χωρίς τάσεις μιμητισμού. Well done!