theoctapus

Αυτή η δικτατορία στην οποία αναφέρεσαι νομίζω είναι υπερεκτιμημένη και σίγουρα δεν καταλήγουμε σ' αυτό το συμπέρασμα βλέποντας ένα ολιγόλεπτο βίντεο στο youtube. Οι κουράδες θα υπάρχουν όσο υπάρχουν και αριστουργήματα. Μην ελπίζετε στην εξάλειψή τους αφού αυτό δεν είναι εφικτό εκ φύσεως. Το φάσμα της δημιουργίας δεν μπορεί να κουρευτεί στα άκρα, τα άριστα και τα χείριστα πάντα συνυπάρχουν, το μόνο που αλλάζει είναι το κέντρο βάρους, ο μέσος όρος και συνεπώς το μόνο ερώτημα που έχει αξία είναι αν αυτός ο μέσος όρος είναι χαμηλότερος απ' ότι ήταν. Μπορεί να βγεί αυτό το συμπερασμα μέσα απ' αυτό το βίντεο; Όχι. Οπότε δεν χρειάζεται λόγο ύπαρξης. Υπάρχει γιατί μπορεί. Το αν δικαιολογείται και γιατί το περιεχόμενο είναι άλλη κουβέντα.

Δεν χρειάζεται κανένα προυπάρχον έδαφος ούτε κάποιος βαθύτερος μηχανισμός για να θέλει κάποιος πλούτη. Τα λεφτά τα θέλουν όλοι, τόσο απλό. Πλάκα κάνεις, εδώ κοτζαμάν Facebook, Instagram και δεν συμμαζεύεται έχουν βασιστεί ακριβώς σ' αυτό, στο showing off. Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που παθαίνουν κατάθλιψη αν δεν παρουν likes. Μην το ψάχνεις, τα συγκεκριμένα βιντεο είναι το κερασάκι. Μπορείς να υιοθετήσεις στιχουρικά και στυλιστικά ένα ξενόφερτο είδος χωρίς να φαίνεσαι αστείος αν έχεις να παρουσιάσεις και ανάλογο καλλιτεχνικό έργο. Υπάρχουν Έλληνες ροκερς, τζαζίστες κ.α. που κανείς δεν θα τους κατηγορήσει ότι φαίνονται αστείοι γιατί η μουσική τους κάνει όλη την δουλειά.

Κάτι μου λέει πως τα καλογυμνασμένα γυναικεία σώματα και τα ακριβά σπορ αυτοκίνητα κάνουν πιο cool βιντοκλιπ σε σχέση με τα ιταλικά εστιατόρια και τις περίεργες μηχανές γκαζόν. ;D Να σου πω, κι εγώ τα προτιμάω.

Για να τα αποκτήσεις αυτά θες λεφτά, πολλά λεφτά. Αυτό είναι που επιδεικνύεται, ο πλούτος, όχι αυτά που αποκτήθηκαν με τον πλούτο. Οπότε μην βιάζεστε να κρίνετε. Μπορεί να μην θέλετε ακριβώς αυτά που επιδεικνύονται στα εν λόγω βίντεος ή να μην σας νοιάζει καν η επίδειξη (και καλά κάνετε) αλλά τα λεφτά κανείς δεν μίσησε. Για 'σένα εφιάλτης για τον άλλον όνειρο. Ή μήπως είναι πιο φυσιολογικό να θες 30 κιθάρες, 20 ενισχυτές και 7 εκ. πετάλια; ;). Όλοι ή έστω η συντριπτική πλειοψηφία έχει ένα ή περισσότερα όνειρα που υλοποιούνται μόνο με πολλά λεφτά. Τι να κάνουμε, έτσι έχουν τα πράγματα. Προσωπικά δεν θα τους κρίνω γι' αυτό. Για την αισθητική ναι, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Επίσης συμγωνώ με τον mauromouris στο ότι οι συγκεκριμένοι μάλλον μετά το πέρας των γυρισμάτων θα πάνε πίσω στο τριάρι στα Πατήσια για να φάνε παστίτσιο και να βάλουν καμιά σκούπα.

Pantera - Cemetery Gates Παραδόξως καλό και διασκεδαστικό.

Massive Attack - Teardrop

Simon and Garfunkel - Sound of silence όχι τόσο πρωτότυπη, το ξέρω, αλλά goddamn that is good.

