Πίνακας συμμετοχής

Mε το black album και τον Bob Rock. Αν δεν συνέβαινε το black album (που δεν είναι thrash metal), δεν θα ήταν τόσο μεγάλοι παγκοσμίως, θα ήταν βέβαια και πάλι τεράστιοι αλλά σε φάση Maiden και Priest σαν μέγεθος. Για το mainstream κοινό Metallica = black album (και συγκεκριμένα του enter sandman και nothing else matters που αθροιστικά σε views στο youtube πλησιάζουν τα 2 δις)

Και με Whitesnake ήταν ωραίος ο Βάης

Μια και το θυμηθήκαμε...

Είπα να το ποστάρω από την Beth, μετά το άκουσα απ'την Amy W. και είπα εδώ είμαστε, αλλά το άκουσα μετά από τον Gary M. και είπα ώπα τέλος, αλλά τελικά σαν το πρωτότυπο δεν έχει...

Μα καλά, τι τηλεόραση έχεις? Φαινεται και η strat με τον marshall απο πισω, για οσους εχουν αμφιβολια

Ο Βαμβακούλας,ως γνωστόν,είναι μέγας σφυρίχτρας. Τον κόβω για σκηνοθέτη που αντί να λέει "cut",ρίχνει ένα κλέφτικο για να σταματήσει τη σκηνή.

Θα γράψω και εγώ την εμπειρία μου - αποψάρα μου. Βρέθηκε στα χέρια μου μια 12χορδη ηλεκτρική κιθάρα. Μετά από διάφορες ταρζανιές μου ήρθε η ιδέα να την χρησιμoποιήσω ala bouzouk (tre chic) . Δοκίμασα να παίξω ως μπουζουκίστας , δεν τα κατάφερα. Μετά από δοκιμές το συγκεκριμένο όργανο στα δικά μου χέρια για να ακούγεται εύηχο και να είναι προς χρήση και όχι πολύχορδο τόξο κατέληξε ως εξής : Χορδές από σετ ηλεκτρικής 9αρι με διπλές, την Μι καντίνι ζευγάρι 11αρα Μι, την Σι καντίνι ζευγάρι 14αρα Σι, την Σολ καντίνι ζευγάρι 22 , Ρε μπάσα καντίνι ζευγάρι 9αρα Μι, Λα μπάσα καντίνι ζευγάρι Σολ 16αρα, Μι μπάσα καντίνι ζευγάρι Μι 9αρα. Κούρδισμα τις μπάσες με το ζευγάρι τους διαφορά μια οκτάβα. Τα καντίνια unisonic Προφανώς και ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ σαν ξάδερφος από μπουζούκι. ούτε ακούγεται σαν κιθάρα. Όσοι το άκουσαν σαν φιμωμένο λαούτο θα το περιέγραφαν. Γιατί τα έγραψα τα παραπάνω; Όπως έχει ήδη αναφερθεί , είχα ανάγκη να δοκιμάσω κάτι. Όπως έχουν κάνει οι παλαιότεροι. Όπως έχουν πολλοί κάνει στο παρελθόν με την οικογένεια των έγχορδων. Προσπάθησα να κοροϊδέψω και να βρεθώ σε μονοπάτια του μπουζουκιού μέσω κιθάρας. Αποτυχία οικτρή. Υποθέτω η επέκταση σε οποιαδήποτε μορφής μπουζουκιού προϋποθέτει την ανάγκη του οργανοπαίκτη , την διάθεση του οργανοποιού και την ύπαρξη ή την δημιουργία ρεπερτορίου. Κάτι αντίστοιχο που ξαναέγινε στην ελληνική επικράτεια με το κλαρίνο. Πρόσφατα ανακάλυψα πως κάποιοι που έχουν γνώσεις περί της ελληνικής λαϊκής μουσικής ήδη ξεχωρίζουν τις ηχογραφήσεις των μπουζουκιών , με ή χωρίς μαγνήτη , με μικρόφωνο στο στούντιο ή με μικρόφωνο όλα τα όργανα μαζί. Σε εμένα αυτή η ομαδοποίηση βγάζει νόημα. Καταλήγω πως ΝΑΙ χρειάζεται να πάει το μπουζούκι παραπέρα. Ήδη έχουμε το τρίχορδο, το τετράχορδο ελληνικό, το τετράχορδο ιρλανδέζικο , όλα τα προαναφερθέντα με ή χωρίς μαγνήτη ή προενίσχυση και πάει λέγοντας. Ήδη έχουμε ρεπερτόριο για συμφωνικές ορχήστρες με σολίστ το μπουζούκι. Ας μεγαλώσει η οικογένεια του μπουζουκιού. Για καλό θα είναι. Σόρυ για το σεντόνι.

