ez

Πολύ ωραία κουβέντα αυτή γενικά :D. Ο SF παρότι ενθουσιώδης έχει δίκιο εν γένει, χωρίς όμως οι λοιπές απόψεις να είναι "φάουλ" 8)... Στην περίπτωση μας η αλήθεια έχει πολλά πρόσωπα. Όταν ξέρεις τα τι και τα πως, τότε μία παρτκάστερ δεν ξέρω αν θα είναι "μαμάτη", ΣΙΓΟΥΡΑ όμως θα είναι αξιόλογο όργανο - στη χειρότερη περίπτωση. Απο την άλλη, το συναίσθημα που δέχεσαι όταν βρίσκεις ένα όργανο έτοιμο και να σου ταιριάζει στα χέρια σου, είναι καταπληκτικό. Το ζήτημα είναι να το βρείς ;D... Μη ξεχνάτε επίσης, πως για κείνους που παίζουν ζωντανά, ο ΜΟΝΟΣ αληθινός κριτής είναι το πάλκο και η ένταση του λάιβ. Κι εκεί πολλά αλλάζουν... @ Σάμμυ: όσα παιδιά έχουν άπειρο εξοπλισμό, καλά κάνουν και τον έχουν φίλε μου εφόσον μπορούν. Τα πάθη είναι σεβαστά, ο καθείς έχει το δικαίωμα να κάνει τη ζωή του πιό ευχάριστη για τον ίδιο όπως επιλέγει. Μακάρι νάχαμε αυτή τη δυνατότητα κι εσύ ή εγώ, όχι κατ'ανάγκην για νάχουμε πολλά όργανα, αλλά για νάχουμε τη χαρά να γευτούμε διαφορετικές προτάσεις και να κατανοήσουμε καλύτερα τις αληθινές ανάγκες μας. ΤΙΠΟΤΑ δεν τα κάνει ΟΛΑ τέλεια. Κάθε κιθάρα, λίγο εδώ, λίγο εκεί, διαφοροποιείται ελαφρά απο άλλες κατασκευές, εξ ού και το GAS ;D!! Έχω συναντήσει ανθρώπους που θα μου χάριζαν αυτοστιγμεί και τις 37 κιθάρες τους :o για να ζήσουν μερικά λεπτά στη σκηνή, παίζοντας με μιά μπάντα. Κι ανεξάρτητα απο χαρακτήρες, τα μάτια τους έλαμπαν στη στη σκέψη αυτή... Ας μη τους κρίνουμε ελαφρά τη καρδία... Ωραίοι τύποι και "μαμάκες" υπάρχουν παντού, είτε έχουν 1 είτε 101 κιθάρες.

Ο Σταύρος είναι ακριβώς αυτό που δείχνουν τα τελευταία ποστς. Επαγγελματίας, διακριτικός, ανθρώπινος. Επιπροσθέτως, δε φοβάται να πεί "αυτό δεν το γνωρίζω" κι ακόμα καλύτερα ρωτάει κι ενδιαφέρεται να μάθει. Επίσης, ο καλύτερος τρόπος να μάθει κάποιος για το ποιόν του κ. Ντούκα, είναι να έρθει σε επαφή μαζί του!

To main riff είναι το "Back at the chicken shack" του Jimmy Smith.

Δεν ξέρω τι είναι το ρίπερ και τι θα έκανες διαφορετικά, αυτό που έκανες όμως είναι έξοχο! Συγχαρητήρια! Άντε και να τζαμάρουμε σε πρώτη ευκαιρία ;D! Θα μπορούσε βέβαια και να είναι ένα ελεύθερο τζαμ με δικό σου τίτλο κι όχι το "τσίκεν", καθώς παίζεις αρκετά ελεύθερα -και καλά κάνεις 8)- και νομίζω μόνο το λικ στο 5 (εκτός της εισαγωγής και της ρυθμικής) παραπέμπει ευθέως στο κομμάτι. Έτσι η αλλιώς, εντυπωσιακό και συμπεπτηγμένο παίξιμο με πολύ ωραίους ήχους, μπράβο σου.