Τελικά το youtube είναι θυσαυρός (τώρα το ανακάλυψες μεγάλε, θα πείς). Βάλτε λοιπόν διασκευές που πιστεύετε πως ενω ξεφεύγουν απ' το original με κάποιο πρωτότυπο τρόπο όχι μόνο του δείχνουν τον σεβασμό που του αξίζει αλλά μπορεί ακόμα και να το βελτιώνουν. System of a down - Aerials Tool - Lateralus

Η συγκεκριμένη κάρτα έχει instrument είσοδο που σημαίνει ότι δέχεται την ηλεκ. κιθάρα. Όμως οι έξοδοι που έχει είναι line level και όχι Instrument level. Κοινώς δεν μπορείς να συνδέσεις την κάρτα σου με τον ενισχυτή, θα χρειαστείς reamp box. Di box δεν χρειάζεσαι, το γράφει ξεκάθαρα κάτω απ' ην είσοδο Mic/Inst.

Άρα κι αυτοί που θα δουν την παράσταση δεν θα ξέρουν τι χρώματα φορούσαν. Δώσ' του ρούχα που να τον κάνουν να φαίνεται σαν να είναι σε φωτογραφία σέπια και θα είσαι κομπλέ. ;D ;D

https://www.google.gr/search?q=%CF%81%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B5%CF%82&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ved=0ahUKEwjSxbTBw5PNAhWHrRoKHfuIChIQsAQIJg&biw=1920&bih=895 Συμπέρασμα; Η απάντηση στην ερώτηση είναι ... μουστάκι. 8)

Είστε όλοι φλώροι http://www.musicradar.com/news/guitars/the-worst-heavy-metal-album-covers-of-all-time-207047 ;D ;D

Αν κρίνουμε απ' το ποσό κι απ' το γεγονός πως ο κόσμος βάζει την δουλειά του στην εν λόγω πλατφόρμα, τότε συμπεραίνουμε πως οι μουσικοί αυτοί δεν ενδιαφέρονται για τα έσοδα απ' το spotify, πράγμα λογικό. Και φαντάζομαι πως σ' αυτό ποντάρει και το ίδιο το spotify. Άρα το "αν αποφασίσουν όλοι αυτοί να αποσύρουν τις συνθέσεις τους..." δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα αφού αν υπήρχε τέτοιο ζήτημα θα το είχαν κάνει ήδη, δεδομένου του ποσού που παίρνουν. Τουτέστιν no harm done.

Δεν ξέρω πόσα βγάζει ο μέσος μουσικός κι αν έχει όνειρα για πλούτη. Αυτό που ξέρω είναι πως θέλω να δουλέψω στο Spotify, μιλάμε για πολλά λεφτά (αν και είναι ο συνολικός μέσος όρος οπότε ο απλός υπάλληλος δεν θα παίρνει τόσα)

Σωστό αυτό που λες αλλά τελικά δεν σχετίζεται με την κουβέντα. Ο λόγος που κάποιος βαφτίζει κάτι ως τέχνη δεν σχετίζεται με αν αυτό το κάτι είναι τέχνη. Άπαξ και μπεί η ταμπέλα τέλος, βουαλά, τέχνη. Μπορεί να το κάνεις γιατί βαριέσαι, μπορεί να το κάνεις γιατί έχεις ανάγκη την αναγνώριση, μπορεί να το κάνεις γιατί είσαι καραγκί...συγνώμη, χίπστερ, μπορεί να το κάνεις γιατί θέλεις τα λεφτά του Ρώσου πετρελαιά ή μπορεί να το κάνεις για να μπείς στο βρακί της Καιτούλας (αυτό κι αν είναι λόγος). Τελικά όμως ο στοχος είναι αδιάφορος. Στο τέλος η ανθρωπότητα θα έχει στην διάθεσή της άλλο ένα έργο τέχνης (επαναλαμβάνω, καλό ή κακό δεν παίζει ρόλο). Η "ανάλυση" του λόγου είναι τελικά απλά κουτσομπολιό που ίσως σε κάποιες περιπτώσεις να δημιουργεί μύθο ή context ή ακόμα και να ανεβάζει την τιμή.

