Πίνακας συμμετοχής

Καλησπέρα στο forum! Εδώ παρών για ακόμη μια φορά με ακόμα ένα cover σε μια παλιά αγάπη σε συνεργασία με τον Mike Livas. Για ακόμη μια φορα ηχογραφημένο (όσον αφορά τα δικά μου μέρη) και mixαρισμένο στο Reaper και master με το T-racks CS. Κιθάρες ----> Amplitube 4 + impulses Μπάσο ----> Ignite SHB-1 + Amplitube (Καμπίνα) Drums ----> Ένας συνδιασμός Addictive Drums 2 + EZdrummer 2 + Steven Slate 4 Ελπίζω να σας αρέσει. Αναμένω σχόλια και εντυπώσεις!!

Ειναι το nut, στο οποιο κολλαει λιγο η χορδη. Θελει λιπανση, για αρχη, και πιθανον λιγο καθαρισμα/ανοιγμα η οπη. Το τελευταιο το κανω με ενα κομματι σμιριδοχαρτο, με πολυ υψηλο νουμερο πχ 500. Το βαζω μεσα στην οπη και με λιγες μαλακες κινησεις, και απο τις δυο πλευρες της, την διαπλατυνω ελαχιστα ωστε να μην κολλα η χορδη. Τη λιπανση μη ξεχασεις. Εαν δεν εχεις γρασσο γραφιτη, δοκιμασε με τη μυτη του μολυβιου να αφησεις λιγο γραφιτη μεσα στην οπη.

Nut.

Έχει να κάνει με μια παρανόηση, στα πλαίσια υπεραπλούστευσης για καλύτερη συνεννόηση. Το tension, η δύναμη δηλ. που ασκείται από το κλειδί μέχρι το saddle είναι συγκεκριμένη, εφ' όσον διατηρούμε συγκεκριμένο pitch, όπως σωστά αναφέρεις. Αυτό που αλλάζει είναι ο εφελκυσμός(?* βοηθήστε με οι φυσικοί), δηλ. η αίσθηση της ελαστικότητας που μπορεί να έχει μια χορδή, αναλόγως το μήκος της πέραν των σταθερών σημείων (nut/saddle). Αυτό έχει αντίκτυπο στην ελαστικότητα κατα τη χρήση δηλ. bends και vibrato, και έχει να κάνει με το ότι το μήκος της χορδής πίσω από το nut, συνεισφέρει σε αυτή την αίσθηση ελαστικότητας όταν ασκείται δύναμη. Στην πράξη, μια Ε καντίνι που δένει στα 3 εκ. πίσω από το nut, έχει πιο stiff αίσθηση από μια Ε καντίνι που δένει στα 15 εκ γιατί αυτά τα 15 εκ έχουν ένα βαθμό ελαστικότητας που επικοινωνεί με το ωφέλιμο μήκος χορδής-στην ταστιέρα. Ελπίζω να καταλάβατε γιατί εγώ οριακά δεν με κατάλαβα. Κατά τ' άλλα, κι εγώ βλέπω με καχυποψία αυτόν τον ισχυρισμό, ότι δηλ. 10-38 κουρδισμένη σε Eb, καθώς μου φαίνεται υπερβολή, αν λάβουμε υπ' όψη και τον χειρισμό που βλέπουμε στα vids από τον Hendrix. Πιθανόν να κάνω και μέγα λάθος, βέβαια, όπως έκανα όταν θεωρούσα ότι δεν θα μπορώ να παίξω με 9άρες. Όταν έκανα το switch μετά από 18 χρόνια 10s, και μάλιστα πήγα απο 10s long scale σε 9s gibson scale, ανακαλυψα ότι θα μου έπαιρνε μισή ώρα να το συνηθίσω και -το βασικότερο- βελτιώθηκε κατά πολύ η αίσθηση των δυναμικων μου και χαλάρωσα το παίξιμό μου, χωρίς να χάσω σε νεύρο, σε βαθμό ευεργετικό και για τον ήχο μου και για τα χέρια μου.

Έφτιαξε! Το έγδαρα λίγο με ένα κοπίδι (ούτε αυτό δεν χώραγε καλά να μπει) και άνοιξε λίγο η οπή. Τώρα παίζει τέλεια. Σας ευχαριστώ πολύ.

ακούστε και την άποψη του θεούλη... αρκετά (!) κοντά στην άποψη του Τζίμι 12, 15, 17, 26, 36, 48 και ένα τόνο κάτω. δηλ αν συγκρίνουμε 10, 13, 15, 26, 32, 38 βλέπουμε την σχέση των DG σε σχέση με τις άλλες. Η D δε....! ίδια

Οτι σου είπε ο φίλος απο πάνω. Δοκιμασε να βάλεις 2 νουμερα μεγαλύτερα χορδη (ΣΙ), και να δουλέψεις το nut με κουρδίσματα/ξεκουρδίσματα, bends, τρεμολο. Μετα απο κάποιες μέρες (και ανάλογα με την σκληρότητα του nut) η τρυπα θα ανοίξει και θα λειανθεί. Στην συνέχεια γυρνάς στο αρχικό gauge και βάζεις και κάτι απο τα κλασικά λιπαντικά, γραφίτη, κτλ και ξαναδοκιμάζεις. Καλή τύχη!

