Δεν ισχύει αυτό. Σίγουρα στην παράδοση των Ρομά ο φρύγιος είναι κυρίαρχος αλλά πολύ μεγάλοι συνθέτες του λαϊκού που ουδεμία σχέση είχαν με τσιγγάνικη παράδοση, συνέθεσαν σε φρύγιο. Π.χ. Άκης Πάνου:     Και Άκης Πάνου με Καζαντζίδη:    

Γενικά η υπερχρήση της Φρύγιου οφείλεται κατά τη γνώμη μου στους Ρομά συνθέτες-εκτελεστές που το είχαν περισσότερο στην παράδοσή τους. Εξ' ου και η χρήση του στα σκυλάδικα. Τώρα το αν η μουσική των Ρομά είναι μέρος της Ελληνικής μουσικής παράδοσης είναι αντικειμενικά αμφιλεγόμενο. Άλλοι θα δουν την συνεισφορά και την ιστορία τους μέσα στη λαϊκή τέχνη και άλλοι θα το αντιμετωπίσουν ως παραφθορά της παράδοσης.  Επίσης ό,τι έχει ημιτόνιο στη δεύτερη βαθμίδα του δεν είναι απαραίτητα Φρύγια ή Ουσάκ. Μπορεί κάλλιστα να είναι Χιτζαζ ή Χιτζαζσκιάρ, όπως είναι πάρα πολλά πολύ γνωστά κομμάτια του Καζαντζίδη.      

Πολυ σωστη παρατηρηση. Ροντεο.

Υπερέβαλα στο ποσοστό αλλά και τα σκυλάδικα της εθνικής λαϊκή μουσική είναι, τραγουδισμένη και παιγμένη με συγκεκριμένη αισθητική. Δεν είναι του παρόντος, αλλά ο μισός Καζαντζίδης και το λαϊκό εκείνης της περιόδου για παράδειγμα, είναι phrygian. 

Έτσι για το τυπικό, ματζόρε κλίμακα είναι μόνο μία: Η Ιόνια. Απο κει και πέρα υπάρχουν τρόποι (modes).   Οι τρόποι που έχουν ως τονική ματζόρε συγχορδία είναι οι: Ιόνιος, Λύδιος και Μιξολύδιος Οι τρόποι που έχουν ως τονική μινόρε συγχορδία είναι οι: Δώριος, Φρύγιος και Αιόλιος Η Λόκρια έχει ως τονική ελαττωμένη συγχορδία, γι αυτό και είναι πιο δύσκολη στην χρήση.   Φυσικά δεν υπάρχουν μόνο αυτοί οι τρόποι και κλίμακες, υπάρχουν πάρα πάρα πολλοί: η αρμονική και μελωδική μινόρε της Δυτικής μουσικής, η ελαττωμένη κλίμακα που χρησιμοποιείται από την κλασσική και το neoclassical metal μέχρι τα δημοτικά τραγούδια, κλίμακες Φλαμένκο (τρεις ματζόρε και τρεις μινόρε), κλίμακες Jazz, ethnic πεντατονικές, εξατονικές κλπ κλπ   Δε νομίζω. Σίγουρα η Φρύγια παίζει πολύ σε σκυλάδικα Εθνικής οδού (αλλά και στους Alice in Chains). Aπό κει και πέρα στην παραδοσιακή μουσική και στα ρεμπέτικα υπάρχει πλήθος τρόπων που χρησιμοποιούντα πάρα πολύ συχνά και με μινόρε και με ματζόρε τονικές. Κι επειδή αυτοί οι τρόποι έχουν ως πηγή και βασικό δομικό στοιχείο τους τα τετρατονικά Μακάμ, αυτοί που τους ξέρουν καλά έχουν απίστευτη ικανότητα να μεταπηδούν απ' τον ένα στον άλλο τρόπο αλλάζοντας τελείως το χρώμα και τη διάθεση από πέρασμα σε πέρασμα.