Πίνακας συμμετοχής

Βρήκα πρόσφατα το εισιτήριο,ήταν το 95.Καταπληκτική συναυλία, πραγματικά. Και το σεμινάριο επίσης. Χορταστικότατο, κράτησε κανα τρίωρο. Δύο 90ρες κασέτες γράψαμε. Είχαμε και τετράδιο να σημειώσουμε, το μόνο που έγραψα ήταν το...forget scales, find those chord tones!...Είχαμε γράψει και το live, τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του. Ακουγόμαστε με τον Στράτο να κάνουμε διάφορα σχόλια....σ΄ένα σόλο του Willis και οι δύο εν χορώ...Pat Martino!..ή σε κάποιο άλλο του Henderson...πολύυυυ pentatonic!.... Για να είμαι ειλικρινής, τότε κατάλαβα πραγματικά τι μπαντάρα είναι. Η ένταση στο live, δεν είχα ακούσει κάτι τέτοιο από τους δίσκους. Θυμάμαι πως γυρνώντας σπίτι εκείνο το βράδυ, σκεφτόμουν πως επρόκειτο για πραγματική ηλεκτρική τζαζ.

Για να βάλω και λίγο φωτιά (flame) ένα από τα πράγματα που έτυχε να προσέξω σ' αυτό το live, ήταν η διαφορά μεταξύ Henderson (πολύ αγαπημένος) και του Gary Willis του μπασίστα, σχετικά με την θέση του αντίχειρα. Λοιπόν ο αντίχειρας του Willis ήταν μόνιμα πίσω από το μπράτσο (δεν τον έβλεπες καν), ενώ του Henderson, ήταν πάνω από την ταστιέρα φόρα παρτίδα σχεδόν μόνιμα. Τι να λέει θα μου πείτε. Απλά ο Willis είναι τέρας τεχνικής, ενώ ο Scotty, είναι πιο ροκ άποψης. Ακριβώς τα ίδια ισχύουν και για μένα. Εδώ ο ΦΑΣΙΟΝ με τον Scotty

Ήμουν κι εγω εκεί! Κάποια στιγμή ήρθε στο τραπέζι μας (δεν θυμάμαι πως...) και μου λέει - "Are you having a good time?" Τι να του πω του ανθρώπου... Μου βγήκε αυθόρμητα ένα - "Υou are a terrorist my friend. You terrorize poor unsuspecting guitarists." Και ξεράθηκε στο γέλιο. Εγώ καθόλου. Το έλεγα σοβαρά.

Αυτό που μου αρέσει στον Henderson είναι,ότι δέν είναι<<αποστειρωμένος>>. Βγάζει αλητεία το παιξιμό του.

Κι εγώ το ίδιο. Μάλλον πρόκειται για το καλύτερο σεμινάριο αυτού του είδους που έχω παρακολουθήσει. Εκτός από μεγάλος παίχτης είναι και εξαιρετικός δάσκαλος, απολύτως ακομπλεξάριστος και σοβαρός γνώστης του αντικειμένου. Επιπλέον, έχει έναν ενθουσιασμό που είναι μεταδοτικός.

Έχεις δίκιο. Τον είχα δει στην υπερμπάντα με τον Paquito D'Rivera, π οποίος φώναζε fuego, fuego στον Λυκαβηττό, όταν έπιασαν φωτιά τα καλώδια. Και ο Scott φορούσε κάτι λουλουδένια πουκάμισα κάποτε, αλλά αυτά εμένα με παραπέμπανε στην Φλόριντα. Αν κλείσω τα μάτια, έχω όλη αυτή την σκηνή μπροστά μου. Με φοβερούς μουσικούς, με πρωτόγνωρες εμπειρίες για μένα, με "παράξενο" ντύσιμο (σκέψου τον Metheny με το ριγέ μπλουζάκι). Μια ρημαδοπαρέα ήταν όλοι αυτοί τότε (ή σχεδόν μια παρέα), και εμείς από κάτω ..... παραληρούσαμε.

Είναι καποιοι στη γη, πολύ λίγοι βέβαια, που απλά κλείνεις τα μάτια και απολαμβάνεις το μοναδικό τους ταλέντο. Οσο κιτς κι αν νομίζεις πως είναι κάτι επάνω τους. Π.χ ο αγαπημένος μου Arturo Sandoval. Τον εχω δει 3-4 φορές εκ των οποίων στις 2, ήταν ντυμένος λες κι είχε ξεφορτώσει ένα Ντατσουν καρπούζια πριν. Αλλά έπαιζε ρε φιλε παραδεισένια! Και καμια φορά αναρωτιέμαι τι σχέση έχει το γούστο εμφάνισης και μουσικότητας σε έναν άνθρωπο. Δεν έχει; Αλλά είπαμε: όπως και ο Σκοτ, αυτοί δεν είναι άνθρωποι.

Εγω δεν έκανα το clinic (αφού τα ξέρω, ρε συ ) και στη συναυλία δεν μου έκανε καμία αρνητική εντύπωση, ούτε ο ήχος ούτε η ένταση. Ηταν απλά όμορφα. Ακόμα και τα μαλλιά του.