Οι ενισχυτές ήταν οι ίδιοι, αλλά το μέσο ηχητικό σύστημα σε συναυλίες, το μέσο στερεοφωνικό, τηλεοράσεις, τα ακουστικά που έχουμε σήμερα, ράδιο, αυτοκίνητο κτλ, δεν υπήρχαν πουθενά τα μπάσα που ακούμε σήμερα, οπότε δεν τους ενδιέφερε και στη μίξη/ηχογράφηση/μάστερινγκ τόσο. Βασικά μεσαία ήταν το μόνο που ακουγόταν τότε , είναι που είναι μεσαία και η κιθάρα..

Αυτό ισχύει οντως και είναι και πολύ σημαντικό. Βέβαια πέρα από το θέμα της εξέλιξης της τεχνολογίας είναι και θέμα γούστου από ένα σημείο και μετά. Για παράδειγμα εμένα ως παραγωγές δεν μου αρέσουν οι πολύ σύγχρονες τόσο. Προτιμώ των 80s πχ. (μιλάω καθαρά για παραγωγή όχι την μουσική καθαυτή). Βρήκα το παρακάτω βίντεο και θεωρώ πολύ ενδιαφέρουσα την σύγκριση μεταξύ διαφορετικών παραγωγών αλλά ίδιων ηχογραφήσεων. Προτιμώ στρατ απο lp και γενικά προτιμώ μονούς από διπλούς μαγνήτες και "φωτεινές" κιθάρες από "σκούρες"΄. Αυτό βέβαια είναι προσωπική μου άποψη και δεν λέω πως είναι αντικειμενικά η μία καλύτερη από την άλλη.

ίσως να ήταν και θέμα ηχογράφησης, μικροφώνων, κτλ. Τελευταία χαλαρώνω τις άπειρες ώρες που είμαι στο αυτοκίνητο με Uriah Heep, και παρατηρώ διαφορά στην παραγωγή μεταξύ π.χ. magician's birthday -> firefly, και κυρίως στα drums, πόσο άδεια ακούγονται σχεδόν σε όλους τους δίσκους πριν το 75 και πόσο πιο γεμάτα μετά. Αλλο παράδειγμα Judas Priest Rock a Rolla -> Sad Wings of destiny.

Συμφωνω απολυτα. Το εχω παρατηρησει με στρατ που οταν κάνω μπεντ μετακινείται λίγο και η γεφυρα, οπότε θα πρεπει να κανω λίγο μεγαλύτερο μπεντ απ'ότι σε μια fixed bridge. Οι heavy bottom χορδές όντως κάνουν για 00s μουσική με drop tunings μεταλ και heavy πραγματα και όχι για κλασσικό ροκ. Το καταλαβαίνεις απλά ακούγοντας τους δίσκους από Hendrix οτι χρησιμοποιούσε λεπτές μπάσες. Τότε οι ενισχυτές είχαν όσα μπάσα έχουν και τώρα, πριν το 65(ή κάπου τοτε περίπου) ήταν που δεν είχαν και μάλισταν δεν υπηρχαν καν ενισχυτές μπάσου και οι μπασίστας παίζαν με ενισχυτές κιθάρας! Για μένα οι κιθάρες οφείλουν να έχουν μεσσαία και πρίμα, τα χαμηλά είναι για τα μπάσα και τις μπότες. Αυτός είναι και ο λόγος που προτιμώ φεντερ απο γκιμπσον(αν και οι γκίμπσον έχουν κάποια θέση για lead ομως μονάχα). Αλλά όλα αυτά βέβαια είναι προσωπική άποψη

Συμφωνώ στα περι αίσθησης της ελαστικότητας. Εχω την διαίσθηση οτι τελικά δεν αλλάζει κάτι. Τι εννοώ, για να κάνεις bend ενός τόνου πάνω, πρέπει να πετύχεις την σωστή τάση. Μπορει στην στρατ να φαίνεται οτι γίνεται πιο εύκολα το μπεντ, αλλά στην ουσία θα χρειαστεί περισσότερο σήκωμα για να πετύχεις την ίδια τάση (λόγω ελαστικότητας), σε σχέση με την superstrat με το locking nut, στην οποία λόγω έλλειψης ελαστικότητας θα χρειαστεί λιγότερο σήκωμα για την ίδια τάση. Οπότε τελικά νομίζω οτι η προσπάθεια/δύναμη που ασκείται απο τον παίκτη παραμένει σταθερή. Απλα στην πιο "stiff" περίπτωση αυτο επιτυγχάνεται πιο "γρήγορα". (όπως και με τα fanned frets) Βεβαια στο παραπάνω παράδειγμα θεωρώ fixed bridge και στις 2 περιπτώσεις, καθότι τα ελατήρια του floyd θα προσέδιδαν κάμποση ελαστικότητα.

