dimsonic

και μένα μου φάνηκε παράξενο το ενδιαφέρον...

επειδή ανάλογη σκέψη είχα κάνει και εγώ πριν λίγο καιρό, ψάχνεις εναλλακτική σε πρώτη φάση πριν δώσεις τα 15 που κάνει ή θεωρείς ότι δεν αξίζουν τα 15 ουτως ή άλλως?

δεν είναι το θέμα αν θα ανοίξει ο κώδικας (τι θα τον κάνουμε). Το θέμα είναι ότι ήταν και είναι ένα σπάνιο λογισμικό με δυνατότητες και θα είναι κρίμα αν κάποια στιγμή δεν θα λειτουργεί. Κάτι έχει παιχτεί με δικαιώματα σίγουρα, αλλιώς δεν έχει νόημα.

70τοσα

η κλειδοθηκη ακυρη. Θα φαει μήνυση

ακριβώς έτσι. Σήμερα έρχεται ένας πιτσιρικάς και έχει ξεσηκώσει τον Satriani. Και μετά του βάζεις να παίξει μια μιξολύδια και σε κοιτάζει σα χάνος...

σ αυτά που άκουσες το behringer είναι εντελώς bypass. Καθαρό νερό λουτρακίου. Τέτοιο overdrive δεν θέλω όμως, έχω και στο eq που το έχω στο unity (εκτός που 90% έχω το eq bypass) και αν θέλω έχω και στο boss LS2 channel switcher που έχει vol σε κάθε κανάλι. Ασε που έχω sensitivity στον Roland pro και άλλο vol στον κομπρέσσορα που είναι πάντα ΟΝ.... Πολλά vol μαζεύονται.... Είναι γεγονός ότι το hustle αλλιώς το περίμενα. Το έχω 1, 1.5 χρόνο και σπάνια το έβαλα και να φανταστεις το πήρα επειδή το βρήκα προσφορά, είχα στο νου μου ocd λόγω Trower... Και ο Trower δεν είναι πάντα βρωμικοφάζ...

1. δεν μπορώ με eq να υπεροδηγήσω είσοδο... 2. στο διπλό gain stage δεν πήγαμε ακόμα. Εδώ συζητάμε για το ότι το hustle μου βγάζει κάτι που δεν μου αρέσει και προσπαθώ να το συμμαζέψω. βασικά από όλα αυτά θέλω να μπορώ να κατεβάζω το vol της κιθάρας και να βγάζω καθαρό εντελώς.

εξακολουθώ να μη σε πιάνω. Τι ακριβώς εννοείς? ότι ουσιαστικά δεν τα χρησιμοποιώ? ότι οι ήχοι που ακούς είναι "καθαροί" ότι δεν σου αρέσουν οι ήχοι? Με το eq τι να κάνω? να υπεροδηγήσω?

To 1972 ευτυχώς είχα ένα πικαπ που είχε εκτός από 33, 45 και 78 (ξέρω οι περισσότεροι δεν ξέρουν καν τι είναι) στροφές, είχε και 16. Αυτό σήμαινε ότι έναν δίσκο μπορούσες να τον ακούσεις στη μισή ταχύτητα. Ωρες ατελείωτες για ένα σολο. Για να βγάλεις ένα σόλο 1. έπρεπε να έχεις το δίσκο (ή αντίγραφο σε κασέτα) 2. έπρεπε να προσπαθείς μόνο με το αυτί να καταλάβεις τι παίζεται 3. λίγο αργότερα σε κατι ξενόγλωσσα βιβλιοπωλεία εύρισκες τα πρώτα NME, MM (και πιό πριν Hit parader ή το γερμανικό pop) όπου σπάνια έπεφτε μέσα μια κλίμακα ή να διαβάζεις συνεντεύξεις πχ του Clapton πως έπαιζε το τάδε και με τί έπαιζε. 4. Κάποια βιβλιοπωλεία έφερναν και βιβλία με κλίμακες κλπ. Ακόμα πιό σπάνια ήταν τα transcriptions ή songbooks όπου σε ένα βιβλίο για κάθε δίσκο υπήρχαν lyrics και ακόρντα. Πιό αντιπροσωπευτικό το The Beatles Complete. Από ΕΚΕΙ βασικά έμαθα όλα τα ακόρντα (και jazz και τα πάντα) διότι στα τραγούδια τους υπάρχουν όλα. 5. Πολύ πιό μετά σχεδόν 7-8 χρόνια ήρθαν τα guitar player όπου πλέον σκάγανε μύτη πιό σοβαρά πράγματα. 6. αλλιώς έπρεπε να ταξιδέψεις εκεί που θα έπαιζε ο τάδε που κάποιος άλλος είπε ότι ξέρει το χ ακόρντο μπας και τον δεις να παίζει και να το ξεσηκώσεις. προγράμματα σαν το riffstation πριν 40 χρόνια ούτε στα όνειρά μας.

αυτα εγω τα λεω βρωμικα

sultan meremet

σημειωτέον όλα (ιδίως τα mooer) είναι σχεδόν εκεί που αρχίζουν να οδηγούν

that's my man!