Έχουμε επιτέλους έτοιμη τη ναυαρχίδα! Ειδού:

Και πού κατάλαβες ότι ήταν ο Βάι, μπορεί να ήταν από τον Μόρρισον μέχρι τον Βαμβακούλα.

Vai Vai Manam νομίζω λεγόταν.

Αυτό είναι έμπνευση κάστομ του Παλιά. Έχω και τη μέθοδο, αλλά βαριόμουν πασχαλιάτικα να ψάχνω να το ποστάρω. Όλο και κάποιος άλλος γάτος θα το έβρισκε και θα το ποστάριζε σκέφτηκα. Ορθώς σκέφτηκα. Γάτο Οδυσσέα! Επί του οργάνου, και ειδικότερα. Ζητήθηκε στο πρώτο ποστ να μην βάλουμε τον παράγοντα παράδοση μέσα. Είναι όμως εξαιρετικά δύσκολο. Ένα όργανο εξυπηρετεί ένα ρεπερτόριο, αλλά και αυτό το ρεπερτόριο γράφεται πάνω στο όργανο. Δηλαδή, όταν έχεις ΡΕ ΛΑ ΡΕ ανοιχτό όργανο, τα περισσότερα κομμάτια ΡΕ θα προτιμούν σαν κέντρο, ή ΛΑ, μα για χρήση σαν ισοκράτη, μα για χίλιους λόγους. Όταν δημιουργήσουμε ένα καινούργιο όργανο, πρέπει να έχει λόγο ύπαρξης. Ο μπαγλαμάς π.χ. εξυπηρετεί την υπερσοπράνο έκταση του μπουζουκιού, για να μην είναι κάποιος καβάλα στα τάστα 15+ να τεμπάρει, και πέραν αυτής της διευκόλυνσης, περιορίζει τον όγκο του οργάνου και μας δίνει άλλες συχνότητες, ώστε να ξεχωρίζει από το μπουζούκι. Γι' αυτό λέω, ότι αν είχαμε ένα "άλτο" ή "τενόρο μπουζούκι" θα ήταν πιο χρήσιμο. Αλλά σε τι θα ήταν πιο χρήσιμο; Να παίζουμε όλο το καλοσυγκερασμένο του μπαχ με 4 μπουζούκια και να έχουμε και το ντο πεντάλ στο κλειδί του φα; Ξέρω γω; Οι κιθάρες είναι ήδη όργανα με τέτοια έκταση "μπάσο/τενόρο" που εκτελούν τέλεια το συνοδευτικό καθήκον, ΚΑΙ με διαφορετικό, αλλά ταιριαστό, συμπληρωματικό ηχόχρωμα, όπως στην περίπτωση του μπαγλαμά. Άρα. Θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μπουζούκι, ναι. Ακόμα και 11 χορδο, ή 12 χορδο (όπως ένα ούτι π.χ. και να του κάνουμε κούρδισμα όποιο, μπολαχενκ ρε λα μι σι λα μι, ή και πιο μοντέρνο, ξερά σε 4ες ρε λα μι σι φα# ντο#). Γενικά, όργανα υπάρχουν όλων των φωνών. Και μπάσα φλάουτα, και σοπράνο τρομπόνια, και βαρύτονα και σοπρανίνο σαξόφωνα, και απ' όλα. Το ζήτημα είναι, ότι όταν όλα αυτά τα όργανα συναντιόνται σε μια ορχήστρα, ένα σχήμα, κάποιους ρόλους τους φέρουν εις πέρας πολύ καλύτερα σε συγκεκριμένες περιοχές, οπότε "επιβιώνει" μόνο ένας, άντε δύο, από κάθε οικογένεια, και οι "περίεργοι συγγενείς" υπάρχουν μεν ως εξωτικά δείγματα, αλλά δυσκολεύονται να βρουν ουσιαστικό ρόλο ύπαρξης στο ρεπερτόριο. Πάντως κάπως έτσι ξεκινάει. Κάποιος έχει την ιδέα, κάποιος το φτιάχνει. Αν τον εξυπηρετεί τελικά, χρησιμοποιεί το όργανο και εξερευνά νέους δρόμους. Κι αν οι δρόμοι αυτοί οι νέοι έχουν ωραίες εικόνες, ωραία βόλτα, θέλουν κι άλλοι να τους πάρουν. Κι έτσι το όργανο εδραιώνεται σιγά σιγά στη συνείδηση του κόσμου.