Εξαιρετικό αποτέλεσμα

Εγώ τα λέω αλλά δεν με πιστεύουν. Θέλουν κουρδισμένα μαόνια και συμφωνίες βόρειων και νότιων κσύλων

Δε νομίζω να είναι τόσο μεγαλύτερη, γιατί τα string trees είναι ουσιαστικά μια ενδιάμεση στήριξη. Επίσης μια άλλη διευκρίνιση γιατί μπορεί να υπάρξει παρανόηση σ' αυτά που είπα πριν περί ροπών: το κούρδισμα είναι ανάλογο της απόστασης. Μπορεί να απαιτείται μεγαλύτερη τάση για να επιτευχθεί ο ίδιος τόνος. Αλλά for someone's shake...αρκετά με την ανάλυση. Παίξτε (πανκ) μουσική!

Επιτέλους κατάλαβα γιατί σε κάποιες κιθάρες μου είναι ευκολότερα τα σηκώματα από άλλες. Ίδιες χορδές ,ίδια χέρια ,νόμιζα ότι ήμουν παλαβός. Ευχαριστώ.

Ισχύει. Γιατί είναι μεγαλύτερη απόσταση με την ίδια τάση. Άρα αυξάνεται η ροπή (μετακίνηση). Η ροπή είναι (για ακόμη μια φορά) δύναμη επί απόσταση. Άρα κρατώντας ίδια την δύναμη (τάση χορδών) και αυξάνοντας την απόσταση, αυξάνεις τη ροπή, hence (που λένε και στο χωριό μου) τη "βύθιση". Συνεπώς, αλλάζοντας σε 10-38 που λέει και ο SF, έχεις μικρότερες τάσεις, αλλά λόγω διατομής υλικού.

Αυτό δεν ονομάζεται εφελκυσμός. Εφελκυσμός είναι όταν σε ένα σώμα, αντικείμενο, εφαρμόζονται αξονικά δύο αντίθετες σε φορά δυνάμεις που δημιουργούν την τάση του προς επιμήκυνση. Το αντίθετο ονομάζεται θλίψη, πληροφοριακά (καθόλου άσχετο με το ανθρώπινο συναίσθημα, αλλά τελείως άλλο θέμα). Η δε ελαστικότητα είναι η ιδιότητα των σωμάτων να επανέρχονται στο αρχικό τους σχήμα, όταν παύει η άσκηση μιας εξωτερικής τάσης. Στην περίπτωση μη επαναφοράς στην αρχική κατάσταση, τα σώματα ονομάζονται πλαστικά. Ο συντελεστής ελαστικότητας εξαρτάται από τη φύση του υλικού. Άλλο να τεντώνεις έναν σπάγγο και άλλο μια ατσάλινη χορδή. Κρατώντας την τάση ίδια ανάμεσα σε δύο σημεία στήριξης, αλλά μεταβάλλοντας την απόσταση μεταξύ τους, αλλάζει η βύθιση. Χοντροκομμένα θα μπορούσαμε να πούμε η "ροπή", μιας και η ροπή ισούται με δύναμη επί απόσταση. Μηδενική ροπή σημαίνει πάκτωση επί της ουσίας. Π.χ. αν η απόσταση κλειδιού-γέφυρας ήταν 5 εκατοστά με την ίδια τάση, θα ήταν υπερβολικά δύσκολο να μετακινηθεί η χορδή με bend.

Για μας που τελειώνουμε το μη coated set με μισή ώρα παιξίματος, αυτά είναι πολυτέλειες. Και τσέκαρα και τα gauges, είναι όλα μεταξύ 8 και 9 αν κατάλαβα καλά. Ούτε κάστομ ούτε τίποτα, θα κάτσω μόνος μου με τις elixir αγκαλιά και θα κλαίω.

Δεν πρεπει να παιζει αυτο, για δυο λογους. 1. Επαιζε μισο τονο κατω και αυτο το 10-38 δεν θα ηταν βουτηρο, θα ηταν αφρογαλο. 2. Ο Buddy Miles (που ειχε και μερικες strat του hendrix) επεμενε πως οχι.

Όχι.

Way, way too soon...Mike Ledbetter ( 1985 – 2019 )

αποψης... lyrics: i just waiting for my stuff makes me feel allright play guitar with imagine in my mind make noise make fun and song like sea and sun satisfaction and its allright

Μισή ώρα ηρεμίας.... Ό Neil, 2 ουισκάκια, 3-4 τσιγάρα, ζεστούλα δίπλα στο αναμμένο τζάκι, έξω το έχει στρώσει αν και σταμάτησε να χιονίζει. Τι άλλο να ζητήσει ο άνθρωπος..... Εντάξει ίσως υπάρχουν ακόμα 2-3 πραγματάκια αλλά για την ώρα όλα OK!

Ο αγαπημένος μου ίσως "σύγχρονος" κιθαρίστας. Φανταστικές συνθέσεις, ωραίες ιδέες σε lead-rhythm παίξιμο, ηχάρα, πολύ ωραίες δυναμικές, φοβερός.