Διαφορές υπάρχουν. Το πως τις αξιολογεί ο καθείς είναι άλλο ζήτημα. Εγώ έχω κάνει τη συγκεκριμμένη αλλαγή αλλά σε wraparound bridge και τα αποτελέσματα ήταν ακουστά και για μένα αρεστά πέρα απο τις προσδοκίες μου. Αν η ηχητική κατεύθυνση που έχεις είναι σε vintage μονοπάτια νομίζω θα σου αρέσει.

Λόγω ανειλλημένων υποχρεώσεων και κάποιων ιδιαίτερων συνθηκών, οι εμφανίσεις του γκρουπ κάθε Δευτέρα στο Γαία αναστέλλονται τουλάχιστον μέχρι τις γιορτές. Για ό,τι νεώτερο θα υπάρξει ενημέρωση.

Για να γλυτώσεις χρόνο και χρήμα, ψάξε στο ιντερνετ για βίντεο σχετικά με το αντικείμενο -υπάρχουν πολλά, και για αρχάριους- μάθε κάποιες βασικές αρχές και μετά αποφάσισε αν και σε ποιόν θα απευθυνθείς.

Που τέτοια τύχη...έτοιμο κουρκουτιασμένο απ'το λιμάνι... Στείλε μου τη συνταγή όμως! Τα πράσσα μ'αρέσουν και το σκόρδο μ'ενοχλεί ;D... Gay European μπακαλιάρος με μαγιονέζα! Κάτσε να ρευτώ λιγάκι :-X 8)... Πρρρ...μη με κόβεις έτσι...γενικολογείς επικίνδυνα!!

Ορίστε...πήγα να πάρω ένα μπακαλιάρο να φάω-μούχει γυαλίσει εδώ και μέρες-, γυρνάω και βλέπω 5-6 σελίδες, ανάθεμα, κάθεται και κρυώνει εξαιτίας σας ;D... Λοιπόν, μιας και το πράγμα έχει γυρίσει λίγο στα του μπλουζ-ρεμπέτικου κλπ, μερικές σκέψεις απόψεις: Τα δύο είδη ΕΧΟΥΝ κοινά στοιχεία, όπως και όλες οι λαικών καταβολών μουσικές. Τώρα, ποιές ακριβώς και σε ποιό επίπεδο, άλλη εξειδικευμένη κουβέντα. Τα μπλουζ έγιναν παγκόσμια μουσική γλώσσα -κι όχι τα ρεμπέτικα- γιατί: 1. Έχουν Αμερικάνικη προέλευση. Η εξ ΗΠΑ μουσική τροφοδότησε κατά κύριο λόγο τη σύγχρονη ηλεκτρική μουσική του 20ου αιώνα κι εντεύθεν. 2. Είχε την "εξυπνάδα" και τη δυναμική και ευελιξία να μπολιάσει αλλά και να μπολιάζεται απο τα εκάστοτε μουσικά ρεύματα (jazz, RnR, rock, punk, rap, hip hop etc. > Tricky, Jon Spencer, Fat Possum label artists etc.). 3. Δεν κόλλησε σε μιά στείρα dated θεματολογία, αλλά είχε μάτια κι αυτιά ανοιχτά. 4. Έδωσε "χώρο" στον μουσικό, απλή βάση, αυτοσχεδιασμοί, με μιά φράση έθρεψε -και συνεχίζει να το κάνει- όνειρα και φιλοδοξίες. 5. Η ΓΛΩΣΣΑ. Τα Αγγλικά εδώ και δεκαετίες αποτελούν -καλώς ή κακώς- την κατά βάσιν κοινή γλώσσα στον δυτικό τουλάχιστον κόσμο. 6. Οι παραπάνω ιδιότητες-στοιχεία σε συνδυασμό με την πρωτογονικής αίσθησης ΤΕΡΑΣΤΙΑ δύναμη που φέρνει μαζί της η μουσική αυτή, την έφερε τελικά στα σαλόνια συζητήσεων του ΝΟΙΖ ;D... Λέω να φάω καμμιά μπουκιά τώρα ::)...

