Freebee

Ποτέ δεν μπόρεσα να χρησιμοπoιήσω/αξιοποιήσω muff. Ποτέ δεν άκουσα όσο δυνατά θα ήθελα την κιθάρα μου σε πρόβα/λάιβ. Ποτέ δεν άκουσα αρκετά δυνατά τη μι καντίνι. Ποτέ δεν μπόρεσα να συμπαθήσω τα γκιμπσονοειδή/λεσπολοειδή/humbuckers.

Αγαπητοί φίλοι, η κατάσταση έχει ως εξής (για να λυθούν οι απορίες): 1. Ο κάτοχος του Thunderbird (που είναι επίσης κάτοχος ενός Stingray) διαπιστώνει ότι δεν του κάνει το Thunderbird για τον ήχο του (επίσης τρώει κράξιμο από όλη τη μπάντα) και αποφασίζει να το ανταλλάξει με ένα Fender P. 2. Ο κάτοχος του Ρ γουστάρει πολύ το Thunderbird και θέλει ακόμη ένα στη συλλογή του (έχει ήδη άλλα 3). 3. Το Ρ είχαμε την ευκαιρία να το δούμε "βίδες" σε γνωστό μαγαζί του μάστορα και διαπιστώσαμε τα περί γνησιότητας (με οποιονδήποτε τρόπο αυτό μπορεί να είναι δυνατό) και είχαμε και τη διαβεβαίωση του μάστορα. Το ερώτημά μου αφορά την πρακτική αξία του Ρ σε σχεση με ένα σημερινό Ρ, επειδή όπως έχει πολλές φορές ειπωθεί εδώ, δεν πολυμασάω από βιντατζιές που θεωρούνται αβλεπί καλύτερα επειδή είναι παλιότερα.

Συγνώμη για το λάθος. Πρόκειται βέβαια για μπάσο Thunderbird.

Είναι έτσι ακριβώς!

Απλά από το serial (που βρίσκεται και στο σώμα).

Αγαπητοί εν forum αδελφοί (μπασίστες κυρίως) θα ήθελα τη γνώμη σας για το εξής θέμα: Πρόσφατα ο φίλος μου και bandmate συμφώνησε να ανταλλάξει ένα Gibson Firebird του 2007 (περίπου), σε σχεδόν καινούργια κατάσταση και με σκληρή θήκη, με ένα MIA Fender Precision Std που χρονολογείται το 1978-79 (εξακριβωμένο), σε πολύ καλή κατάσταση και πολύ καλά σεταρισμένο (παίζει άψογα). Η ερώτησή μου είναι αν η ανταλλαγή αυτή είναι συμφερτική και δίκαια και τί γνωρίζετε σχετικά με το συγκεκριμένο Precision, το οποίο προέρχεται από μια αμφιλεγόμενη εποχή για την εταιρία. Επίσης, αν οι μαγνήτες και το hardware του Precision θα ήταν καλό να αναβαθμιστούν. Και τέλος, μήπως θα ήταν προτιμότερη μια ανταλλαγή με ένα σύγχρονο Precision std? Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις απόψεις σας.

Καλημέρα Ο Hod Rod Dlx είναι αυτά που ανέφεραν οι προλαλήσαντες. Είναι τάξη Α/Β, έχει πολύ καλό spring reverb και διαθέτει δύο στάδια gain (gain & more gain). Το footswitch του έχει δύο διακόπτες για gain και more gain και όχι reverb on/off. Το καθαρό του είναι κλασσικό fender (θαυμάσιο) και αποτελεί πεταλομηχανή. Τα βρώμικά του δεν είναι πολύ καλά κατά τη γνώμη μου (ιδιαίτερα το more gain). Σίγουρα από τους πιο popular ενισχυτές της αγοράς. Σίγουρα ο Blues Deluxe είναι σχετικά καλύτερος, με ένα μόνο στάδιο gain, πιο mild και περισσότερο usable, αλλά με κοστούμι tweed που είναι κάπως ευαίσθητο στη βρωμιά και την κακομεταχείρηση (footswitch επίσης με δύο διακόπτες - gain και reverb). Τα καθαρά τους είναι λίγο-πολύ ίδια. Ο Hot Rod πάντως είναι πολύ δυνατός από χαμηλά (κλασσικά λογαριθμικά ποτενσιόμετρα) και σπάει γρήγορα (αν μπορέσεις να πας το volume μέχρι το 4). Τέλος, το βάρος του είναι κοντά στα 25 κιλά. Αν θέλεις να παίζεις μόνο στο σπίτι εξέτασε και τον Blues Junior (με ένα όμως μόνο κανάλι). Πάντως, οποιοσδήποτε από τους παραπάνω θα σε βγάλει παντού ασπροπρόσωπο και στην περίπτωση που σου αρέσει ο ήχος fender, αυτες είναι σίγουρα οι καλύτερες λύσεις κάτω από χίλια ευρώ (κατά τη γνώμη μου μονόδρομος).