Αυτό το είχα σκεφτεί αλλά δεν το έβαλα γιατί τελικά η πρόθεση από μόνη της δεν έχει αξία. Αν π.χ. εσύ έχεις το animus όπως το λες αλλά δεν το έχεις ξανακάνει, κατα πάσα πιθανότητα η τέχνη σου θα απορριφθεί. Και τέχνη που γίνεται αντιληπτή ως τέτοια μόνο απ' τον δημιουργό της, στο δικό μου μυαλό, δεν είναι τέχνη. Οπότε ή πρέπει να το κάνεις αρκετές φορές μέχρι να πείσεις ή πρέπει να ξέρεις τους σωστούς ανθρώπους που θα πείσουν τους άλλους για λογαριασμό σου. Κατά τ'άλλα, ναι σίγουρα, χωρίς την ψυχική διάθεση, το state of mind, το mentality, τέχνη δεν μπορείς να παράξεις. Και δεν μιλάμε για την όρεξη ή για το μεράκι αλλά για την πρόθεση. Η όρεξη αυξάνει τις πιθανότητες για καλή τέχνη, η πρόθεση εξασφαλίζει την απλή παραγωγή τέχνης.

Οτιδήποτε, πραγματικά ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, μπορεί να θεωρηθεί τέχνη αρκεί κάποιος να του κοτσάρει την ταμπέλα τέχνη με μια μόνο προυπόθεση, αυτός ο κάποιος να το έχει ξανακάνει στο παρελθόν ή αυτός ο κάποιος να ανήκει σε κύκλο που κάνει τέτοια πράγματα. Παρόλ' αυτά η τέχνη δεν είναι on/off, ανήκω/δεν ανήκω. Τύποι πονημάτων που έχουν εδώ και πολλά χρόνια χρησιμοποιήσει επιτυχώς την ταμπέλα τέχνη πλέον δεν χρειάζονται αυτή ακριβώς την "σφραγίδα". Γι' αυτό και κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να κάνει συζήτηση αν π.χ. η rock είναι ή όχι τέχνη. Αντίθετα η σύγχρονη τέχνη όχι μόνο την χρειάζεται την ταμπέλα, την απαιτεί γιατί αν δεν μπεί στον κόπο κάποιος να βαφτίσει κάτι ως (σύγχρονη) τέχνη κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει πως αυτό το κάτι δημιουργήθηκε ακριβώς για να παρουσιαστεί σαν τέχνη. Εδώ υπάρχει ακόμα μια διαφορά. Ο καλλιτέχνης ή σύμφωνα μετα παραπάνω, αυτός που βάζει την ταμπέλα τέχνη σε πράγματα, μπορεί να αντιληφθεί κάτι που δεν δημιουργήθηκε με σκοπό την τέχνη και μέσα απ' τις δικές του νοητικές διαδικασίες να το μεταφράσει σαν τέχνη. Αν το προσπεράσει δεν θα γίνει ποτέ τέχνη. Αν όμως το μεταφέρει (όχι κυριολεκτικά) σε περιβάλλον που βρίσκει κανείς την ταμπέλα τέχνη, αυτό το κάτι γίνεται αυτομάτως τέχνη. Εξού και τα δυο αυτά συμβάντα. Στην μια περίπτωση έλειπε η ταμπέλα και στην άλλη μπήκε κατα λάθος. Βέβαια στην κουβέντα δεν χωράει η διάκριση καλή ή κακή τέχνη.

Όχι, το είδα εκεί, μου άρεσε και είπα να το βάλω κι εδώ. Αυτό. :)

Τι να σε πω, σπάνιες τις έχουν χαρακτηρίσει. Δεν ξέρω αν είναι όντως, σίγουρα είναι cool. :)