Κανένα πρόβλημα, απλά ξεκαθαρίζω κάποιες λεπτομέρειες ;D... Πάντως, σίγουρα ΔΕΝ συμβαίνει αυτό: blues και ρεμπέτικο το ενα και το αυτό

Τα γιατί και πως της εμφάνισης {σε κάποια "γνωστή μουσική" τηλε-εκπομπή} είναι άλλη ιστορία. Η επιλογή της "ένωσης" των δύο τραγουδιών δεν ήταν δική μου, απλά συναίνεσα κατόπιν συζήτησης και παράθεσης ιστορικών στοιχείων για τα κομμάτια. Πέρα απο μύθους και αυθαίρετες εντυπώσεις που βασίζονται στο γούστο και την αισθητική του καθενός, υπάρχουν -αναντίρρητα- κοινά στοιχεία που απαντώνται σε όλες σχεδόν τις μουσικές που γεννήθηκαν απο τους απλούς κι εν πολλοίς αμόρφωτους ανθρώπους της καθημερινότητας και δη του λεγόμενου περιθωρίου. Σε λαικές μουσικές δηλαδή. Ακραίες απόψεις υπήρχαν και υπάρχουν ένθεν κακείθεν, δεν προσφέρουν όμως κάτι ουσιαστικό, απλά φωνασκούν. Το όποιο πλησίασμα ημών των μουσικών -κι ουχί μουσικολόγων- σε τέτοιου τύπου "έρευνες", νομίζω πρέπει να γίνεται με καλή διάθεση κι εκπορευόμενο αποκλειστικά από την αγάπη και το ενδιαφέρον για το αντικείμενο μας.

Πολύ καλό! Τον καταλαβαίνω, τον νοιώθω,τον συμπονώ αλλά και τον ζηλεύω, δεν έχει δεί τίποτα!!! ;D

Ενδιαφέρουσα -και πικρή κάποιες φορές- ιστορία... Φυσικά παίζει ρόλο το είδος μουσικής. Ακόμα πιό πολύ όμως, το πως κάποιος έχει επιλέξει να παίζει. Χρειάζεται πολλές κιθάρες ή μία; Χρησιμοποιεί εφέ ή προτιμάει καρφί στον ενισχυτή; Οι παράμετροι που προκύπτουν είναι πολλές και διαφοροποιούν για τον καθένα το ερώτημα. Προσωπικά έχω περάσει εφιαλτικές βραδιές με τενεκέδες-ενισχυτές αλλά είχα και την τύχη να παίξω καταπληκτικά μηχανήματα. Για να το θέσω κάπως χοντρικά, όταν ανταμώσεις την ατυχία κι έχεις κάποια εμπειρία και ικανότητες, θα βγάλεις τη συναυλία αλλά το αίσθημα που μένει είναι του κολοβού, του ανικανοποίητου, κι αυτό στις καλές περιπτώσεις ;D... Απο την άλλη, μ'εναν σούπερ ενισχυτή, θα παίξεις αυτά που ξέρεις και παραπάνω, με ελαχιστοποίηση λαθών κι αστοχιών 8), θαυμάζοντας το πως ακούγονται οι νότες σου :o! Σε κάθε περίπτωση, δυστυχώς στο Ελλαδιστάν μέσα σε όλα που πρέπει να φροντίσεις, είναι και η ψυχολογική θωράκιση-προετοιμασία για τέτοια άτυχα ραντεβού...

Πολύ ωραίο, συγχαρητήρια. Εμένα μου θυμίζει ελαφρώς το κιθαριστικό φλερτ των Chett Atkins & Pat Bergenson στις τελευταίες δουλειές του CGP, αλλά και πιό γενικά το ύφος που διέπει μουσικούς ανακατεμένους στο New Nashville sounds. Απο την άλλη, με λίγη φαντασία, θα μπορούσε να είναι εισαγωγή κομματιού του Andy Latimer των Camel :D!!