Συμφωνώ σε γενικές γραμμές με τον JazzJoker και έχοντας ακούσει πάρα πολύ μουσική ενώ συνάμα παίζω, μπορώ να είμαι πλέον βέβαιος ότι η μουσική αξιολογείται διαφορετικά από τον μουσικό-τεχνίτη και διαφορετικά από τον ακροατή (και δεν μιλάμε για τον casual listener). Ο μουσικός συχνά ακούει λεπτομέρειες (χρειές, μπασογραμμές, ενορχηστρώσεις, παραγωγές κλπ) και όλα αυτά συμβάλουν στη διαμόρφωση της αξιολόγησής του. Ο (μη μουσικός) ακροατής αξιολογεί με βάση το groove του κομματιού (μιλάμε πάντα για ποπ μουσική) και το πόσο catchy είναι η βασική μελωδία. Οπωσδήποτε ένας εξασκημένος/καλλιεργημένος ακροατής καταλήγει μετά από κάποιο διάστημα να είναι σε θέση να αξιολογήσει μια καλή σύνθεση που έχει προδιαγραφές να γίνει "κλασσική" καλύτερα από κάθε άλλον (βλ. Πετρίδης). Having said that, θα ήθελα να τονίσω ένα πολύ σημαντικό σημείο στο οποίο ελπίζω να συμφωνείτε. Μιλάω για το πόσο σημαντικό είναι για τον μουσικό να καταφέρει να διατηρεί το αισθητήριο του ακροατή, δηλαδή να έχει την ικανότητα να αξιολογεί ένα κομμάτι με όρους σύνθεσης, πρωτοτυπίας, προσωπικότητας και έμπνευσης που το δημιούργησε. Πιστεύω ότι οι παραπάνω σκέψεις είναι ιδιαίτερα χρήσιμες για κάποιους μουσικούς οι οποίοι δημιουργούν μουσική με βάση τα ριφ, τον λόγο νότες/sec και τα "εντυπωσιακά" breaks. Η αρετή της ποπ μουσικής είναι η "καλή" σύνθεση και μόνο και απόδειξη για αυτό είναι όλα τα κλασσικά κομμάτια που όλοι αγαπάμε.

Basswood body αντί για ash, κεραμικοί μαγνήτες αντί alnico, ηλεκτρονικά μέρη "designed by..." αντί των original και γενικά... το MusicMan του φτωχού.

Αν δεν έχεις πρόβλημα με την τιμή, αυτό είναι το απόλυτο πετάλι για την περίπτωσή σου http://www.thomann.de/gr/trex_moeller.htm Overdrive + clean booster + μίξη με καθαρό σήμα

Los Faltsos (ή ακόμη καλύτερα Los Phaltsos - για ξεκάρφωμα)

Το "rock" (με την ευρύτερη έννοια) νομιμοποίησε (με το -έτσι θέλω- ίσως) τον δημιουργό/τραγουδοποιό να ερμηνεύει ο ίδιος τα τραγούδια του όπως τα νιώθει και τα έχει φανταστεί (στο κάτω-κάτω δικά του είναι). Μήπως ο Dylan (κατεξοχήν άφωνος) δεν θα έπρεπε να τραγουδάει?

Καλό θα ήταν να θυμηθείτε ότι κάποιος... Lou Reed έχει γράψει ιστορία απαγγέλοντας. (Κατά τη γνώμη μου σε αυτού του είδους "τραγουδιστικής σχολής" εμπίπτει ο Αγγελάκας.

Beatles - A Day In The Life Bacharach/David - Walk On By

+1 για feedback

Μπαρδόν... στη Σόλωνος ναί!

Έχει σίγουρα ο μικρός Καγμάκης στη Χ. Τρικούπη.

I SAY....

Ρε παιδιά ξέρει κανείς αν υπάρχουν αυτά τα πετάλια στην Αθήνα? (Σίγουρα Καγμάκης, Κουρμπής, Guitarstore δεν έχουν).

Καλή ευκαιρία για να σκεφτούμε (εμείς οι ιθαγενείς) πόσο παραμύθι είναι το κόλλημα ότι "British sound" πρέπει να σημαίνει οπωσδήποτε Vox και Marshall. Ο ΗΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΚΙΘΑΡΙΣΤΑ (εφόσον βέβαια έχει το stature του Marr).

Και γιατί θα "πρέπει" να είναι 100% tubescreamer? Ας μην ξεχνάμε ότι το tubescreamer έχει "καθαγιαστεί" επειδή όταν πρωτοέσκασε μύτη δεν υπήρχε τίποτε άλλο τόσο αξιοπρεπές. Από τότε έχουν περάσει 2000 χρόνια. Η γνώμη μου είναι ότι το vs (αλλά και κάμποσα άλλα) είναι συνολικά καλύτερα και (κυρίως) πολύ περισσότερο flexible.

Συμφωνώ να πάρεις το visual sound. Έχω το Route 66 και μου αρέσει πολύ το OD. Γιατί να αρκεστείς σε ένα όταν μπορείς να έχεις δύο drive presets για κάθε χρήση (double trouble). Άλλωστε ο visual sound ισχυρίζεται ότι έχει κοπιάρει το tubescreamer με κάποιες "βελτιώσεις" (bass boost).

Κιθάρες: Fender Stratocaster Ultra (Lace Sensors) -1991 Fender Stratocaster Highway One (Kinman Blues) - 2008 Cort MR-710F Electric-Acoustic (Fishman) Amps: Fender Blues Deluxe MIM Fender Champ 12 MIM - 1989 Effects: Carl Martin PlexiTone Visual Sound Route 66 ProCo Rat Visual Sound H2O Vox Satchurator (for sale) Boss ME-50 Korg Pitchblack Tuner

Elvis Costello & the Attractions - (I Don't Want To Go To) Chelsea

Θεώρησα αυτονόητο ότι τα ερωτήματα που υπέβαλα ήταν σχηματικά. Ευχαριστώ παντως για τη συμμετοχή (ακτός του audiokostas) :P