Πηγή: www.athensvoice.gr Νέα Υόρκη, Central Park. Μπροστά σε 400.000 κόσμο ο Elton John τραγουδάει ντυμένος Ντόναλντ Ντακ, με κοστούμι που του είχε σχεδιάσει ο Bobby Mackie (ο ίδιος που σχεδίαζε τα εξωφρενικά κοστούμια της Cher στα 70ς). Elton John και παπούτσια με κοθόρνους. Μια σχέση αγάπης. Το 1969 η Motown Productions γύρισε ένα τηλεοπτικό σόου με τίτλο ‘Gettin' it together on Broadway’ στο οποίο πρωταγωνιστούσαν τα δύο μεγαλύτερα ονόματα της εταιρίας: οι Temptations και η Diana Ross με τις Supremes. Το κοστούμι με την περούκα-μεγαθήριο φορέθηκε στο σόου από την Diana Ross. Η Gaga θα σκότωνε για να το είχε φορέσει πρώτη. Ο Michael Jackson ήταν ένας από τους πιο φανατικούς θαυμαστές του Charlie Chaplin. Το 1979, όταν βρέθηκε στη Μ.Βρετανία επισκέφθηκε τον δρόμο όπου είχε ζήσει ο Τσάπλιν, ντυμένος με το κλασικό κοστούμι του αγαπημένου του ήρωα. Κάποτε είχε πει «Μερικές φορές νομίζω ότι είμαι πραγματικά αυτός!» Ο Michael Jackson ήταν επίσης μεγάλος θαυμαστής του Benny Hill. Όταν ο Hill ήταν άρρωστος, ο Jackson τον είχε επισκεφθεί και ο κωμικός για να τον ευχαριστήσει του έκανε μερικές μιμήσεις από τους πιο γνωστούς του χαρακτήρες. Michael Jackson και Freddie Mercury. Δύο θεοί της μουσικής μαζί. Κρίμα που ποτέ δεν συνεργάστηκαν. Η φωτογραφία είναι από τα παρασκήνια του Los Angeles Forum, το 1980. 1979. Ο Freddie Mercury σε πρόβες με μέλη του Βασιλικού Μπαλέτου της Αγγλίας. Ο μικρός Freddie Mercury. Φυσιογνωμία που δεν ξεχνιέται εύκολα. Μαμά, είμαι σταρ. Στην εποχή της πρώτης μεγάλης δόξας των Beatles, στα μέσα δεκαετίας ’60, ο George-Harrison και ο Ringo-Starr χορεύουν με τις μαμάδες τους. Και οι σταρ κάποτε πρέπει να τρώνε. Ο John Lennon καταβροχθίζει παϊδάκια καθισμένος στην κονσόλα του ήχου, σε ώρα διαλείμματος στο στούντιο. Ο Kurt Cobain και μία πίτσα πεπερόνι. Καμία κατάθλιψη. Ο Roy Orbison επάνω σε γκόου-καρτ, αυτοκινητάκια ταχύτητας σε ειδικές πίστες. Μεγάλη τρέλα των 60ς. 4 Οκτωβρίου 1969. Ένα μικρό υπαίθριο φεστιβάλ, το Gold Rush Festival, στήνεται κοντά στη λίμνη Άμαντορ στην Καλιφόρνια με ονόματα της blues, rock, folk. Η Tina Turner την εποχή των άγριων καυγάδων και ξυλοδαρμών από τον Ike Turner, ροκάρει το πλήθος των 40 χιλιάδων χίππις που είχαν μαζευτεί στις πλαγιές γύρω από τη σκηνή. Κάπου εκεί, backstage, ήταν και ο νεαρός Robert Altman, πριν γίνει σκηνοθέτης, και φωτογράφιζε για το Rolling Stone. Μια φωτογραφία που έχει μείνει κλασική. Όλο το στιλ και η ατμόσφαιρα της νεοϋορκέζικης σκηνής της τζαζ αντικατοπτρίζεται σε αυτό το ενσταντανέ: Η Lorraine Glover, σύζυγος του μεγάλου τρομπετίστα της hard bop Donald Byrd. Η φωτογραφία είναι του γνωστού φωτογράφου μουσικών της τζαζ, του William Claxton, τραβηγμένη το 1960. Redondo Beach, 1956. Άλλη μία κλασική φωτογραφία από τη μυθολογία της τζαζ. Ο Chet Baker και η γυναίκα του Halema, σε μία εποχή γεμάτη δημιουργικότητα αλλά και σκοτάδι από τη χρήση ναρκωτικών του Chet, σε μία καλοκαιρινή μέρα γεμάτη ένταση, ποζάρουν για τον φωτογράφο William Claxton. Όλη η ατμόσφαιρα και το cool στιλ των blues της εποχής σε μία φωτογραφία. Louis Armstrong, Παρίσι, 1934. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος εκείνης της χρονιάς στο Παρίσι, παίζοντας στο La Salle Pleyel. Πολλοί λένε ότι το έκανε για να αποφύγει μπλεξίματα με συμμορίες γκάνγκστερς πίσω στην Αμερική. Η Ευρώπη τον λάτρεψε. Ένας θρυλικός και σπουδαίος παραγωγός, ο Bob Johnston με δύο από τους σταρ που κυριολεκτικά απογείωσε την καριέρα τους: τον Johnny Cash (μεταξύ άλλων έκανε παραγωγή στο ιστορικό του άλμπουμ ηχογραφημένος στις φυλακές Φόλσομ) και τον Bob Dylan (μεταξύ άλλων έκανε παραγωγή στα δύο σημαντικότερα άλμπουμ του Dylan: το Highway 61 Revisited και το Blonde on Blonde). Δύο καλοί φίλοι και δύο θρύλοι της country-rockabilly-hillbilly-folk. O Johnny Horton και ο Johnny Cash ψαρεύοντας, στη Λουιζιάνα το 1959. 19 Ιουνίου 1978. It’s only reggae ’n roll but I like it. Ο Mick Jagger ανάμεσα σε δύο μεγάλα ονόματα της reggae, τον Bob Marley και τον Peter Tosh, οι οποίοι τον επισκέπτονται στα παρασκήνια της συναυλίας των Rolling Stones στο Palladium της Νέας Υόρκης. Το 1969, ο Alice Cooper, μεταξύ άλλων γνωστός και για έναν αστικό μύθο που ποτέ δεν διέψευσε, ότι αποκεφάλισε ένα ζωντανό κοτόπουλο επί σκηνής και του ήπιε το αίμα, συναντήθηκε τυχαία με τον Colonel Harland David Sanders, τον δημιουργό και σύμβολο (μέχρι και σήμερα) των διάσημων εστιατορίων «μόνο κοτόπουλα» Kentucky Fried Chicken ή KFC. Καλή ευκαιρία για φωτογραφία που θα επέτεινε τη διάρκεια του μύθου και των δύο. 1983. Η Samantha Fox, τότε ακόμα Κορίτσι-της-Τρίτης-Σελίδας της εφημερίδας Sun με τις ημίγυμνες φωτογραφίες, συναντήθηκε σε μία φιλανθρωπική εκδήλωση με τον Ian Fraser “Lemmy” Kilmister των Motorhead. Η συμπάθεια ήταν αμοιβαία και συμφώνησαν ότι πρέπει οι δυό τους να γράψουν ένα τραγούδι (!)… …και να η συνέχεια της προηγούμενης φωτογραφίας. Η Samantha Fox πήγε στο σπίτι του Lemmy και ανακάλυψε προς έκπληξή της ότι είχε έναν τοίχο στο δωμάτιό του γεμάτο από τις φωτογραφίες της. Το τραγούδι που έγραψαν μαζί είχε τον εύστοχο τίτλο «Η ωραία και το τέρας» αλλά δυστυχώς ποτέ δεν κυκλοφόρησε δημόσια. 4 με 6 Αυγούστου 1980. Γυρίσματα του τηλεοπτικού Muppet Show με σπέσιαλ καλεσμένη το πιο ξανθό κορίτσι του new wave, την Debbie Harry των Blondie. Η Debbie μαθαίνει σε όλο τον θίασο των Muppets πώς να χορεύουν πόγκο. 23 Μαρτίου 1958, στο Μέμφις του Τενεσί. Παραμονή της κατάταξης του Elvis Presley στον αμερικάνικο στρατό για να υπηρετήσει τη θητεία του, αποχαιρετώντας τους γονείς του, τον πατέρα του Vernon και τη μητέρα του Gladys, τη μεγαλύτερη αδυναμία της ζωής του. Η Madonna στα χρόνια της εφηβείας, το 1979. Τη φωτογραφία αυτή τη δημοσίευσε η ίδια στο λογαριασμό της στο instagram, γράφοντας στη λεζάντα «Τότε που ήμουνα αγόρι…» Ο πιο σουρεαλιστής και περφεξιονίστας μουσικός της jazz rock, ο Frank Zappa, στο Αμβούργο το 1968, κάνοντας δήλωση μόδας για το πώς πρέπει να φοριέται το χαρτί υγείας από έναν αβάν γκαρντ ροκά. 1973. Οι δύο από το «τρίγωνο των ιερών τεράτων της ροκ»: ο Iggy Pop και ο Lou Reed (λείπει ο τρίτος κρίκος της σχέσης, ο David Bowie), φωτογραφημένοι από τον Danny Fields (μάνατζερ των Stooges και, αργότερα, του Lou Reed και των Ramones).