Πολύ ωραίο, συγχαρητήρια! Ιδιαίτερο φρέιζινγκ που δεν το συναντάς συχνά. Στ'αυτιά μου ακούγονται έντονες επιρροές απο Washington DC παίκτες (Danny Gatton, Tom Principato) και φυσικά στο βάθος Roy Buchanan 8)... Αν μου επιτρέπεις μία κριτική, το μόνο σημείο που κατά την άποψη μου πάσχει, είναι το πολύ γρήγορο και αγχώδες βιμπράτο που χρησιμοποιείς (κυρίως με την Τέλε, αφού η Στρατ λόγω τρέμολο σε βοηθάει να το αποφύγεις αρκετά), το οποίο είναι ΟΚ μεν, αλλά είναι μόνο αυτό που ακούγεται στο δείγμα που παρουσιάζεις. Με λίγη προσοχή στο σημείο αυτό θα είναι εξαίρετο.

Εν τάχει: την πρώτη Δευτέρα λίγος κόσμος λόγω συνθηκών αλλά ωραία βραδυά. Την δεύτερη σούπερ αλλά η επόμενη ήταν αργία για την πόλη. Την τρίτη ανέλπιστα καλά, με κόσμο αρκετό και ωραία τζαμ! Θέλει λίγο χρόνο κι επιμονή...ίδωμεν... Η λογική του Έλληνα είναι αιώνες μακριά απο το support the band (tips, cds, t-shirts) αλλά βλέπω σημάδια βελτίωσης!

Bump!! ;D

Ποιό ακριβώς; ???

Ίσως όχι όσο φαντάζεσαι ;)! Η λατρεία για το παίξιμο θρυλικών "ζερβοκουτάλων" κιθαριστών (στη συγκεκριμμένη περίπτωση Albert King) οδηγεί καμμιά φορά εμάς τους δεξιόχειρες να θέλουμε να δοκιμάσουμε "κουφά" πράγματα ;D!!! Δείτε τον -δεξιόχειρα- Kid Andersen...

Oooohhh! Very hot! Κάτι σαν να ανακάτεψαν στο shaker τους Blues Traveler με τον Junior Kimbrough ;D! Thanx!

Είναι αρκετά ασφαλές να χρησιμοποιείς μινόρε κλίμακες για μινόρε συγχορδία/μελωδία και ματζόρε αντίστοιχα 8)... Πεντατονική μινόρε μπορείς να χρησιμοποιήσεις σε ματζόρε κομμάτια, όχι όμως το αντίστροφο... Γενικά μιλώντας, η αισθητική του εκάστοτε σολίστα χαρακτηρίζει το που πάει ένα κομμάτι, τάισε το γούστο σου με ακούσματα και μετά άστο να εκφραστεί ελεύθερα ;)! Πάντα μπορείς να δοκιμάζεις χρωματισμούς με εβδόμες, έκτες, ενάτες και ακούγοντας ν'αποφασίζεις τι σου κάθεται και τι όχι. Α, και η blue νότα κολλάει παντού ;D...

Κάποιες 50ς Γιαπωνέζες είχαν παρόμοια μπράτσα (ΟΧΙ ίδια όμως), η Buddy Guy strat & Jerry Donahue tele.

Κατά μία έννοια θυμίζει την Eric Clapton signature, κυρίως ως προς το μπράτσο που είναι heavy V shape, πράγμα που άλλους εξιτάρει κι άλλους απωθεί... Καλή κιθάρα είναι, με μεγάλα τάστα και μαγνήτες φωνακλάδικους αλλά όχι ιδιαίτερα γεμάτους στον ήχο τους.

Χαίρετε. Υπενθύμιση, σήμερα Δευτέρα 25/10 συνεχίζουμε τις εμφανίσεις στο Γαία. Όσοι πιστοί!

Welcome to the club, chief! ;) Συγχαρητήρια. Το κομμάτι είναι μιά χαρά ως έχει. Ωραίο θα ήταν όντως αν το ηχογραφούσατε παρέα με άλλους μουσικούς όπως λες. Αλλά καθαρά γιατί το επιθυμείς κι όχι γιατί του λείπει κάτι γι'αυτό που είναι. Τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν στο πως θ'ακουστεί απο την κιθάρα. Μπορείς να το κάνεις πιό σουπερμάρκετ, fusion, blues, jazz. Τώρα που το άκουσα όμως δεν θα μου άρεσε να αλλάξει δραματικά. Άλλωστε έτσι όπως είναι μου θυμίζει αρκετά δουλειές ενός κιθαρίστα που πολύ εκτιμώ, του κυρίου Cornell Dupree.