Πίνακας συμμετοχής

@yameth Σ’ευχαριστώ παρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Όπως και των υπολοίπων, με τιμούν και με το παραπάνω. (II - V - I είναι μωρε η εισαγωγή δε φαινεται; ) Γραφω λοιπόν 2 λόγια εδώ γιατί δε ξέρω αν βολεύει στο review. Η διαδικασία, όπως σε όλα μου τα έργα, ξεκιναει με την επιλογή ενορχήστρωσης, το προσχέδιο της δομής/φόρμας, την επιλογή των δομικών μου υλικών και τέλος (σε κάθε έργο) την επιλογή μιας νέας παραμέτρου που δεν έχω ξανά χρησιμοποιήσει στο παρελθόν (στην προκειμένη ήταν το στοιχείο του αυθορμητισμού και η πηγαία επεξεργασία των υλικών χώρος τη χρήση παραδοσιακής μοτιβικης επεξεργασίας. Θα μπορούσε κανεις να το πει και αυτοσχεδιασμό μέσα σε πολλά εισαγωγικά). Από τη στιγμή λοιπόν που αποφάσισα να γράψω συμφωνικό έργο η ενορχήστρωση είναι μια σχετικά απλή διαδικασία. Μια κλασική (με την έννοια του διαχρονικού) συμφωνική ορχήστρα η οποία σημαίνει τα εξής: 2d1, 2d1, 2, 2d1 - 2, 2, 2, 1 - Timp. - Perc. - Pno d Cel. - 14/12/10/8/4 Εξηγουμαι, οι παύλες χωρίζουν τις ομάδες οργάνων και τα κόμματα όργανα των ομάδων, δηλαδή: Ξύλινα πνευστά: 2 φλάουτα με τον ένα παίκτη να ντουμπλάρει (d=doubling) πίκολο φλαουτο, 2 όμποε με το ένα να ντουμπλάρει αγγλικό κόρνο, 2 κλαρινέτι και 2 φαγκότι με το ένα να ντουμπλάρει κόντρα φαγκότο. Χάλκινα πνευστά: 2 κόρνα, 2 τρομπέτες, 2 τρομπόνια, 1 τούμπα. Κρουστα: Timp. (Timpani) 1 παίκτης Perc. (Percussion) 4 παίκτες Πληκτροφόρα: Pno(πιανο) ντουμπλάρει cel(celesta) Έγχορδα: 14 πρώτα βιολια 12 δευτέρα βιολια 10 βιολες 8 τσέλι 4 κοντραμπάσα Θα μπορούσαν να μπουν και περισσότερα όργανα αλλά μιας και ήταν η πρώτη προσέγγιση συμφωνικού έργου είπα να μη βγάλω τα ματάκια μου περισσότερο. Ως γνωστόν, όσα όργανα βαζεις πρέπει να τα αξιοποιείς, οποτε τα ακόμα περισσότερα οδηγούν και σε βαθύτερη σκέψη (και ήδη είχε φτάσει 20000 λεύγες για μένα). Στο προσχέδιο γίνεται το εξής: Επιλεγεται η δομή και της δίνεται μια οπτική μορφή σε ένα χαρτί μέσω δυο αξόνων (χψ) όπου αντιπροσωπεύουν το χρόνο και στη περίπτωση μου τις δυναμικές/πυκνότητα γραφής. Με αυτό το τρόπο μπορεί να ορίσει κανεις από πριν κορυφώσεις, πτώσεις, μεταπτώσεις, σιωπές κλπ ώστε να δημιουργηθεί μια ενδιαφέρουσα πλοκή. Στη περίπτωση μου επέλεξα να καθρεφτίσω στο έργο μια προσωπική εμπειρία που είχα σε ένα ταξίδι μου χωρις όμως να θέλω να φανεί κάπως αυτό. Ηθελα απλα να εκφράσω το πως αισθάνθηκα εκείνη την ημέρα. Στα δομικά υλικά ξεκίνησα επιλέγοντας τη μελωδία που ηθελα να διακατέχει το έργο, τις αρμονίες τις οποίες έψαξα να δημιουργήσω με στόχο να είναι όσο πιο λειτουργικές, εύπλαστες και πολύπλευρες γίνεται (clusters κλπ), και τέλος τον ρυθμό που θα δώσει μια οποια κίνηση. Όλα τα παραπάνω, όπως προανέφερα, πέρναγαν από το φίλτρο των εικόνων του ταξιδιού που ήθελα να αποδώσω στο έργο και ταυτόχρονα απο τα αισθητικά μου κριτήρια που αφορούσαν τον σύγχρονο ήχο. Φυσικά όλα πήραν πνοή σε Daw (cubase) και δε πιστεύω ότι θα μπορούσε να γίνει αλλιώς γιατί δε μου κάνει αίσθηση να μην ακούω αυτό που γράφω (αν γραφόταν μόνο σε χαρτί, καλά καλαμαρακια...) Κάποια midi instruments παίχτηκαν στο midi keyboard και πολλά περισσότερα γράφτηκαν με ποντικάκι και πολύ επεξεργασία των midi CC. Φανταστικά χρήσιμη βρήκα τη λειτουργία του retrospective midi recording που έχει το cubase pro 10 με την οποία μπορείς να παίζεις ότι γουστάρεις στο keyboard χωρίς να γράφεις και αν κάτι δεις ότι σου έκανε κλικ μπορείς να το ανακαλέσεις και να σου εμφανιστεί σαν midi event. Κοινως ο προγραμμα καταγράφει στο παρασκήνιο όση ώρα παίζεις και αμα δεις ότι σου κάνει του λες φέρτο δω. Αυτα τα λίγα. Στέγνωσα, δε μου’ρχεται κάτι άλλο. Σκεπαζεις υπέρδιπλο με αυτό το σεντόνι...