Το λάθος έχει ως εξής (γιατί για λάθος πρόκειται) Τα δυο πλαίσια βρίσκονται σε δυο κελιά πίνακα (td) στην ίδια γραμμή (tr). Το αριστερό πλαίσιο θα πρέπει να μπεί (κατά την γνώμη μου) σε νέα γραμμή πάνω απ' την γραμμή του βασικού content. Η δομή θα πρέπει να είναι η <tr> <td>Το πλαίσιο με το Music World Expo 2016</td> <td>Κενό κελί. Αυτός που το φτιάχνει θα καταλάβει γιατί</td> </tr> <tr> <td>Main content</td> <td>Right column</td> </tr> Άρα θα έχουμε δυο στήλες και όχι τρεις.

Το ότι κάποιος μπορεί να γράψει απλή μουσική που καταγράφεται στο μυαλό του κοινού όπως το τατουάζ στο δέρμα σημαίνει ένα πράγμα, ο καλλιτέχνης αυτός κατανοεί το όργανο σε βαθμό τέτοιο που κανένας βιρτουόζος δεν μπορεί. Τα μουσικά όργανα είναι μέσα έκφρασης και όχι όργανα ταχυδακτυλουργού. Αυτό δεν χρειάζεται να το υποστηρίξω με κάποιο επιχείρημα, η ίδια η ιστορία της μουσικής το έχει αποδείξει. Κι όλ' αυτά για ένα γ@μhμέν0 great. Το λες και ταλέντο.

Ένα λεπτό ρε παιδιά. Αν εγώ γράψω ένα ριφ που θα το σιγοτραγουδάει ο πλανήτης όλος για τα επόμενα 30 χρόνια δεν θα με πουν great guitarist γιατί το ριφ έχει τρια ακόρντα και τρείς σκέτες νότες; Δηλαδή θα τρελαθούμε τελείως; Αν απ' την άλλη γράψω ένα τραγούδι που για να το παίξεις πρέπει να έχεις εφτά δάχτυλα και γράψω και 5-6 δίσκους παρόμοιας δυσκολίας θα με πουν great ακόμα κι αν έχω 5 και μόνο 5 οπαδούς; Το ότι οποιοσδήποτε δεν παίζει ένα μουσικό όργανο δεν τον ενδιαφέρει διόλου το πόσο καλός τεχνικά κιθαρίστας είναι κάποιος δηλαδή δεν μας παιρνάει απ' το μυαλό; Το ότι αυτοί είναι πολύ περισσότεροι απ' τους μουσικούς στα από τέτοια μας εε; Το ότι αν το great σχετίζεται με τεχνικά ζητήματα σημαίνει αυτομάτως πως δεν μπορείς να κάνεις την ερώτηση "ποιοί είναι great" σε κάποιον που δεν παίζει μουσικό όργανο δεν μας λέει κάτι εε; Αγαπητέ, πρόβλημα έχουν και τα ελληνικά σου και τα αγγλικά σου και κυρίως και η λογική σου. Καλό βράδυ και μην μπείς στον κόπο.

Η διεύθυνση δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα. Άπαξ και έχεις το e-mail σου στην αγγελία ο οποιοσδήποτε μπορεί να το χρησιμοποιήσει και να σου στείλει το οτιδήποτε. Σε δημόσια θέα είναι, το γνωρίζεις και αρα αναλαμβάνεις το ρίσκο. Αν δεν το βάζεις στην αγγελία τότε δεν το βλέπει κανένας και μπορεί να σου στείλει μήνυμα μόνο αν έχει λογαριασμό στο smart.noiz.gr.

Εγώ δεν αστειεύομαι, ο Chuck Schuldiner ήταν όντως ένας απ' τους μεγαλύτερους heavy metal κιθαρίστες ever και εξαιρετικά επιδραστικός. Παρόλ' αυτά δεν τον αναφέρω ως κριτική για την λίστα ακριβώς για να δείξω πως αν το πάμε έτσι δεν υπάρχει τέλος, όχι σε μια λίστα με τους 100, ούτε με 10000 δεν θα βολευόμασταν.