Ωραίος και χαλαρωτικος!

Πάντα η ανάγνωση που κάνεις είναι πολύ, πολύ κοντά σ΄ αυτό που έχω στο μυαλό μου. Ειδικότερα το δεύτερο σκέλος , " μου δίνει την εντύπωση ότι στην αρχή δεν ξεκινά αλλά συνεχίζει. Και στο τέλος δεν τελειώνει." είναι απολύτως spot on. Δεν το θεωρώ ημιτελές-ποτέ δεν θα δημοσιοποιούσα κάτι που δεν ανταποκρίνεται στα προσωπικά μου κριτήρια. Απλά, πιστεύω πως το να υπαινίσσεται κανείς μιαν αρχή ή/και μια συνέχεια είναι ένας ακόμα τρόπος να ειπωθεί μια ιστορία. @fusiongtr Εδώ και πολλά, πολλά χρόνια η βασική μου κιθάρα είναι η strat. Με την Godin παίζω συνήθως όταν θέλω midi-και η strat είναι midi ready, αλλά θέλει ένα καλό setup για να είναι 100%. Με την Les Paul παίζω σπάνια, κυρίως επειδή είναι βαριά και, κακά τα ψέματα, δεν είμαι πια 20 χρονών. Την άταστη την ξανάπιασα πρόσφατα, θέλω λίγο δουλίτσα για να την φέρω τουλάχιστον εκεί που την είχα αφήσει. Όταν παίζω live, χρησιμοποιώ τα πετάλια, σχεδόν πάντα το riot, και ό,τι ενισχυτή υπάρχει-τον ac4 αν τον έχω κουβαλήσει ή κάτι σε fender ή pv, καθαρό. Στο σπίτι μου είναι πιο εύκολο να γράψω με το VG8, για λόγους χωροταξικούς/πρακτικούς.

Θα ήθελα να σε ρωτήσω τα εξής. Έχεις κάποιες κιθάρες, και μάλιστα με εντελώς διαφορετική φιλοσοφία η κάθε μια. Ποια από τις κιθάρες σου χρησιμοποιείς περισσότερο και γιατί? Επίσης πώς κάνεις την επιλογή ποια κιθάρα για ποιο project? Το ίδιο και με τα εφφέ. Πότε vg και πότε πετάλια και γιατί? EDIT: Να σου πω την αλήθεια, πιστεύω ότι εδώ θα ταίριαζε γάντι η άταστη για σόλο.

Εγώ το αντιλαμβάνομαι ότι από πίσω είναι ο full (ρυθμική κιθάρα και αρμονία) και μπροστά είναι ο half (solo) που αισθάνεται μισός και πασχίζει να βρει την ηρεμία της ολότητας που αντιλαμβάνεται από το περιβάλλον του. Το συγκεκριμένο κομμάτι το καταλαβαίνω περισσότερο ως μέρος έργου παρά ολοκληρωμένο και αυτοτελές. Παρόλο δηλαδή που είναι πολύ ωραίο, μου δίνει την εντύπωση ότι στην αρχή δεν ξεκινά αλλά συνεχίζει. Και στο τέλος δεν τελειώνει. Οι κιθάρες είναι all the money.